Mun Evran og EB bjarga efnahag okkar??????????

Ég velti fyrir mér hvað valdi því að flest helstu samtök vinnumarkaðarins kalli eftir aðild að Evrópusambandinu og að við skiptum út krónunni okkar í staðin fyrir Evru. Er hugsanlegt að glámskyggni á þessa þætti sé svipað og á aðdraganda þeirrar kreppu sem nú er að þrengja að okkur?

Flestir sem LÆSIR eru á raunverulega verðmætamyndun í viðskiptaheiminum voru, í meira en áratug, búnir að fylgjast með þessari kreppu þokast að viðskiptalífinu, hægt en markvisst.  Margir voru búnir að vara við þessari þróun, en þeir voru sagðir af gamla skólanum. Nú væru komnir nýir tímar, með nýjum hagfræðikenningum. Útþennsla og vöxtur hagkerfa yrði í gegnum aukna þjónustu og ferðamensku.  Gamla hugsunin um að stækka hagkerfið með því að auka tekjur þjóðfélagins, var sagt úrelt og ætti ekki lengur við.

Eins og endranær, hefur minnimáttarkennd okkar orðið til þess að við höfum stillt okkur upp í fremstu víglínu þeirra sem mestan óraunveruleika framkvæma. Við verðum helst alltaf að eiga metið, jafnvel í vitleysunum. Þess vegna eru við, sem fyrir rúmu ári síðan töldum okkur með ríkustu þjóðum heims, nú að horfast í augu við efnahagslegt afturhvarf sem líklega  mun nema 30 til 40 árum, samhliða miklu skuldabasli. 

Á þessum tíma höfum við rekið frá okkur fjölda hugmynda sem hefðu geta aukið gjaldeyristekjur okkar verulega. Ef vel hefði verið á spilum haldið, værum við líklega með framleiðslu á vörum sem hefðu stöðuga eftirspurn, því þær hefðu annars vegar tengst frumþörfum mannsins en hins vegar grundvallarþáttum nýsköpunar og framþróunar. 

Í stað þeirrar framþróunar, veðjum við enn einu sinni á afurð sem af ýmsum ástæðum er með sérstaklega valt veraldargengi. Samdráttur verður í notkun áls, bæði vegna almenns samdráttar í efnahag vesturlanda, sem t. d. mun valda gjaldþrotum margra flugfélaga. Þannig mun eftirspurn eftir flugvélum dragast verulega saman. Þá mun þurfa að farga miklum fjölda flugvéla sem þegar hafa verið smíðaðar, með því að bræða þær upp aftur og nota það ál í aðrar nýsmíðar. Auk þess mun innan skamms tíma koma í magnframleiðslu efni sem er léttara og sterkara en ál, sem mun víkja álinu verulega til hliðar. Við þessar aðstæður, sem og aðrar sem utan á þetta prjónast, mun verð á áli líklega lækka verulega á komandi árum; sem aftur mun þýða fyrir okkur verulega lækkun raforkuverðs eða lokun álbræðslna. Allt stefnir því í enn eitt tekjuhrunið hjá þessari þjóð.

Af álíka þekkingarleysi sem því að menn sáu ekki kreppuskýið hvolfast yfir veröld sýndarmennskunnar, telja menn nú öll okkar vandamál leysast með því að taka upp Evru í stað krónunnar okkar. Slíkt er mjög mikill skortur á skilning á eðli viðskiptamyntar. Krónan veldur engum verðbreytingum á sjálfri sér. Það er þeir sem nota krónuna til að skapa sér aðstöðu, sem valda verðbreytingunum. Þess vegna verða menn að byrja á því að sýna að þeir geti rekið þjóðfélagið innan jafnvægis á verðmæti krónunnar. Ef þeir geta það ekki, geta þeir ekki heldur rekið þjóðfélagið með mynt sem þeir geta ekki breytt verðgildi á. Dæmið er í raun ekki flóknara en það.

Ásóknin í aðild að Evrópusambandinu er einnig óskiljanleg; nema lesa eigi úr henni uppgjöf á því að reka hér fjárhagslega sjálfstætt þjóðfélag. Ásókn í aðild að EB hefur yfirleitt komið frá fátækum ríkjum, sem þarfnast styrkja. Getur verið að hópur stjórnmálamanna og ráðamenn atvinnu- og viðskiptalífs okkar, sjái enga leið til að reka hér blómlegt og fjárhagslega sjálfstætt þjóðfélag? Eru þeir að reyna að komast hjá því að viðurkenna vanmátt sinn, með því að telja þjóðina á að ganga aftur undir ok stjórnþjóðar?

Margt bendir til að tæknilega séð, sé EB líklega gjaldþrota. Mörg ár munu vera síðan þeir gátu ekki lengur lagt fram endurskoðuð ársruppgjör, vegna þess að endurskoðendur treystu sér ekki til að skrifa upp á uppgjörið. Þetta fellur að þeirri mynd sem við blasir. Fyrir meira en áratug var farið að tala um fjárhagsvanda þessara samtaka. Síðan þá hefur fjöldi aðildarríkja nánast tvöfaldast og öll viðbótarríkin verið fátæk ríki sem þurft hafa mun hærri styrki en þau hafa greitt í aðildargjöld. Og þau ríki sem eru í biðsal aðildar, eru einnig í þörf fyrir framlög.

Innan sjóndeildarhrings EB er eitt ríki sem gæti fært þeim smáupphæð í skuldahýtina; auk þess að hafa yfir að ráða dýrmætum auðlindum til lands og sjávar, sem EB hefur mikla þörf fyrir. Þetta ríki er Ísland. Vegna þessara verðmæta Íslands fyrir EB, hafa þeir um langa hríð kostað heilaþvott á nokkrum hópi ungra bláeygra sakleysingja, sem dreymir um að vera með í hópi stóru strákanna (stóru þjóðanna), þar sem þau ráða ráðum sínum um landfræðilega samskiptahætti þar sem lönd þeirra liggja saman.

Ísland er eyja; fámenn eins og þorp eða bæjarhverfi í Evrópu. Öll okkar hagsmunamál lúta að því hvernig við nýtum auðlindir okkar, okkur til framfæris. Og hvernig við lifum hér áfram í samfélagi sáttar og friðsemdar. Vopnaskak, ættflokkaerjur, flokkun fólks í tignarþætti, auk baráttu gegn spilingar og hryðjuverkahópum, ætti að geta verið fjarlægt okkar samfélagi. Við höfum öll þau viðskiptasambönd við EB sem við höfum þörf fyrir og þjóðina skortir í raun EKKERT frá Evrópusambandinu.

Í hvað er sótt?  Jú, nokkur hópur grunnhygginna bláeygra sakleysingja, með kóniska minnimáttarkennd, mæna með glampa í augum til þeirrar ímynduðu velsældar að fá að sitja við fundarborð og taka þátt í kokteilboðum og ráðstefnum með stóru strákunum í Evrópu. Í hillingum ímyndaðrar upphefðar, líta þeir það léttvægt þó áratuga erfiði forfeðra þeirra við að losa þjóð okkar úr fjötrum og ánauðar stórþjóðar, verði kastað fyrir róða. Þeir fengu að sitja við borðið þar sem teknar voru ákvarðanir um samskiptahætti samliggjandi þjóða á fastalandi Evrópu. Íslenskir sérhagsmunir verða þar sjaldan ræddir. Þjóðin er svo lítil að hennar málefni verða yfirleitt rædd í pakkaafgreiðslum jaðarþjóðflokka.

Skildi Jón Sigurðsson ekki skammast sín fyrir þessa afkomendur samferðamanna sinna?                                  

Gera ekki greinarmun á eign eða veltu

Það er sorglegt þegar blaðamenn hafa ekki vit á hvað þeir eru að segja. Það er nú þegar vitað, að skuldir Íslendinga erlendis eru yfir 5000 milljarða. Af þeirri ástæðu er hæpið að tala um BEINA EIGN Íslendinga erlendis.

Hið rétta væri að fjármunavelta Íslendinga á eignamarkaði erlendis væri 1.732 milljarðar, sem þýddi þá að skuldir Íslendinga erlendis, umfram eignamyndun, væru vel á fjórða þúsund milljarðar.

Af fréttum undangenginna ára hefur verið augljóst að meginhluti svokallaðrar útrásar Íslendinga hefur verið framkvæmd með skuldsetningu, ef frá er talin fjárfesting lífeyrissjóðanna.

Það er dapurlegt ef einn virtasti og vandaðasti fjölmiðill landsins hefur ekki á að skipa fólki með raunverulega þekkingu á fjármálum, en byggir fréttaflutning sinn á villandi og röngum upplýsingum.

Við þurfum ekki fleiri villuljós í Íslensku efnahagslífi.                      

Ein og hálf landsframleiðsla í erlendum eignum

Vanda þarf andóf svo vel takist

Ég hef fullan skilning á baráttu og markmiði Ásmundar, en bendi á að þetta hefur verið reynt áður og menn hlotið dóm fyrir. Á ég þar við svonefnt Vatneyrarmál.

Ég hef ítrekað bent á að erfitt er að vinna máli framgöngu með því að gerast sjálfur brotlegur gegn gildandi lögum. Hitt er annað, að möguleiki er í einstöku tilfellum, að skapa sér ákveðna varnarstöðu gegn óréttlátum lögum og stjórnvaldsaðgerðum. Slíkt þarf að gera áður en gripið er til aðgerða gegn sjálfum lögunum.

Ásmundur hafði allar forsendur til að skpa sér þá varnarstöðu sem ég vísa til. Hann mun hafa verið sjómaður í áratugi og skip hans hafði haft kvóta. Þegar hann keypti bátinn Júlíönu Guðrúnu, þurfti hann einungis (formsins vegna) að sækja um kvóta, til að fyrir lægi að hann vildi fá úthlutað aflaheimild. Fiskistofa hefði, eins og venjulega, hafnað þeirri umsókn og þá höfnun hefði Ásmundur þurft að kæra til sjávarútvegsráðherra; sem vafalaust hefði líka hafnað.

Eftir höfnun ráðherra, hefði Ásmundur þurft að rita sjávarútvegsráðherra bréf, þar sem hann rökstyddi rétt sinn til sjósóknar, sem hefði verið aðalatvinna hans í áratugi. Í því bréfi hefði hann gefið ráðherra svigrúm, segjum 2 - 4 vikur, til að staðfesta heimild hans til sjósóknar á umræddum bát, með ákveðnum mörkum um útgerðarhætti, s. s. að hann væri einn á bátnum eða að einungis væri með honum maður / menn sem hefðu haft sjósókn að lífsstarfi eða um ákveðinn árafjölda. Taka hefði þurft fram, að ef engar heimildir yrðu veittar innan tiltekinna tímamarka, mættu stjórnvöld búast við  að hann neytti sér neyðarrétt sinn til ástundunar lífsstarfs síns, og mundi fara að róa til fiskjar á bátnum sínum, þó honum hefði ekki verið úthlutað aflaheimildum.  Afrit af bréfi þessu hefði hann þurft að senda forsetum Alþingis og sjávarútvegsnefnd þess, til upplýsingar um stöðu mála.

Með þessari forvinnu, og síðan einfaldi tilkynningu til sjávarútvegsráðherra um dagsetningu þess er hann byrjaði sjósókn, hefði hann hafi fullan varnarstyrk af því áliti Mannréttindanefndar Sameinuðu þjóðanna sem nú er iðulega vísað til.

Ég óttast mjög, að mál Ásmundar fari sömu leið fyrir dómstólum og Vatneyrarmálið, vegna framangreinds skorts á forvinnu; þó ég viti að sjálfsögðu ekki nákvæmlega hvernig forvinnu þessara mótmælaaðgerða var háttað. En í huga mínum og hjarta styð ég viðleitni Ásmundar til að knésetja það óréttlæti sem í kvótakerfinu er framkvæmt.                         

Bátur á ólöglegum veiðum

Auglýsa þeir opið starfssvæði fyrir glæpamenn???

Af fregnum þess að Landspítali geti ekki greitt rekstrarkostnað sinn vegna fjárskorts, samhliða opinberun þess að einungis 7 vaktteymi (14 lögreglumenn) séu á vakt á öllu höfuðborgarsvæðinu, er afar augljóst að stjórnvöld hafa hvorki áhuga fyrir að vernda líkamlega heilsu fólksins eða að forða því frá innbrotum, ofbeldi eða slysum.

Það siðferði stjórnmálamanna sem birtist í framangreindum atriðum er af svo lágu plani að í siðvitund þeirra virðist ekki örla fyrir raunhæfum vilja til að vernda heilsu, líf og heimili þeirra sem borga þeim launin. Það virðist ekki skorta peninga þegar stjórnmálamenn vilja kaupa sér aðgang að  sýndarmennsku samtryggingar sérhagsmuna, eða ausa fé í hreinan óþarfa. Í þeim potti eru margir þættir en líklega er fjárausturinn í að kaupa sér atkvæði að setu í Öryggisráðinu ein af vitlausustu fjárfestingu fram til þessa.

Meðan hundruðum, ef ekki þúsundum, milljóna er varið til að fá að sitja við  borð Öryggisráðsins í tvö ár, höfum við svo litla þekkingu á hernaðarmálum að á því sviði erum við algjörir óvitar. Þá er siðferðisvitund okkar og vitund um viðurkennd mannréttindi Sameinuðu þjóðanna, á það lágu stigi þekkingar að við erum stöðugt að fá staðfestingar á að hvorki dómstólar okkar eða stjórnvöld, hafa sama skilning á mannréttindum og viðurkennd eru af eftirlitsstofnunum Sameinuðu þjóðanna, þ. e. Mannréttindadómstólnum og Mannréttindanefnd Sameinuðu þjóðanna.

Það virðist orðið augljóst að núverandi stjórnmálamenn okkar hafa hvorki vilja né getu til að sporna við því niðurbroti siðrænna gilda sem hér hefur viðgegnist undanfarin ár. Ég sé því ekki aðra leið en að fólkið í landinu rísi upp og krefjist skýrra viðhorfsbreytinga og aðgerða.

Ég mundi vilja sjá fjöldaáskorun höfuðborgarbúa þess efnis að á meðan siðferði og framkoma er á svo lágu plani sem raun er, skuli miða við að fjöldi útistarfandi lögreglumanna verði sem svarar einum manni á hverja þúsund íbúa; sem gæti þýtt u. þ. b. 50 lögreglumenn á vakt, m. v. 8 tíma vaktir.

Einnig ætti að gera kröfu til þess að allt það fé sem lögreglan innheimtir vegna umferðarlagabrota, fari til reksturs umferðaeftirlits og forvarna.

Hættum að liggja veinandi undan því þegar fólkið sem er að vinna fyrir okkur, og við borgum launin fyrir, sparkar í okkur og treður á okkur, vegna eigin metnaðar eða flokkshollustu. Rísum upp og búum til það þjóðfélag sem okkur líður vel að lifa í.                 

14 lögreglumenn á vakt

Það er heimskuleg fjármálastjórn að safna miklum sjóðum en samhliða greiða mikla dráttarvexti

Flestir þekkja hvað stjórnvöld hafa hælt sér af því að tekjuafgangur hafi verið mikill af rekstri ríkissjóðs undanfarin ár. Það er því fyrst og fremst opinberun um annað hvort þekkingarleysi á fjármunastýringu eða fullkomið virðingarleysi fyrir þegnum þessa þjóðfélags, að greiða himinháa dráttarvexti vegna nauðsynlegra útgjalda mikilvægasta bráðasjúkrahúss landsins.

Margar ástæður liggja áreiðanlega til grundvallar viðvarandi hallarekstri Landspítalans. Ein af ástæðunum gæti t. d. verið fólgin í því hve skrifstofuliði spítalans hefur fjölgað gífurlega undanfarin ár, ásamt fjölda vanhugsaðra kostnaðarliða s. s. eins og við tölvubúnað og símakerfi, auk ýmissa gæluverkefna sem ekki hafði verið leitað fjárheimilda fyrir áður en til kostnaðar var stofnað.

Þá er einn afar þungur rekstarliður spítalans fólginn í hinum mikla fjölda útlendinga sem hér hafa dvalið utan löglegrar skráningar, bæði við störf og sem dvalargestir. Þetta fólk veikist eins og annað fólk og leitar þá aðstoðar á Landspítalanum. Ekki er spítalanum heimilt að neita þessu fólki um hjálp, en líklega er léleg innheimtan hjá spítalanum á reikningum vegna þessarar þjónustu. Fjöldi þessara ólöglegum dvalargesta er ekki þekktur og þar með er einnig ekki gert ráð fyrir þessum útgjaldaliðum í rekstraráætlunum spítalans.

Margir aðrir þættir eru tvímælalaust ástæður þessa vanda, en aðalvandinn er tvímælalaust þroskaskortur stjórnenda fjármála ríkisins, þar sem þeir virðast ekki hafa skilning á því hve víðtækan kreppuvanda þeir eru að búa til með því að greiða ekki rekstrarkostnað spítalans á réttum tíma.

Menn með svona lítinn skilning á verkinu sem þeir eiga að vinna, væru ALLS EKKI nothæfir til sjós og yrði sparkað í land við fyrsta tækifæri.

En kannski er raunin sú að það þurfi ekkert vit eða þekkingu á verkefninu, til að vera stjórnmálamaður eða ráðherra á Íslandi?                  

Nauðsynlegt að bregðast strax við

Skilja þeir ekki muninn á þjóðbanka og leikfangabúð???

Líklega verður maður að hætta að vonast eftir skilningi bankamanna á mikilvægustu grundvallarþáttum við reksur banka í sjálfstæðu þjóðfélagi. Þau ummæli sem fram koma í þessari frétt benda meira til þess að þar séu að tala menn sem lifa í óraunveruleika leikfangalands. Lítum á nokkur dæmi.

Í fréttinni segir:

Efnahagsumhverfið er bönkunum fjandsamlegt, að mati Greiningar Glitnis.

Hvernig getur efnahagsumhverfi þjóðar sem nýtur hæsta mögulegs verðs  fyrir framleiðsluvörur sínar, verða einum af aðalbönkum þjóðarinnar fjandsamlegt? Verðmætasköpun er í hámarki þeirrar getu sem fyrirtæki gjaldeyrissköpunar geta afkastað, en bankarnir hafa lítið sinnt því undanfarna áratugi að efla atvinnugrein útflutningstekna þjóðarinnar, og verða því að skrifa hið "fjandsamlega" umhverfi sem þeir telja þrengja að sér, á sinn eigin reikning, því þeim láðist að stækka þá köku sem þeir vildu lifa af.

En, hvað skildi nú vera það fjandsamlegasta sem Glitnismenn upplifa? 

Takmarkað aðgengi að lánsfé og þar með hverfandi innstreymi af erlendum gjaldeyri...

Hafa þessir menn sleppt öllu sem heitir "hagnýt skynsemi" og orðnir sjúkir fíklar, í sívaxandi spennu eftir aukningu á veltu? Hvað hefur orðið af hyggjuviti, fyrirhyggju og öryggri framtíðarsýnar? Er ekkert af þessum grundvallarþáttum fjárhagslegs sjálfstæðis þjóðar, lengur til staðar innan veggja bankakerfisins?

Þegar ég var í hagdeild banka (fyrir rúmum 20 árum) barðist ég fyrir því að fá heimildir fyrir skuldbreytingum lána. Þetta var erfitt því samtryggingin var þá mikil. Yfirmenn sumra banka voru mjög strangir á því að það væru bara óáreiðanlegt fólk sem ekki gerði sér grein fyrir því að lán yrði að greiða til baka á þeim tíma sem lánstíminn væri. 

Vitað er, að nú þegar hafa bankar safnað að sér erlendum skuldum, langt umfram það sem mögulegt er að greiða á þeim lánstíma sem á lánunum munu vera. Þrátt fyrir þessa staðreynd telja bankamenn það fjandsamlegt umhverfi að geta ekki fengið meira lánsfé. Þarf ekki að skipta þarna um stjórnendur til að fá vitræna hugsun inn í bankakerfið okkar?  

Samkvæmt fréttinni, skiptir greiningadeild Glitnis vandamálum sínum niður í þrjá þætti:

Í fyrsta lagi hafa  sveiflur í gengi krónunnar mikil áhrif á efnahagsreikning bankanna og þar með eigið fé þeirra og afkomu.

Sveiflur á gengi krónunnar verða fyrst og fremst vegna þess að lánastofnanir stýra fjármálum þjóðarinnar ekki þjóðinni í hag. Þeir áætla og skipuleggja meiri notkun gjaldeyris en gjaldeyrissköpun þjóðarinnar er, og skapa þannig eftirspurn og vöntun gjaldeyris. Það gefur eigendum gjaldeyris færi á að krefjast hærra verðs fyrir gjaldeyrinn, en hærra verð á gjaldeyri er einmitt sveifla á krónunni.

Í annan stað hefur skortur á erlendu fjármagni þurrkað upp gjaldeyrisskiptamarkaðinn og hækkað fjármagnskostnað.

Ég veit ekki hvort fólk almennt, geri sér grein fyrir hvað þarna er verið að segja. Þetta segir okkur að bankamenn hafi verið að taka erlend lán til að skapa sér gjaldeyrissjóð til að braska með. Sé líkingin sett inn í umhverfi fjárhættuspilara, þá var þessi lánaði gjaldeyrir, spilapeningarnir, sem þeir fengu lánaða hjá spilavítinu. Vegna lélegrar spilamennsku, (ótraustra og ótryggðra útlána) hafa spilapeningarnir tapast og enginn vill lána þeim meira til að halda áfram spilamennskunni.

Er þetta hin trausta fyrirhyggja í fjármálum sem hið sjálfstæða þjóðfélag byggir tilveru sína og sjálfstæði á?   Síðsta sundurliðun þeirra er eftirfarandi:

Loks veldur gengislækkun krónunnar verðhækkunum innfluttra vara, sem leiðir til hækkunar verðtryggðra eigna. 

Þetta er athyglisvert. Þeir sem hafa lært einföldustu jöfnuþætti bókhalds vita að verðhækkanir kostnaðarliða valda auknum útgjöldum. Ef tekjur aukast ekki meira en kostnaðarhækkunum nemur, duga tekjur ekki fyrir útgjöldum og taprekstur verður. Taprekstur hefur þau áhrif að uppsöfnuð eignastaða minnkar, til að greiða þau útgjöld sem tekjur gátu ekki greitt.  Þrátt fyrir þessi einföldu grunnsannindi reikningsjöfnunar, segja snillingarnir í greinignadeild Glitnis, að verðhækkun innfluttra vara, leiðir til hækkunar verðtryggðra eigna. 

Hvaðan koma þessar eignir sem verða til vegna kostnaðarhækkana? Hvað var það sem skapaði þessar eignir?  Og þeir segja:

„Bankarnir munu samtals bókfæra um 27 milljarða króna í hækkun verðtryggðra eigna umfram skuldir á öðrum fjórðungi ársins 2008.“

Tekjur bankans voru ekki að aukast. En eignir hans jukust um 27 milljarða meira en skuldirnar. Hvaðan komu þessar eignir????

Segið okkur endilega frá því.            

     

Glitnir: Umhverfið fjandsamlegt