OPIÐ BRÉF til Forseta Íslands,

OPIÐ BRÉF

Forseti Íslands,

Hr. Guðni Th. Jóhannesson.

Reykjavík 24. febrúar 2017

ERINDI: Varðar meint vanhæfi 38 þingmanna til að skipa sæti á löggjafarþingi Íslensku þjóðarinnar, með hliðsjón af þeirri vanþekkingu á stjórnskipan lands okkar sem birtist í atkvæðagreiðslu þeirra á Alþingi, um vinnubrögð Kjararáðs.

. 

Deilur í þjóðfélaginu um heimildir Alþingis til framsals á valdi sínu til einstaklinga og lítilla hópa utan viðurkennds stjórnkerfis landsins, hafa því miður farið ört vaxandi á undanförnum árum, jafnvel áratugum. Sú deila sem varð kveikjan að þessum skrifum er deilan um ákvarðanir svonefnds Kjararáðs, sem sagt er að eigi að starfa á grundvelli laga nr. 47/2006. En í 1. gr. nefndra laga er fjallað um mikilvægustu verkefni kjararáðs. Þar segir eftirfarandi:

„Verkefni kjararáðs er að ákveða laun og starfskjör þjóðkjörinna manna, dómara, ráðherra, ráðuneytisstjóra og skrifstofustjóra í Stjórnarráði Íslands, forstöðumanna ríkisstofnana og annarra ríkisstarfsmanna sem svo er háttað um að þau geta ekki ráðist með samningum á venjulegan hátt vegna eðlis starfanna eða samningsstöðu.“

Kjararáð sem þarna um ræðir er skipað 5 mönnum. Þrír þeirra skulu kosnir af Alþingi, einn skipaður af Hæstarétti og sá fimmti skipaður af þeim: „[ráðherra er fer með starfsmannamál ríkisins]“.

Þegar litið er til þessa fyrirkomulags og það borið saman við hlutleysisreglu stjórnarskrár okkar, verður ekki betur séð en að á árinu 2006, hafi Alþingi landsins við setningu þessara laga um kjararáð, gert sig sekt um mjög alvarlegt brot á stjórnarskrá landsins á fleiri en einn veg. Lítum á nokkur atriði.

Gera verður ráð fyrir að það fólk sem sækist eftir þingsæti á löggjafarþingi þjóðarinnar, hafi tiltekna grundvallarþekkingu á stjórnskipan og stjórnarskrá landsins. Að þetta fólk viti einnig að Alþingi geti ekki með heiðarlegu móti sett lög þar sem þingmenn sjálfir afsali skyldu sinni til að verða sjálfir að taka ákvarðanir um aukningu þjóðarútgjalda, í hvaða formi sem þau útgjöld kunna að vera. Allar ákvarðanir Alþingis til myndunar einskonar úrskurðarhópa, til réttarfarslegra ákvarðana um málefni eigin ráðherra eða ráðuneytis, geta aldrei náða lengra en vera hópar sem leggi fram tillögur til niðurstöðu máls, sem síðan þurfi staðfestingu Alþingis eða viðurkenndra dómstóla.

Lagasamþykktir Alþingis handa tilgreindum aðilum til úrskurðar í deilum almennings við ráðherra, ráðuneyti eða undirstofnun ráðuneytis, getur aldrei fullnægt hlutleysis eða ákvæðum stjórnarskrár og stjórnskipunar okkar um óhlutdrægni. Sama á einnig við um lögskipaðan hóp er hafi þann megintilgang að ákvarða aukningu útgjalda ríkissjóðs, án ákvörðunar Alþingis. Í stjórnarskrá okkar eru skýr ákvæði um að ENGA greiðslu megi greiða úr ríkissjóði eða útgjöld ríkissjóðs auka, nema slíkt hafi áður verið samþykkt á Alþingi.

Þessu til viðbótar, verður það að teljast afar alvarleg aðför að því réttarríki sem hér á að vera til staðar, þegar Alþingi beitir sér fyrir samþættingu hagsmuna allra valdamestu og stærstu aðila stjórnskipunar og réttarfars. Með lagasetningu stillir Alþingi öllum þessum aðilum undir eitt sameiginlegt sjónarmið, um verndun eigin hagsmuna. En Alþingi gætir þess ekki að með samþættingu hagsmuna allra þessara valdamestu og stærstu aðila stjórnkerfis okkar, lokar Alþingi um leið öllum kæruleiðum allra stéttarfélaga, fyrirtækja og einstaklinga í landinu, til mótmæla gegn ákvörðun þeirra 5 einstaklinga sem Alþingi felur úrskurðarvald Kjararáðs.

Án framsalsheimilda á fjárreiðuvaldi ríkisjóðs, felur Alþingi tilteknum settum ráðherra og skipuðum dómurum ÆÐSTA dómsstigs þjóðarinnar að vera samábyrg Alþingi við skipun þessara 5 einstaklinga, til ólögmætrar ákvörðunar um launakjör og önnur starfskjör löggjafarvaldsins, auk allra helstu framkvæmdaaðila framkvæmdavaldsins, ásamt öllum dómurum landsins bæði í hérðaðsdómi og Hæstarétti. Hvergi er finnanlegur í landinu til þess bær aðili að geta haft lögsögu yfir þeirri ógnarsamstöðu sem Alþingi hefur mótað þarna, þvert gegn ákvæðum stjórnarskrár landsins.

Einnig er hægt að vísa til fjölda atriða í framangreindum lögum sem benda með svo afgerandi hætti til þess að annað hvort hafi þingmenn ekki lesið yfir þann texta sem þeim var ætlað að samþykkja sem lög landsins, eða þeir hafi ekki næga þekkingu á stjórnskipunarreglum og lögum til að gegna störfum Alþingismanns á löggjafarþingi landsins. Hvort atriðið á við í þessu efni ætla ég ekki að fullyrða en þó verðugt verkefni til rannsóknar, til að fyrirbyggja útskúfun réttlátrar málsmeðferðar.

Hér að framan er vísað til 1. gr. laga um Kjararáð. Í 3. mgr. 2. gr. segir einnig svo:

„Kjararáð kýs formann og varaformann úr hópi aðalmanna og setur sér sjálft starfsreglur.“

Er sá möguleiki fyrir hendi að kjörnir Alþingismenn telji sér heimilt að framselja með svo opnum hætti vald sitt yfir fjárreiðum ríkisins, að þeir geti veitt FIMM MANNA HÓPI, fullt sjálfdæmi um það hvaða starfsreglur þeir setji sjálfum sér? Lítum næst á hvað segir í 4. gr. laganna um Kjararáð. Þar segir:

„4. gr. Kjararáð skipað þremur mönnum ákveður laun og starfskjör ríkisstarfsmanna sem ekki falla undir 3. gr. og svo er háttað um að laun þeirra og starfskjör geta ekki ráðist með samningum á venjulegan hátt vegna eðlis starfanna eða samningsstöðu, sbr. 1. gr. Þetta ákvæði á ekki við um lögreglumenn, tollverði og fangaverði, sbr. 39. gr. laga nr. 70/1996, um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins.“

Þarna er enn eitt ólögmæta framsal Alþingis á valdi sínu og skyldu. Og nú er það einungis til þriggja einstaklinga. Heimild Alþingis til framsals valdsskyldna sinna er að finna í stjórnarskrá landsins. Varðandi ákvörðun ríkisútgjalda er sú skylda ófrávíkjanleg, að enginn annar en Alþingi geti ákvarðað ríkisútgjöld.  

Lítum þá á það sem sagt er í 5. gr. laga um Kjararáð. Þar segir svo:

„5. gr. Fullskipað kjararáð sker úr um það til hverra ákvörðun launa og starfskjara skv. 4. gr. skuli ná í nánari atriðum en þar greinir.“

 Ekki er enn farið, í lögum um Kjararáð, að fá því ráði neitt ÚRSKURÐARVALD. Úrskurðarvald er í raun dómsvald. Engum Kjararáðsmanni er gert að uppfylla skilyrði til embættis héraðsdómara. Af þeirri ástæðu, ásamt öllum öðrum ástæðunum, er með öllu útilokað að kjararáð geti haft úrskurðarvald.

En í upphafi 6. gr. laganna um Kjararáð segir:

„6. gr. Kjararáð aflar sér af sjálfsdáðum nauðsynlegra gagna og upplýsinga“

Enn á ný framselur Alþingi 5 manna hópi vald sitt til verndunar lögskipaðra mannréttinda. Þarna segir að Kjararáð af sjálfsdáðum ákveði hvaða aðferðum það beiti. Enn kemur í ljós að þeir sem sömdu lagatextann fyrir lögin um kjararáð, virðast hafa verið ókunnir ákvæðum stjórnarskrár um hlutlausa og óhlutdræga málsmeðferð, því textahöfundar telja kjararáð: „getur og heimilað málsaðilum að reifa mál sitt fyrir ráðinu.“ Ekki er þetta nú beinlínis í anda stjórnarskrár okkar.

En í lok 8. gr. laga um Kjararáð segir svo:

„Við ákvörðun launakjara skv. 4. gr. skal kjararáð sérstaklega gæta samræmis milli þeirra og þeirra kjara hjá ríkinu sem greidd eru á grundvelli kjarasamninga annars vegar og ákvarðana kjararáðs skv. 3. gr. hins vegar.

Kjararáð skal ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.“

Varla fer á milli mála að Kjararáð hefur algjörlega litið framhjá þessu ákvæði í lögum um ráðið að undanförnu en talið sig hafa sjálfdæmi, eins og víða má merkja í lögunum og einnig hefur verið vakin athygli á hér.

Í 10. gr. laga um kjararáð er þessum 5 einstaklingum enn falið fullt sjálfdæmi um hvort og þá með hvaða hætti þeir bregðist við. Í upphafi 10. gr. lagana segir svo:

10. „gr. Kjararáð skal taka mál til meðferðar þegar því þykir þurfa og ætíð ef orðið hafa verulegar breytingar á þeim launum í þjóðfélaginu sem höfð skulu til viðmiðunar samkvæmt lögum þessum eða á störfum þeirra sem úrskurðarvald þess tekur til.“

Enn virðist sjálfdæmið augljóst. Þarna er talað um verulegar breytingar en ekkert um það getið hver eigi að meta þær breytingar. Og enn er sorglegt að sjá í lögum sem ekki fela í sér neitt úrskurðarvald og engum nefndarmanni sé áskilið að hafa menntun né réttindi til að fella úrskurð, þá skuli enn vera lögð áhersla á úrskurðarvald þessarar nefndar.

Enn fremur segir eftirfarandi í 10. gr. laganna:

„Eigi sjaldnar en árlega skal kjararáð meta hvort tilefni sé til breytinga á starfskjörum sem það ákveður. Kjararáð getur þó ákveðið að stefnumarkandi ákvarðanir um innbyrðis launahlutföll og heildarstarfskjör á ákvörðunarsviði ráðsins séu teknar sjaldnar, allt að fjórða hvert ár.“

Dálítið er það merkilegt sem þarna er sagt, í ljósi þess að í lok 8. gr. er sagt að „Kjararáð skal ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.“ Þetta virðist falla illa að því sem þarna er sagt um að kjararáð geti tekið stefnumarkandi ákvarðanir um innbyrðis launahlutföll og heildarstarfskjör, án þess að taka tillit til þess sem segir í lok 8. gr. um að Kjararáð skuli ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.

Í handbók Stjórnarráðsins um textagerð lagafrumvarpa, er tekið fram að lagatextinn skuli vera skýr og gefa skýra mynd af því sem lögin eiga að boða. Greinilega er langur vegur frá því að lögin um kjararáð falli í slíka flokkun. Sýnt hefur verið fram á að kjararáði virðist ekki hafa verið færðar neinar skýrar reglur til að starfa eftir, því í mjög mörgum lagagreinum segir að kjararáð móti og ákveði sjálft hvernig það vinnur.   Hér í lokin skal enn hnykkt á því greinilega heimildarlausa orðatiltæki í lagatextanum að kjararáð hafi vald eða heimild til AÐ FELLA ÚRSKURÐI.

„Kjararáð skal birta ákvarðanir sínar og úrskurði og ástæður fyrir þeim opinberlega með skipulegum og aðgengilegum hætti.“

„Ákvörðunum og úrskurðum kjararáðs verður ekki skotið til annars stjórnvalds.“

Margítekað hefur verið bent á það í þessari umfjöllun um ábyrgðarlaus og óvönduð vinnubrögð Alþingis í sambandi við setningu laga um kjaradóm, nr. 47/2006. Af því sem hér hefur verið rakið er augljóst að ENGINN meintur úrskurður kjaradóms getur haft réttarfarsleg áhrif eða þýðingu af þeim ástæðum sem að framan eru raktar.

Hr. Forseti.

Eigi sá möguleiki að vera raunhæfur, að núlifandi fólk á besta aldri, geti vænst þess að samfélagi okkar verði siglt út úr margra ára virðingarleysi Alþingis gagnvart stjórnarskrá landsins, mannvirðingu og heiðarleika, verður þjóðin að eiga trausta fótfestu í embætti Forseta Íslands. Samtvinnun allra framangreindra valdaafla í þjóðfélaginu í eina hagsmunablokk launa og starfskjara, hefur um margra ára skeið birst þjóðinni í illskiljanlegum verndardómum réttarkerfis okkar yfir margháttuðum ógæfuverkum sem framin hafa verið á Alþingi.

Virðingarfyllst

Guðbjörn Jónsson

Ps: Afri af bréfi þessu verður sent til (ÖSE), Öryggis og Samvinnustofnunar Evrópu. 

Bréf 2 til Creditinfo

Creditinfo,

Höfðabakka 9, 110 Reykjavík.

Reykjavík 6. febrúar 2017.

 ERINDI: Vegna áðursendrar fyrirspurnar um heimildalausa notkun á nafni konu minnar Ragnheiðar Benediktsdóttur kt: 141042-4329

 Sæl Auður og þakka þér svarið. 

Þú svarar því skilmerkilega að það hafi verið Íslandsbanki sem óskaði upplýsinga úr VOG vanskilaskrá hjá ykkur.  EN mér er enn spurn.  Á hvaða grundvelli og eftir hvaða lagaheimildum er Ragnheiður á vanskilaskrá hjá ykkur?  Eðlilegast hefði verið að þú hefðir sent með svar þínu afritið af beiðni Íslandsbanka en þar sem það var ekki gert, fer ég fram á að fá afrit af framangreindri beiðni Íslandsbanka. Mig langar mikið til að sjá í hvaða lagaheimildir þeir vísa, því öll fjármálaumsvif Ragnheiðar fara fram hjá Íslandsbanka og forverum hans, allt aftur til Alþýðubanka.  

Í svari þínu nú segir þú að í bréfi ykkar dags. 7. jan. 2017, hafi komið fram að Íslandsbanki hafi sett fram beiðnina um upplýsingar úr VOG vanskilaskrá.  Þetta er ekki rétt. Bréfið frá 7. jan. 2017 hefst á þessum orðum: 

„Með þessu bréfi tilkynnum við að leitað hefur verið upplýsinga  um stöðu þína í neðangreindum skrám.“

Neðangreindar skrár eru svo:

1. VOG vanskilaskrá,
2. fyrirtækið Íslandsbanki,
3. og skrá um lánshæfismat. 

Með venjulegum lesskilningi á íslensku máli er sem sagt leitað að „upplýsingum“. Frá þessum aðilum, en ekkert getið um fyrir hvern leitað var, eða samkvæmt hvaða lagaheimildum leitin er framkvæmd. 

Í bréfi Creditinfo frá 7. jan. 2017, segir enn fremur: 

„Heimildir til uppflettinga eru mismunandi eftir tegund þeirra upplýsinga sem eru sóttar hverju sinni og má sjá frekari upplýsingar um þær á bakhlið þessarar tilkynningar.“ 

Á bakhlið bréfsins sem þið kallið TILKYNNINGU er að finna upptalningu eftirtalinna uppflettinga:

„Lánshæfismat: - Skuldastöðukerfi: - Kennitöluleit í fasteigna og ökutækjaskrá: - Vanskilasskrá: - Aðrar upplýsinga:“ Til nánari skýringa á því síðast talda segir í texta:

„Einstaklingar geta sótt ýmiss konar upplýsingar um sig sjálfa á þjónustuvef einstaklinga á creditinfo.is. Þessi tilkynning, sem og aðrar tilkynningar sem kunna að verða sendar síðar, birtast á vefsvæði viðkomandi (Mitt creditinfo) undir rafræn skjöl.“

Litabreytingar í texta eru áhersluatriði frá undirrituðum.

Að þið rekið „þjónustuvef fyrir einstaklinga“, hlýtur að tákna að þið rekið einhverja þjónustustarfsemi sem einstaklingar geti keypt aðgang að. Að þið bendið konu minni á, sem aldrei hefur stofnað til viðaskiptasambands við fyrirtæki ykkar, „að hér eftir verði uppflettingar um þig sendar rafrænt á vefsvæði þitt á www.creditinfo.is og birtist þar undir Rafræn skjöl.“

Þessar upplýsingar verða ekki skildar öðruvísi en svo að þið teljið ykkur hafa heimild til að fara inn í friðhelgisumhverfi hennar og sækja þangað upplýsingar sem þið seljið þeim sem eftir leita. Þið hafið nú að eigin frumkvæði upplýst að þið hafið farið inn í friðhelgi einkalífs hennar, sem varið á að vera með 71. gr. stjórnarskrár. Ragnheiður kannast ekki við að hafa veitt ykkur heimild til afskipta, njósna eða upplýsingasölu úr sínu einkalífi. Augljóslega hafið þið því játað á ykkur alvarlegt brot á skýru friðhelgisákvæði stjórnarskrár með því að vera með konu á vanskilaskrá, sem hvergi hefur verið í vanskilum í áratugi.

Þessu til viðbótar upplýsið þið síðan að þið takið ófrjálsri hendi (án heimildar hennar) kennitölu Ragnheiðar og stofnið vefsvæði hennar innan ykkar fyrirtækistölvu, eins og hún sé viðskiptaaðili ykkar. Ragnheiður kannast ekki við að hafa veitt neinum heimild til notkunar á kennitölu sinni, öðrum en þeim þjónustuaðilum sem hún er í viðskiptasambandi við vegna fastra útgjalda heimilisins. Af þeirri ástæðu er gerð krafa á ykkur að loka nú þegar umræddum viðskiptavef hennar innan fyrirtækis ykkar og eyða þegar í stað öllum upplýsingum um Ragnheiði sem kunna að vera í tölvukerfum ykkar. Að lokinni þeirri aðgerð er farið fram á að þið sendið henni keyrslupplýsingar tölvukerfis ykkar um að vefsvæði hennar og öllum gögnum um hana hafi verið eytt úr tölvukerfi ykkar, þar sem þið hafið aldrei fengið heimild til að fá afrit af neinum persónulegum gögnum hennar. Og eðlilega hljótið þið að sjá að slíkt viðskiptasamband mun ekki verða tekið upp við ykkur á næstu áratugum. 

Af öllum framangreindum ástæðum tel ég augljóst framferði ykkur geti ekki annað en verið utan lagaheimilda, þar sem fyrirtæki ykkur hefur ALDREI verið veitt heimild til að hafa nafn Ragnheiðar á einhverri skrá hjá ykkur, en þar er það greinilega án hennar vitundar og samþykkis. Sé nafn hennar tengt vanskilaskrá hjá ykkur, er þar um að ræða einhver atvik sem ekki eiga sér stoð í lögum. Ef svo er, eru þið án lagaheimilda að varpa ljótum bletti á hennar ótvíræða heiðarleika og réttsýni, sem hún hefur í hvívetna sýnt af sér í gegnum lífshlaupið. Af öllum framangreinum ástæðum vænti ég ýtarlegra útskýringa á meintum lagaheimildum ykkar til að hafa nafn hennar á skrá hjá ykkur og fara inn í viðskiptaumhverfi hennar og veita þriðja aðila  upplýsingar þaðan, allt án heimildar hennar.  

 Vænti umbeðinna upplýsinga hið fyrsta.

Með kveðju, 

Guðbjörn Jonsson

 

Er 3. dómsstigið mikilvægasta réttarfarsbótin ?

Í mörg ár hefur verið vaxandi kurr og óánægja með réttarfarið í landinu. Mörgum finnst of lítið bera á réttlæti í úrvinnslu dómstóla, en sífellt meira bera á ýmiskonar óheilbrigðum lagaklækjum. Til að auðvelda slíkt háttalag hefur lagatexti sífellt orðið ómarkvissari og fjarlægari þeim megintilgangi sem lögunum var ætlað að þjóna.

 Þarna má segja að maður komi beint að þeirri merkilegu viðleitni meðal lögfræðinga að ekkert sé í raun og veru rétt. Spurningin sé hins vegar hvernig til takist að færa fram rök fyrir því að eðlilega hafi verið staðið að verki, eða á hinn veginn að sýna fram á að við framkvæmdina hafi lög eða aðrar reglur verið brotnar. Afleiðing af þessu hefur verið sú að alltof oft rekur maður sig á lokaritgerðir útskriftarnema úr lögfræðinámi, þar sem undirstaða ritgerðar er fullyrðing einhvers „lögvitrings“, sem aldrei hefur verið rökstudd til hlýtar eða sett fram, dómtæk sönnun fyrir því að fullyrðingin sé rétt. Og kannski er í svona tilfelli mikilvægasti þátturinn fyrir þeirri skoðun að í raun sé ekkert til sem heitir RÉTT.

Eitt gleggsta dæmið um hvað talist geti rétt, er ítarlegur rökstuðningur nokkurra merkra „lögvitringa“, sem haldið hafa því fram í rituðu máli að útvegsmenn EIGI kvótann, á grundvelli þess að þeir hafi keypt hann af annarri útgerð sem hafði kvótan sem „varanlega aflaheimild“. Aldrei hef ég orðið var við að úthlutað væri í Íslenskri fiskveiðilögsögu „varanlegum“ aflaheimildum. Líklega munu fylgjendur „lögvitringanna“ halda því fram að útvegsmenn eigi varanlegar aflaheimildir. Það komi fram í fyrsta Hæstaréttardómi um sölu aflaheimilda að útgerð sé heimilt að selja frá sér varanlega aflaheimild. Gallinn við þetta er sá að ENGAR lagaforsendur voru fyrir þessari niðurstöðu Hæstaréttar, heldur eru þar einhver mistök sem ekki hafa verið krufin. Slík mistök dómstóls geta aldrei, með heiðarlegum hætti, orðið forsenda til eftirbreytni í síðari málum. En það hefur því miður verið gert, sem er augljóst dæmi um skort á heiðarleika í réttarkerfinu. 

Því miður er það sem hér hefur verið rakið ekki einsdæmi í réttarfari okkar. Þar er óhugnanlega langur listi yfir mál þar sem áberandi skortur er á heiðarleika. Þessi óheiðarleiki hefur síðan breytt úr sér og mundi ég segja að nú orðið væru fjölmiðlar stórtækari í óheiðarleikanum en réttarkerfið. Þó er eitt nýlegt dæmi þar sem réttarkerfið er annað hvort hættulega siðblint, eða það þorir ekki í bein átök við fjölmiðla. Þar á ég við mjög svo óheiðarlega og grófa aðför Sænska ríkissjónvarpsins í mars 2016, að þáverandi forsætisráðherra okkar, Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni. Það er svona með því óþverralegasta sem ég hef séð sett fram í fjölmiðlum, því ENGIN haldbær rök voru fyrir þeim ásökunum sem fram voru bornar. Samtals voru um 20 lögbrotsatriði í kastljósþættinum sem sýndi hina óheiðarlegu aðför sænska sjónvarpsins. 

Ég ritaði Ríkissaksóknara bréf, þar sem ég benti á þessi lögbrotsatriði. Ríkissaksóknari sagði þetta ekki koma sér við. Ríkissaksóknari eyddi þó 9 árum og eflaust mörgum tugum milljóna í að reyna að fá Eggert Haukdal dæmdan fyrir sakarefni sem hann bar enga ábyrgð á. Ríkissaksóknara fannst einnig óþarfi að endurskoða dóm héraðsdóms Vesturlands frá árinu 2012, þar sem saklaus maður var dæmdur til þungrar sektar og tímabundinna sviptingar veiðiheimilda. Allur sá málsfarvegur var svo óralangt frá reglum í Íslenskum lögum. Áberandi var vanþekking lögreglunnar á þeim lögum sem þeir átti að starfa eftir. Og sama vanþekking var á réttindum manna sem grunur beindist að, án þess að fyrir höndum séu nein sönnunargögn eða formleg rannsókn hafin. Síðasti pósturinn í þessu ljóta máli var svo framganga þáverandi dómstjóra, sem var dómari í málinu. Ákæran kom fyrst fram tveimur árum eftir hið meinta brot, en engin rannsókn framkvæmd á tímabilinu. Ákæran var því gefin út 1 og ½ ári eftir að ákærufrestur rann út.

Hægt væri að rekja marga svona þætti þar sem lögregla og héraðsdómar fara með mál í tóma vitleysu. Skortur á heiðarleika þessara aðila og augljós brot þeirra á augljósum laga og mannréttindareglum eru svo mörg að manni ógnar bara að lesa þær niðurstöður af blaði. Í óformlegri talningu sem ég framkvæmdi á heimasíðum héraðsdómstóla landsins yfir árin júní 2012 til október 2014 voru dæmdir í héraðsdómum landsins 116 ólöglegir sakadómar, þar sem dómari var ekki í dómarasæti, þar sat, án löglegrar heimildar, aðstoðarmaður dómara og dæmdi fólk jafnvel til fangelsisvistar. Af þessu 116 málum sem aðstoðarmenn dæmdu, voru sakborningar án verjanda í 63 málum, eða í 53,3% málanna. Þegar skoðuð var áætlun dómstjóranna um setu aðstoðarmanna í dómarasætum síðustu 2 mánuði ársins 2014, kom í ljós að áætlunin hljóðað upp á að 190 sinnum myndu aðstoðarmenn, ólöglega, sitja í dómarasætum til áramóta 2014. 

Hér hafa aðeins verið rakin örfá dæmi sem í engu mun breytast þó 3. dómsstigið bætist við. Áfram verð vinnubrögðin þau sömu við rannsókn mála, ákæruferli og dóma héraðsdóma, vonandi með dómurum í dómarasætum. Að óbreyttu sýnist mér því 3. dómsstigið fyrst og fremst auka kostnað ríkisins en ekki auka heiðarleika í vinnubrögðum sem skila mundi réttlátari málsmeðferð. Það hefði verið umtalsvert meira gagn að því að endurskoða af heiðarleika lögin um meðferð einkamála, lög um dómstóla og lög um lögmenn. Ef þessi þrenn lög hefðu verið endurskoðuð og gerð heilsteyptari, hefði málum tvímælalaust fækkað verulega, því þá hefði fækkað þeim tilvikum þar sem farið er af stað með vonlaus mál í von um að geta blekkt dómarana. 

Áhrifamesta aðgerðin til að fækka hér dómsmálum hefði tvímælalaust verið yfirgripsmiklar endurbætur á lögum um viðskiptalíf landsins og tel ég lánastofnanir þar með. Viðskiptasiðferði hjá okkur er á afar lágu plani. Er það tvímælalaust runnið frá sömu rótum og óheiðarleiki í réttarfarsmálum, frá skorti á heiðarleika og virðingu gagnvart viðskiptaaðilanum. Réttarstaða viðskiptaaðilans/neytandans, er í Íslensku umhverfi viðskipta og réttarfars afar takmörkuð og víða minna en ekki neitt. Með því að vanda umtalsvert betur löggjöf viðskiptaumhverfis, væri líklega hægt að fækka dómsmálum á Íslandi um nánast helming. Það mundi létta á dómstólunum. 

Þá er lokavinkillinn í þessum skrifum mínum tengdur vaxandi óheiðarleika, árásarhneigðar og iðulega augljósari illkvittni fjölmargra fjölmiðla, en þó alls ekki allra. Tel ég þá vefmiðlana með fjölmiðlum. Ég hef dálítið rætt við ýmsa aðila sem skrifa í fjölmiðla og stöðugt hefur aukist undrun mín á skilningi ýmiss fjölmiðlafólks á hugtakinu „tjáningarfrelsi“. Eftir að svokallað „Wintrismál“ kom upp s. l. vor, átti ég langt og gott samtal við formann Blaðamannafélagsins. Ég verð að játa að mér kom afar einkennilega fyrir sjónir viðhorf hans til réttlætis og heiðarleika í umfjöllun. Hann gat með engu móti séð að kynnir kastljóssins 03.04. 2016 hefði verið of fullyrðingaglaður miðað við það að engar haldbærar sannanir voru til fyrir ásökunum hans á hendur þáverandi forsætisráðherra. Einnig varð ég afar undrandi á ummælum Sænska sjónvarpsmannsins Sven Bergman, í samtali við Mbl.is, þar sem hann sagði: 

„Ég skil vel að herra Gunnlaugsson og aðstoðarmennirnir hans hafi verið mjög reiðir við okkur. Ég ræddi lengi við Jóhannes Skúlason (aðstoðarmann Sigmundar Davíðs) eftir að Gunnlaugsson gekk út og sagðist skilja reiði þeirra. Það er samt ekki mitt hlutverk sem blaðamaður að hugsa um afleiðingarnar en ég skil vel tilfinningar Íslendinga“. 

Í þessu tilfelli er það einmitt þessi blaðamaður sem skipuleggur aðför að embætti forsætisráðherrans, með það að markmiði að ræna manninn æru sinni, án dómtækra sannana. Einnig var markmið þeirra að fella löglega kjörna ríkisstjórn Íslands. Það kemur mjög skýrt fram í sænska þættinum. Það sem maður er hins vegar afar undrandi á er það sem Sven segir í lok viðtalsins við Mbl.is. Þar segir hann:

„Við vorum með staðreyndirnar og spurðum spurninga út í þær, það er allt og sumt,“ greinir Bergman frá í samtali við mbl.is.“ 

Þarna fer Sven Bergman gróflega með rangt mál. Þeir voru ekki með neinar sannanir. Honum er að vísu vorkunn, því hann hefur eðlilega trúað á að rannsókn vinar hans væri byggð á traustum sönnunum, en svo reyndist ekki vera, þegar á reyndi. 

Ekki meira um þetta. Eins og hér hefur verið drepið á er óheiðarleiki í athafnalífi, viðksiptalífi og réttarfari. Afar stór þáttur í þessu er óheiðarleiki blaðamanna, sem virðast líta á sig sem einkonar fríríki, utan við lög og réttlæti þeirra þjóðfélaga sem þeir starfa í. Ég fæ ekki séð að þriðja dómsstigið breyti á neinn máta þeim vandræðium sem við stöndum frammi fyrir, því miður.

       

Athyglivert bréf til Forsætisráðherra

Mér barst fyrir skömmu athyglisvert bréf til Forstæis-ráðherra, sem Guðmundur Rafn Geirdal sendi með ýmsum spurningum varðandi sjónvarpsviðtal sem tekið var upp af sænska sjónvarpsmanninum Sven Bergman. Í viðtali við Morgunblaðið viðurkennir Sven að hann hafi, í beiðninni um viðtalið við forsætisráðherra, logið til um hvaða spurningar yrðu bornar fram. Skýrum það ekki nánar en lesum yfir bréf. Guðmundar til forsætisráðherra. Fyrirsögnin var þessi:

Subject: Sigmundur Davíð gekk út úr viðtali við SVT | RÚV

http://www.ruv.is/frett/sigmundur-david-gekk-ut-ur-vidtali-vid-svt

         

Sæll forsætisráðherra,
forsætisráðuneytinu.

Hér að ofan er vefslóð (URL) af frétt á vefsíðu (webpage) Ríkisútvarpsins Sjónvarp (RÚV) um frétt sem ber titilinn: Sigmundur Davíð gekk út úr viðtali. Fréttin er dagsett 03.04.2016 og tímasett klukkan 18:21. Innan hennar segir eftirfarandi: "Nokkrum dögum áður hafði sænski sjónvarpsmaðurinn Sven Bergman tekið viðtal við forsætisráðherra fyrir SVT þar sem hann var spurður út í félagið. Viðtalinu lauk með því að forsætisráðherra gekk út." 

Ég vil benda á að þó titillinn segi að persónan Sigmundur Davíð hafi gengið út úr viðtali, þá segir megintexti fréttarinnar ótvírætt að eftir að sjónvarpsmaður hafi tekið viðtal við forsætisráðherra, þá hafi hinu sama viðtali lokið með því að forsætisráðherra hafi gengið út. Ég vil því leggja áherslu á að það er stōðugildið forsætisráðherra sem gekk út, óháð því hvort persónan að baki því starfi hafi heitið Sigmundur Davíð á þeim tímapunkti. Þar af leiðandi hefði titill fréttarinnar átt eða mátt vera um forsætisráðherrann en ekki persónuna.

Einnig vil ég benda á að sjónvarpsmaðurinn sem tók viðtalið er sagður vera sænskur. Þá er hann nafngreindur sem Sven Bergman og nafnið lítur einmitt  út eins og sænskt nafn. Þá segir að Sven hafi tekið viðtalið fyrir SVT. Ég veit annars staðar frá að það er skammstōfun fyrir sænska ríkissjónvarpið. Byggt á þessu telur hið íslenska RÚV að þar hafi farið starfsmaður á vegum hinnar sænskrar hliðstæðu þess. 

Þetta þýðir að viðtalið var tekið við starfstitilinn forsætisráðherra í forgrunni en persónan Sigmundur Davíð var í bakgrunni. Þá þýðir þetta jafnframt að viðtalið var framkvæmt af hinu sænska SVT í forgrunni en af sænsku persónunni Sven Bergman í bakgrunni. 

Með fréttinni fylgir ljósmynd af þeim hluta myndskeiðs þar sem forsætisráðherra er staðinn á fætur og er á leiðinni út úr stofu, sem annars staðar kemur fram að er stássstofa innan móttōkuhúss ríkisstjórnarinnar, ráðherrabústaðnum við Tjarnargōtu. 

Þetta þýðir að viðtal útlendrar ríkisstofnunar, sem er hliðstæða íslenskrar ríkisstofnunar, við valdamesta mann hins íslenska stjórnkerfis; er tekið í sambærilegum aðstæðum og í stássstofunni á Bessastōðum hjá forseta Íslands eða móttōkuhúsi Reykjavíkurborgar í Hōfða. 

Á hinni sōmu ljósmynd er maður sitjandi, sem síðar í viðtalinu var kynntur af Sven Bergman sem spyrill á sínum vegum sem þekkti betur til um tiltekið atriði. Á myndskeiðinu sést að sá spyrill er ekki mættur við upphaf viðtalsins, heldur sest inn eftir að viðtalið er komið vel af stað. 

Það þýðir aftur að ekki er víst að þessi aðstoðar spyrill hafi verið kynntur fyrir forsætisráðherra áður en viðtalið hófst. Það þýðir enn og aftur að þá er ekki heldur víst að hann eða hans ráðuneytið hefði samþykkt aðkomumanninn.

Þá sést á ljósmyndinni að stóllinn sem forsætisráðherra hafði staðið upp frá, var ekki hægindastóll; líkt og algengast er að þjóðarleiðtogi sitji í þegar viðtal er tekið við hann, einkum ef um er að ræða að það sé tekið af ríkisfjōlmiðli og í móttōkuhúsi ríkisstjórnar hans. Ekki þarf annað en að rifja upp að forseti Bandarikjanna situr gjarnan við arineld í hægindastóli þegar hann er til viðtals við fjōlmiðla. 

Þvert á móti er um að ræða stól sem passaði betur þegar setið er til borðs. Þó stendur hann þarna stakur úti á miðju gólfi, líkt og honum hafi verið komið fyrir þar af starfsfólki því sem stillti upp fyrir viðtalið. Miklu eðlilegra hefði verið að nota stólinn á bak við hinn frístandandi stól en það er einmitt hægindastóll. 

Þetta bendir til að starfsfólk sænska ríkissjónvarpsins hafi viljandi sett hinn frístandandi stól á mitt stofugólfið, sem er óvenjuleg tilhōgun en ekki valið hægindastólinn þar að baki, sem aftur hefði verið vel við hæfi.

Þá er sérstakt að meðhjálpara spyrill Svens, er staddur á bak við ljóskastara, líkast því að spyrlarnir báður hafi verið staddir á bak við ljóskastarann en kastarinn hafi verið notaður til að lýsa upp andlit forsætisráðherrans. 

Slíkt er skiljanlegt að þeim hluta, að með því ætti andlit ráðherrans að hafa sést betur fyrir hinum væntanlegu sjónvarpsáhorfendum. Hins vegar leiðir þetta til að erfiðara gæti hafa verið fyrir forsætisráðherrann að sjá spyrjendurna tvo. 

Því fer maður að velta fyrir sér hvort að uppsetning þessa ljóskastara og jafnvel einnig hins frístandandi stóls, hafi verið framkvæmd til að líkja eftir kassískri uppsetningu á yfirheyrslu á meintum sakamanni. 

Annað sem maður tekur eftir er að til að forsætisráðherra geti gengið lengra en það fyrsta skref sem hann hefur tekið frá hinum einmanalega stól sem hann stóð upp frá, þarf hann að fara á milli seinni spyrjandans og  svartklædds upptōkumanns sem glittir í síðuna á. Það er engu líkara en útgōnguleiðin hafi verið plōnuð þannig að seinni spyrillinn gæti haldið áfram að spyrja forsætisráðherrann á leiðinni út. 

Hér að framan hef ég verið að segja eingōngu frá þeim þáttum sem lúta að viðtalinu sjálfu og ég veit að fram fór þann 11. mars síðastliðinn. Nú vil ég benda á þau atriði fréttarinnar sem varða það sem gerðist eftir viðtalið. Fyrst segir: "Í þættinum kemur fram að forsætisráðherra var ítrekað boðið að koma aftur í viðtal til að útskýra aðkomu að Wintris - Sigmundur þáði ekki það boð." 

Hér hefði Ríkisútvarpið Sjónvarp átt að endurtaka stōðugildið forsætisráðherra og hafði í raun ekki mátt stytta það nema í ráðherra, til að gæta formsatriða, en styttir þess í stað nafn persónunnar úr titlinum í Sigmund einan, þó án þess að megintextinn hafi kynnt Sigmund Davíð til leiks. 

Þá er Wintris þarna tengt þessari blōndu af stōðugildinu forsætisráðherra í forgrunni og persónunni Sigmundi í bakgrunni, þó framar í sōmu frétt hafi hin ónafngreinda eiginkona ráðherrans verið tengd félaginu Wintris með beinum hætti, því sagt er beinum orðum að hún hafi notað til þess sína eigin fésbók (Facebook). Mun eðlilegra hefði verið að viðkomandi fréttamenn hefðu ynnt eiginkonuna um hvernig aðkomu eiginmaður hennar og þar með persónan Sigmundur Davíð, hefði verið með að félaginu Wintris. 

Næst segir: "Fréttamōnnum var jafnframt boðið af aðstoðarmanni ráðherrans að koma á fund þar sem ræða átti málið án þess að vitna mætti í efni fundarins. Því var hafnað." Þetta þýðir að forsætisráðherra velur að láta aðstoðarmann sinn bjóða upp á fund til að ræða aðkomu hans að Wintris, sem þýðir að forsætisráðherra var þar með tilbúinn til frekari viðræðu en á fundi sem væri aðgreindur frá hinu formlega viðtali SVT, líklega þar sem hann taldi það umræðuefni passa betur á lokuðum fundi á ótilgreindum stað en í opnu viðtali í stofu móttōkuhússins. Ekki kemur skýring á afhverju fréttamenn hōfnuðu því sanngjarna boði, né hvort þessir fréttamenn væru á vegum fleiri aðila en einungis SVT. 

Í þarnæstu setningunni á eftir er svo ítrekað að eiginkona forsætisráðherrans hafi greint frá félaginu og/ eða upplýst um tilvist Wintris. Það er ruglandi en þó má ætla að boðið um hinn lokaða fund hafi þá gerst áður en fésbókarfærslan átti sér stað. Sé það rétt ályktað hjá mér, þá valdi persónan Sigmundur að ræða það við eiginkonu sína, að svara fyrir Wintris, sem hún og gerði. 

Þar með mætti álykta sem svo að ástæðan fyrir að forsætisráðherra gekk út úr viðtalinu, hafi verið sú að honum hafi fundist meira viðeigandi að fjalla um Wintris á lokuðum fundi með fréttamōnnum en fyrst þeir hōfnuðu þeim valkosti, þá hafi hann í raun fundið enn meira viðeigandi leið í gegnum eiginkonu sína.

Í lok fréttarinnar segir: "Forsætisráðuneytið fór þess á leit við SVT að umrætt atriði, þar sem Sigmundur gengur út, yrði ekki birt." Hér nafngreinir Ríkisútvarpið Sjónvarp (RÚV) aftur persónuna að baki stōðugildinu. Það er augljóst af framangreindri ljósmynd sem fylgir fréttinni, að það er forsætisráðherrann sjálfur sem er að ganga út og frá mjōg fínni stássstofu og frá formlegri uppsetningu fyrir sjónvarpstōku. Þessi þverstæða birtist um leið og minnst er á ráðuneyti hans fullu nafni, sem og skammstōfun sænska ríkisstjónvarpsins. Það hefði farið mun betur að segja forsætisráðherra en ekki Sigmund. Þá blasir við af ljósmyndinni, að SVT varð ekki við ósk forsætisráðuneytisins, heldur var svo ókurteist að fara þvert gegn þeim vilja, með því einmitt að birta útgōnguna. 

Samantekið virðist mér vera sem að forsætisráðherra hafi ekki viljað svara meiru um Wintris en hann þó gerði í hinni virðulegu stássstofu móttōkuhúss ríkisstjórnarinnar en hafi fyrst boðið upp á lokaðan fund til að svara betur en þegar því hafi verið hafnað, þá hafi svar borist í gegnum eiginkonu hans og á hennar eigin fésbók og því svari hafi fjōlmiðill á borð við RÚV tekið eftir. Það þýðir aftur að útgangan er ekki vegna frekju gestgjafans, heldur er hún viðbrōgð við ágangi spyrlanna. 

Þar af leiðandi verður það enn ljósara en ella að það virkar allt að því móðgandi að SVT hafi ekki orðið við beiðni forsætisráðuneytisins. Það þýðir aftur að hvorki ríkisstofnun innan hins sænska stjórnkerfisins, né hins íslenska, kom til móts við hinar ítrekuðu málamiðlanir forsætisráðherrans, sem birtust fyrst í gegnum aðstoðarmann hans, síðan eiginkonu og þá forsætisráðuneytið sjálft. 

Því legg ég til að núverandi forsætisráðherra, aðstoðarmaður forsætisráðherra og/eða forsætisráðuneytið leiti skýringa á þessum ósveigjanleika ríkisstofnanna beggja. Þannig liggja væntanlega fyrir rekjanleg gōgn um hvernig beiðni barst frá SVT um viðtal og svōr ráðuneytisins til baka, sem leiddi til þess að leyfi fékkst á viðtalið og við svo formlegar aðstæður, líkt því og verið væri að taka á móti sjálfum sendiherra Svíþjóðar. 

Einnig legg ég til að bæði hinn hljóðritaði texti viðtalsins, sem og þýðing hins enska hluti hans á íslensku, sé vélritaður á skjal og vandlega yfirfarinn. Það kæmi mér ekki á óvart að í ljós komi að efni viðtalsins sem samþykkt var, hafi ekki komið fram í spurningum spyrlanna, heldur hafi þeir farið út fyrir efnið. 

Það gæti falið í sér brot á heiðursmanna samkomulagi því sem lagt var upp með. Því gæti verið að útganga forsætisráðherra hafi verið óskōp eðlileg viðbrōgð, til að tjá það bæði með orðum og gerðum að stōðugildið forsætisráðherra hafi hreinlega verið gabbað í viðtal á fōlskum forsendum. 

Einnig gæti verið að í ljós komi að krafa fréttamanna um að forsætisráðherrann svari um aðkomu sína að Wintris, hefði átt að fara fram í hinu formlega viðtali í móttōkuhúsi gervallrar ríkisstjórnarinnar eða á opnum fundi þá þegar í kjōlfarið;  hafi ekki virt hina nauðsynlegu aðgreiningu á bæði stōðugildi og staðsetningu viðtals/ fundar annars vegar og fjármála persónunnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar í tengslum við fjármál eiginkonu sinnar innan friðhelgis einkalífs og heimilis. 

Ástæða þess að ég rita þennan tōlvupóst til forsætisráðherrans og/eða forsætisráðuneytis hans er sú að eftir að ég sá frétt þann 13. desember síðastliðinn eða upp úr því, að forsætisráðherrann Sigurður Ingi Jóhannsson vildi fá leyfi forseta Íslands til stjórnarmyndunarviðræðna, þá velti ég því fyrir mér hvort viðtalið þann 11. mars hlyti ekki að hafa valdið slíkri sundrung í flokki hans; að erfitt gæti reynst að sannfæra forsetann um styrkleika Framsóknarflokksins til að þola slíkar viðræður. Leit mín að svōrum hefur leitt til þess að ég setti mig í samband við fjōlda aðila og kynnti mér bæði Wintris málið og tengt. Af virðingu fyrir jákvæðum viðbrōgðum margra þeirra, mun ég áframsenda þennan tōlvupóst minn.


Kveðja, 
Guðmundur Rafn Geirdal Bragason

     

FÍFLABOÐHLAUPIÐ endurtekið

Á síðustu árunum fyrir bankahrunið 2008 fór þjóðin okkar í einskona FÍFLABOÐHLAUP, þar sem fólk atti kapps hvert við annað um vitlausustu ákvaðanir í peningamálum. Fólk hafði svo sem góða UNDANFARA, þar sem forystusveitir stóru bankana fóru spertar með greiningarsveitir sínar til að rúlla út rauða dreglinum.

Á síðasta ári mátti alveg greinilega sjá sömu sjúkdómsmerkin. Nýtt FÍFLABOÐHLAUP var geinilega hafið. Þar var keppt um vitlausustu hugmyndirnar að því hvernig við ættum að eyða tekjum komandi ára, ef fjölgun ferðamanna yrði 30 - 50% á ári, næstu tvo áratugi eða svo. Millljarðarnir voru sagðir streyma í ríkiskassann, þannig að við yrðum að vera dugleg að eyða þessum peningum.  Hver á fætur öðrum komu vitringarnir fram í fjölmiðlum, endurtók hver eftir öðrum fjölda ferðamanna og auðssöfnunina sem af þaim stafaði.

Þegar  ég var búinn að hlusta á þetta FÍFLABOÐHLAUP í nokkra mánuði, án þess að nokkurt lát yrði á, ákvað ég að fara að skoða hjá skráningu Hagstofunnar, hvernig tölur þeirra kæmu út í samanburði við FÍFLABOHLAUPIÐ. Fljótt taldi ég mig sjá að tölurnar um fjölda ferðamanna væru  heildartölur um komur til Keflavíkurflugvallar. Sá ég ekki að frá þeirri tölu væru dregnir allir þeir sem millilentu í Keflavík til áframhaldandi flugs annað.  Einnig kom í ljós að umtalsverður fjöldi landsmanna hefðu á árinu farið til útlanda, en ekki sást þess merki að nokkur þeirra hefði komið heim aftur.

Þeir skoruðu einnig hátt í FÍFLABOÐHLAUPINU, sem fóru á flug að reikna hinar miklu tekjur sem við hefðum af ferðamönnum. Nokkrir snjallir reiknimeistarar héldu því fram á tímabili að tekjurnar væru þvílíkar að það jafngilti því að hver ferðamaður eyddi hér einni milljón á dag. Við hefðum því vel efni á að setja almennilegan pening í að bæta aðstöðu ferðamanna.

Já og nú er það nýjasta sem þjóðin á að eyða peningum í. Hún á að passa að hinir erlendu ferðamenn fari sér ekki að voða í hinum augljósu hættusvæðum sem þeir fara um á ókunnum slóðum. Ég brá þessu dæmi upp í reiknilíkan. Ferðamenn eru sagðir nú um 1,5 milljónir á ársgrunni. Að meðaltali væri það nálægt 100 þúsund á mánuði. Fararstjórar í 40 manna hópferð segjast illa ráða við farþega sína. Ef það væri líkanið að við þyrftum gæslumann á hverja 20 ferðamenn, þyrftum við núna c. a. 5.000 gæslumenn strax. Kostnaður við slíkt gæti numið 4-5 milljörðum á mánuði en tekjur enn óljósar. Af skilum virðisaukaskatts gæti maður talið töluvert þar um svarta starfsemi.

Þá áratugi sem við höfum getað gengið að eins miklu lánsfé og okkur langaði í, höfum við lítið hugsað fyrir því að afla tekna fyrir samfélagið. Síðustu áratugi hefur skiptingin verið þannig að 9 á hverjum 10  starfsmönnum á vinnumarkaði, vinnur hjá hinu opinbera eða við þjónustugreinar.  1 af hverjum 10 aflar gjaldeyristekna fyrir alla hina til að eyða. Kannski örlítið íkt mynd en samt ekki mikið.

Það sem sannar fyrir manni að farin er af stað endurtekning á FÍFLABOÐHLAUPINU er sú staðreynd að ENGINN stjórnmálaflokkur hafði neinar athugasemdir við svona samsetningui vinnumarkaðarins. Allir vildu þeir mikla aukningu á fjárframlögum til heilbrigðismála, menntamála, lengra fæðinmgarorlof og hærri orlofsgreiðslur og hugmyndalistinn var stundum langur. En eftir einu tók ég, vegna þess að ég hlustaði sérstaklega eftir því að það yrði nefnt.

Allir sem tjáð hafa sig um kjaramál, hækkun kjararáðs, og fjölda mörg tækifæri til að nefna bætta greiðsluþætti, virtust sammála um að ekki þyrfti í neinu að bæta eldri borgurum þær lífeyrisgreiðlsur sem af þeim var stolið ólöglega eftir bankahrunið. Það Alþingi sem lauk störfum skömmu fyrir kosningar í haust taldist hafa tekið ákvörðun um að strax í janúar 2017 yrði ellilífeyrir ekki undir 280.000 á mánuði.  Ég hækkaði um tæp 10 þúsund hjá Tryggingastofnun, en ekki um eina krónu hjá lífeyrissjóðum.

Þetta er vægast sagt orðin þreytandi lítilsvirðing við mann eftir að hafa skilað fullum 50 árum á vinnumarkaði, að allir skuli sameinast um að gleyma því að leiðrétta lífskjör eldri borgara. OG nú þegar meira að segja Forseti Íslands telur mikilvægara að auka útgjöld til sjálfskipaðra erlendra hælisþurfenda, sem rétt eigi á að lifa hér frítt á okkar kostnað, þá er líklega kominn tími til að fara að þegja og sætta sig við að þjóðin hafi sameinast um að stela þessum ógreidda lífeyri okkar frá árunum 2009 til 2016 án þess að okkur verði greiddar neinar bætur.  Við erum víst svo aftarlega uá upptalningarlistunum að útsendingartími dugar ekki til að röðin komi að okkur.

Þetta viðtal Morgunblaðinu til mikils sóma

Þetta er vel útfært viðtal þar sem Anna fær loksins að tjá þjóðinni trúverðugri útgáfu sögunnar en reynt var að tjalda fram í Kastljósþætti í apríl 2016. Vona að fjölmiðlar fari nú að leita meira eftir sannleikanum í stað þess velta sér aftur og aftur upp úr þeim ótrúlega óheiðarleika sem Sænski sjónvarpsmaðureinn Sven Bergman og Jóhannes Kr. Kristjánsson hjá Reykjavík Media skálduðu upp til að fella ríkisstjórnina og forsætirráherrann, fyrrverandi. Ljótur leikur sem þeir munu gjalda fyrir síðar.

Staðreyndirnar virtust litlu skipta