Þegar kemur að kveðjustund

Að standa frammi fyrir þeirri óumbreytanlegu stund þegar náinn ástvinur eða vinur er að kveðja þetta líf, er líklega með stærri andlegu átakaþáttum lífshlaups hvers og eins. Samhliða tilfinningu samúðar vegna veikinda viðkomandi, geysar í vitund manns stormur endurminninga, en jafnframt ólga eigingirni. ÉG VIL EKKI missa þennan ættingja eða vin. Líklega eru það færri tilfelli þar sem ættingjar hafa þá þroskuðu hugarró og styrk að geta í slíkri stöðu beitt yfirvegaðri hugsun að því hvað sé þeim sjúka fyrir bestu. Inn í þessar aðstæður spila líka hinar fjölbreyttu aðstæður sjúkdóma eða slysa.

Reynsla mín af að kveðja ættingja og vini hafa opnað mér nokkra sýn á alla þessa þætti sem að framan eru raktir. Ég tel því mjög mikilvægt að við verðum betur meðvituð um hvað við viljum við leiðarlok og hvar við viljum að tæknin víki fyrir vilja náttúrlegra leiðarloka.                  

Treysta dómgreind lækna

Athugasemdir

[Óskar Arnórsson, 30.3.2008 kl. 23:47]

Ég votta þér og vini þínum innilega samúð mína. það er sárt en samt eitthvað heialgt við þessa tegund af sárauka. Búin að kynnast honum sjálfur og han gefur manni samt eitthvað verðmætt sem ég kann ekki að skýra út á nokkurn góðan máta. Veraldlegir hlurir verða ansi lágir og einskisnýtir við hliðina á svona reynslu Guðbjórn minn! Ætla að bregða út af venju og biðja alla góða krafta sem þú trúir á, að fylga þér í þessu tilfinningarsríði sem þetta er fyrir þig..

[Katrín Snæhólm Baldursdóttir, 1.4.2008 kl. 12:08]

Vinarkveðja til þín Guðbjörn minn.