Gæti flokkast sem aðför að gjaldeyrissköpun þjóðarinnar

Aukin heimild til frestunar veiða á úthlutuðum aflaheimildum má allt eins flokka sem aðför að gjaldeyrisöflun þjóðarinnar á afar viðkvæmum tíma, þar sem brínasta verkefni atvinnuvega og ríkisstjórnar er að auka gjaldeyrissköpun eins og frekast er kostur.

Nægur bártafloti er til í landinu til að veiða allar úthlutaðar aflaheimildir. Þörf á frestun er því ekki til staðar og þjóðarbúið þarf NAUÐSYNLEGA á öllum aflanum að halda til gjaldeyrissköpunar.

Ef eitthvað væri hægt að flokka sem glæp gegn þjóðfélaginu, þá væri það að samþykkja þetta frumvarp um frestun og færslu aflaheimilda milli ára.                    

Mega geyma þriðjung kvótans milli ára

Afneitar Samfylkingin raunhyggju ????

Þegar einstaklingur sýnir ábyrgðarleysi í fjármálum, kemur á einhverjum tíma að þeim punkti þegar lánveitendur segja stopp. Við lánum þessum aðila ekki meir. Slík stöðvun gerist ekki í einni sviphendingu, heldur hægt og með vaxandi andstöðu við lánveitingar. Verði ekki vart við breytingu í átt til aukinnar ábyrgðar hjá lántakanum, endar með því að allir lánveitendur segja stopp á frekari útlán. Við einstaklingnum blasir þá sú kalda staðreynd, að hann verði að lifa af þeim tekjum sem hann getur aflað sér, og einnig greiða allar afborganir af lánum sínum, með þessum tekjum. Sé þessi umræddi einstaklingur fyrirvinna fjölskyldu, kemur þessi óvarkárni hans í fjármálum  niður á allri fjölskyldunni.

Nákvæmlega sama ferlið á sér stað þegar heil þjóð sýnir óvarkárni í fjármálum. Löngu áður en farið er að beit þvingandi aðgerðum, er reynt með fortölum að fá þjóðina til að sýna meiri gætni í fjármálum. Þegar fortölur duga ekki, eru lánakjör gerð óaðgengilegri og farið að beita tregðu í lánveitingum. Dugi engin svona diplomatisk aðvörunarráð, kemur að þeirri stund, líkt og hjá einstaklingnum, að engir lánveitendur vilja lána þjóðinni peninga. Hjá þjóðinni eru bankarnir í þeirri stöðu að deila peningunum til reksturs þjóðfélagsins, líkt og fyrirvinna heimilisins deilir tekjunum út til heimilismanna. Það eru því bankarnir sem bera ábyrgð á ráðdeild í peningamálum. Og líkt og hjá fjölskyldunni, bitnar óvarkárni bankanna í fjármálum, á öllum almenning í þjóðfélaginu. Afleiðing slíkrar stöður er, líkt og hjá einstaklingnum, að þjóðin verður að læra að lifa eingöngu af þeim tekjum sem hún skapara. Meira lánsfé er ekki í boði. 

Sú villukennig æðir nú eins og engilsprettufaraldur um þjóðfélagið, að með því að ganga í Evrópusambandið og taka upp evru, verði Seðlabankinn hér lagður niður en við fáum beinan aðgang að digrum sjóðum Seðlabanka Evrópu, og getum þar með haldið áfram hinu óábyrga lífsmunstri sem hér hefur viðgengist.

Þetta er eins mikið villuljós og mögulega getur orðið, því eins og fólk á að vita núna, eftir allar fréttirnar frá Evrópu, hefur hver ESB þjóð sinn Seðlabanka og ber sjálf ábyrgð á tekjuöflun sinni. Þannig neitaði Angela Merkel að deila gjaldeyrisvarasjóði Þýskalands með öðrum ESB þjóðum; sagði þann sjóð eingöngu vera fyrir Þýskaland.

Af þessu ætti að vera ljóst að ESB er engin afkomutrygging fyrir þjóðina, eða auðveldur aðgangur að peningum sem ekki hefur verið unnið fyrir. Við munum fá þær evrur sem koma frá sölu okkar á vörum eða þjónustu, en við verðum að skilja að við erum þegar skuldsett hærra en lánveitendur telja okkur greiðendur fyrir, þannig að við munum hvergi eiga aðgang að evrum, dollurum eða neinni annarri mynt sem venjulegu lánsfé. Þau lán sem við munum fá, utan Alþjóða gjaldeyrissjóðsins, munu því verða með ábyrgðum ríkisstjórna viðkomandi lánveitanda, en ekki vegna lánshæfis okkar.

Vissulega má segja að Davíð beri einhverja ábyrgð á ástandinu. En hvort sú ábyrgð er jafn mikil og fjendur hans vilja vera láta, dreg ég stórlega í efa. Allir meiriháttar ákvarðanatökuaðilar, í fjármálum heimsins, voru áreiðanlega löngu búnir að sjá vanhæfni hans í stjórnun Seðlabankans, löngu áður en bankahrunið dundi yfir. Þó Davíð sé átrúnaðargoð einhverra þúsunda Sjálfstæðismanna, dreg ég stórlega í efa trú á hann þar fyrir utan.

Mér finnst því mótmælendur vera að fara illa með tíma sinn og orku, með því að setja afsögn Davíðs sem forgangsmál, því hann mun ekki gera meiri skandal af sér á næstunni, ekki meðan Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn hefur eftirlit með fjármálastöðu landsins. Meiri þörf er á að þvinga stjórnvöld til opinnar umræðu um þær leiðir sem þau sjá til aukinnar tekjuöflunar og með hvaða hætti þau hyggjast taka á fyrirsjáanlegum samdrætti í þjóðfélaginu, nú þegar innstreymi lánsfjár heldur umsvifum ekki lengur gangandi.

Frestum umræðum um ESB og evruna þar til við höfum komið skipulagi á þjóðfélag okkar, þá gæti allt eins verið að farið verði að sjást í endalok þess pólitíska óraunveruleika sem ESB hefur alla tíð verið. Mér kæmi á óvert ef það yrði ekki komið með uppdráttarsýki á árinu 2010.            

                   

Samfylking afneitar Davíð

Það eru tvær hliðar á hverri auglýsingu

Lengi hefur verið deilt um hvort Ríkisútvarpið eigi að hafa rétt til að selja auglýsingar. Allir sem ég hef séð tjá sig um þessi mál, tala út frá hagsmunum þeirra sem flytja auglýsingarnar, í samkeppni við RÚV.

En hvernig skildi þetta líta út frá hlið þeirra sem auglýsingunum er beit að. Mælingar á hlustun og áhorfi, hafa til margra ára sýnt að flestir hlusta eða horfa á RÚV. Auk þess eru engar aðrar sjónvarps- eða útvarpsstöðvar skyldugar til að láta sendingar sínar nást í öllum landshlutum. Út frá því sjónarhorni jafnast því engin útvarps- eða sjónvarpsstöð á við RÚV.

Markmið auglýsenda er tvímælalaust það eitt að ná eyrum eða athygli sem flestra hlustenda. RÚV hefur fyrir löngu skapað sér vanabundna hlustun, og með fjölbreyttu dagskrárefni, aðallega í útvarpi, hefur RÚV tekist að halda mikilli aldursdreifingu í hlustendahópi sínum. Sjónvarpsstöðvarnar RÚV og STÖÐ 2  eru á svipuðu róli, nema ég veit ekki hvort STÖÐ 2 næst í öllum byggðum landsins. Sjónvarp RÚV hefur þó yfirleitt mælst með meira áhorf, sem er árangursvænna fyrir þá sem kaupa auglýsingar.

SKJÁR 1 og ýmsar svæðisstöðvar útvarps, hafa bæði takmarkaða útbreiðslu, auk þess að hafa frekar afmarkaðan hlustendahóp. Út frá því sjónarmiði gætu þær stöðvar ekki komið í stað RÚV, fyrir auglýsendur, auk þess sem markhópur hlustenda á þessum stöðvum hlustar einnig á ýmist efni sem flutt er á RÚV, þannig að samnýting auglýsinga næst best þar.

Eins og sjá má, skiptir í raun engu máli hvort RÚV er ríkis- eða einkafyrirtæki að þessu leiti. Og ég reikna ekki með að margar auglýsingar fari til RÚV vegna þess að það sé ríkisfyrirtæki. Auglýsendur mæla einungis væntanlegan ávinning af auglýsingunni.

Það er vægt til orða tekið óheiðarlegur málflutningur samkeppnisaðila RÚV, að telja opinbera fjárveitingu til starfsemi RÚV vera einskonar niðurgreiðslu fyrir auglýsingamarkaðinn. RÚV hefur ýmsar kostnaðarsamar skyldur, sem hina stöðvarnar hafa ekki. RÚV hefur t. d. þá skyldu að halda útsendingum gangandi, afla frétta frá öllum landshlutum, auk þess að vera skilgreint sem hluti af almannavarnarkerfi þjóðarinnar.

Ég vil hvetja þá sem berjast gegn því að RÚV fái að vera með auglýsingar, til að hugleiða sjónarmið þeirra sem kaupa auglýsingar, sem og okkar sem hlustum aðallega á RÚV, hvort seljendur vöru og þjónustu eigi að úthýsa okkur frá tilkynningum sínum. Það er lítið gagn í að banna RÚV að birta auglýsingar ef hlustun heldur áfram með sama hætti, því ég þekki ENGAN sem hefur elt auglýsingar milli útsendingarstöðva.       

BÍ með áhyggjur af fjölmiðlum