Samninganefndir hafa ekkert ákvörðunarvald

Vegna þess að samninganefndir hafa  ekkert ákvörðunarvald, taka samningsniðurstöður þeirra  ekki gildi fyrr en eftir að lögleg kosning í stéttarfélagi hefur samþykkt tillögur samninganefnda. Þegar tillaga samninganefndar hefur verið samþykkt, lýkur starfstíma nefndarinnar og umboði hennar gagnvart þeim samning sem stéttarfélag hefur samþykkt.  

Samninganefnd getur því ekki með neinu móti raskað niðurstöðu  kjarasamnings sem staðfestur hefur verið með löglegri kosningu í stéttarfélagi.       

Óska eftir lögfræðiáliti á frestun samninga

Þeir sem fjármagna þessa vitleysu hafa greinilega ekkert lært

Það er nú í raun ósanngjarnt að ætlast til að menn sýni meiri skynsemi en þeir a hafa til að bera.                

Reisa 95 leiguíbúðir fyrir aldraða í Kópavogi

Undarlegur hugsunarháttur þarna á ferð

Svo lengi sem ég man eftir, hefur ævinlega verið sagt að lög gildi EKKI aftur fyrir sig. Iðulega hefur verið til þessa vitnað þegar sett hafa verið lög til hagsbóta fyrir sjúka eða aðra afskipta minnihlutahópa. Þá hefur aldrei verið hægt að greiða bætur lengra aftur en til þess tíma sem lögin voru samþykkt.

Þess vegna kemur mér einkennilega fyrir sjónir að þeir sem brotið hafa þau lög sem voru í gildi, þegar brotið var framið, teljist ekki þurfa að taka út refsingu fyrir brot sitt, vegna þess að LÖNGU eftir að brotið var framið, var lögunum breytt þannig, að frá þeim tíma sem lögunum var breytt, var heimilt að gera það sem áður var lögbrot.

Þessi rökfræði er svo fáheyrð heimska að sú þjóð sem beitir slíkri rökfræði getur vart gert tilkall til að flokkast sem VEL MENNTUÐ ÞJÓÐ. Ótvírætt myndi sú þjóð flokkast með afar lága siðferðisvitund og enga skynjun hafa á hugtakinu "réttlætiskennd".

Við getum svo velt fyrir okkur heimild stjórnvalda til sjálfstæðrar breytingar á áhættustýringu sjálfstæðra lífeyrissjóða. Stjórnvöld hafa ENGA stjórnunarlega aðkomu að starfsemi lífeyrissjóða, og þar með ENGA heimild til lagabreytinga um aukningu áhættuþátta við ávöxtunarstýringu þess fjármagns sem sjóðsfélagar eiga í sjóðunum.

               

Ræddu ekki um afnám refsingar

Hve mikið seldu þeir ?

Það er náttúrlega aldrei til bóta að einhverjir hætti sölu á vörum okkar. Viðbrögðin við slíku hljóta alltaf að ráðast af því hver hlutdeild þess fyrirtækis er í sölu á útflutningsvörum okkar. Mun það verða merkjanlegt í heildarverðmæti útflutnings, að t. d. þetta fyrirtæki hættir sölu? Mun önnur söluaukning gera meira en að dekka það verðmæti sem sala þeirra var?

Marga þætti vantar inn í þessa frétt svo hægt sé að mynda sér einhverja skoðun á því hvort þetta er í raun og veru frétt, eða hvort hér er á ferðinni vanhugsað áróðursbragð, án alls slagkrafts.              

Hætta að kynna íslenskar vörur

Engin ákvæði í lögum um að vextir lánastofnana séu jafnir stýrivöxtum Seðlabanka

Ákvörðun lánastofnana um vexti á útlánum er að öllu leiti ótengd ákvörðunum Seðlabanka um stýrivexti, enda eru lánastofnanir EKKI að lána út fé sem þær hafa tekið að láni hjá Seðlabanka.

Engin lánastofnun á landinu hefur rökrænar forsendur fyrir því að hafa hæstu útlánavexti nú hærri en 8%, miðað við c. a. 3% vaxtaálag.  Engin sú spenna er nú á útlánamarkaði að ástæða sé til þess vaxtaokurs sem hér viðgengst.

Það er með öllu óskiljanlegt að stjórnvöld skuli ekki vera búin að gefa ríkisbönkunum  skýr fyrirmæli um hraða lækkun vaxta, því forsendur verðmætasköpunar eru ekki fyrir hendi í þessu landi með eins háa útlánavexti og hér eru við lýði.

Engar gildar afsakanir eru til fyrir því að lækka ekki útlánavexti STRAX.                    

Nýi Kaupþing lækkar vexti

Fyrirtækin sjálf greiða EKKERT til lífeyrissjóðanna

Í þessari frétt virðist Vilhjálmur halda fram fullyrðingu sem hann á að vita að er kolröng. Allar greiðslur sem til lífeyrissjóða fara eru hluta af launakjörum starfsmanns. Ekkert framlag atvinnurekenda er greitt til lífeyrissjóða.

Samtök atvinnurekenda hafa lengst af verið afar hjákátlegur hópur, sem virðist eiga erfitt með að skapa sér, af eigin verðleikum, velvilja og virðingu meðal þjóðarinnar. Eitt skýrasta dæmið um þetta er krafa þeirra um að skipa stjórnarmenn í lífeyrissjóðina, þó engin uppsöfnun fari þar fram undir nafni þeirra eða kennitölu.

Starx við upphaf lífeyrissparnaðar, var ljóst að launafólk yrði að fara milliveg að því 10% marki sem sett var sem skyldugreiðsla til söfnunar lífeyrisréttinda. Eins og venjulega, voru atvinnurekendur ekki reiðubúnir til að fallast á eðlilegar launahækkanir. Millilending varð því sú að launafólk gaf eftir 6% af kröfu um beint reiknuð laun, en í stað þess greiddi atvinnurekandinn, í nafni launamannsins, þessi 6% til þess lífeyrissjóðs sem starfsmaðurinn tilheyrði.

Staðreyndir eru þær, að ENGAR eignauppsafnanir eru í lífeyrissjóðum landsmanna undir nafni neins atvinnurekanda. Allar eignir lífeyrissjóðanna eru tengdar nafni launafólks. Atvinnurekendur hafa því engan rétt til setu í stjórnum söfnunarsjóða lífeyrisréttinda launafólks; og þeir hafa ALDREI haft neinn rétt til stjórnarsetu þar.

Í ljósi þessa segir ég við Vilhjálm okkar blessaðann. Gerðu þig ekki að meiri kjána í augum almennings en nauðsyn krefur. EF atvinnurekendur EIGA innistæðu í einhverjum lífeyrissjóðum launafólks, væri gagnlegt að fá upplýsingar um nafn þeirra sjóða.            

Hugmynd um lífeyrissjóði án fulltrúa SA ótæk