Undarleg viðbrögð Jóhönnu

Af fréttum að dæma eru viðbrögð Jóhönnu, vegna viðræðna Höskuldar og Sigmundar Davíðs, við Norska stjórnmálamenn, um hugsanlega lánveitingu til Íslands, afar undarleg. 

Í öllum fréttum hefur verið lögð áhersla á, að frá Íslandi hafi engin ósk borist um að Noregur láni Íslandi fé eftir öðrum leiðum en eftir stýringu AGS. En hins vegar, ef formleg ósk bærist frá Íslandi um slíka lánafyrirgreiðslu, yrði sú ósk tekin til jákvæðrar skoðunar.

Mikill munur er á því að fallast á formlega umsókn um lán, eða hinu - hvort Noregur sé tilbúinn að BJÓÐA ÍSALNDI lán. Spurning Jóhönnu, til forsætisráðherra Noregs var, samkvæmt því sem fram kom á Mbl.is, hvort Norsk stjórnvöld væru tilbúin að bjóða Íslandi lán, með öðrum skilmálum en í gegnum AGS.

Þetta var vægt til orða tekið kjánaleg spurning, því fram til þessa hafa Norsk stjórnvöld eingöngu talað um lán sitt, sem hluta af heildarláni AGS. Það væri því sérkennileg staða fyrir Norsk stjórnvöld, að fara nú AÐ BJÓÐA ÍSLANDI LÁN, eftir öðrum leiðum. Ekki hefur verið látið á það reyna formlega, hvort Ísland egi nú aðra möguleika en afarkosti AGS.

Þeir sem ekki skilja hve langur vegur er milli þess að bjóða af fyrra bragði lánafyrirgreiðslu, eða að taka til jákvæðrar skoðunar ósk frændþjóðar um aðstoð á neyðar- og ögurstundu, þeir eiga að mínu mati ekki mikið erindi í stjórnunarstörf á heilu þjóðfélagi.               

Jóhanna beitti sér gegn láninu

Athyglisverð þröngsýni hagfræðinnar

Þegar ég les þessi ummæli Gylfa, mynnist ég einnig ummæla hans fyrir u. þ. b. ári síðan, þegar hann orðaði spá sem hann vonaði innilega að ekki myndi rætast, en rættist þó með undraverðri nákvæmni.

Líklega er ekki á hvers manns færi að skilja djúpa tóninn í þessum ummælum Gylfa, en þeim sem lentu í hringiðunni, ætti að vera hún ljós.  Ég mynnist þeirra daga, á árunum 1986 og 1987, er ég var nánast handlama í lok vinnudags, eftir að árita fjallháa stafla af skuldabréfaútgáfum ýmissa aðila, til endurgreiðslu á komandi 5 - 10 árum eða svo, til ýmiskonar byggingaframkvæmda eða aukningar á ýmiskonar þjónustustarfsemi.

Þarna voru ekkert lágar upphæðir á ferðinni og í flestum tilfellum ekkert hugsað fyrir mögulegum endurgreiðslum. Áhuginn beindist allur að því að ná til sín verðmætagildum, til að koma áhugamálum sínum og væntingum í framkvæmd.

Þarna er í raun grunnástæðan fyrir því að ég vildi ekki gera bankastarfsemi að lífsstarfi mínu, því þar var einungis hugsað um að fjölga eignfærðum talnagildum, á ímyndaðri eignahlið, en ekkert hugasð um nýmyndun fjármagns í þjóðfélaginu, til að bera uppi þessa auknu "eignamyndun".

Gylfi túlkar vel svokallaða "frjálshyggjuhagfræði", þar sem fyrst og fremst er litið á hækkandi talnagildi ímyndaðrar eignahliðar viðskiptajöfnunnar, en lán og skuldirnir, séu einungis ávísun á meiri eignir. Þetta er dálitið flókið ferli í útskýringum, sem ekki verður reynt að kryfja til mergjar hér. 

Nokkrir samverkandi þættir eru líklega undirstaða þess að Gylfi segir að: "Gríðarlegt tjón hefði orðið í bankahruninu en það væri í eðli sínu tjón á pappír...". Fyrst ber þar að nefna tilkomu tölvutækinnar, en þar skapaðist lánastofnunum alveg nýtt svigúm til að auka veltustöðu sína, án raungildisaukningar á peningum.

Margir muna líklega eftir því að á þessum tíma varð nánast útilokað að fá lán sem banki var að lána, greitt beint út í peningum. Regla var sett á fót um að öll ný útlán voru lög inn á innlánsreikninga og þaðan gat lántakinn tekið út lánsfjárhæð sína.

Ástæða þessa var, að sú veltuaukning sem tölvufærslan skapaði, þar sem samtímis var hægt að skrá útlán frá bankanum sem aukið innlán, skapaði bankanum umtalsvert aukið svigrúm til útlána, þó raunveruleg innlánaaukning eða raunveruleg eignastaða hefði ekkert aukist.

Þessi þróun vatt ótrúlega hratt upp á sig, og tíu árum síðar (1997) var fyrsti grunnurinn lagður að þeirri svikamyllu sem varð bankakerfinu að falli.

Það sem Gylfi flaskar á (eða sneiðir hjá viljandi), er að mínustala allra svona verðmætagjörninga, er raungildi framtíðar- verðmætasköpunar, en ekki talnagildi á pappír, sem afskrifuð verða af sjálfsdáðum vegna afkomubrests.

Skuldir venjulegs viðskiptamanns verða ekki þurkaðar út, þó eignavirði lánveitanda skuldabréfs eða viðskiptafærðs hlutabréfs, verði allt í einu verðmætalaust, og á kæruleysislegan hátt, BARA FELLT NIÐUR.

Þetta er í raun grundvallarþátturinn í hinni hættulegu óraunsæi svokallaðs "frjálshyggjuhagfræðings" að honum hefur ekki verið kennt að hugsa á grundvelli nýmyndunar fjármagns, í því hagkerfi sem hann er að vinna í.

Meðan þjóðin nær ekki að loka úti þessa villukenningu "frjálshyggjunnar" er ENGIN VON til varanlegra bóta á íslensku efnahagslífi.               

Hrunið í eðli sínu tjón á pappír

Til að geta lögfest innköllun, þarf að finnast lög um úthlutun, ekki satt ???

Öll árin, að frádregnu því fyrsta, frá setningu laga um stjórn fiskveiða, hafa verið brotin lögin um úthlutun aflaheimilda í fiskveiðilandhelgi Íslands. Engin lagastoð er fyrir núverandi úthlutun og því vandséð hvernig eigi að setja lög um afturköllu lagafyrirmæla sem ekki eru til.

Eina lagastoðin um úthlutun aflaheimilda, var sett sem regla um úthlutun með fyrstu lögunum. Þar voru skýr fyrirmæli um að hverju sinni, verði úthlutað aflaheimildum sem meðaltali af afla hvers skips, næstu þrjú árin á undan úthlutunarári.  Það er eina lagareglan sem er til um úthlutun aflaheimilda.

Halldór Ásgrímsson (útgerðarmannssonur) og þáverandi sjávarútvegsráðherra, fór hins vegar aðra leið (án lagaheimilda), til að tryggja ættarútgerðinni aflaheimildir. Það var hann sem kom þeirri ólögmætu framsetningu á flug, að úthlutun aflaheimilda ætti einungis að ná til þeirra skipa sem stundað höfðu veiðar þrjú síðustu árin fyrir fyrstu úthlutun. Önnur skip ættu engan rétt.

Frá fyrstu tíð hef ég óskað eftir, bæði við alla sjávarútvegsráðherra og allar sjávarútvegsnefndir, sem setið hafa, til ársins 2008, að þeir sendi mér afrit af lagaheimildum fyrir núverandi úthlutun aflaheimilda, sem og lagaheimildir fyrir því að útvegsmenn SELJI þær aflaheimildir sem þeim er fengin heimild til að veiða.  Enginn hefur enn geta sent mér þessar lagaheimildir, og þó ég hafi hart nær 50 ára þjálfun í að leita í lögum og að lagaheimildum, hef ég hvergi geta fundið þessar tilteknu lagaheimildir.

Í þessu sambandi má einnig geta þess að frá 1. janúar 1994 hefur verið virðisaukaskattur á allri sölu fisks. Seldar (eða leigðar) aflaheimildir frá þeim tíma bera því í sér virðisaukaskatt, samkvæmt lögum nr. 50/1988.

Ríkissjóður hefur hins vegar aldrei innheimt þennan virðisaukaskatt hjá söluaðilum aflaheimilda, vegna ólögmætrar ákvörðunar Indriða H. Þorlákssonar, þáverandi Ríkisskattstjóra, um að sala aflaheimilda væri ekki virðisaukaskattskyld.  Engin lög heimila Ríkisskattstjóra sjálfstæða breytingu á skattalögum, þar sem í 40. gr. stjórnarskrár segir skýrum stöfum að:

Engan skatt má á leggja né breyta né af taka nema með lögum.

Þrátt fyrir þetta skýra ákvæði stjórnarskrár, tekur Indriði sér vald til að afnema virðisaukaskatt af sölu aflaheimilda. Slík undanþága stenst ekki, og hefur það loks fullkomlega sannast nú í upphafi þessa árs.

Það er óneitanlega dálítið hlægilegt að Alþingi og stjórnmálamenn skuli vera að velta fyrir sér, að hugsanlega hætta að brjóta lög Alþingis á næstkomandi 20 árum, ef tilnefndur vinnuhópur komist að þeirri niðurstöðu að slíkt væri æskilegt.

Eru stjórnmálamenn með heilbrigða dómgreind og hugsun ?????????????              

Treystir starfshópnum

Sorglegt hve stjórnmálamenn eru lokaðir fyrir leiðum út úr erfiðleikunum

Hæfileikar fólks til að vera í forystu og taka stefnumarkandi ákvarðanir, birtist fyrst þegar takast þarf á við afbrigðilegar aðstæður. Bílstjóri sem með snarræði forðar dauðaslysi. skipstjóri sem bjargar skipi og skipshöfn úr hafróti og straumröst, flustjóri sem flýgur inn í fuglager en nær að lenda vélinni svo að allir komast heilir frá borði. Og svo stjórnmálamaður sem býður sig fram til að stjórna heilu þjóðfélagi, og jafnvel veita því forystu, í ólgusjó heimsviðburðanna, en hvorki sér váboðana sem opinberlega eru birtir þeim mörgum sinnum á ári, og kunna svo engin ráð til bjargar, þegar út í alvöruna er komið.

Kosningar eftir kosningar hefur þjóð okkar valið hóp fólks til stjórnunar þjóðfélaginu, sem ekki hafði þekkingu til að sigla þjóðarskútunni við bestu aðstæður (sem þá voru), eins og núverandi staða okkar sýnir gleggst. Af þeirri ástæðu hrúguðust upp vitleysur, sem fyrstu viðbrögð við greiðsluþroti bankanna, sem enginn hefur enn séð, eða þorað að viðurkenna.

Eitt af helstu vandamálum þjóðfélagsins var að eigendur og vildarvinir bankanna, höfðu komið miklu af fjármagni þjóðarinnar fyrir á erlendum bankareikningum, til að forða þeim út úr íslensku skattaumhverfi. Og með því aukið þörf þjóðfélagsins fyrir erlent lánsfé (sem allt var á skammtímalánum), til eðlilegrar greiðsluveltu.

Þegar lánalínur bankanna lokuðust, lokaðist jafnframt fyrir innstreymi þessa erlenda lánsfjár, sem notað hafði verið til að greiða reglulega fjármunaveltu, vegna eðlilegs reksturs þjóðfélagsins.

Þar sem ekki var til í landinu nægilegt íslenskt fjármagn til eðlilegs greiðslæuflæðis, skapaðist strax stöðnun og vanskilaferli, þegar erlenda lánsfjármagnið hvarf af vettvangi.

Skynsamleg viðbrögð stjórnvalda, við þessar aðstæður, hefði verið að gera flýtiúttekt á heildarfjárþörf þjóðfélagsins, til að halda greiðsluflæði rekstrargjalda innan eðlilegra vikmarka, og sjá hvort íslenskt fjármagn væri til staðar til að sinna þessu greiðsluflæði.

Þegar ljóst varð að mikið af íslenska fjármagninu var horfið úr landinu, hefðu stjórnvöld þegar í stað átt að taka ákvörðun um útgáfu á nýrri íslenskri krónu, þar sem eitt núll hefði verið þurkað út, og auglýsa innköllun á allri íslenskri mynt innan þriggja mánaða. Að þeim tíma liðnum væri gömlu krónurnar verðlausar. En þó myndi Seðlabankinn innleysa gömlu krónurnar næstu sex mánuði. Með slíkri framkvæmd hefði íslenskt fjármagn, vistað í bönkum erlendis skilað sér heim og jafnframt komið í ljós hvort eðlilegir skattar hefðu verið greiddir af því fjármagni sem flutt var úr landi.

Á þessu tímabili hefði þjóðin einnig verið vel upplýst um stöðu mála og hún hvött til ábyrgrar meðferðar á fjármunum og skírt út hvers vegna strangt aðhald og eftirlit yrði haft með útstreymi íslenskrar myntar og gjaldeyris.

Með álíka framkvæmd og hér hefur verið lýst, hefði AGS aldrei verið inni í myndinni. Stjórnvöld hefðu getað haft nokkra stjórn á samdráttarhraðanum og samtímis unnið að uppbyggingu gjaldeyrisskapandi starfsemi, til að styrkja rekstrargrunn þjóðfélagsins og minnka samdráttarþörfina. 

Fjöldi haldbærra leiða er til gjaldeyrisskapandi starfsemi, sem ekki krefst mikilla fjárfestinga. Má þar t. d. nefna framleiðslu á ensímum af ýmsum gerðum, sem unnið væri úr íslensku hráefni, með íslensku rafmagnið og íslensku vinnuafli, án allrar mengunar á umhverfinu.

Mikil notkun er á ensímum í veröldinni og við búum við þá sérstöðu að vera með mjög lítið mengað hafsvæði og loftslag, sem mundi gera framleiðslu ensíma hér eina þá verðmætustu sem til væri.

Margt fleira mætti nefna til gjaldeyrissköpunar. Við eigum hér t. d. athyglisverðan fjölda sérfræðinga í tölvu- og hugbúnaðarlausnum, sem þegar eru farnir að mala gjaldeyri fyrir þjóðina, þó stjórnmálaöflin hafi ekki sýnt þessari margslúngnu skipulagsgáfu mikinn áhuga enn. Við seljum einnig stóran hluta af fiskafurðum okkar úr landi sem hráefni, í stað þess að vinna þær hér á landi í verðmætar smásöluumbúðir.

Ég gæti haldið lengi áfram að telja upp möguleika okkar til eflingar gjaldeyristekna, sem ekki krefjast margra milljarða í fjárfestinu, en enda á markvissari framsetningu á menningu og arfleifð þjóðarinnar, sem aðdráttarafl fyrir erlenda ferðamenn. Eitt af stóru vandamálum okkar í sambandi við að heilla ferðamenn, er sú augljósa minnimáttarkend okkar að snobba, með áberandi hætti, fyrir lægstu gildum í erlendum samfélögum, í stað þess að vera stolt af menningu okkar og sérstöðu.

Íslenska þjóðin á greinilega þó nokkuð langt í land, að hafa lært það sem hún átti að læra af því hruni sem varð haustið 2008. Ef þjóðin gerir ekki skynsamlegar og ábyrgar kröfur til stjórnmálamanna sinna, mun endurreisnin ekki verða varanleg, og næsti skellur líklega mun erfiðari en sá sem verið er að fást við nú.

Framtíð okkar er: Ábyrg skynsemi, eða upphrópanir og ofbeldi.

Okkar er valið             

Líst illa á fjárlögin

Viðskiptaráð virðist á sama þroskastigi og heimtufrek ungmenni

Það er afar sorglegt að nánast skuli heyra til undantekninga ef skynsamlega er rætt um afkomu og rekstur þjóðfélagsins okkar. Barnaleg frekja og rökleysa tröllríður svoleiðis umræðunni að þær fáu skynsemisraddir sem fram koma, drukkna í heimskulegum vitleysisvaðli.

VIÐSKIPTARÁÐ, svo virðulegt sem nafnið er, veður vitleysuna upp undir hendur, í flestu sem frá þeim hefur komið. Skilningsleysið á því hvað þjóðarbúið þoli mikla útþennslu á veltu, út frá gjaldeyristekjum og meðferð gjaldeyris,  er svo afgerandi að það setur að manni hroll.

Í heilan áratug hefur þetta virðulega RÁÐ, horft - án varnaðarorða - á viðskiptalífið drekkja afkomugrundvelli þjóðarinnar í skuldasúpu, og í hreinum barnaskap kallað það HAGVÖXT og að þjóðin sé svo RÍK.

Allan síðasta áratug silgdi þjóðarbúið augljósa og stefnufasta braut til þess sem varð raunveruleikinn í október 2008. Stöðug aukning erlendra skulda, og óskynsamleg meðferð hins erlenda lánsfjár, voru svo augljós merki um að endalokin væru í nánd, að undrun sætti að þjóðfélag sem í sífellu státaði sig af háu menntunarstigi þjóðarinnar, skildi haga sér líkt og trillt sauðahjörð, sem æðir fram af bjargbrúninni á eftir forystusauðnum.

Af fréttatilkynningunni má sjá að þetta blessaða VIÐKIPTARÁÐ, ber ekki mikla viðringu fyrir sjálfu sér. Á tilkynningunni er engin yfirskrift, enginn haus með nafni heimilsfangi og kennitölu. Engin dagsetning er á þessari tilkynningu og enginn úr þessu virðulega RÁÐI, lætur svo lítið að undirrita blaðið.

Þrátt fyrir allan þann óvitaskap sem þarna kemur fram, gera þeir - líkt og óþekku börnin - kröfu til þess að farið sé að óskum þeirra.

Mér sýnist þetta RÁÐ, vera með töluvert ÓRÁÐ.                     

Skattastefnu stjórnvalda harðlega mótmælt