Opið bréf til forstjóra Landhelgisgæslunnar

Forstjóri Landhelgisgæslunnar (LHG), hr. Georg Lárusson.

Í fréttum útvarps fyrir skömmu var sagt frá því að varðskipsmenn hefðu farið um borð í 6 báta úti fyrir Vestfjörðum, sem hefðu verið við veiðar með sjóstöng. Einnig var að skilja af fréttinni, að enginn um borð í þessum bátum hefði verið með skipstjórnarréttindi eða haft aðra tilskylda pappíra um þekkingar og öryggisþætti, til siglingar á fiskibátum af þessari stærð, (skráðum krókaaflamarksbátum).

Með vísan til fréttar um að LHG hafi vísað til lands, báti Ásmundar Jóhannssonar, sjómanns frá Sandgerði, sem og ákvæða stjórnarskrár um að ALLIR SKULI JAFNIR FYRIR LÖGUNUM, óska ég skýringa á eftirfarandi:

1.    Hvaðan hefur LHG þær heimildir sem nú virðast augljósar, til að mismuna aðilum við framkvæmd lögskipaðs erfitlits?

2.    Hvaðan hefur LHG heimildir til að sniðganga 65. gr. stjórnarskrár í framgöngu sinni gagnvart sjófarendum?

3.    Í 7. gr. laga um stjórn fiskveiða nr. 116/2006, segir orðrétt: “Krókaaflamark er óheimilt að nýta á annan hátt en við línu- og handfæraveiðar.”  Með vísan til þess að samkvæmt téðum lögum telst sjóstangaveiði hvorki línu- eða hanfæraveiði og eins og segir skýrt í lögunum að óheimilt sé að nýta krókaaflamark á annan hátt en við línu- og handfæraveiðar.”  óskast skýringar LHG á því hvers vegna rúmlega 40 fiskibátar frá Vestfjörðum, sem greinilega stunda ólöglegar veiðar úr krókaaflamarki, eru ekki þegar stöðvaðir, reknir í land og kærðir.

Vænti svara við þessum spurningum svo fljótt sem kostur er og minni á ákvæði stjórnasýslulaga þar um.

Virðingarfyllst

Reykjavík 7. ágúst 2008

Guðbjörn Jónsson 

Bátur Ásmundar færður til hafnar

Samtrygging um að brjóta niður skoðana og tjáningarfrelsi

Maður er nú löngu hættur að búast við að pólitískt kjörnir aðilar treysti sér til að standa vörð um skoðana- og tjánaingarfrelsi. Þeim virðist mikilvægara að geta viðhaldið þrælsótta og spennu, sem þeir kalla líklega völd.

Skipt um fulltrúa í skipulagsráði

Getur verðgildi gjaldmiðils verið misjafnt milli tveggja viðskiptaaðila í sama landi

Í hart nær þrjá áratugi höfum við reynt, það sem kallað er, að tryggja ákveðnum aðilum verðgildi gjaldmiðils okkar með tilteknum aðferðum. Þessar aðferðir hafa aldrei verið raunprófaðar, eða áhrif þeirrar á afkomu þjóðarinnar rannsakað. Hvers vegna ætli það sé svo? Ég tel mig vita það, en geri það ekki opinskátt meðan fólk er að brýna sellurnar.

Byrjum á því að velta fyrir okkur hver eru hin raunverulegu verðmæti krónunnar okkar; og hvort nauðsynlegt sé að verðgildið sé bara eitt, eða hvort þjóðin geti haft mörg verðgildi krónunnar. Kannski líkt og þegar ærgildi voru verðmætisviðmið. Þá gat eitt ærgildi haft mismunandi verðgildi, eftir landshlutum, héruðum eða jafnvel bændum.

Í fjölþættu viðskiptasamfélagi nútímans, er nauðsynlegt að verðgildi gjaldmiðilsins sé aðeins eitt, og það gildi um öll viðskipti sem gjaldmiðillinn er notaður við. Mikilvægt er að allir viti fyrirfram hvert verðmæti hverrar krónu er; sama hvort hún er að koma inn á heimili / fyrirtæki, eða hún sé að fara út.

Þó við höfum talið okkur reka nútímalegt fjölþætt viðskiptasamfélag undanfarna þrjá áratugi, höfum við ekki haft eitt og sama verðgildið á krónunni fyrir alla landsmenn og þar með líklegast brotið stjórnarskrá um að allir skuli jafnir fyirr lögunum. Við höfum veitt þröngum afmörkuðum hópum lagaheimild til að krefjast hærra verðs en almennt gerist í viðskiptum manna í milli innan samfélagsins, fyrir hverja krónu sem þeir geyma í banka eða lána. Lítum hér á litla dæmisögu:

Fyrirtæki sem smíðar skrifstofuhúsgögn, annarskonar húsgögn og innréttingar, var að endurnýja vélakost sinn. Til að fjármagna það fengu þeir 6 milljóna króna lán í bankanum sínum til fimm ára, (60 mánaða) með mánaðarlegum afborgunum, (að frádregnum lántökukostnaði 5.780.000). Skömmu eftir að nýja vélasamstæðan er komin í gang, ákveður bankanum að skipta um skrifstofuhúsgögn og innréttingar í nokkrum útibúum. Þeim lýst vel á framleiðsluna hjá þessu umrædda fyrirtæki og gera samning um kaupin hjá þeim. Vörurnar átti að afhenda í fjórum áföngum á tveimur árum. Samningurinn var 5,8 milljónir króna, eða nánast sama upphæð og lánið sem þeir höfðu fengið til að kaupa vélarnar sem þeir endurnýjuðu, svo þetta leit bara vel út.

Í 36. mánuði eftir lántökuna, er afgreiddur síðasti hluti pöntunarinnar til bankans og lokareikningur gerður til greiðslu á síðasta fjórðung samningsins, kr. 1.450.000. Rífandi gangur hafði verið hjá fyrirtækinu eftir komu nýju vélanna og á þessum tíma hafði safnast lausafjárstaða hjá því uppá 1,1 milljón. Þar sem 3,6 milljónir höfðu verið greiddar af láninu (upphaflega 6 milljónir) ákvað eigandi fyrirtækisns að greiða bara upp þessar 2,4 milljónir sem eftir væru af láninu, en þá kom babb í bátinn.  Krónurnar sem hann hafði fengið að láni hjá bankanum höfðu gengisfallið um 11% á þessum tveimur árum, þannig að í stað þess að borga 2,4 milljónir sem eftirstöðvar lánsins, yrði hann að borga 3.062.000. það værum eftirstöðvar lánsins nú.

Eigandi fyrirtækisins varð hissa og spurði:

Fyrst gengi krónunnar rýrnaði þetta á þessum tíma, þá hljóta krónurnar í samning mínum við bankann líka að hafa rýrnar um 11% og lokagreiðslan ætti því að vera 660 þúsundum hærri.

Bankamaðurinn sagði svo ekki vera. Þessi gengislækkun krónunnar hefði eingöngu orðið hjá bönkum og öðrum lánastofnunum.

 -------

Þetta er svolítið öðruvísi vinkill á vitleysuna sem kölluð er verðtrygging. Kannski væri betra að tala um þetta sem gengisfellingu lánastofnana á krónunni, frekar en tala um þessa vitleysu sem verðtryggingu.           

Ætli þeim takist að þvinga Ásmund til að kaupa kvóta???

Þetta er nokkuð merkilegur slagur sem einstaklingur tekur þarna við kerfi sem  ekki byggir framkvæmd sína á lagaheimildum.

Það er gott og blessað, og alveg nauðsynlegt, að hafa stjórn á því magni sem veitt er.  Það er einnig alveg nauðsynlegt að þeir sem eiga að hafa eftirlit með að lögum sé framfylgt, séu ekki sjálfir staðfastir gerendur í lögbrotum, en því miður er það svo um Fiskistofu.

Samkvæmt lögum um fiskveiðistjórnun, skal Fiskistofa hafa eftirlit með framkvæmd laganna. Þar segir að flutningur aflamarks milli skipa taki ekki gildi fyrr en Fiskistofa staðfesti flutninginn.

Athygli er vakin á því að lögin tala ekki um SÖLU aflamarks milli skipa. þau tala einungis um FLUTNING aflamarks milli skipa. Af hverju skildi það vera.

Í þessu tilfelli erum við að tala um svokallað krókaaflamark, því bátur Ásmundar er krókaaflamarksbátur.  Í lögunum er skýrt tekið fram hvernig megi nýta svonefnt krókaaflamark.  Þar segir svo í 7. gr. laganna:

“Krókaaflamark er óheimilt að nýta á annan hátt en við línu- og handfæraveiðar.”

 Þetta er afar skýrt. Það er sem sagt algjörlega óheimilt að nýta úthlutað krókaaflamark á þann veg að SELJA aflamark til annars báts, sjálfum sér til tekjuöflunar. Krókaaflamarkið má einungis nýta til veiða með línu eða handfærum.

Athygli vekur að sölur á krókaaflamarki hafa lengi farið fram, staðfestar og skráðar af Fiskistofu, sem á að sjá til þess að lögin um fiskveiðistjórnun séu virt.

Er það ekki svolítið skondið að þeir sem virðast stunda það að brjóta þessi ákvæði laganna um fiskveiðistjórnun, skuli hugsanlega verða ákærendur Ásmundar fyrir sínar fiskveiðar?       

Ásmundur mótmælir enn