Að spyrja spurningar sem er lögbrot að svara er þáttaka í lögbroti

Ágúst Ólafur er, að því er ég held, menntaður lögfræðingur. Hann á því að vita að stöðu sinnar vegna, getur hann orðið samsekur um lögbrot með því að setja fram spurningar sem væri lögbrot að svara. Ég geri mér ekki grein fyrir hvort þarna er á ferðinni reynsluskortur vegna ungs aldurs, eða aðrir þættir valda.

Einnig ætti hann, sem lögfræðingur, að gera sér grein fyrir því að ekki duga einföld tilmæli til nýju ríkisbankanna, um að raska ekki jafnvægi í samkeppnisumhverfi. Eigi fjármálastofnun að hafa slíka þætti til viðmiðunar við útlán sín, verður slíkt að fellast inn í lög um starfsemi fjármálastofnana.

Mér finnst það sem ég hef heyrt til Ágústs Ólafs vegna þessa máls, lýsa óþægilega lítilli heildaryfirsýn yfir þjóðfélagið og lítilli þekkingu á hvernig Alþingi þarf að vinna að setningu heildarreglna fyrir starfsemi atvinnu- og fjármálalífs í þjóðfélaginu. Einkanlega er þetta sláandi þar sem hér er um að ræða varaformann, núverandi stærsta stjórnmálaflokks landsins 

Dregur ekki ósk sína til baka

Athugasemdir

[Skarfurinn, 13.11.2008 kl. 13:51]

Kemur mér á óvart að þú sem fyrrverandi baráttumaður launþega og þeirra sem eiga bágt skulir nú standa með einum ríkasta auðmanni landsins. Ef Jón Ásgeir hefur fengið 1,5 milljarða að láni hjá nýjum ríkisbanka á meðan almenningur fær ekki grænan eyri þar þessa dagana er það stór alvarlegur hlutur sem þarf að rannsaka.

Ágúst Ólafur er einn fárra í stórninni sem hefur gefið það út að hann vilji t.d. nýja stjórn í Seðlabankann og nú þessi fyrirspurn, að mínu mati lýsir þetta kjarki þessa unga þingmanns meðan aðrir þora ekki að gefa upp skoðun sína.  

[Guðbjörn Jónsson, 13.11.2008 kl. 14:14]

Sæll Skarfur!  Takk fyrir innlitið og athugasemdina.  Í afstöðu minni er ekkert tekið tillit til þess hver lántakinn er. Lögin fara ekki í manngreinarálit og það ER lögbrot að hvetja til lögbrota. Það er einnig lögbrot að upplýsa, án dómsúrskurðar, um viðskipti einstakra aðila við lánastofnanir, sama hvor um er að ræða ríkisbanka eða ekki.

Ef ég hefði lánað Ágústi Ólafi um stund reynslu mína og þroska, til að fá þessar upplýsingar eftir lögformlegum leiðum,  eins nákvæmlega og hægt er að nálgast þær, hefði ég ráðlagt honum að spyrja viðskiptaráðherra úr ræðustól Alþingis, hvort einhverjir ríkisbankanna, og þá hver þeirra,  hefðu veitt einum aðila lánafyrirgreiðslu að fjárhæð 1,5 milljarðar, á því tímabili sem um ræðir.  Þeirri fyrirspurn hefði viðskiptaráðherra ekki geta neitað að svara, vegna upplýsingaskyldu, enda engin nöfn nefnd í fyrirspurninni.

Það er einmitt svona vinnubrögð sem ég sé að skortir hjá Ágústi Ólafi. Vinnubrögð sem byggjast á þekkingu þeirra möguleika sem fyrir hendi eru og gefa möguleika á svörum innan ramma þeirra laga sem Alþingi setur.