Sorglegt hve stjórnmálamenn eru lokaðir fyrir leiðum út úr erfiðleikunum

Hæfileikar fólks til að vera í forystu og taka stefnumarkandi ákvarðanir, birtist fyrst þegar takast þarf á við afbrigðilegar aðstæður. Bílstjóri sem með snarræði forðar dauðaslysi. skipstjóri sem bjargar skipi og skipshöfn úr hafróti og straumröst, flustjóri sem flýgur inn í fuglager en nær að lenda vélinni svo að allir komast heilir frá borði. Og svo stjórnmálamaður sem býður sig fram til að stjórna heilu þjóðfélagi, og jafnvel veita því forystu, í ólgusjó heimsviðburðanna, en hvorki sér váboðana sem opinberlega eru birtir þeim mörgum sinnum á ári, og kunna svo engin ráð til bjargar, þegar út í alvöruna er komið.

Kosningar eftir kosningar hefur þjóð okkar valið hóp fólks til stjórnunar þjóðfélaginu, sem ekki hafði þekkingu til að sigla þjóðarskútunni við bestu aðstæður (sem þá voru), eins og núverandi staða okkar sýnir gleggst. Af þeirri ástæðu hrúguðust upp vitleysur, sem fyrstu viðbrögð við greiðsluþroti bankanna, sem enginn hefur enn séð, eða þorað að viðurkenna.

Eitt af helstu vandamálum þjóðfélagsins var að eigendur og vildarvinir bankanna, höfðu komið miklu af fjármagni þjóðarinnar fyrir á erlendum bankareikningum, til að forða þeim út úr íslensku skattaumhverfi. Og með því aukið þörf þjóðfélagsins fyrir erlent lánsfé (sem allt var á skammtímalánum), til eðlilegrar greiðsluveltu.

Þegar lánalínur bankanna lokuðust, lokaðist jafnframt fyrir innstreymi þessa erlenda lánsfjár, sem notað hafði verið til að greiða reglulega fjármunaveltu, vegna eðlilegs reksturs þjóðfélagsins.

Þar sem ekki var til í landinu nægilegt íslenskt fjármagn til eðlilegs greiðslæuflæðis, skapaðist strax stöðnun og vanskilaferli, þegar erlenda lánsfjármagnið hvarf af vettvangi.

Skynsamleg viðbrögð stjórnvalda, við þessar aðstæður, hefði verið að gera flýtiúttekt á heildarfjárþörf þjóðfélagsins, til að halda greiðsluflæði rekstrargjalda innan eðlilegra vikmarka, og sjá hvort íslenskt fjármagn væri til staðar til að sinna þessu greiðsluflæði.

Þegar ljóst varð að mikið af íslenska fjármagninu var horfið úr landinu, hefðu stjórnvöld þegar í stað átt að taka ákvörðun um útgáfu á nýrri íslenskri krónu, þar sem eitt núll hefði verið þurkað út, og auglýsa innköllun á allri íslenskri mynt innan þriggja mánaða. Að þeim tíma liðnum væri gömlu krónurnar verðlausar. En þó myndi Seðlabankinn innleysa gömlu krónurnar næstu sex mánuði. Með slíkri framkvæmd hefði íslenskt fjármagn, vistað í bönkum erlendis skilað sér heim og jafnframt komið í ljós hvort eðlilegir skattar hefðu verið greiddir af því fjármagni sem flutt var úr landi.

Á þessu tímabili hefði þjóðin einnig verið vel upplýst um stöðu mála og hún hvött til ábyrgrar meðferðar á fjármunum og skírt út hvers vegna strangt aðhald og eftirlit yrði haft með útstreymi íslenskrar myntar og gjaldeyris.

Með álíka framkvæmd og hér hefur verið lýst, hefði AGS aldrei verið inni í myndinni. Stjórnvöld hefðu getað haft nokkra stjórn á samdráttarhraðanum og samtímis unnið að uppbyggingu gjaldeyrisskapandi starfsemi, til að styrkja rekstrargrunn þjóðfélagsins og minnka samdráttarþörfina. 

Fjöldi haldbærra leiða er til gjaldeyrisskapandi starfsemi, sem ekki krefst mikilla fjárfestinga. Má þar t. d. nefna framleiðslu á ensímum af ýmsum gerðum, sem unnið væri úr íslensku hráefni, með íslensku rafmagnið og íslensku vinnuafli, án allrar mengunar á umhverfinu.

Mikil notkun er á ensímum í veröldinni og við búum við þá sérstöðu að vera með mjög lítið mengað hafsvæði og loftslag, sem mundi gera framleiðslu ensíma hér eina þá verðmætustu sem til væri.

Margt fleira mætti nefna til gjaldeyrissköpunar. Við eigum hér t. d. athyglisverðan fjölda sérfræðinga í tölvu- og hugbúnaðarlausnum, sem þegar eru farnir að mala gjaldeyri fyrir þjóðina, þó stjórnmálaöflin hafi ekki sýnt þessari margslúngnu skipulagsgáfu mikinn áhuga enn. Við seljum einnig stóran hluta af fiskafurðum okkar úr landi sem hráefni, í stað þess að vinna þær hér á landi í verðmætar smásöluumbúðir.

Ég gæti haldið lengi áfram að telja upp möguleika okkar til eflingar gjaldeyristekna, sem ekki krefjast margra milljarða í fjárfestinu, en enda á markvissari framsetningu á menningu og arfleifð þjóðarinnar, sem aðdráttarafl fyrir erlenda ferðamenn. Eitt af stóru vandamálum okkar í sambandi við að heilla ferðamenn, er sú augljósa minnimáttarkend okkar að snobba, með áberandi hætti, fyrir lægstu gildum í erlendum samfélögum, í stað þess að vera stolt af menningu okkar og sérstöðu.

Íslenska þjóðin á greinilega þó nokkuð langt í land, að hafa lært það sem hún átti að læra af því hruni sem varð haustið 2008. Ef þjóðin gerir ekki skynsamlegar og ábyrgar kröfur til stjórnmálamanna sinna, mun endurreisnin ekki verða varanleg, og næsti skellur líklega mun erfiðari en sá sem verið er að fást við nú.

Framtíð okkar er: Ábyrg skynsemi, eða upphrópanir og ofbeldi.

Okkar er valið             

Líst illa á fjárlögin

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 2.10.2009 kl. 01:34]

Það er eins og sitjandi stjórn sé ekki í vinnu fyrir okkur Íslendinga, hagsmunir Breta og Hollendinga eru þeim mikilvægri en okkar.  Við fólkið verðum að fara að spyrna við fótum og segja hingað og ekki lengra......

[Guðbjörn Jónsson, 2.10.2009 kl. 09:27]

Það er mikið til í þessu Jóna. Fram til þessa hefur manni fundist stjórnin okkar, ganga fram sem harður innheimtuaðili fyrir breta og Hollendinga. Svolítið einkennilegt, vegna þess að  Bretar og Hollendingar eig kröfur á Tryggingasjóð innistæðueigenda og fjárfesta, er ríkisstjórnin á ekki aðild að þeim sjóði.  Þess vegna skil ég ekki þessi læti í ríkisstjórninni að taka fram fyrir hendurnar á stjórn Trygginggasjóðsins, sem er jú samkvæmt samningnum, samningsaðilinn sem Bretar og Hollendingar eru að semja við. Á pappírnum eru þeir ekkert að semja við Íslensku ríkisstjórnina.

Ég held að það ætti að fara með stjórnmálafólk eins og alkaholista. Taka þau úr umferð um tíma, afeitra þau og endurstilla með heiðarleika og réttsýni sem undirstöðu.