Athyglisvert þegar útvegsmannafélög gefa yfirlýsingu um stuðning við lögbrot.

Vel má vera að ætlun sjávarútvegsráðherra sé góð, en afar alvarlegt þegar æðstu ráðamenn þjóðarinnar virða ekki þau lög sem þeim og öðrum er ætlað að fara eftir.

Þó við lítum framhjá því að viðkomandi ráðherra er ekki í þessu embætti í krafti þingmeirihluta, heldur settur til að halda ráðuneytinu gangandi í fáeina daga, þá er ljóst að hann er ekki með umboð til að taka pólitískar ákvarðanir fram í tímann. Að því leiti er reglugerð hans ólögmæt.

Einnig ber að líta til þess að hin umrædda reglugerð er sett sem breyting á reglugerð nr. 163/1973, og sett samkvæmt 4. gr. laga um hvalveiðar nr. 26/1949 , en síðasta málsgrein 1. gr. þeirra laga hljóðar svo:

Áður en leyfi er veitt, skal ráðherra leita umsagnar Hafrannsóknarstofnunar.

  Í 1. gr. hinnar nýju reglugerðar, segir að hún (greinin) skuli vera 2. ml. 1. gr. og orðast svo:

 2. ml. 1. gr. orðist svo:
Leyfi til veiða á hrefnu árin 2009, 2010, 2011, 2012 og 2013 skal veita þeim íslensku skipum, sem eru í eigu eða leigu einstaklinga eða lögaðila, sem hafa stundað hrefnuveiðar í atvinnuskyni á árunum 2006-2008 eða félaga sem þeir hafa stofnað um slíka útgerð. Einnig er heimilt að veita leyfi þeim einstaklingum eða lögaðilum sem að mati ráðherra hafa sambærilega reynslu af útgerð á hrefnuveiðum í atvinnuskyni. Eingöngu þeim skipum sem sérútbúin eru til veiða á stórhvölum er heimilt að taka þátt í veiðum á langreyði árin 2009, 2010, 2011, 2012 og 2013.

Þetta getur ekki passað, því fyrir er í þeirri reglugerð sem breyta á og er nr.  163/1973, 2. ml.1. gr. sem hljóðar svo:

2. ml. 1. gr. orðist svo:
Leyfi til veiða á hrefnu á fiskveiðiárinu 2006/2007 skal aðeins veita þeim íslensku skipum sem hafa tekið þátt í vísindaveiðum Hafrannsóknastofnunarinnar á hrefnu á árunum 2003-2006. Leyfi til veiða á langreyði á fiskveiðiárinu 2006/2007 skal aðeins veita þeim íslensku skipum sem eru sérútbúin til veiða á stórhvölum.

Þá segir í  1. ml. 1. gr. þeirrar reglurgerðar sem breyta á, og er nr. 163/1973 eftirfarandi:

Rétt til þess að stunda hvalveiðar í íslenzkri fiskveiðlandhelgi og til að landa hvalafla, þótt utan landhelgi sé veitt, svo og til að verka slíkan afla, hafa þeir einir, er fengið hafa til þess leyfi sjávarútvegsráðuneytisins. Áður en leyfi er veitt, skal ráðherra leita umsagnar Fiskifélags Íslands og Hafrannsóknastofnunarinnar og ef báðar þessar stofnanir telja að gengið sé of nærri hvalstofninum með nýjum veiðileyfum skal umsókn synjað.    

Hér hefur ráðherra greinilega haft í frammi  afar óvönduð vinnubrögð, algjörlega utan þekkingar á því laga og reglugerðarumhverfi sem hann var í fljótfærni að breyta.            

Fagna hvalveiðum

Eru þeir enn í draumalandi frjálshyggjunnar hjá IMF.

Svo virðist sem hagfræði gróðahyggjunnar sé enn drifkraftur spádóma svokallaðra "sérfræðinga" í efnahagsmálum, bæði hjá IMF og víða annars staðar. Af spám þeirra má ráða að þeir ætli ekki að gefa mikið svigrúm til að færa fjármálaumhverfið nær samtímanum.  Þeir sem hugsa raunsætt gera sér grein fyrir því að svokölluð fjármunavelta, var komin lant inn í framtíðina, því flestar lánastofnanir voru farnara að byggja daglegan rekstur sinn á sölu skuldabréfa, sem greiða átti í framtíðinni; stundum ekki fyrr en eftir þrjú ár.

Flestir sem þekkja til þessara mála, vita líka að flestar lánastofnanir gátu ekki greitt slík skuldabréf á gjalddögum, heldur voru háðar því að geta gefið út ný skuldabréf, sem greiðast ættu lengra inn í framtíðinni. Í rekstrarplönum þeirra var því ekki gert ráð fyrir að lánin sem tekin væru út á komandi tíma, væru greidd þegar að gjalddaga kæmi, heldur að þá yrðu tekin lán, með gjalddaga inn í framtíðinni, til að greiða gömlu lánin. Einnig voru þá í leiðinni tekin ný og hærri lán, með gjalddaga nokkrum árum síðar, til að auka veltuna svo þeir sýndust vera stærri viðskiptastofnun en raunin var.  

Nú, þegar vinda þarf ofan af allri þessari vitleysu og greiða upp þau skuldabréf sem gefin höfðu verið út til greiðslu á þessu og næstu árum, er næsta jafn víst og að sólin kemur upp í austri, að ekki verður um neinn raunverulegan hagvöxt að ræða í vestrænu efnahagsumhverfi. Flest lönd vesturlanda hafa í langan tíma vanrækt verðmætaskapandi atvinnustarfsemi, en keppst við að auka sem mest ýmiskonar þjónustustarfsemi og hreint bruðl með mikilvæga fjármuni. Nýmyndun verðmæta er því víðast hvar afar lítil. Einkanlega verður ástandi erfitt í Evrópu, sem um langt árabil hefur verið með litla framleiðni og mikið atvinnuleysi, en á sama tíma hafa stjórnmálamenn almennt verið í óraunveruleikaheimi, upteknir við að búa til heimsveldi án blóðrásar tekjustreymis.

Það er fullkomið óraunsæi að telja niðursveiflu heimsfjármálanna verða lokið á þessu ári, og betri tíðar í þeim efnum sé að vænta árið 2010.  Ef vel verður á spilunum haldið hjá okkur, gætum við verið farin að rétta úr stöðunni á því ári. Hins vegar lýst mér ekki á að bata verði farið að gæta víða annars staðar. Evrópa mun líklegast verða lengst að ná vopnum sínum, þar sem vaxtabroddar raunverulegs hagvaxtar eru þar fáir. Hvort Bandaríkin hafi nægt lánstraust hjá Kínverjum til að rétta við fjárstreymið þar í landi, verður tíminn að leiða í ljós. Þeirra bíða mörg erfið og útgjaldafrek verkefni á næstu árum, sem þeir geta vart fjármagnað einir.

Það er því nokkuð ljóst að hugsunarháttur "sérfræðinga" IMF er hinn þekkti hugsunarháttur fjárhættuspilarans, að halda í vonina um að geta náð í meiri peninga til að halda fjárhættuspilinu áfram.   Vonandi vakna þeir fljótlega til raunveruleikans því sú veröld sem þeirra hugarheimi tilheyrir er orðin gjaldþrota, með öllum þeim sársauka sem slíku fylgir.                 

Nær enginn hagvöxtur

Fullkomlega óeðlilegt og ógild reglugerð

Einar minn blessaður, virðist ekki hafa áttað sig á að hann er ekki þingkjörinn ráðherra núna og hefur því engar heimildir til útgáfu svoa reglugerða, nema með meirihlutasamþykki Alþingis.

Það er afar leitt að sjá menn opinbera heimsku sína og virðingarleysi fyrir grundvallarreglum siðaðs samfélags, eins og þessi framkvæmd sjávarútvegsráðherra ber með sér.

Ég trúi því varla að forsetinn gefi þessa reglugerð út, með áritun sinni, en eins og segir í stjórnarskrá, njóta svona gjörningar ekki gildis fyrr en forsetinn hefur áritað reglugerðina með ráðherra.                  

Hvalveiðar leyfðar til 2013

Þingrofsvaldið er ekki misskilningur forseta

Það vekur mér furðu hve margir menntamenn geisast fram á völlin til að halda fram atriðum sem ekki er nokkur fótur fyrir í stjórnarskrá. Í IV kafla stjórnarskrár er fjallað um störf og starfshætti Alþingis. Þar er hvergi að finna heimild fyrir forsætisráðherra til að rjúfa þing, enda er afar skýrt í 24. gr. stjórnarskrár að það er forsetinn sem hefur þá heimild.

Misskilningur af þessu tagi er partur á svokölluðu "ráðherraræði", þar sem ráðherrar taka sér völd sem þeir hafa í raun alls ekki. Misskilningurinn í þessu er sennilega fólginn í því að þegar forsetinn fær formanni stjórnmálaflokks umboð til stjórnarmyndunar, og þeim formanni tekst að fá stuðning meirihluta Alþingis, fær forseti honum forsætisvald yfir ríkisstjórn, vegna þess að hann nýtur viðurkennds stuðnings meirihluta Alþingis.

Þegar forsætisráðherra missir stuðning meirihluta Alþingis, verður hann að skila forseta aftur umboði sínu, því umboðið byggir á meirihlutatastuðningi á Alþingi.

Starfsstjórn hefur aldrei meirihlutastuðning á Alþingi og hefur því í raun ekkert vald til að taka nýjar ákvarðanir; einungis umboð til að halda öllum eðlilegum samskiptaformum gangandi, eftir þeim lögum og reglum sem þegar eru fyrir hendi. Allar nýjar athafnir sem starfsstjórn mundi vilja koma í framkvæmd, verður hún að bera undir Alþingi og fá þær þar staðfestar af meirihluta Alþingis.

Þessi mikla eðlisbreyting á valdsstöðu forsætisráðherra gerir það að verkum að hann hefur ekkert sjálfsprottið frumkvæðisvald til athafna frá eigin brjósti, og hefur þar af leiðandi, ekki frekar en áður, vald til að rjúfa þing. Eins og áður verður hann að leita til forseta, sem hefur valdið til að rjúfa þing. En áður en forseti fellst á slíkt, verður hann að kanna hvort einhver stjórnmálaöfl geti komið sér saman um myndun meirihluta á Alþingi, til stjórar landinu.

Það er undarlegt að þessi einföldu mál skuli vefjast eins mikið og raunin er, fyrir mikið menntuðu fólki, sem ætti að vera sæmilega læst á venjulega samskipta- og stjórnunarhætti.                 

Stórkostlegur misskilningur forseta

Telur prófessor í stjórnmálafræði forsetann valdalausann ?

Ég er svolítið undrandi á þessum ummælum prófessorsins, því skýr ákvæði eru um það í stjórnarskránni að embætti forseta er alls ekki valdalaust og á ekki að vera áhrifalaust, varðandi heildarhagsmuni þjóðarinnar, þó hann blandi sér ekki í pólitísk deilumál.

Samkvæmt stjórnarskránni hefur forseti afar víðtækt vald, sem hann annað hvort fer með sjálfur eða felur öðrum að fara með undir sinni valdheimild. Skal hér vikið að nokkrum. (leturbr. eru mínar).

Í 13. gr. stjórnarskrár segir svo:  Forsetinn lætur ráðherra framkvæma vald sitt. 

Þarna kemur skýrt fram að forsetinn lætur ráðherra framkvæma vald sitt, en hann afsalar sér því ekki til þeirra.

Í 15. gr. segir svo:  Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn. Hann ákveður tölu þeirra og skiptir störfum með þeim.

Ekki er þess getið þarna að hann eigi að gera þetta eftir tillögu þess sem umboð hans hafi til stjórnarmyndunar, eða neinar aðrar undantekningar á valdi hans í þessum efnum.

Í 18. gr. segir svo:  Sá ráðherra, sem mál hefur undirritað, ber það að jafnaði upp fyrir forseta.

Í 19. gr. segir svo:   Undirskrift forseta lýðveldisins undir löggjafarmál eða stjórnarerindi veitir þeim gildi, er ráðherra ritar undir þau með honum.

Þarna kemur skýrt fram val forseta, því löggjöf samþykkt af Alþingi eða reglugerðir gefnar út af ráðherrum, hafa EKKERT GILDI fyrr en forseti hefur undirritað þau. Að ráðherra þurfi að undirrita með forseta, ræðst af því að forseti ber ekki ábyrgð á pólitískum athöfnum ráðherra.  

Í 20. gr. segir svo:  Forseti lýðveldisins veitir þau embætti, er lög mæla.  - Forseti getur vikið þeim frá embætti, er hann hefur veitt það. -  Forseti getur flutt embættismenn úr einu embætti í annað,..

Í 21. gr. segir svo:  Forseti lýðveldisins gerir samninga við önnur ríki. Þó getur hann enga slíka samninga gert, ef þeir hafa í sér fólgið afsal eða kvaðir á landi eða landhelgi eða ef þeir horfa til breytinga á stjórnarhögum ríkisins, nema samþykki Alþingis komi til. 

 Í 26. gr. segir svo:  Ef Alþingi hefur samþykkt lagafrumvarp, skal það lagt fyrir forseta lýðveldisins til staðfestingar eigi síðar en tveim vikum eftir að það var samþykkt, og veitir staðfestingin því lagagildi.

Í 30. gr. segir svo:  Forsetinn veitir, annaðhvort sjálfur eða með því að fela það öðrum stjórnvöldum, undanþágur frá lögum samkvæmt reglum, sem farið hefur verið eftir hingað til. 

Þetta er alls ekki tæmandi listi yfir valdssvið forsetans, en ég læt þetta duga núna. Ljóst er að samkvæmt stjórnarskrá hefur forsetinn töluvert víðtæk völd, þó honum sé bannað að taka þátt í pólitískum athöfnum, eða öðru stjórnmálalífi.                                     

Embættið gegni virkara hlutverki

Ingibjörg á að vera í veikindaleyfi.

Ég er nokkuð undrandi á þessari kröfu um verkstjórn, í ljósi þess að Ingibjörg á að vera í veikindaleyfi.  Ég velti fyrir mér hvort hún og/eða forysta Samfylkingarinnar, geri sér ekki grein fyrir því hvaða afleiðingar geta fylgt svona heilaaðgerðum.

Ég fór sjálfur í heilaaðgerð 1987, þar sem fjarlægt var góðkynja æxli.  Þá var ég og fjölskylda mín vöruð við því að á næstu 6 mánuðum eftir aðgerðina, mætti reikna með að það slægi útí fyrir mér og ég ruglaði. Skynjun mín gæti á köflum ruglast svo að ég þekkti ekki konuna mína eða aðra nána fjölskyldu. Rík áhersla var lögð á að óttast þetta ekki, því þetta væri bara tímabundin áhrif frá því að opna höfuðkúpuna, því við það minnkaði þrýstingurinn sem heilanum væri eðlilegt að hafa á sér.

Í ljósi þessara þátta, finnst mér töluvert óráð hjá Samfylkingunni að gera kröfu um verkstjórn í ríkisstjórn næstu mánuðina, því næstu mánuði þarf Ingibjörg að hafa sem minnsta pressu á höfuð sitt.                     

Vilja taka að sér verkstjórnina