Er krónan hindrun í Íslensku efnahagslífi???

Að kenna krónunni um erfiðleika hjá fjármálastofnunum okkar, er álíka gáfulegt og kenna veðurstofunni um að veðrið sé vont. Í raun hefur krónan ekkert að gera með trú eða vantrú erlendra fjárfesta á samskiptum við viðskiptalíf okkar. Það er hreyfiaflið í hugsun þeirra sem keyra viðskiptalífið áfram sem ræður viðhorfi erlendra aðila. Þeir fleyta yfirleitt ekki kerlingar ofaná yfirborðinu, vitandi það að steinninn sekkur þegar frumkrafturinn sem ítti honum af stað drífur ekki lengur. Þeir líta eftir því hvernig fræin blómstra sem sáð var til með því fjármagni sem tekið var að láni. Skapi hið endurlánaða lánsfé enga tekjuaukningu, segir það öllum alvöru fjármálamönnum að illa hafi verið farið með fjármuni sem að láni voru teknir.

Það er fullt af alvöru fjármálamönnum víða í útlöndum, sem sjá hvernig lánastofnanir okkar hafa farið með lánsféð. Þess vegna vilja þeir halda sig til hlés.

Íslenska krónan getur aldrei verið orsök erfiðleika í viðskiptum við aðra, vegna þess að hún er einungis spegill þeirra afla sem keyra áfram viðskiptalífið hjá okkur. Raunar speglar hún líka hvernig stjórnvöldum tekst að halda viðskiptalífinu innan ramma sem þróar þjóðfélagið áfram, við hlið annara þjóða sem við þurfum að hafa viðskipti við. Takist stjórnvöldum ekki að hafa hemil á viðskiptalífinu, þannig að það yfirspili ekki starfsemina atvinnu til tekjuöflunar þjóðfélagsins, verður til ástand þar sem krónan tekur verðbreytingum gagnvart myntum annarra landa, sem betur hafa hemil á viðskipta-, tekjuöflunar- og atvinnulífi sínu.

Áberandi er hve lítið er fjallað um þessa grundvallarþætti efnahagslífs okkar, við þær aðstæður sem nú eru uppi. Getur verið að við höfum einungis á að skipa "fleytandi kerlingum", en skorti grunnþekkinguna sem býr til raunverulegan vöxt þjóðfélagsins?

Það er hættulegur misskilningur ef forystumenn lánastofnana halda að frumkvæðið að lækkun stýrivaxta eigi að koma frá Seðlabankanum. Frumkvæðið og forsendur lækkunar eiga að verða til í lánastofnunum sjálfum. Þar getum við sagt að mikilvægast sé að lánastofnanir sýni fram á að þær dragi VERULEGA úr lánveitingum til einkaneyslu, en leggi þess í stað fjármunina í að byggja upp gjaldeyristekjuskapandi starfsemi, sem geri þjóðlífinu kleift að standa undir þeirri útþenslu sem þegar er orðin staðreynd. Gerist það ekki, verður óhjákvæmilega um verulegan samdrátt að ræða, því nú er ekki lengur hægt að taka lán fyrri veislunni. Peningarnir eru búnir.

Þeir sem telja að Seðlabankinn eigi að ganga á undan lánastofnunum í lækkun vaxta, upplýsa fyrst og fremst um vanþekkingu sína á viðfangsefninu sem til úrlausnar er.                     

Vandi hve illa gengur að laða að erlenda fjárfesta