Til umhugsunar vegna ESB umræðna

Ég verð að viðurkenna að ég er mjög undrandi á að fjölmiðlar skuli ekkert hafa fjallað um þá staðreynd að meirihluti Alþingis VISSI áður en þingsályktun var afgreidd árið 2009, að engin leið væri að framkvæma það sem Alþingi var að samþykkja. Það  sýndi sig líka strax og aðlögunarferlið hófst, að þar var ekkert KÖNNNUNARFERLI í gangi, heldiur BEIN AÐLÖGUN AÐ ESB. Ég tÓk saman úr litlu broti af nefndaráliti meirihluta utanríkismálanefndar Alþingis 2009, vegna nefndrar þingsályktunar um ESB aðild.  Ég sendi þetta í dag á alla þingmenn með eftirfarandi tölvupósti.  Ég sendi þetta líka á alla helstu fjölmiðla, þó þeir geri aldrei neitt með efni frá mér, nema útvarp Saga.  Dreifið þessu helst sem víðast, því þarna er raunveruleikinn fyrst settur fram, um það hvað sé verið að gera í sambandi við ESB samninga.

 

 

Kæru þingmenn.  Oft hef ég hrist höfuðið yfir störfum ykkar og þeirri skammsýni sem iðulega má sjá. Meðfylgjandi er eitt dæmi um slíkt, þar sem þjóðin er sett á háspennt átakastig að óþörfu.  Eins og þið munuð sjá, EF ÞIÐ LESIÐ BRÉFIÐ SEM FYLGIR, lágu allar forsendur fyrir þinginu 2009 til að ljóst væri að þáverandi þingsályktun um ESB aðild væri ekki framkvæmanleg þar sem regur ESB væru aðrar, varðandi aðildarumsókn.  Hvað veldur að þið skulið ekki koma heiðarlega fram gagnvat þjóðinni og SEGJA SANNLEIKANN um þetta mál er vægast sagt óskiljanlegt. Þögn ykkar er að setja þjóðina í pólitíska skotgrafir, sem einungis undra henni enn frekar en nú er.  Mig langar að biðja ykkur að hugleiða ábyrgð ykkar á því að vegna rangs fréttaflutnings viku eftir viku og mánuð eftir mánuð, hefur nú um langt skeið stór hópur fólks safnast saman á Austurvelli, til að krefjast þess sem fyrir lág á þingskjali árið 2009 að ekki væri hægt vegna þess að ESB hafði breytt reglum sínum.  

Ég bið þig kæri þingmaður að hugleiða að ALDREI FRÁ STOFNUN LÝÐVELDIS OKKAR, hefur þjóðinni verið mikilvægara að sýna samstöðu og sameiginlega meginstefnu sjálfstæðs ríkis hér á landi, en þörf er á nú meðan endanlega er náð tökum á að hreinsa landið af vitlausri stjórnun - og stjórnleysi - fyrri ára og landið hreinsað af fjármagni erlendra græðgisafla sem hingað stefndu peningum sínum meðan heimskuleg hávaxtastefna Seðlabankans var hér og hvergi í heiminum var hærri ávöxtun fyrir þessi grægisöfl. Auðvitað hópuðust þau hingað, lífsgæði þjóðarinnar skiptu þau engu, aðeins að þeir fengju góða ávöxtun á auð sinn.

Svo getur farið, kæri þingmaður, að ég æski viðtals við þig um þessi málefn i, sem tekið verði upp á myndband, því ég er að vinna samantekt um það  sem ég kalla - Fljótandi samstöðu milli þings og þjóðar. -  Mér eru þessi málefni einkar hugleikin, ásamt þeim alvarlegu skuggahliðum sem virðast hvíla yfir réttlætiskennd réttarkerfisins hjá okkur. Mun trúlega einnig koma inn á það verkefni samhliða  hinu.

Ég óska ykkur öllum farsældar í starfi, þjóðinni allri til heilla

Virðinarfyllst,

Guðbjörn Jónsson 

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• 2009_esb_alyktun.pdf

Opið bréf til Dómstjóra héraðsdóms Reykjavíkur

Eftir fyrirtöku máls míns E-500/2014, hjá héraðsdómi Reykjavíkur í gærmörgun, 15.04.2014, var mér öllum lokið með þolinmæði gagnvart vitlausri og ólögmætri framkvæmd þinghalda í héraðsdómi.  Ég skrifaði því dómstjóra meðfylgjandi bréf og sendi afrit af því til Dómstólaráðs og Innanríkisráðherra.  Lítið á bréfið sem fylgir hérna með sem viðhengi.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• _inghald_e-500_2014.pdf

Er alþjóðasamfélagið samkvæmt sjálfu sér ???

 Fyrir nokkrum árum vildu íbúar Kósovó héraðs ekki tilheyra Serbíu, heldur stofna sjálfstætt ríki, vegna þess að mikill meirihuti íbúa héraðsins væru kósóvar en ekki serbar. Þegar kósóvskir íbúarnir héraðsins samþykktu í allsherjar atkvæðagreiðslu að svæði þeirra í Serbíu skildi framvegis vera sjálfstætt ríki og heita Kósovó, fannst alþjóðasamfélaginu sjálfsagt að meirihluti íbúana réði því hvaða landi þeir tilheyrðu. Og Serbum var hótað efnahagsþvingunum og hervaldi ef þeir virtu ekki þennan vilja meirhluta íbúa héraðsins.

Síðan gerist það nú fyrir skömmu að íbúar Krímskaga í Úkraínu, sem flestir eru Rússar, ákveða í allsherjar atkvæðagreiðlsu að þeir vilji tilheyra Rússlandi en ekki Úkraínu, eins og þeim var úthlutað við fall Sovétríkjanna.  Þá gerist það hins vegar að alþjóðasamfélagið telur alls ekki rétt að íbúar svæðisins eigi að ráða neinu um það hvaða landi, ríki eða þjóð þeir tilheyri. Og þeir skuli sko gjöra svo vel að vera ánægðir með að vera lokaðir frá heimalandi sínu, Rússlandi. Og fallist Rússland á að tala við þessum löndum sínum, verði það beitt efnahagsþvingunum og útilokað frá samstarfi þjóða.

 

Af því sem að framan er skráð, virðist ekki vera nein vissa fyrir viðbrögðum alþjóðasamfélagsins þó meirihlutavilji íbúa svæðis liggi skýr og greinilegur fyrir. Alþjóðasamfélagið, sem áður hafði tekið afstöðu út frá tilteknum hagsmunum, eins og þeim að meirihuti íbúa afmarkaðs héraðs eigi að ráð hvaða landi, ríki eða þjóð þeir tilhreyri, kúvendir nú alveg í 180 gráður.  Að því er nú virðist ljóst, virðist alþjóðasamfélagið algjörlega andvígt fyrri stefnu sinni, um að meirihlutavilji íbúa skuli ráða.  Af núverandi viðbrögðum virðist það aðallega aðhyllast óskilyrta og ófyrirsjáanlega hentistefnu. Spurnignin er hins vegar hvort slík stefna sé hentum til eflingar heimsfriði?  Ég dreg það svolítið í efa.

Hvað segir EES samningurinn um frjálst flæði fjármagns?

Alment er talað um ákvæði EES samnings um frjálst flæði fjármagns, eins og engar hömlur séu á flutningi fjármagns milli lands. Er þetta eitt af mörgum dæmum um Íslendinga, þar sem fólk nennir ekki að kynna sér raunveruleika mála, en bítur sig í fullyrðingar einhverra sem það vill trúa og gerir þær fullyrðingar að sannfæringu sinni. Þetta fólk situr fast í staðhæfingum sem hvergi eiga sér samastað í raunveruleika og lifir stöðugt í þeirri tilfinningu að verið sé að brjóta á réttindum þess þegar ekki er farið eftir hinum ranga hugarheimi þess En lítum aðeins á hvað EES samningurinn segir um frjálst flæði fjármagns.

Í III. hluta EES samningsins, 4. kafla, segir eftirfarandi um frjálst flæði fjármagns:

40. gr.

Innan ramma ákvæða samnings þessa skulu engin höft vera milli samningsaðila á flutningum fjármagns í eigu þeirra sem búsettir eru í aðildarríkjum EB eða EFTA-ríkjum né nokkur mismunun, byggð á ríkisfangi eða búsetu aðila eða því hvar féð er notað til fjárfestingar.

Eins og þarna kemur glöggt fram, nær frelsi til flutnings fjármagns einungis til þess fjár sem viðkomandi á sem hreina skuldlausa eign. Fjármagnið sem flytja á, má ekki vera tekið að láni og það má ekki heldur verða til þess að viðkomandi bresti greiðslufærni gagnvart því lánsfé sem hann skuldar í landinu.

41. gr.

Gengar greiðslur í tengslum við þjónustustarfsemi, vöruflutninga, fólksflutninga eða fjármagnsflutninga milli samningsaðila innan ramma ákvæða samnings þessa skulu lausar við öll höft.

Þarna kemur glöggt fram að greiðslur vegna hverskonar viðskiptsamninga, skuli vera lausar við öll höft.

42. gr.

1. Ef beitt er innlendum reglum um fjármagnsmarkað og lánsviðskipti í fjármagnsflutningum sem höftum hefur verið létt af samkvæmt ákvæðum samnings þessa skal það gert án mismununar.

2. Lán til beinnar eða óbeinnar fjármögnunar aðildarríkis EB eða EFTA-ríkis eða sveitarstjórna þess skulu ekki boðin út eða tekin í öðrum aðildarríkjum EB eða EFTA-ríkjum nema viðkomandi ríki hafi gert með sér samkomulag um það.

Í 1. málsgrein 42. gr. er kveðið mjög greinilega á um að hvert ríki getur sett sínar reglur um höft á lánsfjármagni milli landa.   Einnig er vert að vekja athygli á því sem fram kemur í 2. málsgr. 42. gr. varðandi lántökur í öðrum löndum en búsetulandi. Þarna kemur fram að slíkar lántökur eru ekki heimilar nema viðkomandi ríki hafi gert með sér samkomulag um það.  Þessum reglum var greiniulega ekki fylgt á árunum fyrir bankahrunið, þar sem skuldasöfnun erlendis kom stjórnvöldum í svo opna skjöldu sem raun bar vitni. En í 43. gr. EES samningsins segir eftirfarandi:

43. gr.

1. Kunni munurinn milli gjaldeyrisreglna aðildarríkja EB og EFTA-ríkjanna að verða til þess að menn, búsettir í einu þessara ríkja, færi sér í nyt þær rýmri yfirfærslureglur á yfirráðasvæði samningsaðila sem kveðið er á um í 40. gr. til þess að fara fram hjá reglum einhvers þessara ríkja um fjármagnsflutninga til eða frá þriðju löndum getur viðkomandi samningsaðili gert viðeigandi ráðstafanir til að ráða bót á því.

Þarna kemur glöggt fram að stjórnvöld hvers lands geta bæði sett skorður viðerlendum lántökum, sem og misnotkun á reglum sem auðvelda eðlilegt viðskiptaferli.  Einnig segir eftirfarandi í 4. mgr.:

 

4. Eigi aðildarríki EB eða EFTA-ríki í örðugleikum með greiðslujöfnuð eða alvarleg hætta er á að örðugleikar skapist, hvort sem það stafar af heildarójafnvægi í greiðslujöfnuði eða því hvaða gjaldmiðli það hefur yfir að ráða, getur hlutaðeigandi samningsaðili gripið til verndarráðstafana, einkum ef örðugleikarnir eru til þess fallnir að stofna framkvæmd samnings þessa í hættu.

Þarna kemur glögglega fram að hverju ríki er heimilt að bregðast við hverskonar innlendum aðstæðum sem stjórnvöld þess ríkis telja að geti stofnað efnahagslegu jafnvægi ríkisins í hættu.  Það vekur hins vegar undrun hve þessum atriðum er lítið haldið á loft. Hins vegar er mjög haldið á lofti hinum röngu sjónarmiðum um að í EES samningnum séu ákvæði um fullt og óskilyrt frelsi til flutnings fjármagns milli landa.  Eins og sést á því sem ég hef þarna birt úr ákvæðum EES samnings um flutninga fjármagns milli landa, er það langt frá því að vera þetta FULLA FRELSI sem áróðursöflin halda svo mjög á lofti.

Umsókn Íslands um ESB aðild

Sjá meðfylgjandi mynd

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• slide1.jpg

Opið bréf til Samfylkingar

 Meðfylgjandi í pdf skjali er opið bréf til Samfylkingar. Vitleysan sem frá þeim kemur er svo gjörsamlega að ganga fram af mér að ég bókstaflega varð að skrifa þetta bréf.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• opi_bref_til_samfylkingar.pdf

Þingsályktun 2009 umsókn um ESB aðild

 Í meðfylgjandi pdf skjali er fjallað um þingsályktun frá 2009, þar sem leitað er heimildar Alþingis til að leggja fram UMSÓKN um aðild að ESB. Athygli er vakin á því að EKKI er leitað heimildar til AÐLÖGUNARFERLIS, eins og þess sem framkvæmt hefur verið á síðasta kjörtímabili. Það er algjörlega utan heimilda frá Alþingi.

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• _ingsal_esb_a_ild_2009.pdf

Elsta þjóðaríþrótt íslendinga

Segja má að einn sterkasti grunntónn í eðlisþáttum Íslendinga sé útúrsnúningur og sniðganga laga og reglna, sem eru til þess ætluð að stýra samfélagi okkar. Þennan grunntón virðist bæði mega rekja til hinnar norsku arfleyfðar okkar, þar sem norski stofninn í okkur flúði lög og reglur sem stjórna áttu samfélaginu. Þeir vildu ekki una slíkri stjórnun. Þess vegna flúðu þeir frá Noregi og héldu til Íslands.

Írski þátturinn í okkur er af svipuðum grunni. Af því leiðir að eitt sterkasta aflið í grunneðli okkar er, eins og að framan segir, að  ganga gegn reglum og lögum sem sett eru til margvíslegrar stjórnunar samfélagsins. Eitthvað, í undirtón grunneðlis okkur, finnst á einhvern hátt að slíkar reglur skerði frelsisvitund okkar. 

Af þessu að merkja virðist vera afar veik vitund í grunneðli okkar fyrir samhygð samfélags- vitund og ábyrgð, þegar ætlast er til að við gjöldum slíkum þáttum skattgreiðslur. Hins vegar virðist næsta ótæmandi tilætlunarsemi í okkur, til samfélgsins, að það greiði sem mest af hugmyndum okkar um eigin lífsþægindi, án þess að við spyrjum hvaðan peningar til slíks komi.

Það sem ég hef hér lýst má alveg líkja við heilkenni. Það er ekkert þekkt lyf til við svona heilkenni og ekkert tölvuforrit eða tæknilausn til sem getur hjálpað, snöggvast, með úrlausn í þessum málum. Vegna einhverrar djúpt liggjandi minnimáttakenndar, erum við haldin þeirri streitu að við höfum ekki tíma til að þroska undirvitund okkar, sem í raun er “harði diskurinn” í þeim hugbúnaði sem við göngum fyrir. Við erum svo viss um að við séum alveg að missa af lestinni til að verða, snöggvast, rík og fræg.

Hvað skildi liggja að baki því að ég set það á blað sem hér að framan er skrifað? Grunnástæðan er sú að um allnokkurt skeið hef ég verið að leita skýringa á því hvers vegna mennta- og fræðasamfélag þjóðar okkar hafi svo ríka hvöt til að sniðganga sannleika og réttlæti, eins og raunin hefur verið um all nokkurt skeið, eða á fjórða áratug. Ég tel sterkar líkur á að höfuðástæðu þeirra þátta megi rekja til framangreinda grunneðlisþátta í undirvitund okkar. Hina ósjálfráðu hvöt til að berjast gegn öllu sem ætlar að stjórna okkur á annan veg en við viljum sjálf, hvert og eitt, því við erum sjaldan samstíga.

Nýjasta sönnun þess hve ríkur eðlisþáttur er í okkur að snúa útúr og rangtúlka lög og reglur, var mér sýnd nýlega í svari Fjármála- og efnahagsráðuneytis vegna tvísköttunar Ríkisskattstjóra (RSK) á lífeyrisgreiðslu, sem Íslendingur fær greidda frá einu Norðurlandanna.

Í samningi Norðurlandanna til að komast hjá tvísköttun, að því er varðar skatta á tekjur og eignir, segir eftirfarandi skýrum stöfum í 1. mgr. 18. gr. samningsins:

“1. Eftirlaun og lífeyri, sem greiddur er frá samningsríki og greiðslur frá samningsríki samkvæmt almannatryggingalöggjöf þess til aðila heimilisfasts í öðru samningsríki, skal einungis skattleggja í fyrrnefnda ríkinu.”  

Eins og kemur fram í samningnum, er ekki litið á eftirlaun og lífeyri sem launatekjur. Eru þær greiðslur því ekki flokkaðar með mörgum samningsgreinum er lúta að meðferð hinna ýmsu þátta tekjuumhverfis. Eftirlaun og lífeyrir er flokkað í sér samningsgrein, vegna þess, að hjá því Norðurlandi sem hér um ræðir, eru eftirlaun og lífeyrir í lægra skattþrepi en venjulegar launatekjur. Slíkt virðist hins vegar ekki alls staðar eins og t. d. hér á landi þar sem lífeyrir er skattlagður með launatekjum.

Í framangreindri tilvísun í 1. mgr. 18. gr. samningsins kemur fram  að eftirlaun og lífeyri skal einungis skattleggja í fyrrnefnda ríkinu, þ. e. í ríkinu sem greiðir lífeyrinn. Fjármálaráðuneytið bendir á að þessu ákvæði hafi verið breytt samkv. V. gr. bókunar um breytingu á tvísköttunarsamningnum, sem undirritað var í Helsinki 4. apríl 2008. Þar verður sú breyting á 1. mgr. 18. gr. samningsins að í stað þess sem staðið hafði að: lífeyri skal einungis skattleggja í fyrrnefnda ríkinu, breyttist þetta ákvæði þannig að  nú væri það að: lífeyri má skattleggja í fyrrnefnda ríkinu.

Eina breytingin sem þetta hefur í för með sér er sú að ekki er lengur SKYLDA (skal) ríkis í greiðslulandi að skattleggja greiðsluna. Nú er einungis um heimildarákvæði að ræða að greiðsluríkið MÁ skattleggja greiðslu lífeyrisins.

Í því tilfelli sem hér um ræðir, breytir þessi breyting 1. mgr. 18. gr. tvísköttunarsamnings Norðurlanda engu, varðandi heimildarleysi RSK á Íslandi til að skattleggja hina erlendu lífeyrisgreiðslu. Þrátt fyrir að engin SKYLDA sé lengur til skattlagningar í greiðslulandi, er heimildin skír, að greiðslulandið MÁ skattleggja greiðsluna, sem það og gerir. Þar með er einnig skírt að RSK á Íslandi er með öllu óheimilt að skattleggja hina sömu erlendu lífeyrisgreiðslu, því í greiðslulandi er BÚIÐ AÐ SKATTLEGGA HEILDARGREIÐLSUNA. Og þegar RSK skattleggur hina erlendu lífeyrisgreiðslu er verið að skattleggja sömu fjárhæðina öðru sinni, á sama árinu.

Réttlætingu sína fyrir þessari framkvæmd sækir RSK í 4. mgr. 25. gr. tvísköttunarsamningsins, en þar segir svo í a) lið:

Hafi aðili heimilisfastur á Íslandi tekjur eða eigi hann eign sem einungis skal eða má skattleggja samkvæmt ákvæðum þessa samnings í öðru samningsríki, skal Ísland, nema ákvæði b-liðar leiði til annars, lækka íslenska tekju- eða eignarskattinn með því að draga frá þann hluta tekju- eða eignarskattsins sem reiknaður er af þeim tekjum sem aflað er eða eign sem er í hinu ríkinu .

Það þarf yfirgripsmikið þekkingarleysi á eðlilegum vinnubrögðum til að misnota framangreint ákvæði tvísköttunarsamnings eins og RSK gerir. Í fyrsta lagi má glögglega sjá að regla sú sem þessi tiltekna málsgrein byggir á, gengur út frá því að verið sé að skattleggja TEKJUR SEM AFLAÐ ER og þeirri ástæðu sé skattprósenta álíka í öllum löndunum. Því komi álíka upphæð í frádreginn skatt af heildarupphæð ef greidd staðgreiðsla í greiðslulandi lífeyris er dregin frá heildarálagningu skatts hér á landi.

Því miður yfirsést starfssmönnum RSK afar mikilvæg sannindi í þessu máli. Skattlagning lífeyris hér er að lágmarki 37,3% af tekjustofni, því lífeyrir hér er skattlagður eins og um launatekjur sé að ræða.  Í greiðslulandinu er hins vegar skattlagning lífeyris einungis 8,24%, sem gerir umtalsverðan mismun, sem með vinnubrögðum RSK eru SKATTLEG réttindi aðilans í greiðslulandinu gerð upptæk, án dómsúrskurðar.  Þessi réttindi eru hluti af eftirlauna- eða lífeyriskjörum sem áunnin hafa verið á langri starfsævi. Að gera slík réttindi upptæk án sérstkrar lagasetningar þar um eða dómsúrskurðar, er MJÖG alvarlegt brot á stjórnarskrárbundnum manréttindum. Vinnubrögð sem RSK og Fjármála- og efnahagsráðuneyti verða hér uppvís að, ættu að vera á algjörum bannlista. Lítum aðeins nánar á dæmi þar sem berum saman áhrif þessarar ósvífnu eignaupptöku RSK hjá viðkomandi aðila, með því að blanda saman skattlagningu í tveimur ólíkum skattþrepum. Sjáum hvað kemur út.

Gefum okkur að íslenskur aðili eigi að fá greitt úr erlendum lífeyrissjóði árlega,  þegar greiðslunni hefur verið breytt í íslenska mynt, c. a. kr. 4.400.000 á ársgrundvelli. Íslenska skatthlutfallið á þessa upphæð væri að lágmaki 37,3%, en erlenda skatthlutfallið ER einungis 8,24%. Svona liti dæmið út.

Höfuðst. 4.400.000 skattur 8,24% sem gerir 362.560. Að skatti frádr. útb.  4.037.440.

Höfuðst. 4.400.000 skattur  37,3% sem gerir 1.641.200. frádregið og  útb.  2.758.800.

             Tvískattaði hluti lífeyrisgreiðslna mannsins væri því kr.          1.278.640.

Þeir sem ekki skilja þetta eiga ekkert erindi í störf hjá RSK, yfirskattanefnd eða Fjármálaráðuneyti. Fólk verður að átta sig á að það er algjörlega óheimilt að færa greiðslur milli skattréttindaflokka, einungis til að geta komið fram sérkennilegum vilja til að skaða fjárhagsstöðu skattgreiðandans.

Heildarfjárhæð hinnar erlendu lífeyrisgreiðslu var réttilega skattlögð í greiðsluríkinu, eins og tvísköttunarsamningurinn heimilar. ÞAÐ getur ekki þýtt annað en að RSK  ER MEÐ ÖLLU ÓHEIMILT að skattleggja þær upphæðir aftur, með allt annarri skattprósentu, því FULLUR SKATTUR var greiddur af lífeyrinum í greiðslulandinu.  Á heilbrigðu viðskiptamál heita þau vinnubrögð sem RSK beitir hér FJÁRDRÁTTUR, sem skattayfirvöld er algjörlega óheimilt að beita í svona málum. Afar sérkennilegt og alvarlegt er að svona afbrot skuli, að því er mér skilst, vera nokkuð algeng hjá starfsmönnum RSK.

Ég sé ekki ástæðu til að kafa dýpra í þá vitleysu sem starfsmenn RSK gera sig seka um í umræddu tilviki. Helst lítur út fyrir að þeir hafi hýrudregið og gert upptæk eignvarin réttindi hér umrædds þegns samfélagsins, um c. a. 2,6 milljónir á tveimur árum. Hve stórt hlutfall það er af heildarlífeyrisgreiðslum til Íslendinga frá öðrum Norðurlöndum er mér ekki ljóst. Ég hef heyrt af nokkuð mörgum tilvikum sem öll virðast með sömu vitleysunni reiknuð hjá RSK.  Af því verður vart annað ráðið en verulegur þekkingarskortur sé innanhúss hjá RSK á grundvallarreglu skattlagningar. Þeim virðist um megn að skilja að sama krónan verður ekki með lögmætum hætti skattlögð af tveimur aðilum á sama árinu. Þegar greiðslan berst hingað til lands er búið að skattleggja greiðsluna. Viðbótar skattlagning RSK, sem kemur eftir fyrstu skattlagningu, er því ólögmæt.

EN, svo er það spurningin um vilja til að gera rétt, fara á siðrænan og heilbrigðan máta eftir settum reglum í stað þess að iðka  hina öldnu þjóðaríþrótt okkar að snúa útúr og sniðganga lögin og reglurnar. Enn virðist því miður ekki vera til staðar í hinu opinbera kerfi vilji til að láta einstaklinginn njóta réttlætis. Þarf virkilega að láta leiðrétta svona augljósa vitleysu, með því að ríkið greiði c. a. eina milljón á hvert mál í málskostnað fyrir dómstólum?

        

Þjóð án fyrirhyggju

Það virðist sitt af hverju hafa mallað í hausnum á mér fyrir rúmum aldarfjórðungi, miðað við það erindi sem ég fann í gömlum gögnum hjá mér. Ég tók þetta fyrst saman sem hluta af lokaverkefni eftir kúrsinn sem ég tók í þjóðhagfræði. Flutti þetta einnig í nokkrum fundum, þar sem ég var beðinn að segja frá þessu.

Af þessu að dæma virðist ljóst að ferlið frá upphafi vitleysu í efnahagsstjórnun til hrunsins 2008, er lengra en menn hafa hingað til verið að horfa á. OG það sorglega er, að allar forsendur vitleysunnar eru enn við lýði og annað hrun því fyrirsjáanlegt, verði engar breytingar á efnahagslegri hegðan þjóðarinnar.         

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• _jo_a_fyrirhyggju_og_domgreindar.pdf

Hjálparbeiðnin heyrist ekki

Það er enginn að hlusta á þessari bylgjulengd.  Þannig mundi talvélin líklega svara, ef um slíkt væri að ræða. En í þessu tilfelli er ekkert slíkt til staðar.  Hvers vegna skildi ég byrja þennan pistill svona?

Þegar ég var ungur maður, var ég til sjós á bát, sem í dag væri kallaður lítill. Við sóttum þó á þessum bát 40 - 50 mílur út í haf til að afla fisks fyrir frystihúsið í landi.  Það var svo eitt haustið, fáeinum dögum fyrir jól, að við voru að klára að draga línuna í norðan kaldaskít. Við áttum fyrir höndum siglingu í 4 klst. til að ná í fjarðarmynnið. Greinilega var í uppsiglingu norðan skot því kólgubakki var í norðrinu.  Því var gengið vel frá öllu á dekkinu, lestalúgur skálkaðar og lensport opnuð og báturinn gerður eins hæfur og hægt var, til að takast á við mikinn sjógang.

Ferðin gekk vel þar til við áttum eftir u.þ.b. 1. klst. í fjarðarmynnið. Þá skellti á, eins og hendi veifað, norðan fárviðri með tilheyrandi snjókomu. Enginn radar var á bátnum en við með nokkuð góða þekkingu á sjávardýpi á þessu svæði og inn í fjarðarmynnið. Vorum því ekki kvíðnir fyrir að lenda í strandi.

Fljótlega var kominn haugasjór og við í kröppum dansi að verja bátinn áföllum. Í talstöðinni heyrðum við að aðrir bátar voru líka í basli. Í einni rokunni fengum við ólag yfir bátinn og við það slitnaði niður loftnetið af talstöðinni. Þar með vorum við orðnir sambandslausir við umheiminn. Enginn mundi heyra þó við kölluðum á hjálp og við myndum enga utanaðkomandi hjálp fá til að komast lifandi í land.

Með  harðfylgi og samstöðu okkar 5 sem á bátnum voru, náðum við landi. Sama varð því miður ekki sagt um áhöfn helmingi stærri báts sem var að veiðum á svipuðum stað og við. Hann fórst með allri áhöfn og skyggði það mikið á gleði okkar yfir að ná landi.

Að ég segi þessa sögu hér er til að undirstrika að ég þekki af eigin raun þá tilfinningu sem fylgir því að enginn heyri þó kallað sé á hjálp. Í slíkum tilvikum finnur einstaklingurinn sig afar máttvana. En með heilsteyptri samstöðu allra sem í sömu stöðu eru, er hægt að sigrast á næsta óyfir-stíganlegum erfiðleikum, og halda lífi.

Eldri borgarar og öryrkjar eru sem sundurlaus hjörð búnir að kalla sig hása á hjálp síðan hrunið skall á þjóðinni. Staðreyndin sýnir hins vegar að það er enginn að hlusta á bylgulengd mannúðar og kærleika. Allir eru að hlusta á öðrum bylgjulengdum, því heyrir enginn köll þessara hóps.  Lífskjör þessa hóps hafa verið skorin niður um c. a. 40% á tímabilinu, með ýmsu misheiðarlegu móti. Nægir peningar hafa hins vegar virst vera til hjá stjórnvöldum til ákveðinna síður mikilvægra málefna.  Lífskjör þeirra sem ekki geta varið sig, þurftu því ekki að skerðast vegna fjárskorts.

Þetta leiðir hugann að því hvar hlustun fjöldans er. Hver og einn hlustar fyrst og fremst á það sem hjarta hans er næst. Á sjó er það undanbragðalaus skylda hvers skips að hlusta á neyðarbylgju og hverjum sem neyðarkall heyrir, er skylt að láta skipstjóra (æðsta stjórnvald á svæðinu) vita þegar í stað og vera tilbúinn að veita alla þá hjálp sem mögulega er hægt að veita.

Í þjóðfélaginu hins vegar er enginn að hlusta eftir neyðarköllum og þeir fáu sem heyra þau, finnst þeim ekkert koma það við; það sé ekki þeirra mál.

Það er svolítið skrítið að horfa á þjóðfélag okkar svona ofan frá og sjá þá sundurlindu hjörð sem telur sig vera þjóð, án þess að sýna í verki að hún skilji hvað í orðinu felst. Meginþorri fjöldans virðist á harða hlaupum eftir ímyndaðri velsæld, en árangurinn minnir mig á þegar ég sem drengur var að láta kisuna mína elta geislann frá vasaljósi. Ákafinn var mikill en afraksturinn engin annar en erfiðið við að elta hið ímyndaða. Er dómgreind þjóðarinnar virkilega að færast niður á svona lágt plan? Er samábyrgðin alveg horfin?