Undarlegt viðhorf Samfylkingar- stjórnmálafræðings

Undarlegt er að lesa þetta viðtal við Gunnar Helgi Kristinsson stjórnmálafræðing. Hann segir að hér sé þingræði, en segir í sama viðtali að ríkistjórnin eigi að fá fram sinn vilja hjá þinginu. Hann segir að "Ögmundur virðist draga upp mynd af stjórnarstarfi sem er ekki hér, hér er þingræði,“  

Gunnar Helgi hlýtu að vita að í áratugi hefur ekki verið þingræði í framkvæmd hér á landi. Hér hefur verið viðhaft hið kommoníska fyrirkomulag að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) segi þinginu fyrir verkum og afhendi þinginu málin fullfrágengin, til samþykktar, með hraði. Minniháttar breytingar eru þinginu heimilar, ef það raskar ekki áformum ráðstjórnarinnar.

Ef Gunnar Helgi sér ekki hve þetta fyrirkomulag er langt frá grundvallar skipulagi stjórnskipunar í lýðveldi okkar, er áreiðanlega eitthvað skrítið við skynjun hans og skilning. Í viðtalinu er eftirfarandi haft eftir honum:

„Ögmundur virðist ætlast til þess að hlutur af fólki geti orðið hluti að ríkisstjórnarsamstarfi eins og hann væri sérstakur flokkur, en það er ekki hægt, þannig gerast hlutirnir ekki. Það er spurning hvort þá þyrfti ekki bara nýjan stjórnarsáttmála, til að taka á slíkum aðstæðum,“  

Þarna er líklega um afgerandi HEIMSKULEGAN útúrsnúning að ræða hjá Gunnar Helga, því ætla má að gáfnafar hans sé á hærra plani en svo að hann hafi ekki skilið hvað Ögmundur var að segja.

Ögmundur lýsti í afar skýru máli eðlilegri framgöngu lýðræðislegra skoðanaskipta á hinum "þingræðislega" vettvangi, sem Alþingi er. Hann lýsti einnig afar skýrlega, að hann hefði alla tíð gert skýran greinarmun á stjórnun þjóðfélagsins annars vegar, en hins vegar hinu svokallaða Icesave máli. Kannski Gunnar Helgi hafi ekki andlega burði til að skilja slík lýðræðisviðhorf, og ber þá að sjálfsögðu að virða það.

Hvað sem allri "gráglettni" líður, er óhætt að segja að með þessu viðtali hafi Gunnar Helgi stimplað sig rækilega út úr samfélagi heiðarlegra fræðimanna og gerst óheiðarlegur pólitíkus, sem vegur í ódrengskap að persónum þeirra sem þeir telja vera á annarri skoðun en þeim sjálfum hentar.

Ég vorkenni svona aumri sál.              

„Hér er þingræði“

Er gamla fjárhættuspilaveldið að ná yfirhöndinni aftur ?????

Undanfarnar vikur hefur verið athyglisverð þróun í hinum pólitíska hluta þjóðarinnar. Indriði skrifar trúnaðarskal, fyrir allra augum, um höfnun breta og hollendinga á þeirri ríkisábyrgð sem Alþingi samþykkti. Greinilega pressar ESB blokkin Jóhönnu, sem því miður hefur lengi skort forystueðli. Þeir greinilega  ógna henni með því að þjóðinni verði útskúfað frá þröngum hópi ráðandi ríkja í ESB.

Utaríkisráðherrar Bretlands og Hollands, sýndu utanríkisráðherra okkar greinilega ókurteisi á nýlegum fundi þeirra í Bandaríkjunum. Þó utanríkisráðherra okkar fjalli um málið hjá Sameinuðu þjóðunum, minnkar ekkert hrokinn og yfirgangurinn frá kjarnaþjóðum ESB, sem verða að halda  svikamyllu verðmætalausra verðbréfa gangandi, svo spilaborg þeirra hrynji ekki líka.

Allir sem eitthvert skyn bera á þær Evrópureglur sem þjóð okkar er skuldbundin af, vita að þjóðin er ALLS EKKI skuldbundin til að taka á sig greiðslur vegna Icesave. Þeir Seðlabankastjórar í Evrópu, sem eitthvað hafa látið hafa eftir sér, eru allir á sama máli um að enginn tryggingasjóður í einu eistöku landi, myndi ráða við hlutfallslegt fjármálahrun, á við það sem varð á Íslandi. Seðlabankastjóri Hollands sagði að tryggingasjóður þeirra réði ekki við að einungis einn stærsti banki þeirra myndi hrynja jafn snögglega og bankarnir á Íslandi.

Öll rök í þessu máli hafa því legið í eina átt. Að þarna hafi orðið skelfilegt hrun verðmætalausra viðksiptapappíra, sem fyrst og fremst stafaði af fullkomlega ónothæfum reglum um frelsi á fjármagnsflæði milli landa. Einnig ræður þarna miklu fullkomið andvaraleysi ESB og ríkisstjórna einstakra ríkja, um þá breyttu fjármálastarfsemi innan lögsögu hverrar þjóðar, sem varð með tilkomu fjórfrelsisins.

Bretar hrópa hátt og benda á að við hefðum átt að hafa stjórn á fjármálastarfsemi bankastofnunar, sem þeir veittu sjálfir starfsleyfi innan sinnar lögsögu.  Geta menn ímyndað sér viðbrögð Breta ef  Íslenska fjármálaeftirlitið hefði farið að gagnrýna Breska fjármálaeftirlitið, og bent á að Breska eftirlitið hefði ekki nægilegt eftirlit með óhóflegri áhættutöku breskra sparifjáreigenda, þar sem þeir hrúguðu peningum inn á ávöxtunarreikninga sem engar tryggingar væru fyrir.

Ég er ansi hræddur um að Gordon okkar Brown hefði orðið ansi hvefsinn, og lítið kært sig um svona íhlutun í innanríkismál þeirra. Litið á þetta sem fullkomið vantraust á eftirlitsstjórnun ríkisstjórnar sinnar, frá utanað komandi aðila.

Hvernig getur í raun staðið á því að íslenska þjóðin á sér svona afar fáa verjendur innan stjórnmálastéttar landsins?  Er það vegna þekkingarleysis á  réttlæti, ábyrgðarþætti geranda í svona málum, eða er andlegur hæfileiki þeirra til viðamikilla stjórnunarstarfa ekki meiri en raun ber vitni?

Hver sem ástæðan er, finnst mér fullkomlega kominn tími til að þjóðin segi skýrum orðum við Breta og Hollendinga. - Við höfum reynt allt sem okkur er fært, og töluvert meira en það, til að hjálpa ykkur út úr ógætilegri meðferð ykkar á ykkar eigin fjármunum. Þið hafið haft þennan vilja okkar að engu. Þess vegna skuluð þið bara fara hina hefðbundnu innheimtuleið, að stefna innheimtukröfum ykkar fyrir dómstóla og láta þá um að hveða upp úr um réttarstöðu ykkar til þeirra krafna sem þið berið fram. Við munum una endanlegum niðurstöðu slíks úrskurðar.                    

Ögmundur segir af sér

Svona á að spara

Þetta er nýjasta sparnaðarformið. Segja upp einum yfirlækni, en ráð í staðinn einn forstjóra og einn framkvæmdastjóra.

 
Mjög skilvirk heilbrigðisstefna                 

Siglfirðingar slegnir

Athyglisvert hve þeim tekst að snúa rassinum í helstu sparnaðarleiðir og leiðir til tekjuauka.

Ég yrði verulega hissa ef sá sparnaður sem út úr þessu kæmi, dygði til að greiða alla vinnu, og annan kostnað við að útfæra þessar "meintu" sparnaðarleiðir.

Greinilega eru þessar leiðir búnar til af "líkana-nördum", sem hafa afar litla raunþekkingu á þjóðfélaginu.

Engar áætlanir eru uppi um að skýra leikreglur eða einfalda framkvæmd. Einungis farin hin hefðbundna leið ráðstjórnar kommonista-viðhorfsins, að auka miðstýringu og draga valdið á hendur færri einstaklinga, svo auðveldara verði að "hafa stjórn á ríkisapparatinu".

Mér finnst dæmigert fyrir ráðaleysi helstu ráðgjafa ríkisstjórnarinnar, að í allri þessari fréttatilkynningu er engin áætlun um tekjuaukandi aðgerðir, einungis hin kommoníksa miðstýringarhugsun.

Það er greinilega verið að hjálpa Sjálfstæðisflokknum að auka fylgi sitt, því það þurfa sko ekki að vera hægri menn sem frekar kjósa D-listann en svona kommonista-samsteypu.              

Viðamiklar breytingar

Óttast að stjórnmálamenn skilji ekki viðfangsefnið.

Því miður óttast ég að félagsmálaráðherra og aðrir stjórnmálamenn skilji ekki eðli og umfeng þess verkefnis sem þeir boða breytignar á.

Líklega eru verðtryggð og gengistryggð skuldabréf, sem mánaðarlega eru keyrð í skuldabréfakerfi Reiknistofu bankanna, verulega á þriðju milljón talsins, eða jafnvel fleiri.

Skuldabréfakerfið hefur einungis einn útfærslumöguleika á hverju skuldabréfi. Annað hvort er skuldabréfið verðbætt með einni verðbótavísitölu, eða tilbúinni gengisvog gjaldmiðla, sem kerfið er látið taka sem viðmið, í stað neysluvísitölu.

útilokað er að reiknigrunnur skuldabréfakerfis Reiknistofunnar ráði við þá hugmyndafræði sem ráðherra heyrðist kynna, að annars vegar verði reiknað út frá neysluvísitölu en hins vegar út frá launavísitölu. Greiðslan miðist síðan við launavísitölu en uppsöfnun höfuðstóls við neysluvísitölu.

Af þessari hugmyndafræði sést það best að stjórnmálamenn, og þeirra helstu ráðgjafar, viðast í raun ekki skilja hvað felst í raun í svokallaðri verðtryggingu.

Grundvöllur verðtryggingar hefur alla tíð verið sá, að lánveitandi fái greitt til baka raunvirði þess fjár sem hann lánaði. Glöggt má sjá þetta í títtnefndum "Ólafslögum", þar sem sagt er að "verðbæta skuli greiðsluna" þ. e. greiðslu afborgana hverju sinni, með vísitölu greiðslumánaðar, sem aukningu frá vísitölu lántökumánaðar.

Ef skuldir heimila og fyrirtækja væru leiðréttar og færðar í réttan útreiknifarveg, myndu afborganir lækka verulega og það sem meira er um vert. Höfuðstóll eftirstöðva mundi lækka verulega.

Á greiðsluseðli eins íbúðaláns sem ég hef endurreiknað til samræmis við RÉTTAN ÚTREIKNING, kemur fram að eftirstöðvar lánsins nú um mánaðarmótin ættu að vera kr. 4.969.449.  Á greiðsluseðlinum fyrir september stendur hins vegar að eftirstöðvar, með verðbótum, séu kr. 10.244.230.

Rétt útreiknuð hefði greiðsla (afborgun) þessa mánaðar átt að vera kr. 44.634, en á greiðsluseðlinum er greiðslan sögð kr. 54.954.

Það lán sem hér er vísað til, var tekið vorið 2000, og var þá að upphæð kr. 6.400.000, til endurgreiðslu á 40 árum.

Mismunurinn sem felst í réttum útreikningum og þeim útreikningum sem notaðir hafa verið frá upphafi, eru þeir að sama aðferð er notuð við útreikning á afborganalánum eins og þeim lánum sem endurgreidd eru með einum gjalddaga.  Á þetta hef ég bent síðan 1983, en hingað til enginn viljað hlusta á eða rannsaka. 

ÞARNA HEFUR LÍKLEGA VERIÐ FRAMINN MEIRI ÞJÓFNAÐUR AF HEIMILUM OG FYRIRTÆKJUM LANDSINS, EN ÚTRÁSARVÍKINGUNUM TÓKST AÐ KLÓFESTA.        

Greiðslubyrði lána færð aftur til maí 2008

Hvers vegna er ekki talað um aulahátt þeirra sem létu blekkjast af Icesave reikningunum ???

Hvers vegna er ævinlega talað um Icesave reikningana sem venjulega innlánsreikninga? Er fólk enn hrætt við að tala um hin raunverulegu markmið með þessum reikningum, sem eru hin sömu og hjá fjölda annarra fjárglæfraaðila sem senda frá sér gilliboð um góða ávöxtun, án þess að baki slíkum gilliboðum séu neinar tryggingar eða von um endurgreiðslu.

Icesave reikningarnir áttu að bera nokkuð hærri innlánsvexti en í boði voru hjá traustum bankastofnunum. Það hefði fyrst og fremst átt að vekja varúð hjá Breksum og Hollenskum fjármagnseigendum.

Eðlilegt hefði verið að þeir könnuðu sjálfir tryggingastöðu þess fyrirtækis sem þeir voru að treysta fyrir miklum fjárhæðum af sparifé sínu. Er ekki eðlilegra að þeir sjálfir gæti varúðar gagnvart sínu fé, en ætlist ekki til þess að blásaklaust fólk á lítilli eyju úti í miðu Atlandshafi, verði vogunarsjóður fyrir það, svo það geti varúðarlaust tefla á djarfasta vað í fégræðgi, til að ná í örlítið hærri vexti á sparifé sínu.

Af hverju er EKKERT talað um ábyrgð þess fólks sem svona varúðarlaust kastaði sparifé sínu í fang bankastofnunar sem nýlega var komin inn á markaðinn hjá þeim, mjög eignalítil og án allra ábyrgða frá tryggingasjóðum þeirra sjálfra.

Hver var það sem var ábyrgur fyrir þeirra eigin ráðstöfun á sínu fé? 

Hvatti íslenska þjóðin þetta fólk til að ávaxta fé sitt á þessum Icesave reikningum?

Hafði íslenska þjóðin vald eða heimildir til að banna fólkinu sjálfstæða ráðstöfun þess á sínu eigin fé?

Gat íslenska þjóðin með einhverju móti verið meðvituð um þá miklu fjármuni sem þessir Bresku og Hollensku fégræðgishópar mokuðu inn á þessa reikninga? 

Það þarf ekki flóknar reikniformúlur til að sýna með óhrekjandi hætti að Icesave reikningarnir voru ALLS EKKI vengjubundnir innlánsreikningar. Ávöxtunarprósentan sýndi það mjög glögglega.

Hvers vegna haga íslenskir stjórnmálamenn sér eins og taugaveiklaðir ofsóknarsjúklingar, hræddir við haldlausa skuggamynd um afleiðingar þess að standa traustan vörð um hagsmuni þjóðfélagsins, af álíka festu og þeir sem að okkur sækja, standa vörð um hagsmuni sinna skjólstæðinga.

Íslenska þjóðin hefur ekkert til saka unnið. Fáið þessum aðilum það fólk til saksóknar gegn, sem stóð fyrir fjárglæfrastarfseminni, en fyrir alla muni hættið að ausa þessum aur og drullu yfir þjóðarheildina. Hún á ekkert í þessum fjárglæfrum og ber ALLS enga ábyrgð á afleiðingum óábyrgrar meðferðar þegna anarra þjóða, á því fé sem það á, eða ber sjálft ábyrgð á.          

Icesave-málið þungt í skauti