Það kemur ekki á óvart að LÍÚ hugsi fyrst og fremst um sína hagsmuni

Þeir sem mæla með því, við núverandi aðstæður, að leggja niður krónua okkar og taka upp gjaldmiðil annarrar þjóðar, upplýsa því miður að þeir hugsa ekki heilstætt um afleiðingar slíks fyrir þjóðarheilidina.

Ekki fer á milli mála að "gegni fjárhættuspilaranna" innan þessarar þjóðar, telja sér hag í því að komast í stærra myntsamfélag. Þeir virðast hafa röksemdalausa trú á því að þeir fái ótakmarkað magn slíkrar myntar til landsins, og þá verði engar hömlur á að hrúga hingað skuldum, óháð möguleikum þjóðarinnar til greiðslu þeirra síðar.

Við höfum nú þegar þurft að súpa ansi beiskan bikar af slíkri háttsemi, því allir þeir 13 þúsund milljarðar sem bankarnir höfðu tekið að láni í útlöndum voru gjaldmiðlar annarra þjóða. Veðhæfi, eignavirði og endurgreiðslumöguleikar okkar, til greiðslu þessara skulda, hefðu ekkert breyst við það að við værum að greiða hvert öðru með Evrum í stað krónum. Við hefðum ekkert átt fleiri Evrur til að að selja útlendingum, því framleiðsla okkar á verðmætum er svo afskaplega lítil, miðað við þá miklu eyðslu sem við viðhöfðum. Enginn hefði lánað okkur fleiri Evrur, þó við værum að borga hvert öðru með Evrum, frekar en þeir vilja nú. Það er ekki fyrirstaðan fyrir frekari lánum til okkar, að við borgum hvert öðru með krónum. Mikilvægt er því að hagfræðingakórinn fari að hætta þeim ÓVITASKAP að hallmæla krónunni, því HÚN er eini lykillinn sem við höfum til að geta komist hjá alvarlegri fátækt og atvinnuleysi á komandi árum.

Ef við skiptum nú um gjaldmiðil, stöndum við frammi fyrir því að sjávarútvegurinn, einn stærsti framleiðandi gjaldeyris í landinu, hefur á undanförnum árum hangið svo fastur í óarðbærum útgerðarháttum að sífellt stækkandi hluti heildarverðmæta fiskimiða okkar, fer eingöngu til að greiða vexti og afborganir sjávarútvegsins sjálfs, af síhækkandi erlendu lánsfé. Mér þætti líklegat að þessi vitlausa útgerðarstefna væri á undanförnum áratug búin að soga til sín hærri fjárhæð á ársgrundvelli, en nemur öllum árlegum kostnaði við heilbrigðiskerfið. Og þessi staða á einungis eftir að versna frekar á komandi árum.

Ef við tækjum nú upp gjaldmiðil annarrar þjóðar, gætum við ekki brugðist við innlendum breytileika eða áföllum með því að auka peningamagn í umferð. Við myndum ekki fá leyfi til þess að auka skráð Evrumagn, eða Dollaramagn í grunngildi þjóðfélags okkar, því við myndum ekki framleiða þá peninga sjálf. Öll okkar aukning yrði að koma í gegnum meiri framleiðslu á vöru eða þjónustu, sem við gætum selt öðrum þjóðum, en sú aukning kemur hægt á mörgum árum.

Eins og áður var drepið á, er núverandi gjaldeyrisframleiðsla okkar svo lítil að hún nægir KANSKI fyrir innflutningi matvöru og helstu rekstrarvörum fyrir nauðsynlegt atvinnulíf framleiðslugreina. Í augnablikinu er svigrúm okkar til notkunar á peningum erlendis í algjöru lágmarki. Ef við værum t. d. með Evru nú, og einhverjir færu á eyðslufyllirí í útlöndum með Evrurnar okkar, mundi það þýða skort á Evrum hér heima, sem engin leið væri að bregast við nema loka einhverri starfsemi, sem notað hefði álíka magn af Evrum og eytt hefi verið í eyðslufylliríinu.

Ef við hins vegar förum í gegnum þessa erfiðleika með krónunni okkar, getur ríkisstjórn okkar tekið ákvörðun um að auka peningamagn í umferð um einhverja fjárhæð (segju svona 100 milljarða til að byrja með), til að standa undir atvinnusköpun hér innanlands, bæði við stofnun fyrirtækja sem framleiddu útflutningsvörur eða þjónustu, sem og til framkvæmda sem kæmu þjóðfélaginu til góða í framtíðinni, s. s. eins og ýmiskonar viðhaldsverkefni, gerð Vaðlaheiðarganga, ganga á Austfjörðum og Vestfjörðum, vegaframkvæmda til Selfoss og fjölda annarra verka, sem halda myndu uppi atvinnu- og tekjustigi í þjóðfélaginu meðan fyrirtækin sem skapa munu gjaldeyririnn væru að komast á legg. Þegar við værum kominn í gegnum verstu lægð þessarar kreppu, og erlendar tekjur okkar farnar að aukast, gætum við með markvissum hætti aukið verðgildi krónunnar, þannig að hún yrði fullt eins traust viðskipamynt eins og Evra eða Dollar. Traust myntarinnar fer ekki eftir stærð efnahagssvæðisins að baki myntarinnar. Traustið fer eftir styrk verðmætasköpunarinnar sem að baki myntarinnar er.

Mér finnst tími til kominn að menn fari að koma sér niður á jörðina. Sýndarveruleikinn er horfinn og kemur ekki aftur. Raunveruleikinn er tekinn við. Ef þið hagfræðingar góðir, hafið gleymt forsendum raunveruleikans; drífið ykkur þá endilega í endurmenntun, því sýndarveruleikinn verður ekki endurvakinn.       

LÍÚ vill einhliða upptöku

Er hann að segja að hann sé ekki orðinn fullorðinn?

Þessi yfirlýsing Geirs er nokkuð undarelg. Fullorðinn og fullveja maður telst bera ábyrgð á gerðum sínum og þeim verkum sem hann tekur að sér.

Verkefni stjórnmálamanns, sem kjörinn er á þing, og tekur að sér hlutverk forsætisráðherra, er fyrst og fremst að bera ábyrgð á að lagagrundvöllur þjóðarinnar hafi að meginstefnu hagsmuni heildarinnar, og að hvorki hagsmunahópar, fyrirtæki né einstaklingar, komist upp með að sniðganga meginreglu um heildarhagsmuni, á þann hátt að slíkt skaði heildarhagsmuni.

Ekki er nokkur vafi á að ríkisstjórn og Alþingi sýndu um nokkurra undanfarinna ára skeið, óafsakanlegt afskiptaleysi af framferði fjármálaumhverfisins, sem í meira en áratug fór langt út fyrir öll velsæmismörk í framferði sínu.

Hvort afneitun Geirs stafar af meðvirkni eða ótta við afleiðingarnar, skal ósagt látið. En þessi afneitun er engu að síður undarleg, því vitað er að Geir er vel greindur maður, að mörgu leiti.                 

Geir: Tel mig ekki persónulega ábyrgan

Fljótfærnishlaup undan óvitaskap

Þarna er Þorgerður Katrín að taka fljótfærnishlaup undan frekju óvita sem hvorki virðast hugsa um neytendur né þjóðfélagsheildina.

Auglýsing er ekki val seljanda um að láta einhvern fjölmiðil hafa einhverja tiltekna upphæð í peningum, en fá í staðinn nafnið sitt birt, ásamt einhverjum vörum eða þjónustu. Svo mætti þó halda af þeim hamagangi sem einstakir fjölmiðlar hafa verið með.

Seljandi vöru eða þjónustu velur sér fjölmiðil til að auglysa vöru sína eða þjónustu, út frá þeim hlustendahópi sem líklegast er að horfi, lesi eða hlusti á fjölmiðilinn. Verð fjölmiðilsins á auglýsingatíma getur verið svo afstætt að hreint illgerlegt sé að bera slíkt saman. Ódýrasti auglýsingatíminn hjá fjölmiðli, getur verið sá dýrasti fyrir auglýsandan, sem er jú kaupandi auglýsingarinnar; einfaldlega vegna þess að sú auglýsing skilaði engri sölu eða árangri.

Vandamál það sem við er að fást, er ekki það að RÚV skuli vera á auglýsingamarkaði. Vandamál verður til ef RÚV er að bjóða óeðlilega lágt verð auglýsinga, í krafti stærðar t.d. Því er mikilvægast að setja RÚV afar þröngar skorður um heimildir til afsláttar frá auglýstu verði. Segja mætti, sem dæmi, að afsláttur RÚV mætti ekki vera hærra hlutfall af aulýstu verði en t. d. Samkeppniseftirlitið samþykkti, með hliðsjón af markaðsstöðu samkeppnisaðila.

Það er alveg órannsakað mál hve stór hluti þjóðarinnar hlustar eingöngu á RÚV. Sumstaðar á landsbyggðinni á fólk ekki kost á öðrum útvarps- eða sjónvarpsstöðvum. Þessi hópur gæti verið einhvert tiltekið hlutfall þjóðarinnar, sem seljendur/auglýsendur yrðu þá útilokaðir frá, ef auglýsingar væru bannaðar á RÚV. Mundi slík mismunun standast ákvæði stjórnarskrár, um jafnræði þegnanna fyrir þeim lögum sem Alþingi setur? Getur Alþingi sett lög sem beinlínis beinast að því að skerða þjónustu við tiltekna hópa, landshluta eða byggðir, í því skyni að efla afkomugetu annarra þegna þjóðfélagsins?

Ég held að Menntamálaráðherra okkar þurfi að hugsa þessi mál frá opnari heildarhugsun, en ekki út frá hagsmunavon lítils hluta þjóðarinnar.        

RÚV af auglýsingamarkaði