Enn ein staðfesting þess að AGS vinnur fyrst og fremst fyrir erlenda fjármagnseigendur

Það er afar athyglisvert að lesa þá frétt sem hér er til grundvallar. Annað hvort eru þessir menn grunnhyggnir kjánar, eða handbendi erlendra fjármagnseigenda. Kannski ætla þeir bara Íslensku þjóðina svona mikla aula að hún skilji ekkert áhrifaþátt vaxta á afkomuhæfni heimila og fyrirtækja.

Það sýnir ótúlega litla þekkingu á Íslensku efnahagslífi, það sem haft er eftir Franek Rozadowzki, í þessari frétt, en þar segir: Hann sagði áætlun íslenska ríkisins og Alþjóðagjaldeyrissjóðsins byggjast öðru fremur á því að ná stöðugleika í gjaldeyrismarkaði, og takmarka skuldir íslenska ríkisins vegna hruns bankanna.

Ef AGS mótmælir því ekki að Íslenska ríkið skuldsetji sig með fyrirhuguðum hætti vegna IceSave reikninganna, eru þeir opinberlega að vinna gegn yfirlýstum áformum sínum, um að takmarka skuldir íslenska ríkisins vegna hruns bankanna.

Hvers vegna segi ég þetta. Grunnregla kröfuréttar er, þegar um að að ræða sjálfstætt fyrirtæki (hlutafélag eins og Landsbankin var), að áður en kemur til kröfugerðar á hendur meintum ábyrgðaraðila er lýst kröfu á hendur fyrirtækinu, stjórnendum þess og eigendum. Kröfuhafinn leggur sig SANNANLEGA FRAM um að ná til sín öllum verðmætum sem hægt er að ná frá fyrirtækinu og stjórnendum þess. Meintur ábyrgðaraðili á rétt á að fylgjast með framvindu mála til að gæta hugsanlegra hagsmuna sinna.

Enn eru Bretar ekki farnir að lýsa kröfum á hendur Landsbanka, stjórnendum hans eða eigendum, þannig að kröfulega séð er ekki enn komið að því að reyni á hvort meintur ábyrgðaraðili verði fyrir eðlilegri kröfugerð. Nýgerður IceSave samningur er því fjandsamleg þvingun, sem stjórnmálamenn okkar hafa ekki haft kjark til að beita sér gegn.

Það er bjálfagangur að halda því fram, við þær siðferðisaðstæður sem hér ríkir, að hægt verði á næsta áratug að gefa gjaldeyrisviðskipti frjáls. Þó IceSave skuldin væri ekki til staðar, eru erlendar skuldir þjóðarbúsins það miklar að fyrirsjáanlegur afgangur af gjaldeyristekjum okkar næsta áratuginn (þó sparlega verði farið með) mun ekki bera aukningu á erlendum skuldum. 

Að starfsmenn AGS skuli ekki sjá þetta, bendir eindregið til þeirra ástæðna sem að framan er getið, kjánagangs eða að þeir séu fyrst og fremst í hagsmunagæslu fyrir erlenda fjármagnseigendur.

Það þarf afar litla greind og síst meiri þekkingu á afkomumöguleikum heimila og fyrirtækja, í þjóðfélagsaðstæðum eins og við búum nú við, til að skilja að hærri vextir en almennt gerist í samskiptalöndum okkar, er algjör dauðadómur yfir efnahagslífi þjóðarinnar.

Heimili og fyrirtæki eru það skuldsett nú þegar, að ómögulegt er fyrir þau að auka lántökur sínar, sé horft út frá eðlilegri bankastarfsemi. Háir vextir eru að sama skapi líklegasti þátturinn til að eyðileggja möguleika til að komast út úr því ástandi sem nú hefur skapast. Háir vextir halda heimilum og fyrirtækjum hins vegar sem lengst í mikilli skuldastöðu; sem þýðir að erlendir fjármagnseigendur fá um langa framtíð tvöfallt til þrefallt hærri vexti af því fjármagni sem þeir eiga hér, en þeir gætu vænst að fá í nokkuru öðru þróuðu ríki veraldar.

Þetta eru vinnubrögð AGS hér á landi. Mæli þeir gegn því að stýrivextir fari fyrir lok júlí n.k. niður í c. a. 5% og lækki síðan hægt þaðan niður í viðmiðun nágrannalanda fyrir lok ársins, opinbera þeir algjörlega hagsmunagæslu sína fyrir erlenda fjármagnseigendur, eins og að framan er getið.

Auðvelt er með setningu tímabundinna gjaldeyrsilaga, að stýra gjaldeyrismálum með þeim hætti að gegni krónunnar verði í ásættanlegu jafnvægi, með hagsmuni útflutnings- og innflutningsgreina að leiðarljósi.    

Stýra þarf skipinu af varfærni