Er hann að lýsa sínu fyrirtæki????

Mér finnst hann vera að draga upp athyglisverða mynd af skuldsetningu bankanna, með gífurlega háum skammtímalánum sem þörf verður á að endurfjármagna, því ekki greiða þeir upp allar þessar skuldir á stuttum tíma; einkanlega þar sem ímyndaðar eignir hafa gufað upp í verðbréfahruninu.            

Erfiðleikar blasa við

Við getum líklega aldrei orðið rík þjóð því við virðumst ekki kunna að huga rökrétt

Við virðumst alveg dæmigert "ráðstjórnarsamfélag", því flestir bergmála einungis þau viðhorf sem ráðamenn hverju sinni bera fram fyri þjóðina. Að þessu leiti tökum við fram flestum einræðisríkjum, þar sem fólk gæti goldið fyrir með lífi sínu ef það væri á annarri skoðun en ráðamenn þjóðarinnar. Sem betur fer hvílir engin slík ógn yfir Íslendingum enn, en ferlið stefnir þó í þá átt.

Nú um stundir er SKOÐUNIN sú, að álver sé lykillinn að framtíðar auðlegð þjóðarinnar.  Fyrir u. þ. b. 30 árum var það loðdýrarækt sem átti að vera lykillinn að auðlegðinni. Þá ætluðu ráðmenn þjóðarinnar, á fáeinum árum, að gera hana ríka af loðdýrarækt, en gleymdu að taka skynsemina með í reikninginn. Og þjóðin tapaði miklum fjárhæðum á ævintýrinu.

Fyrir rúmum 20 árum ætluðu ráðamenn þjóðarinnar, með fljótum hætti, að gera okkur rík af laxeldi, en eins og fyrr, gleymdu þeir að hafa rökræna skynsemi með í hugarheimi sínum. Og enn tapaði þjóðin umtalsverðum fjárhæðum.

Og nú er það ÁLIÐ, sem á að gera okkur rík og ánægð. Gallinn er hins vegar sá, að ENN gleymist að haf rökræna skynsemi með í útreikningum framtíðarinnar. Þessar væntingar eru því álíka traustar og væntingarnar hjá greiningadeildum bankanna, að verðmætavísitala skráðra fyrirtækja gæti vaxið úr 2000 stigum í rúm 9000 stig, án þess að slíks yrði vart í raunverulegri aukningu tekna fyrirtækjanna.

Þeir sem raunverulega hafa orðið ríkir á því að sjá fyrir sér hvað gerist í framtíðinni, eru fyrir nokkru farnir að spá því að Álið sé á útleið í mörgum framleiðslugreinum. Einkanlega er talað um þetta í sambandi við flugvélasmíði, en þar er að ryðja sér til rúms efni sem er bæði léttara og sterkara en ál. Fregnir herma að Alcoa hafi þurft að pressa fram endurnýjun á samning við Bandaríka fulgvélasmiðju, á sama tíma og þeir voru að fjármagna nýja álverksmiðju hér á landi. Hér væri svo gott að reysa álver því raforkuverð væri svo lágt og stjórnvöld svo þægilega kröfulítil.

Virtur hagfræðingur var nú í vor spurður að því hvort gjaldeyristekjur þjóðarinnar færu nú ekki að aukast fyrir álverksmiðjan fyrir austan væri komin í fullan gang. Hann þagði við nokkra stund en sagði svo að hugmyndir okkar um gjaldeyristekjur af þessu væru nokkuð ofmetnar. Við (þjóðin) ættum ekkert af þessum tekjum. Fyrirtækið sem ætti þetta væri erlent, það skuldaði alla uppbygginguna í erlendum bönkum, Landsvirkjun fengi greitt fyrir rafmagnið í erlendri mynt og þyrfti einnig að greiða erlendu skuldirnar vegna Kárahnjúka. Álverið þyrfti líka að kaupa erlendir frá hráefnið til vinnslunnar og ólíklegt væri að mikill hagnaður yrði af rekstrinum fyrstu árin.

Á þessum hagfræðing var að skilja að inn í okkar þjóðfélag kæmi nú lítið annað en laun starfsmanna og greiðslur til þjónustuaðila. Við þetta má svo bæta að óvíst er að aðrar greiðslur sem frá svona álveri berast, fyristu árin, dugi til greiðslu afborgana af lánum sem sveitarfélög á svæðinu hafa þurft að taka vegna framkvæmda og aukinnar þjónustu á svæðinu.

Ég verð að segja að það hryggir mig hve margir virðast tilbúnir að fórna þeirri lítt menguðu náttúruperlu sem landið okkar og fiskimiðin eru, til þess að ENN EINU SINNI, geta talið sér trú um að við séum að verða rík. Með slíkum hugsunarhætti og minnimáttartframgöngu, verðum við stöðugt fyrir vonbrigðum, því miður.

Margir hafa bent á, margar tegundir iðnaðar, sem ekkert menga umhverfið og skapa margfaldar gjaldeyristekjur á við álver; auk þess að falla vel að framtíðarþróun fjölþættra framleiðsluþátta. Til þess að sjá framtíðina í mörgum þessara verkefna þurfa menn að kunna að hugsa rökrænt fram í tímann, en slíkir menn hafa ekki enn komist til áhrifa í Íslenskum stjórnmálum. 

Meðan þjóðin iðkar ekki lýðræðislegan hugsunarhátt og gagnrýnið aðhald að stjórnvöldum, verður varla breyting þar á. Ég á aðeins eina eða tvær óskir til handa þjóð minni. 

Að henni takist að útrýma úr huga sér hugsunarmunstri ráðstjórnarríkja (að bergmála ráðamenn án skilnings á málefninu) og að henni takist að reka af höndum sér þrælsóttann, sem innleiddur hefur verið hér undanfarin ár og lamar alla eðlilega skoðanamyndun.

Lifið heil.           

           
 

Barnalegt að hækka koltvísýringslosun

Geir! Hvar eru peningarnir????

Ég velti fyrir mér hvert samskiptahættir í þessu þjóðfélagi okkar eru að stefna. Fátítt er orðið að menn komi saman til knattspyrnuleiks án þess að stóryrði, hroki og önnur óíþróttamannsleg iðja sé áberandi og dómarar þurfi að veifa gulum og rauðum spjöldum til að refsa fyrir skort á samskiptahæfni.

Gunnar Smári er nýbúinn að lýsa skemmtana ogbæjarlífinu svo engur er þar við að bæta.    

Stjórnmálamenn eru hættir að kunna málefnalegar rökræður en snúast gjarnan til varnar með persónulegum árásum á þá sem andmæla þeim. Þeim finnst orðið aukaatriði hvort farið er eftir lögum og mannréttindum og séu þeir spurðir beint um lagaheimildir, svara þeir ekki.

Fjölmiðlafólk er alls ekki undanskilið að þessu leiti og kannski mætti segja að einmitt það gæti gefið ákveðna fyrirmynd á hegðunarmynstur í samskiptum. Eitt neikvætt dæmi um slík samskipti sáum við í hádegirfréttum Stöðvar 2 í dag, föstudaginn 13 júní.  Mynd var sýnd af fréttamanninum Sindar Sindrasyni, þar sem hann gekk á mót Geir, forsætisráðherra, kastaði á hann kveðju og spurði: Hvar eru peningarnir Geir?

Ekki óskaði Sindri eftir viðtali og hvorki fyrir eða eftir þetta innskot skýrði hann fyrir hlustendum hvaða peninga hann var að spyrja Geir um.

Í þessu sambandi var ókurteisi Sindra tvöföld. Bæði veitast að Geir með hljóðnema og myndavél án þess að hafa fengið fyrirfram samþykki fyrir viðtalinu (mannréttindi Geirs).  Hins vegar að upplýsa ekki hlustendur/áhorfendur um það hvaða peninga hann var að spyrja Geir um.

Er ekki þörf á að pakka niður svolitlu af frekjunni og milda samkiptin til jákvæðari árangurs fyrir alla?                    

Enn eitt dæmið um óvitaskap stjórenda lánastofnana

Það eru nú nokkur ár síðan ég byrjaði að benda á að offjárfest væri í byggingu íbúða- og skirfstofuhúsnæðis hér á landi. Augljóst var að alvarlegur dómgreindarbrestur var hjá stjórnendum lánastofnana, þar sem tekin voru erlend lán til að fjárfesta í byggingu íbúða- skrifstof- og verslunarhúsnæði. Hins vegar var ekkert af þessu lánsfé notað til að efla gjaldeyrisskapandi varanleg atvinnutækifæri, sem skapað gætu gjaldeyri til að greiða þessi erlendu lán sem verið var að taka og festa í steinsteypu.

Það er einnig afar merkilegt að heyra forystumenn þjóðfélagsins og framámenn úr svonefndum "greiningardeildum" bankanna, tjá sig hvað eftir annað um að lausafjárkreppan, niðursveiflan , eða hvað menn vilja kalla skort á innstreymi lánsfjár frá útlöndum, hafi skollið á skyndilega.

Þetta er því lík fyrra og sýnir einungis hve þessir menn er óralangan veg frá því að skynja þá ábyrgð sem nauðsynlegt er að viðhafa í fjárstreymi heils þjóðfélags. Menn verða að átta sig á, að hér gjósa ekki upp nein auðæfi án þess að eiga sér einhverja rökræna uppsprettu.  Þetta benti ég á fyrir mörgum árum þegar svonefnd "úrvalsvísitala" verðbréfa fyrirtækja fór að stíga hér, langt upp fyrir raunverulegan hagnað fyrirtækjanna eða væntingavonir í viðmiðunarlöndum okkar.

Einnig benti ég á óraunveruleika þessarar vísitölu, þar sem hún var að of miklu leiti byggð á þjónustufyrirtækjum; en slík fyrirtæki geta ekki orðið langlíf nema því aðeins að gjaldeyrisöflun þjóðarinnar aukist það mikið að pláss sé fyrir alla þessa þjónustuþætti innan tekjuramma þjóðarinnar.

Skuggalegur hallarekstur (viðskiptahallinn), á undanförnum áratugum, átti að geta sýnt "alvöru" stjórnendum lánastofnana, að ekki væri svigrúm fyrir miklar erlendar lántökur, til annarra þátta en að auka gjaldeyrissköpun.   Þekking þeirra á afleiðingum ofskuldsetningar, fyrir velferð, varanlega og yfirvegaða uppbyggingu þjóðfélagsins, var svo lítil sem við höfum nú fyrir augunum. Dómgreind til að skynja slíkt höfðu þeir ekki öðlast, vegna afmarkaðrar og lítillar lífsreynslu. Þetta eru ekki slæmir menn.

Á bls. 20, í 24 stundum í dag, er frétt af því að 1.600 milljarðar af hinni ímynduðu eign óvitagengisins í fjármála- og stjórnmálaheimi okkar, er horfið út í vindinn og kemur aldrei til baka. Þar er sagt að svonefnd "úrvalsvísitala" hafi á 11 mánuðum hrapað úr 9.016,45 stigum niður í 4.481 stig, í gær; og enn sé þessi vísitala að hrapa.

Í þessari frétt 24 stunda segir að hinn 31. mars s. l. hafi Geir H. Harde, forsætisráðherra, sagt í fréttum hjá stöð 2, að vísbendingar væru um að botni efnahagslægðarinnar væri náð. Þá var úrvalsvísitalan í kringum 5.000 stig.

Í ljósi þessa skilningsleysis stjórnvalda og þar með seinagangs í að efla hér gjaldeyrisskapandi atvinnutækifæri, er ekki anað fyrirsjáanlegt að að þessi svonefnda "úrvalsvísitala", verði komin niður undir 2.700 stig á þriðja til fjórða ársfjórðungi næsta árs.  Þá verðum við aftur farin að nálgast raunveruleikann sem við flúðum þegar Davíð og félagar komu þjóðinni til að halda að við værum svo rík, að við gætum gert, eða keypt hvað sem var, óháð tekjum eða efnahag.

Kannski væri vit í því að gera kröfur til þess að þingmenn okkar hefur eitthvert vit á sjáfstæðum og sjálfbærum rekstri þjóðfélags, áður en þeim verði veitt heimild til að taka sæti á framboðslistum til Alþingiskostninga.  

Það væri öflugt skref fram á við.            

Stofna húsaleigufélög vegna skulda

Ný leið til sjúkdómsvæðingar???

Það er nú svolítið broslegt að lesa um það að læknir skuli skuli tala um fæðingarþunglyndi karla.

Fæðingarþunglyndi á sér rætur í því þegar sambandsslit verða milli móður og barns; þegar klipp er á naflastrenginn og barnið er ekki lengur hluti af tauga og líkamsstarfsemi móðurinnar. Það verður líklega nokkur bið eftir því að við karlar getum skilið eða upplifað þær tilfinningar einsemdar og tómleika sem þetta rof veldur.

Við höfum hins vegar um langan aldur verið einstaklega ábyrgðarfælnir, sumir hverjir, og kemur mér alls ekki á óvart þó það komi út sem 7 af hverjum 100 flokkist sem slíkir.

En fæðingarþunglyndi karla; það passar vel við Simpson.               

Litið framhjá fæðingarþunglyndi karla

Getum við bjargað áliti umheimsins á mannréttindum í landi okkar???

Ég hef að vísu ekki enn lesið þetta svar stjórnvalda frá orði til orðs, en er búinn að vista það til nákvæms lestrar. Af fréttum að dæma virðist óskiljanlegs hroka gæta í svarinu, þar sem stjórnvöld ákveða að fara ekki að skuldbindandi ákvæðum varðandi úrskurðinn, þ. e. að greiða þolendum bætur.

Vakin hefur verið athygli á því að þegar mál þetta var til umfjöllunar hjá nefndinni, samþykktu stjórnvöld fyrirtöku nefndarinnar, með því að grípa til varna, líkt og gerist í dómsmálum. Nefndinni var sendur rökstuðningur stjórnvalda fyrir því að stjórnkerfi fiksveiða væri eins og það er. Þeir fluttu vörn málsstaðar síns með öllum þeim rökum sem tiltæk voru. Frá því gagnasöfnun nefndarinnar lauk, hafa nánast engar breytingar orðið á fiiskveiðstjórnarkerfinu. Nefndin hafði því, áður en hún kvað upp úrskurð sinn, öll rök stjórnvalda til stuðnings kerfinu. Nefndin er ekki að fara að taka málið fyrir aftur, til efnislegrar ákvörðunar. Þess vegna er undarlegt að heyra að stjórnvöld séu nú að senda nefndinni álitsgerð sína varðandi forsendur úrskurðarins.

Í svarinu  er boðað hið stórmerkilega - "að efnt verði til allsherjarskoðunar á fiskveiðistjórnunarkerfinu í náinni framtíð með breytingar í huga þannig að komið verði til móts við kröfur nefndarinnar eftir því sem unnt er."

Nákvæm hliðstæða af þessu væri, að maður sem dæmdur hefði verið af viðurkenndum dómstól fyrir nauðgun, ritaði dómnum bréf og segðist í framtíðinni fyrirhugaði hann að gera allsherjarskoðun á framferði sínu  með breytingar í huga þannig að komið verði til móts við kröfur dómsins eftir því sem unnt er. Hann muni hins vegar ekki greiða skaðabætur eða á annan hátt bæta miskaþola stöðu sína.

Ég spyr því í þessu ljósi:  Hvernig ætlar Alþingi Íslendinga að framfylgja mannréttindum í framtíðinni, ef þetta er viðhorf þeirra til úrskurðar, sem jafngildur er dómi, þar sem þeir viðurkenndu fyrirtökuna og gripu til varna.

Breyting á framkvæmd fikveiðistjórnunar er hvorki seinlegt né vandasamt. Úthlutun aflaheimilda, eins og hún er og hefur verið framkvæmd, er ekki í samræmi við lög eða aðrar heimildir Alþingis. Grunnregla um úthlutun aflaheimilda hefur einungis einu sinni komið til samþykktar á Alþingi. Það var í fylgiskjali með fyrsta lagafrumvarpi um stjórn fiskveiða. Sú regla, sem er sú eina sem hefur lagastoð, er að hverju sinni skuli úthluta hverju skipi aflaheimild í samræðmi við veiðureynslu þess undangengin þrjú ár.

Svokölluð "varanleg aflahlutdeild" (stundum kallað fastur kvóti, varanlegur kvóti, eða eignarkvóti), hefur aldrei haft lagastoð og því verið úthlutað utan allra heimilda Alþingis. Ímynduð réttarstaða gagnvart þeirri reglu er því ekki til. Ég hef oft sýnt greinilega fram á þessa þætti og endurtek það ekki frekar að sinni.

Þá má benda á að í lögum um fiskveðistjórnun er heimild til að "framselja" veiðiheimildir. Íslenska orðið að "framselja", þýðir að AFHENDA; sem er algjörlega óskylt hugtakinu og orðinu að SELJA. Þú getur afhent eitthvað sem þú átt ekki, ef það er með samþykki eiganda, en þú getur ekki selt.

Til þess að geta með lögformlegum hætti SELT, þarf viðkomandi að vera ótvíræður eigandi þess sem verið er að selja. Slíku er ekki til að dreifa um handhafa aflaheimilda, því skýrt er tekið fram í 1. gr. laga um stjórn fiskveiða, að úthlutuninni fylgji hvorki varanlegt forræði eða eignarréttur.

  Enn einn þátturinn í framkvæmd fiksveiðistjórnunar sem ekki á sér neina lagastoð, er sala á einnota veiðiheimild, sem gengið hefur undir hinu sérkennilega nafni "kvótaleiga".

Í einfaldleika málsins er hægt að seja að ekki sé hægt að "leigja" fisk sem þú veiðir og selur, því þá getur þú ekki skilað leigusalanum aftur því andlagi sem þú leigðir. Þú ert því í orðsins fyllstu merkingu að KAUPA ákveðið magn af óveiddum fiski, sem þú svo selur til að greiða kostnað við veiðarnar og laun handa mannskap við veiðarnar.

EN, af hverju er þá verið að tala um LEIGU, fyrst þetta eru einfaldlega kaup á óveiddum fiski?

Það er einfallt. Frá ársbyrjun 1994, þegar matarskatturinn var settur á, varð fiskur virðisaukaskattsskyndur. Útgerðarmenn vildu komast hjá því að greiða virðisaukaskatt af öllum kvótasölum og fundu þá upp á því að segjast bara vera að leigja réttinn til veiðanna. Þeir sem lítið hugsa, kinkuðu kolli og tóku þetta sem rök. Meðal þeirra var Ríkisskattstjóri, sem án lagastoðar gaf út heimildir til að kvótaleiga væri undanþegin virðisaukaskatti, en gleymdi því jafnframt að ákvæðum varðandi skatta verður hvergi breytt annars staðar en á Alþingi.

Í ljósi þessarar löglausu vitleysu, hafa seljendur kvóta, svikist um að greiða ríkissjóði virðisaukaskatt af allri kvótasölu eða kvótaleigu; upphæð sem áreiðanlega nemur mörgum tugum milljarða. Þeir hafa reynt að skjóta sér undan þessu með því að segja að í verðinu á kvótanum sé ekki tilgreindur neinn virðisaukaskattur, þess vegna eigi þeir ekki að greiða hann. Þessi rök þeirra halda ekki, því í lögum um virðisaukaskatt er tekið fram að sé ekki sérstaklega tekið fram í uppgefnu verði á virðisaukaskattskyldri vöru, hver skatturinn er, sé hann innifalinn í uppgefnu verði.

Hér hefur einungis verið drepið á fáeina þeirra fjölmörgu brotaþátta sem látnir eru viðgangast við framkvæmd fiskveiðistjórnunar; þátta sem hvergi eiga sér stoð í lögum eða viðurkenndum reglum. Ég ætla ekki að hafa þetta meira að sinni. Það væri of langt mál að telja upp allt sem framkvæmt er í þessu sambandi, sem vantar allar laga- og reglustoðir fyrir.

Það erum við sem þurfum að pressa stjórnvöld til að virða lög og mannréttindi. Þau hafa greinilega ekki innbyggðan vilja til slíks, án utanaðkomandi þrýstings.    

                      

Svar sent til mannréttindanefndar SÞ