Lausnin hefur lengi verið tilbúin en stjórnendur ekki viljað hana

Mikilvægt er að stjórnendur kunni þá list að halda jákvæðu sambandi við þá sem veita þjónustuna. Þessa list hafa stjórnendur Landspítala (LSH) skort tilfinnanlega. Þess vegna hefur neikvæð spenna stöðugt verið að hlaðast upp hjá starfsfólkinu og starfsgleðin stöðugt verið að fjarlægjast.

Það erun orðin nokkuð mörg ár síðan fyrst var farið að tala um breytignar á vaktafyrirkomulagi hjá LSH, þannig að fólk væri á svokölluðum "rúllandi vöktum". Vandamálin í því sambandi virðast einkum hafa verið tengd launaliðnum, en einnig því að það eiga ekki allir auðvelt með að stunda vinnu á, breytilegum tímum sólahringsins.

Hvað launaliðinn varðar, hefur verið algjör höfnun á því hjá ríkisvaldinu, að hækka föst laun þjónustuþátta spítalans til samræmis við það sem þessar stéttir telja ásættanleg heildarlaun. Bilið milli fastra launa og ásættanlegra heildartekna, hefur því verið brúað með því fyrirkomulagi sem verið hefur, að þeir sem þurfi hærri laun, geti náð ásættanlegum tekjum með aukavöktum og yfirvinnu.

Flestum gæti nú sýnst að það ætti ekki að skipta launagreiðandann máli hvort greitt væri fyrir unnar aukavaktir og yfirvinnu, eða greitt hærra kaup fyrir fastar vaktir; svo fremi að álíka fjármagn færi til launagreiðslna. En málið er ekki svo einfalt.

Ef föst laun starfsfólks væru hækkuð til samræmis við það sem þyrfti, myndu jafnframt hækka lífeyrisgreiðslur til alls fyrrverandi starfsfólks, sem komið væri á eftirleun, því lífeyrisgreiðslur eru ákveðið hlutfall fastra launa. Að halda föstum launum starfsmanna svo lágum sem þau hafa verið, hefur því verið leið ríkisvaldsins til að komast hjá að greiða fyrrverandi starfsfólki sínu mannsæmandi eftirlaun, að aflokinni áratuga góðri þjónustu.

Af öllu þessu segi ég. Lausnin á þeirri deilu sem nú er uppi, hefur verið til í nokkur ár, en stjórnendur spítalans (ríki og yfirstjórn) hafa ekki viljað horfast í augu við raunveruleikann. Þeir hafa hingað til stundað aðferðarfræði harðstjórnar; að kúga fólk til hlýðni við vilja yfirstjórnar, eða að öðrum kosti yfirgefa starfið sem það hefur menntað sig til að sinna. 

Ekkert lýðræði. - Engin virðing yfirstjórnar fyrir fólkinu sem vinnur afrekin sem á sjúkrahúsinu eru unnin. Ekkert þakklæti; ekki einu sinni klapp á bakið við starfslok, eftir áratuga dygga þjónustu. Enginn vilji til að virða þau afrek  sem unnin eru. EKKERT.  Aðeins viðhorfið að hver starfsmaður hafi nú ekki unnið fyrir öllu því kaupi sem honum var greitt, þess vegna sé sjálfsagt að leita ALLRA bragða til að ná fram einhverjum lækkunum á launagreiðslum til hans. - Virðingarfverð viðhorf; eða hitt þó heldur.                 

Mikilvægt að lausn finnist

Vilja menn ennþá hærri stýrivexti??????????

Það er skuggalegt að sjá hve menn í viðskipta og fjármálageiranum koma fram af miklu kæruleysi gagnvart langtímahagsmunum þjóðarinnar. Enn er haldið áfram að eyða fjármunum langt umfram það sem við öflum. 

Það er einnig afar undarlegt að fylgjast með háværum kröfum um lækkun stýrivaxta, þegar athafnir manna á sama tíma, benda til þess að þeir krefjist hærri stýrivaxta. 

Fólk þarf að átta sig á að stjórnvöld stýra ekki lengur innflutningi. Sá tími leið undir lok fyrir mörgum áratugum. Hins vegar gæti slík stjórnun verið skammt undan, ef viðskipta- athafna- og fjármálamenn þjóðarinnar reynast ófáanlegir til að bera tilhlýðilega virðingu fyrir jafnvægi milli öflunar gjaldeyris og eyðslu hans.

Kannski má líta á þessa hegðun viðskipta- og fjármálamanna á þann veg að þeir séu að hvetja stjórnvöld til að setja lög til takmörkunar á misvægi milli útflutnings og innflutnings. Er hugsanlegt að líta megi á þessa eyðsluvitleysu út frá því sjónarhorni? Kunna menn ekki að takmarka sjálfa sig í frelsinu?

Það er einnig fáránlegt að fylgjast með kröfum þessara afla um upptöku Evru og inngöngu í Evrópusambandið, á sama tíma og þeir gera slíkt óframkvæmanlegt með framferði sínu gagnvart viðskiptajafnvægi þjóðarinnar.

Er ekki þörf á að við fáum svolítið meiri dómgreind í athafna og viðskiptalíf okkar, en eðlilegt telst að finna í sandkössum leikskólanna?              

Aukinn halli á vöruskiptum