Röng hugsun, skilar aldrei réttri niðurstöðu.

Eins og við mátti búast virðist samkomulag fjármálastofnana og ríkisstjórnarinnar, verða að afar litlu gagni fyrir heimilin í landinu. Ástæða þess er fyrst og fremst sú, að ríkisstjórnir síðustu ára hafa tekið svo hrikalega vitlaust á málum bankahrunsins. Í stað þess að einangra hrunið við bankakerfið, sem allt var rekið í hlutafélagaformi, fóru stjórnmálamenn út í hrikaleg glæfraverk, í þeim eina tilgangi að forða beinum ákærum á hendur stjórnendum bankanna og helstu leiðtogum óráðsíunnar sem viðgekkst síðustu árin fyrir hrun.

Þegar grant er skoðað, er ljóst að stjórnvöld hafa ekki enn aflað sér lögformlegra heimilda til þeirrar yfirtöku bankakerfisins sem framkvæmd var. Sú framkvæmd, með útfærðum kostnaðarþáttum, hefur aldrei verið lögð fyrir Alþingi til staðfestingar.  Þar með er framkvæmdin ekki lögvarin og því ekki á ábyrð skattgreiðenda.

Sú framkvæmd, sem neyðarlögin svokölluðu gátu gefið heimild til, var að ríkið  yfirtæki innlánsdeildir bankanna í heilu lagi. Því til viðbótar gat ríkið yfirtekið skuldabréfadeildir, með almennum viðksiptalánum og húsnæðislánum, en þó með eftirfarandi skilyrðum. Hvert fasteignatryggt skuldabréf væri ekki yfirtekið á hærri fjárhæð en sem næmi söluandvirði veðtryggingar lánsins. Fjárhæð skuldabréfs, umfram það, yrði eftir í gamla bankanum og afskrifaðist þar. Meðfylgjandi framangreindri yfirtöku ríkisins á innlánum og viðskiptaútlánum, fengi ríkissjóður fasteignir bankanna sem andlag verðmæta, en kröfuhafar fengju skuldabréf frá ríkinu að sömu fjárhæð og yfirtekin skuldabréf væru.

Þegar grant er skoðað, hvað gerst hefur eftir hrunið, kemur í ljós að aldrei hefur verið leitað heimilda hjá Alþingi til að yfirtaka útlán bankanna, sem hvorki voru tryggð með veði eða öðrum raunhæfum tryggingum. Eins og áður sagði voru bankarnir hlutafélög, þar sem stjórnir og stjórnendur voru að fullu ábyrgir fyrir gjörðum sínum. Engin ríkisábyrð var á starfsemi þeirra, hvorki hér á landi eða í öðrum löndum. Þeir stjórnmálamenn sem gefið hafa vilyrði fyrir ótilgreindri yfirtöku gömlu bankanna, eru enn einungis persónulega ábyrgir fyrir gjörðum sínum, því ekkert af því sem gert hefur verið, hefur verið staðfest af Alþingi, með réttum hætti.

Og enn halda stjórnmálamenn árfram vitleysunni. Nú á enn að forða stjórnendum banka og lífeyrissjóða frá þeirra eigin vitleysum, með því að fórna ótilgreindumm fjölda heimila fólks í skudlaþrældóm, gera eignarþátt annars hóps upptækann, til bjragar fjárhættufíklunum, og leggja umtalsverðar birgðar á skattgreiðendur næstu ára, til greiðslu á fíflagangi fjármálafíklanna, sem réðu, og ráða líklega enn, banka- og lífeyrissjóðakerfi okkar. 

Er þjóðin virkilega svo duglaus, sjálfri sér til bjargar, að hún láti setja þvílíkar klifjar á herðar sér, að óþörfu, rétt eins og þrælar fyrri alda þorðu ekki að andmæla, eða rísa upp gegn óréttlætinu sem þeir voru beittir.

Hver er munurinn á þeim og íslensku þjóðinni nú?