Að hemja náttúruafl krefst skynsemi og sjálfsaga

Það er erfitt að rökræða viðkvæm mál líkt og þau sem Björgvin Björgvinsson kom inná í DV-viðtalinu. Greinilega gerði blaðamaðurinn sér ekki grein fyrir hve viðkvæmt mál hann var að meðhöndla; líklega ekki sett málið í samhengi við þróun undangenginna áratuga.

Flestir viðurkenna líklega að kynhvötin sé eitt af frumöflum mannskepnunnar. Undanfarna áratugi hafa ákveðin græðgisöfl markaðssett þessa frumhvöt mannsins með yfirgengilegri dýrkun á kynlífi, sem birt er í sögum, kvikmyndum og tímaritum í nokkuð afbrigðilegri mynd.

Samhliða þessu hefur mannskepnan látið hjá líða að rækta virðingu einstaklinganna fyrir öðru fólki; persónum þeirra og eignum, þannig að rótgróin gildi "samfélaga" hafa fjarlægst í móðu áranna, en eftir sitja misstórir hópar einstaklinga sem fyrst og fremst hugsa bara um sig sjálfa og möguleika þeirra, hvers fyrir sig, að ná til sín því sem þá langar í, þá stundina, óháð aðferðum eða afleiðingum þess fyrir þá sem á vegi þeirra verða.

Við höfum mátt horfa á mannvirðingu, bræðralag, samfélagsvitund og kærleika vera á hröðu undanhaldi hjá þjóð okkar, vegna misskilinnar hugsunar um að það sem hafi verið að gerast sé fylgifiskar og afleiðingar frelsisins. Slík viðhorf bera þess afar glögg merki hve skynsemi og ábyrgð hafa verið hér á hröðu undanhaldi.

Þegar við horfum yfir þetta svið undanfarinna áratuga, getum við spurt ýmissa spurninga. Náttúruhvöt mannsins verður ætíð hin sama, hvernig sem fólk hvers tímaskeiðs ræktar mannkostina í lífi sínu. Þeirri ræktun ræður skynsemi hvers og eins, sem getur svo að einhverju leiti stjórnast af hrósi eða fordæmingu samfélagsins, sé það fyrir hendi.

Kynhvöt karlsins byggist á veiðihvötinni. Sé mannvirðing einstaklingsins og kærleikur á lágu stigi, getur sá einstaklingur breyst í rándýr, sjái hann feng sem hann langar í þá stundina.

Konan hins vegar gengst upp í því að gera sig kvenlega;vekja eftirtekt og verða einskonar "beita" fyrir athygli frá öðrum. Ekki síst karlmönnum. Þessum áhrifum nær konan einkum fram með klæðaburði, snyrtingu og látbragði, því mannkostir virka lítið á kynlífshugsunum.

Þegar allir þessir þættir eru skoðaðir í samhengi þróunar liðinna áratuga, vekur það nokkra furðu að Stígamót, Feministar og aðrir sem vilja veg konunnar sem mestan, skuli ekki bregðast við og hvetja konur til að ganga um skemtana- og samkvæmislífið eins og jarðsprengjusvæði, meðan siðferðisvitund, mannvirðing og samfélagsvitund er á svo lágu plani sem nú er orðið hjá okkur.

Ég fyrirlít ofbeldi gagnvart konum og börnum, í hvaða mynd sem það birtist. Ég bendi hins vegar á að eðlileg umræða um þessi viðkvæmu málefni hefur ævinlega verið kæfð með upphrópunum, svo engin rökræn umræða hefur farið fram. Þrátt fyrir allar þessar umræðulausu upphrópanir, hefur ástandið stöðugt versnað; virðing fyrir konum og börnum virðist fara þverrandi, samhliða minnkandi mannvirðingu, samfélagsvitund og kærleika.

Er ekki kominn tími til að ráðast að grunni þess samfélagsvanda sem þarna er tvímælalaust stöðugt að vaxa, í stað þess að láta æsing og öfgaviðbrögð beinast að þeim sem vekja athygli á vandamálinu.

Erum við enn svo vanþroskuð að við skjótum sendiboðann, svo skúrkurinn verði ekki skaðaður?        

Segir ofstæki ráða ferðinni

Athugasemdir

[Linda feministi (IP-tala skráð) 19.8.2010 kl. 16:21]

"Kynhvöt karlsins byggist á veiðihvötinni. Sé mannvirðing einstaklingsins og kærleikur á lágu stigi, getur sá einstaklingur breyst í rándýr, sjái hann feng sem hann langar í þá stundina."

"Þegar allir þessir þættir eru skoðaðir í samhengi þróunar liðinna áratuga, vekur það nokkra furðu að Stígamót, Feministar og aðrir sem vilja veg konunnar sem mestan, skuli ekki bregðast við og hvetja konur til að ganga um skemtana- og samkvæmislífið eins og jarðsprengjusvæði, meðan siðferðisvitund, mannvirðing og samfélagsvitund er á svo lágu plani sem nú er orðið hjá okkur."

Já, þú segir nokkuð. Ég er ekki alveg að skilja hvernig þú berð saman "náttúruhvöt" og kynhvatir við ofbeldi. Þetta er einhver arflegð af Freudiskum hugmyndum, svo löngu úrelltum og þreyttum að það nær engri átt. Það er ekkert náttúrulegt við það að ráðast á aðra manneskju og sérstaklega ekki ef hún getur enga vörn sér veitt. Þessi hugmyndafræði er gömul og úrellt. Við vitum betur núna.

Við feministarnir viljum bara ekki sætta okkur við það að þessi þeoría um karlmenn og kynhvöt þeirra sé réttlæting á ofbeldi og að við eigum að skríða ofan í holur vegna þess. Við erum þreyttar á því. Þessi tíð þarf að vera liðin og þessa hugmyndafræði þarf að uppræta. Ábyrgðin liggur ávallt hjá þeim sem beitir ofbeldinu. Það er ekki flóknara en það. Það er ákvörðun sem er tekin af manni í augnabliki og það er ekki hægt að klína þeirri ákvörðun á þær sem beittar eru ofbeldi, hversu mikið sem þær drekka eða hvernig þær klæða sig. Ekkert frekar en að það er hægt að kenna þér um að eiga rauðan bíl og það er þér að kenna að honum var stolið því við vitum að flestum bílum sem er stolið eru rauðir á litinn.

[Guðbjörn Jónsson, 19.8.2010 kl. 16:58]

Sæl Linda. Kynhvötin er ein af þeim nátturuhvötum sem manninum eru áskapaðar. Frá sömu uppsprettu koma aðrar fíknihvatir, svo sem árásargirni, eigingirni, græðgi og fjöldi anarra fíkniþátta. Þessir þættir eru manninum áskapaðir, óháð tíma eða tísku. Þessar hvatir munu einnig fylgja manninum svo lengi sem Guð breytir ekki uppskriftinni, því grunneðlið breytist ekki. Við getum einungis tamið villdýrið; ekki drepið það.  Þú segir:

Það er ekkert náttúrulegt við það að ráðast á aðra manneskju og sérstaklega ekki ef hún getur enga vörn sér veitt.

Þarna skjátlast þér hrapalega. Þú þarft ekki annað en horfa á dýralífsmyndir úr viltri náttúrunni, til að sjá að sá sem leitar að bráð, leitar eftir þeim einstakling sem veikastur er til varna, og ræðst á þann einstakling. Þessi frumhvöt er í öllum spendýrastofninum, þar með talið manninum. Þegar mannvirðing, samkennd og samfélagsvitund er komin á jafn la´gt stig og er hjá okkur, er eðlilegt að búast við að veiklundaðir einstaklingar ráði ekki við orku framkvatanna. Við sjáum allt í kringum okkur hve samkenndin og samfélagsvitundin er orðin veik, þegar fólk veigrar sér við að bregðast við erfiðleikum annarra. Þarf skýrari vísbendingar?

Ef Feministar vilja ekki ráðast að rótum vandamálsins, heldur hrópa áfram á afleiðingarnar, eins og gert hefur verið, mun vandamálið halda áfram að versna með vaxandi hraða, eins og lögmálið gerir ráð fyrir.

Sá á kvölina sem á völin, segir máltæki.  Segja má að Feminista og samherjar þeirra (þar með talinn ég) eigi þessa erfiðu ákvörðun. Við stoppum ekki Þjórsá með því að standa við ósa hennar og ausa með vatnsfötu. Við eigum einungis möguleika á að stoppa hana með því að ráðast að upptökunum og breyta ferlinu þaðan.  Sama á við um þau mál sem hér hafa verið rædd. Þau verða ekki stöðvuð eða ferli þeirra breytt, nema að ráðist verði að upptökum vandamálsins en ekki afleiðingunum.

Með bestu kveðjum og þakklæti fyrir innlitið.

[Jóhann Elíasson, 19.8.2010 kl. 17:00]

Eftir að hafa lesið "athugasemd" Lindu femínista, skil ég betur pistil Brynjars Níelssonar.