Mjög mikilvægt að vel takist þessi endurskoðun

Sé horft til þeirra "ráðstjórnarhátta" sem ráðherrar lýðræðislegrar þingskipaðrar ríkisstjórnar hafa leyft sér að viðhafa á undanförnum árum, er mikilvægt að endurskoðunin sé á grundvelli réttrar tröppunar í lýðræðis þjóðfélagi verði skýr og ótvíræð.

Af gefnum tilefnum, er mikilvægt að skýra mun betur en nú er, valdamörk ráðherra og heimildir þeirra til sjálfstæðrar ákvarðanatöku í málefnum sem ekki hafa komið til umræðu á Alþingi. Mikilvægt er að minna skýrlega á að ráðherrar eru framkvæmdaaðilar að vilja og ákvörðunum Alþingis, en ekki sjálfstæður valdsaðili.

Þá er einnig mikilvægt að huga að þeim ákvarðanatökum ráðherra, sem ná út fyrir valdstímabil þeirra (kjörtímabilið). Með því að taka ákvarðanir sem komi, að einhverju eða öllu leiti, til framkvæmda eftir að kjörtímabili er lokið, er ráðherra á margþættan máta að taka ákvörðun utan umboðs síns; einkanlega ef málefnið hefur ekki hlotið afgreiðslu frá Alþingi.

Má í þessu sambandi minna á ákvarðanir ráðherra um meiriháttar fjárútlát ríkissjóðs, án heimilda frá Alþingi. Við slíku verður að vera algjört bann í nýjum lögum um stjórnarráðið.                         

Lög um Stjórnarráðið endurskoðuð

Þegar búið að skipuleggja byggingasvæði fyrir allar þessar íbúðir

Augljóslega eru þarna á ferð heilaþvegnir verktakaþrælar, sem virðast ekki hafa burði til að hugsa sjálfstætt. Á Höfuðborgarsvæðinu er þegar búið að skipuleggja mörg hverfi, grunnvinna gatnakerfi og leggja lagnakerfi, sem að öllum líkindum mun duga fyrir því sem byggja þarf næstu 40 árin.

Ef í fréttinni hefði verið fjallað um hugsanlega byggingaþörf frá árinu 2051 til ársins 2100, hefði verið hægt að brosa að þessu. En að leggja tíma fé og fyrirhöfn í þessar vangaveltur nú, vekur alvarlegar spurningar um heilaskemmd þeirra sem að slíkum vangaveltum standa.                   

Byggja þarf 30 þúsund íbúðir

Að meta erlendar skuldir sem hlutfall af þjóðarframleiðslu, er vægt til orða tekið KJÁNALEGT.

Þegar maður heyrir hagfræðinga og annað menntafólk tala um erlendar skuldir þjóðarbúsins sem hlutfall af þjóðarframleiðslu, veltir maður fyrir sér þekkingargrunni þeirra sem kenna þjóðfélagsgrunn hagfræðinnar hér.

Fyrir rúmum tveimur áratugum átti ég í bréfaskiptum við fjármálaráðuneytið okkar, vegna þessa sérkennilega samanburðar sem farið var að beita, þegar erlendar skuldir þjóðarbúsins fóru að fara yfir þau mörk gjaldeyristekna, sem sagt hafði verið algjört hámark sem slíkar skuldir mættu fara.

Ráðuneytið svaraði því til að þetta væri gert svona samkvæmt ósk Sameinuðu þjóðanna. Ég leitaði upplýsinga um þetta, því ég gat ekki, og get ekki enn fundið skynsemisglóru í þessu viðmiði. Það gátu þeir hjá Sameinuðu þjóðunum ekki heldur, því þeirra forsenduþættir væru EKKI TIL STJÓRNUNAR EFNAHAGSMÁLA.

Hlutfallakerfið, prósenta af þjóðarframleiðslu, væri sett fram til að fá raunsanna hlutfallaskiptingu allrar veltu í hverju þjóðfélagi fyrir sig. Þannig fengist raunsönn mynd af því hve hátt hlutfall þjóðarframleiðslu (veltu) þjóðfélagsins, færi til heilbrigðismála, menntamála, velferðarmála, til hinna ýmsu greina stjórnsýslunnar og til atvinnusköpunar o.fl. o. fl.

Með þessu fyrirkomulagi skipti ekki máli hver heildarvelta þjóðfélagsins væri, hlutfallsleg skipting gæðanna kæmi alls staðar fram eins, óháð fjárhæðum.

Fákunnátta þeirra hagfræðinga sem mest eru áberandi í fjölmiðlum, um hagstjórn þjóðfélags, hefur verið grátlegt að hlusta á.  Þeir hafa ekki náð heildarmynd þjóðfélagsins í sínum vangaveltum, heldur fyrst og fremst verið bundnir með hugann við fjármunaveltu. Örfáir aðilar, oftast erlendis frá aðrir en Gunnar Tómasson, hafa litið á heildarmyndina. Þá verða hinir oftast vandræðalegir og fara nánast í slóðina hans Ladda,

JÆJA HEMMI MINN. - ALLTAF Í BOLTANUM ??

Ætli þeir kunni ekki að ræða heildarmynd efnahagshreyfinga þjóðfélags ????                    

Hlutfall skulda af þjóðarframleiðslu ofmetið

Er Landsvirkjun ekki tekjulega sjálfbær ???

Það hefur lengi verið vitað að raforkusala til stóriðju hefur ekki verið arðbær fyrir Landsvirkjun. Sennilega mun þó Kárahnjúkavirkjun hafa þar metið, því sá möguleiki er afar fjarlægur að raforkusala þaðan muni bera allan þann kostnað sem þar var lagt út í.

Fáeinum dögum fyrir hrun Kaupþings, sögðu stjórnendur þess banka að fjárhagsstaða hans væri slík að hann væri full-fjármagnaður meira en ár fram í tímann. Fáeinum dögum síðar var hann í greiðsluþroti.

Nú segir fjármálaráðherra, um Landsvirkjun, að staða fyrirtækisins væri góð miðað við önnur fyrirtæki,  sem segir ekkert um Landsvirkjun, því mikill fjöldi fyrirtækja stefnir í gjaldþrot. Það er í það minnsta ákveðin þversögn í því að  "staða fyrirtækisins væri góð"  en samt þurfi ríkissjóður að leggja því til 25 milljarða  styrk á fjárlögum næsta árs; einmitt á þeim tíma sem mest kreppir að í ríkisfjármálum.

Engin haldbær rök er hægt að færa fyrir því að Landsvirkjun hafi verið vel og skynsamlega stjórnað undanfarinn áratug, eða rúmlega það.  Lánastaða hefur vaxið skuggalega mikið og tekjugrundvelli, til endurgreiðslu afborgana og vaxta, ekki gætt svo sem vera skildi. Af þeim sökum draga lánveitendur í efa gjaldfærni Landsvirkjunar, vegna þegar tekinna lána. Og nú, þegar skuldastaða ríkissjóðs og aðrar ábyrgðir s.s. IceSave, lánamál sveitarfélaga og fleira er komið upp á yfirborðið, er ljóst að ríkissjóður verður ekki aflögufær með fjármagn næstu áratugina, til fjármögnunar á taprekstri Landsvirkjunar.

Ljóst er, að þeir orkusölusamningar til stóriðju sem þegar hafa verið gerðir, verða ekki endurskoðaðir eða hækkaðir á næstu árum. Aukna tekjuþörf Landsvirkjunar verður því að sækja til annarrar starfsemi í landinu og heimilanna. Annars staðar eru engar tekjur í sjónmáli fyrir Landsvirkjun.

Mikið lifandis ósköp á þjóðin snillingum Sjálfstæðisflokksins mikið að þakka, fyrir alla þá fjárglæfra og spillingu sem sá flokkur hefur leitt yfir þjóðina á undanförnum áratugum. Það er engin furða þó sá flokkur mælist stærsti sjórnmálaflokkur landsins í skoðanakönnunum. Það ber glöggt merki um samfélagsvitund okkar og ábyrgð.              

Tekist á um Landsvirkjun

Er þetta sú birtingarmynd.........

....sem ungt fólk á Íslandi vill að birtist af lýðræðisvitund þess, rökrænni skynsemi, virðingu fyrir sjálfum sér, þjóð sinni og almennri kurteisi?

Sé það svo, er varla mikil ástæða fyrir okkur sem eldri eru að leggja mikið á okkur vegna framtíðar-velvilja annarrar þjóða. Afar litlar líkur eru á að það sem á myndbandi þessarar fréttar sést, verði eftirsóknarvert að mati þeirra þjóða sem alast upp við kurteisi og mannvirðingu í samskiptum.

Hvað segja nemendasamfélög framhaldsskólanna og háksólanna við svona framkomu á fjölþjóðlegri samkomu?????

Ég bíð spenntur eftir að sjá viðbrögð þeirra; bæði hver þau verða og hve margir skólar telja þessa framkomu innan kurteisismarka.               

Gerðu hróp að ráðherra

Innstreymi vændis og glæpa, í boði skattgreiðenda ???

Um nokkurra ára skeið hefur verið talað um aukningu glæpastarfsemi erlendra aðila hér á landi. Einkum telja menn sig hafa merkt aukningu eftir að við gengum í svonefnt "Schengen" landamæra samstarf Evrópuríkja.

Af þessu samstarfi hefur þjóðin afar lítið gagn, en hins vegar alveg gífurlegan kostnað. Við, þessi litla örþjóð (lítið þorp á Evrópu mælikvarða) höfum opnað fyrir frjálst aðgengi ógæfufólks og skipulagðra glæpahópa, frá hundruð milljóna íbúasvæðum. Við þessi litla þjóð, með 50 - 60 lögreglumenn á vakt, bjóðum slíku ógæfufólki frjálsan aðgang að landi okkar, verðmætum, lífsgæðum og lífi.

Ég velti fyrir mér dómgreind þess fólks sem ábyrgð ber á að slíku veisluborði sé haldið opnu, þar sem allt eins gætu verið líkur á að á einum sólahring yrðu veiðslugestir umtalsvert fjölmennari en þeir heimamenn sem varnað gætu glæpum og ránum.

Við þekkjum dómgreindarskort þeirra sem komu þessu ábyrgðarleysi á. Spurningin er bara hvort það fólk sem nú situr við stjórnvölinn sé jafn ábyrgðarlaust gagnvart þeirri hættu sem haldið er opinni?

Fram til þessa höfum við engan merkjanlegan ávinning haft af þessu landamærasamstarfi. Hins vegar hefur þetta samstarf kostað okkur hærri fjárhæðir en þægilegt er að horfast í augu við. Þetta hefur einnig kostað okkur ófriðsamara umhverfi, þar sem innbrot, þjófnaðir og litlir sem stórir glæpir hafa verið framdir. Og þjóðin sjálf orðið fyrir ofbeldi, líkamsmeiðingum og jafnvel lífláti, af hendi þessa ógæfufólks.

Ef við látum okkar fögru höfuðborg þróast út í það að verða álíka öruggt svæði og hættuleg glæpahverfi stórborga, erum við jafnframt að loka fyrir hingað komu heiðarlegs ferðafólks, sem ferðast hingað til að skoða friðslæt land með fallegum- náttúruperlum, byggðum og mannlífi.

Taki ráðamenn ekki af skarið, verður þjóðin að taka til sinna ráða, eigi að vera von um endurheimt hins friðslæa samfélags sem hér ríkti, fyrir rúmum 20 árum, eða svo.  Það er útilokað að skattgreiðendur þessarar fámennu þjóðar, geti staðið undir þeim kostnaði sem þessu Schengen veisluborði fylgir, svo ekki sé minnst á öll óþægindin sem af þessu stafa fyrir friðsama landsmenn.             

Tilkynningum um vændi hefur fjölgað

Eru samtök atvinnulífs og iðnaðar í pólitísku hanaati við ráðherra??

Sérstaklega er mikilvægt, þegar ráðist er í kostnaðarsamar og umdeilanlegar framkvæmdir, að hafa alla kostnaðarliði afar skýra. Flesum eru í meginatriðum ljósar þær tekjur sem verkefnið mun hafa. Það er hins vegar afar alvarleg árátta þeirra sem reikna út hagkvæmni íslenskra framkvæmdaþátta, að þeir gleyma að gæta að hringrás fjármagnins.

Allar framleiðslugreinar byggja á því að langlífi þeirra og arðsemi byggist á að tekjur verði hærri en gjöld. Fjármögnunin byggist á því að nægt framkvæmdafé (eiginfé(hlutafé) og lánsfé) fáist til að koma rekstrinum af stað, afla markaðshlutdeildar og viðskiptavildar svo tekjur beri rekstrarkostnað, afborganir af lánsfé vegna uppbyggingar og að fáum rekstrarþarum sliðnum, geti fjárfestingin í hlutafé, skilað arði til hluthafa.

Þegar aðrir aðilar þurfa að leggja í fjárfestingar, til að rekstraráform geti orðið að veruleika - hvort sem um er að ræða opinbera aðila eða einkaaðila - er eðlilegt og sjálfsagt að þessir aðilar hafi skýra heildarmynd af þeim kostnaði sem það muni valda þeim, að leggja í þær fjárfestingar sem þeim er ætlað, svo upphaflega hugmyndin geti orðið að veruleika.

Fjárfestingasaga þjóðarinnar er yfirfull af mistökum við skuldsetningar vegna atvinnustarfsemi sem ekki skilaði hagnaði fyrr en búið var að afskrifa meginhluta stofnkostnaðar.  Ég gæti talið  upp mikinn fjölda slíkra tilvika, bæði af tilvikum sem ég hafnaði sjálfur á hagdeildarárum mínum, sem og tilvikum sem eru mun stærri og afdrifaríkari fyrir þjóðina. Má þar t. d. nefna Síldarævintýrið gamla, Álverið í straumsvík, Járnblendið á Grundartanga, loðdýraræktina, fiskiræktina, útlánabrjálæði í húsbyggingum og verslunarrekstri o. fl. o. fl.

Það er dæmigert fyrir hið íslenska óraunsæi, sem er meginundirstaða efnahagshruns okkar, að Samtök atvinnulífs- og iðnaðar, skuli nú hamast með afar ódrengilegum hætti á þeim ráðherra sem vill gæta fyllstu varúðar í efnahagslegu tilliti. Það er ekki þessum ráðherra að kenna að framkvæmdaaðilarnir sjálfir voru ekki með raunhæf og rétt kostnaðarplön varðandi þá þætti er lutu að kostnaðar- og umhverfisáhrifum stjórnvalda. Slíka útreikninga áttu þeir ALLA að hafa á hreinu, ÁÐUR EN ÞEIR SJÁLFIR BLÉSU TIL FRAMKVÆMDA.  Þeir vissu mæta vel sjálfir að þetta mat þyrfti að vera til staðar; ekki síst vegna þess ástands á fjármálamörkuðum sem var orðið ljóst, áður en framkvæmdir hófust.

Þessar árásir gera framangreind samtök að pólitískum ómerkingum, þar sem reynt að að ráðast að ráðherra í starfi, vegna eigin óvandvirkni framkvæmdaaðila við undirbúning verksins.          

Svandís ógildi ákvörðun

Háspilum Íslendinga hent í ruslið.

Varla fer það fram hjá nokkrum skynsömum manni að Bretar og Hollendingar hafa beitt þjóð okkar harðri þvingunarskrúfu, sem fyrst og fremst er til komin vegna óvarkárni þeirra eigin þegna í meðferð fjármuna sinna, sem og fjármuna annarra, sem þeir báru ábyrgð á.

Reynt er að klína sök á íslensku þjóðina vegna regluverks sem ESB setti um svonefnt "fjórfrelsi"; regluverk sem nú er orðið sannað að gengur ekki upp í raunveruleikanum.

Íslenska þjóðin hafði engin tök á að verjast þeim skaða sem hún er sögð bera ábyrgð á. Hins vegar höfðu bæði Bretar og Hollendingar alla varnarþætti í sínum höndum. Bæði hvað varðar raunverðgildi þeirra ábyrgða sem væru að baki innlánasöfnun Landsbanka á svonefnda IceSave reikninga, sem og hverjir það voru sem fyrst og fremst voru ábyrgir fyrir reglusetningu ESB, sem þegar árið 2007 var orðið ljóst að ekki stæðist raunveruleikapróf.

Sem huglausir vesalingar, þorðu Bretar og Hollendingar ekki að snúa sér beint að þeim sem ábyrgð báru á óförunum (sjálfum sér, ESB og stjórnendum bankanna), heldur ákváðu að ráðst gegn lítilli þjóð sem þá hafði engin spil handbær, sér til varnar.

Það þarf sérstaka manngerð, til að berja harkalega á og misþyrma aðila sem - án sakarvitundar - hefur verið sleginn flatur á vegferð sinni.

Við þekkjum nú þessa manngerð nokkuð vel í dag. Það sorglega er hins vegar, að ráðamenn okkar koma fram eins og lang-kúgaðir þrælar, og lúta í auðmýkt harðneskju og pyntingum þeirra, sem sjálfir bera mesta ábyrgð á þeim óförum sem yfir þjóð okkar hafa gengið undanfarið ár.

Í samræmi við þá undirgefni sem hér er vikið að, keppast forystumenn núverandi stjórnar okkar við að eyðileggja vígstöðu okkar, í hvert skipti sem reynt er að skapa þjóðinni varnarstöðu.

Það fyllir mann næstum skelfingu að annar stærsti stjórnmálaflokkur þjóðarinnar, skuli svo heltekinn af þrá eftir að geta setið til borðs með samliggjandi þjóðum Evrópu, þar sem misvitrir stjórnmálaleiðtogar þeirra gera aumkunarverða tilraun til að búa til yfirvald, sem skipað geti fjölda ólíkra þjóða að hlýða fyrirmælum.

Fyrirmælum sem eru álíka gáfuleg og t. d. svonefnt "fjrófrelsi". Slíkt hefur í raun ekki gengið upp enn, og það er afar mikil vanþekkingi á íslensku eðlisfari, að telja þjóðina fylgja auðmjúka valdboði frá erlendum og ókunnum valdsherrum.

Það hefur verið afar sorglegt að fylgjast með því hvernig pólitísk forystusveit Samfylkingarinnar hefur opinberað vankunnáttu sína í skylmingum stórra samningsmarkmiða, er þeir af heimskulegum klaufaskap eyðilögðu þá vístöðu sem Framsóknarmenn sköpuðu, annað hvort ómeðvitað eða sem mikilvægan varnarleik þjóðarinnar, á afar mikilvægum tíma.

Þung pressa liggur á Bretum og Hollendingum að fallast á fyrirvara þá sem Alþingi setti, við ríkisábyrgð á svonefndum IceSave skuldum. Þessar þjóðir krefjast frekari fórna af hendi þjóðar okkar, án þess að vilja að nokkru leiti líta til eigin ábyrgðar á meðförum þeirra sjálfra á sínum eigin fjármunum.

Kröfu sinni halda þessar þjóðir fyrst og fremst, svo hart til streitu, vegna þess að þær telja sig hafa íslensku þjóðina í klemmu, sem geti leitt til greiðsluþrots þjóðar okkar, fari hún ekki að vilja þeirra.

Á götumáli heitir þetta fjárkúgun hinna sterkari, og er aðallega þekkt meðal þeirra sem kunna vel til verka í undirheimunum

Ef skynsamt fólk hefði ráðið för í Samfylkingunni, hefði orðrómurinn um hugsanlegt lán frá Noregi verið blásið upp sem hugsanleg leið út úr sjálfheldunni, sem Bretar og Hollendingar beita þjóð okkar með tryggum stuðningi AGS.

Hefði þessu verið haldið vel á lofti, sem möguleika á nýrri leið til endurreisnar efnahags þjóðarinnar, og að þar með væri hægt að gefa áætlun AGS upp á bátinn og senda þá heim. Þá er ég handviss um að fljótt hefði komið annað hljóð í strokkinn hjá Bretum og Hollendingum. Því enginn vafi er á að þeir vita hve réttlítil krafa þeirra á hendur þjóð okkar er, þess vegna vilja þeir ekki dómstólaleiðina.

Að vaða beint fram og loka því varnarvígi sem Framsókn skapaði þarna, óvart eða að einhverju leiti vitandi, jaðrar við barnaskap eða einfeldningshátt.

Vel er hægt að skilja hræðslu undirmálshópsins sem nú virðist stýra Samfylkingunni, sem alls ekki treystir íslensku þjóðinni til að stýra efnahagsmálum sínum sjálf.  Sú eina von sem þessi undirmálshópur sér, eru hyllingar liðinna tíma, þegar ALLAR þjóðir ESB höfðu neitunarvald og því var hlustað á raddir allra. Löngu er ákveðið að slíkt verði ekki í framtíðinni, þá verði atkvæðavægi látið ráða.

Á undanförnu ári hefur vel komið fram hversu margraddaður kór hefur verið innan ESB, okkar þjóð til varnar. Enginn úr forystusveit ESB hefur stigið fram. Fáróma og frekar hjáróma eru þeir meðreiðarsveina forystusveitanna í ESB sem hafa viljað sýna málstað þjóðar okkar velvilja og skilning.

Ef sú raungreind sem þjóðin sjálf, og stjórnmálafólk okkar hefur sýnt undanfarin ár, er spegilmynd þeirrar skynsemi sem þessi langmenntaða þjóð hefur yfir að ráða, þá tel ég ástæðulaust að berjast meira um vegna IceSave skuldanna.

Með álíka framhaldi og verið hefur, er afar litlar líkur á að þjóðin verði fjárhagslega sjálfstætt lýðveldi árið 2024. Allt stefnir í að Ísland verði orðin ósjálfstæð nýlenda, með mikinn fjölda langmentara einfeldninga, haldna afar rírri raungreind og takmörkuðu fjármálalæsi.

Er þetta sú framtíðarsýn sem sjálfræðis-flóttaliðið vill að blasi við heiminum, þegar Ísland ber á góma, eða ætlar kjark- og raungreindarfólk þjóðarinnar að rísa upp og hrekja tækifærissinnana út úr valda- og forystusveitum stjórnmálaflokkanna?             

Mun ekki biðjast afsökunar

Undarleg viðbrögð Jóhönnu

Af fréttum að dæma eru viðbrögð Jóhönnu, vegna viðræðna Höskuldar og Sigmundar Davíðs, við Norska stjórnmálamenn, um hugsanlega lánveitingu til Íslands, afar undarleg. 

Í öllum fréttum hefur verið lögð áhersla á, að frá Íslandi hafi engin ósk borist um að Noregur láni Íslandi fé eftir öðrum leiðum en eftir stýringu AGS. En hins vegar, ef formleg ósk bærist frá Íslandi um slíka lánafyrirgreiðslu, yrði sú ósk tekin til jákvæðrar skoðunar.

Mikill munur er á því að fallast á formlega umsókn um lán, eða hinu - hvort Noregur sé tilbúinn að BJÓÐA ÍSALNDI lán. Spurning Jóhönnu, til forsætisráðherra Noregs var, samkvæmt því sem fram kom á Mbl.is, hvort Norsk stjórnvöld væru tilbúin að bjóða Íslandi lán, með öðrum skilmálum en í gegnum AGS.

Þetta var vægt til orða tekið kjánaleg spurning, því fram til þessa hafa Norsk stjórnvöld eingöngu talað um lán sitt, sem hluta af heildarláni AGS. Það væri því sérkennileg staða fyrir Norsk stjórnvöld, að fara nú AÐ BJÓÐA ÍSLANDI LÁN, eftir öðrum leiðum. Ekki hefur verið látið á það reyna formlega, hvort Ísland egi nú aðra möguleika en afarkosti AGS.

Þeir sem ekki skilja hve langur vegur er milli þess að bjóða af fyrra bragði lánafyrirgreiðslu, eða að taka til jákvæðrar skoðunar ósk frændþjóðar um aðstoð á neyðar- og ögurstundu, þeir eiga að mínu mati ekki mikið erindi í stjórnunarstörf á heilu þjóðfélagi.               

Jóhanna beitti sér gegn láninu

Athyglisverð þröngsýni hagfræðinnar

Þegar ég les þessi ummæli Gylfa, mynnist ég einnig ummæla hans fyrir u. þ. b. ári síðan, þegar hann orðaði spá sem hann vonaði innilega að ekki myndi rætast, en rættist þó með undraverðri nákvæmni.

Líklega er ekki á hvers manns færi að skilja djúpa tóninn í þessum ummælum Gylfa, en þeim sem lentu í hringiðunni, ætti að vera hún ljós.  Ég mynnist þeirra daga, á árunum 1986 og 1987, er ég var nánast handlama í lok vinnudags, eftir að árita fjallháa stafla af skuldabréfaútgáfum ýmissa aðila, til endurgreiðslu á komandi 5 - 10 árum eða svo, til ýmiskonar byggingaframkvæmda eða aukningar á ýmiskonar þjónustustarfsemi.

Þarna voru ekkert lágar upphæðir á ferðinni og í flestum tilfellum ekkert hugsað fyrir mögulegum endurgreiðslum. Áhuginn beindist allur að því að ná til sín verðmætagildum, til að koma áhugamálum sínum og væntingum í framkvæmd.

Þarna er í raun grunnástæðan fyrir því að ég vildi ekki gera bankastarfsemi að lífsstarfi mínu, því þar var einungis hugsað um að fjölga eignfærðum talnagildum, á ímyndaðri eignahlið, en ekkert hugasð um nýmyndun fjármagns í þjóðfélaginu, til að bera uppi þessa auknu "eignamyndun".

Gylfi túlkar vel svokallaða "frjálshyggjuhagfræði", þar sem fyrst og fremst er litið á hækkandi talnagildi ímyndaðrar eignahliðar viðskiptajöfnunnar, en lán og skuldirnir, séu einungis ávísun á meiri eignir. Þetta er dálitið flókið ferli í útskýringum, sem ekki verður reynt að kryfja til mergjar hér. 

Nokkrir samverkandi þættir eru líklega undirstaða þess að Gylfi segir að: "Gríðarlegt tjón hefði orðið í bankahruninu en það væri í eðli sínu tjón á pappír...". Fyrst ber þar að nefna tilkomu tölvutækinnar, en þar skapaðist lánastofnunum alveg nýtt svigúm til að auka veltustöðu sína, án raungildisaukningar á peningum.

Margir muna líklega eftir því að á þessum tíma varð nánast útilokað að fá lán sem banki var að lána, greitt beint út í peningum. Regla var sett á fót um að öll ný útlán voru lög inn á innlánsreikninga og þaðan gat lántakinn tekið út lánsfjárhæð sína.

Ástæða þessa var, að sú veltuaukning sem tölvufærslan skapaði, þar sem samtímis var hægt að skrá útlán frá bankanum sem aukið innlán, skapaði bankanum umtalsvert aukið svigrúm til útlána, þó raunveruleg innlánaaukning eða raunveruleg eignastaða hefði ekkert aukist.

Þessi þróun vatt ótrúlega hratt upp á sig, og tíu árum síðar (1997) var fyrsti grunnurinn lagður að þeirri svikamyllu sem varð bankakerfinu að falli.

Það sem Gylfi flaskar á (eða sneiðir hjá viljandi), er að mínustala allra svona verðmætagjörninga, er raungildi framtíðar- verðmætasköpunar, en ekki talnagildi á pappír, sem afskrifuð verða af sjálfsdáðum vegna afkomubrests.

Skuldir venjulegs viðskiptamanns verða ekki þurkaðar út, þó eignavirði lánveitanda skuldabréfs eða viðskiptafærðs hlutabréfs, verði allt í einu verðmætalaust, og á kæruleysislegan hátt, BARA FELLT NIÐUR.

Þetta er í raun grundvallarþátturinn í hinni hættulegu óraunsæi svokallaðs "frjálshyggjuhagfræðings" að honum hefur ekki verið kennt að hugsa á grundvelli nýmyndunar fjármagns, í því hagkerfi sem hann er að vinna í.

Meðan þjóðin nær ekki að loka úti þessa villukenningu "frjálshyggjunnar" er ENGIN VON til varanlegra bóta á íslensku efnahagslífi.               

Hrunið í eðli sínu tjón á pappír