Til að geta lögfest innköllun, þarf að finnast lög um úthlutun, ekki satt ???

Öll árin, að frádregnu því fyrsta, frá setningu laga um stjórn fiskveiða, hafa verið brotin lögin um úthlutun aflaheimilda í fiskveiðilandhelgi Íslands. Engin lagastoð er fyrir núverandi úthlutun og því vandséð hvernig eigi að setja lög um afturköllu lagafyrirmæla sem ekki eru til.

Eina lagastoðin um úthlutun aflaheimilda, var sett sem regla um úthlutun með fyrstu lögunum. Þar voru skýr fyrirmæli um að hverju sinni, verði úthlutað aflaheimildum sem meðaltali af afla hvers skips, næstu þrjú árin á undan úthlutunarári.  Það er eina lagareglan sem er til um úthlutun aflaheimilda.

Halldór Ásgrímsson (útgerðarmannssonur) og þáverandi sjávarútvegsráðherra, fór hins vegar aðra leið (án lagaheimilda), til að tryggja ættarútgerðinni aflaheimildir. Það var hann sem kom þeirri ólögmætu framsetningu á flug, að úthlutun aflaheimilda ætti einungis að ná til þeirra skipa sem stundað höfðu veiðar þrjú síðustu árin fyrir fyrstu úthlutun. Önnur skip ættu engan rétt.

Frá fyrstu tíð hef ég óskað eftir, bæði við alla sjávarútvegsráðherra og allar sjávarútvegsnefndir, sem setið hafa, til ársins 2008, að þeir sendi mér afrit af lagaheimildum fyrir núverandi úthlutun aflaheimilda, sem og lagaheimildir fyrir því að útvegsmenn SELJI þær aflaheimildir sem þeim er fengin heimild til að veiða.  Enginn hefur enn geta sent mér þessar lagaheimildir, og þó ég hafi hart nær 50 ára þjálfun í að leita í lögum og að lagaheimildum, hef ég hvergi geta fundið þessar tilteknu lagaheimildir.

Í þessu sambandi má einnig geta þess að frá 1. janúar 1994 hefur verið virðisaukaskattur á allri sölu fisks. Seldar (eða leigðar) aflaheimildir frá þeim tíma bera því í sér virðisaukaskatt, samkvæmt lögum nr. 50/1988.

Ríkissjóður hefur hins vegar aldrei innheimt þennan virðisaukaskatt hjá söluaðilum aflaheimilda, vegna ólögmætrar ákvörðunar Indriða H. Þorlákssonar, þáverandi Ríkisskattstjóra, um að sala aflaheimilda væri ekki virðisaukaskattskyld.  Engin lög heimila Ríkisskattstjóra sjálfstæða breytingu á skattalögum, þar sem í 40. gr. stjórnarskrár segir skýrum stöfum að:

Engan skatt má á leggja né breyta né af taka nema með lögum.

Þrátt fyrir þetta skýra ákvæði stjórnarskrár, tekur Indriði sér vald til að afnema virðisaukaskatt af sölu aflaheimilda. Slík undanþága stenst ekki, og hefur það loks fullkomlega sannast nú í upphafi þessa árs.

Það er óneitanlega dálítið hlægilegt að Alþingi og stjórnmálamenn skuli vera að velta fyrir sér, að hugsanlega hætta að brjóta lög Alþingis á næstkomandi 20 árum, ef tilnefndur vinnuhópur komist að þeirri niðurstöðu að slíkt væri æskilegt.

Eru stjórnmálamenn með heilbrigða dómgreind og hugsun ?????????????              

Treystir starfshópnum

Sorglegt hve stjórnmálamenn eru lokaðir fyrir leiðum út úr erfiðleikunum

Hæfileikar fólks til að vera í forystu og taka stefnumarkandi ákvarðanir, birtist fyrst þegar takast þarf á við afbrigðilegar aðstæður. Bílstjóri sem með snarræði forðar dauðaslysi. skipstjóri sem bjargar skipi og skipshöfn úr hafróti og straumröst, flustjóri sem flýgur inn í fuglager en nær að lenda vélinni svo að allir komast heilir frá borði. Og svo stjórnmálamaður sem býður sig fram til að stjórna heilu þjóðfélagi, og jafnvel veita því forystu, í ólgusjó heimsviðburðanna, en hvorki sér váboðana sem opinberlega eru birtir þeim mörgum sinnum á ári, og kunna svo engin ráð til bjargar, þegar út í alvöruna er komið.

Kosningar eftir kosningar hefur þjóð okkar valið hóp fólks til stjórnunar þjóðfélaginu, sem ekki hafði þekkingu til að sigla þjóðarskútunni við bestu aðstæður (sem þá voru), eins og núverandi staða okkar sýnir gleggst. Af þeirri ástæðu hrúguðust upp vitleysur, sem fyrstu viðbrögð við greiðsluþroti bankanna, sem enginn hefur enn séð, eða þorað að viðurkenna.

Eitt af helstu vandamálum þjóðfélagsins var að eigendur og vildarvinir bankanna, höfðu komið miklu af fjármagni þjóðarinnar fyrir á erlendum bankareikningum, til að forða þeim út úr íslensku skattaumhverfi. Og með því aukið þörf þjóðfélagsins fyrir erlent lánsfé (sem allt var á skammtímalánum), til eðlilegrar greiðsluveltu.

Þegar lánalínur bankanna lokuðust, lokaðist jafnframt fyrir innstreymi þessa erlenda lánsfjár, sem notað hafði verið til að greiða reglulega fjármunaveltu, vegna eðlilegs reksturs þjóðfélagsins.

Þar sem ekki var til í landinu nægilegt íslenskt fjármagn til eðlilegs greiðslæuflæðis, skapaðist strax stöðnun og vanskilaferli, þegar erlenda lánsfjármagnið hvarf af vettvangi.

Skynsamleg viðbrögð stjórnvalda, við þessar aðstæður, hefði verið að gera flýtiúttekt á heildarfjárþörf þjóðfélagsins, til að halda greiðsluflæði rekstrargjalda innan eðlilegra vikmarka, og sjá hvort íslenskt fjármagn væri til staðar til að sinna þessu greiðsluflæði.

Þegar ljóst varð að mikið af íslenska fjármagninu var horfið úr landinu, hefðu stjórnvöld þegar í stað átt að taka ákvörðun um útgáfu á nýrri íslenskri krónu, þar sem eitt núll hefði verið þurkað út, og auglýsa innköllun á allri íslenskri mynt innan þriggja mánaða. Að þeim tíma liðnum væri gömlu krónurnar verðlausar. En þó myndi Seðlabankinn innleysa gömlu krónurnar næstu sex mánuði. Með slíkri framkvæmd hefði íslenskt fjármagn, vistað í bönkum erlendis skilað sér heim og jafnframt komið í ljós hvort eðlilegir skattar hefðu verið greiddir af því fjármagni sem flutt var úr landi.

Á þessu tímabili hefði þjóðin einnig verið vel upplýst um stöðu mála og hún hvött til ábyrgrar meðferðar á fjármunum og skírt út hvers vegna strangt aðhald og eftirlit yrði haft með útstreymi íslenskrar myntar og gjaldeyris.

Með álíka framkvæmd og hér hefur verið lýst, hefði AGS aldrei verið inni í myndinni. Stjórnvöld hefðu getað haft nokkra stjórn á samdráttarhraðanum og samtímis unnið að uppbyggingu gjaldeyrisskapandi starfsemi, til að styrkja rekstrargrunn þjóðfélagsins og minnka samdráttarþörfina. 

Fjöldi haldbærra leiða er til gjaldeyrisskapandi starfsemi, sem ekki krefst mikilla fjárfestinga. Má þar t. d. nefna framleiðslu á ensímum af ýmsum gerðum, sem unnið væri úr íslensku hráefni, með íslensku rafmagnið og íslensku vinnuafli, án allrar mengunar á umhverfinu.

Mikil notkun er á ensímum í veröldinni og við búum við þá sérstöðu að vera með mjög lítið mengað hafsvæði og loftslag, sem mundi gera framleiðslu ensíma hér eina þá verðmætustu sem til væri.

Margt fleira mætti nefna til gjaldeyrissköpunar. Við eigum hér t. d. athyglisverðan fjölda sérfræðinga í tölvu- og hugbúnaðarlausnum, sem þegar eru farnir að mala gjaldeyri fyrir þjóðina, þó stjórnmálaöflin hafi ekki sýnt þessari margslúngnu skipulagsgáfu mikinn áhuga enn. Við seljum einnig stóran hluta af fiskafurðum okkar úr landi sem hráefni, í stað þess að vinna þær hér á landi í verðmætar smásöluumbúðir.

Ég gæti haldið lengi áfram að telja upp möguleika okkar til eflingar gjaldeyristekna, sem ekki krefjast margra milljarða í fjárfestinu, en enda á markvissari framsetningu á menningu og arfleifð þjóðarinnar, sem aðdráttarafl fyrir erlenda ferðamenn. Eitt af stóru vandamálum okkar í sambandi við að heilla ferðamenn, er sú augljósa minnimáttarkend okkar að snobba, með áberandi hætti, fyrir lægstu gildum í erlendum samfélögum, í stað þess að vera stolt af menningu okkar og sérstöðu.

Íslenska þjóðin á greinilega þó nokkuð langt í land, að hafa lært það sem hún átti að læra af því hruni sem varð haustið 2008. Ef þjóðin gerir ekki skynsamlegar og ábyrgar kröfur til stjórnmálamanna sinna, mun endurreisnin ekki verða varanleg, og næsti skellur líklega mun erfiðari en sá sem verið er að fást við nú.

Framtíð okkar er: Ábyrg skynsemi, eða upphrópanir og ofbeldi.

Okkar er valið             

Líst illa á fjárlögin

Viðskiptaráð virðist á sama þroskastigi og heimtufrek ungmenni

Það er afar sorglegt að nánast skuli heyra til undantekninga ef skynsamlega er rætt um afkomu og rekstur þjóðfélagsins okkar. Barnaleg frekja og rökleysa tröllríður svoleiðis umræðunni að þær fáu skynsemisraddir sem fram koma, drukkna í heimskulegum vitleysisvaðli.

VIÐSKIPTARÁÐ, svo virðulegt sem nafnið er, veður vitleysuna upp undir hendur, í flestu sem frá þeim hefur komið. Skilningsleysið á því hvað þjóðarbúið þoli mikla útþennslu á veltu, út frá gjaldeyristekjum og meðferð gjaldeyris,  er svo afgerandi að það setur að manni hroll.

Í heilan áratug hefur þetta virðulega RÁÐ, horft - án varnaðarorða - á viðskiptalífið drekkja afkomugrundvelli þjóðarinnar í skuldasúpu, og í hreinum barnaskap kallað það HAGVÖXT og að þjóðin sé svo RÍK.

Allan síðasta áratug silgdi þjóðarbúið augljósa og stefnufasta braut til þess sem varð raunveruleikinn í október 2008. Stöðug aukning erlendra skulda, og óskynsamleg meðferð hins erlenda lánsfjár, voru svo augljós merki um að endalokin væru í nánd, að undrun sætti að þjóðfélag sem í sífellu státaði sig af háu menntunarstigi þjóðarinnar, skildi haga sér líkt og trillt sauðahjörð, sem æðir fram af bjargbrúninni á eftir forystusauðnum.

Af fréttatilkynningunni má sjá að þetta blessaða VIÐKIPTARÁÐ, ber ekki mikla viðringu fyrir sjálfu sér. Á tilkynningunni er engin yfirskrift, enginn haus með nafni heimilsfangi og kennitölu. Engin dagsetning er á þessari tilkynningu og enginn úr þessu virðulega RÁÐI, lætur svo lítið að undirrita blaðið.

Þrátt fyrir allan þann óvitaskap sem þarna kemur fram, gera þeir - líkt og óþekku börnin - kröfu til þess að farið sé að óskum þeirra.

Mér sýnist þetta RÁÐ, vera með töluvert ÓRÁÐ.                     

Skattastefnu stjórnvalda harðlega mótmælt

Undarlegt viðhorf Samfylkingar- stjórnmálafræðings

Undarlegt er að lesa þetta viðtal við Gunnar Helgi Kristinsson stjórnmálafræðing. Hann segir að hér sé þingræði, en segir í sama viðtali að ríkistjórnin eigi að fá fram sinn vilja hjá þinginu. Hann segir að "Ögmundur virðist draga upp mynd af stjórnarstarfi sem er ekki hér, hér er þingræði,“  

Gunnar Helgi hlýtu að vita að í áratugi hefur ekki verið þingræði í framkvæmd hér á landi. Hér hefur verið viðhaft hið kommoníska fyrirkomulag að framkvæmdavaldið (ríkisstjórnin) segi þinginu fyrir verkum og afhendi þinginu málin fullfrágengin, til samþykktar, með hraði. Minniháttar breytingar eru þinginu heimilar, ef það raskar ekki áformum ráðstjórnarinnar.

Ef Gunnar Helgi sér ekki hve þetta fyrirkomulag er langt frá grundvallar skipulagi stjórnskipunar í lýðveldi okkar, er áreiðanlega eitthvað skrítið við skynjun hans og skilning. Í viðtalinu er eftirfarandi haft eftir honum:

„Ögmundur virðist ætlast til þess að hlutur af fólki geti orðið hluti að ríkisstjórnarsamstarfi eins og hann væri sérstakur flokkur, en það er ekki hægt, þannig gerast hlutirnir ekki. Það er spurning hvort þá þyrfti ekki bara nýjan stjórnarsáttmála, til að taka á slíkum aðstæðum,“  

Þarna er líklega um afgerandi HEIMSKULEGAN útúrsnúning að ræða hjá Gunnar Helga, því ætla má að gáfnafar hans sé á hærra plani en svo að hann hafi ekki skilið hvað Ögmundur var að segja.

Ögmundur lýsti í afar skýru máli eðlilegri framgöngu lýðræðislegra skoðanaskipta á hinum "þingræðislega" vettvangi, sem Alþingi er. Hann lýsti einnig afar skýrlega, að hann hefði alla tíð gert skýran greinarmun á stjórnun þjóðfélagsins annars vegar, en hins vegar hinu svokallaða Icesave máli. Kannski Gunnar Helgi hafi ekki andlega burði til að skilja slík lýðræðisviðhorf, og ber þá að sjálfsögðu að virða það.

Hvað sem allri "gráglettni" líður, er óhætt að segja að með þessu viðtali hafi Gunnar Helgi stimplað sig rækilega út úr samfélagi heiðarlegra fræðimanna og gerst óheiðarlegur pólitíkus, sem vegur í ódrengskap að persónum þeirra sem þeir telja vera á annarri skoðun en þeim sjálfum hentar.

Ég vorkenni svona aumri sál.              

„Hér er þingræði“

Er gamla fjárhættuspilaveldið að ná yfirhöndinni aftur ?????

Undanfarnar vikur hefur verið athyglisverð þróun í hinum pólitíska hluta þjóðarinnar. Indriði skrifar trúnaðarskal, fyrir allra augum, um höfnun breta og hollendinga á þeirri ríkisábyrgð sem Alþingi samþykkti. Greinilega pressar ESB blokkin Jóhönnu, sem því miður hefur lengi skort forystueðli. Þeir greinilega  ógna henni með því að þjóðinni verði útskúfað frá þröngum hópi ráðandi ríkja í ESB.

Utaríkisráðherrar Bretlands og Hollands, sýndu utanríkisráðherra okkar greinilega ókurteisi á nýlegum fundi þeirra í Bandaríkjunum. Þó utanríkisráðherra okkar fjalli um málið hjá Sameinuðu þjóðunum, minnkar ekkert hrokinn og yfirgangurinn frá kjarnaþjóðum ESB, sem verða að halda  svikamyllu verðmætalausra verðbréfa gangandi, svo spilaborg þeirra hrynji ekki líka.

Allir sem eitthvert skyn bera á þær Evrópureglur sem þjóð okkar er skuldbundin af, vita að þjóðin er ALLS EKKI skuldbundin til að taka á sig greiðslur vegna Icesave. Þeir Seðlabankastjórar í Evrópu, sem eitthvað hafa látið hafa eftir sér, eru allir á sama máli um að enginn tryggingasjóður í einu eistöku landi, myndi ráða við hlutfallslegt fjármálahrun, á við það sem varð á Íslandi. Seðlabankastjóri Hollands sagði að tryggingasjóður þeirra réði ekki við að einungis einn stærsti banki þeirra myndi hrynja jafn snögglega og bankarnir á Íslandi.

Öll rök í þessu máli hafa því legið í eina átt. Að þarna hafi orðið skelfilegt hrun verðmætalausra viðksiptapappíra, sem fyrst og fremst stafaði af fullkomlega ónothæfum reglum um frelsi á fjármagnsflæði milli landa. Einnig ræður þarna miklu fullkomið andvaraleysi ESB og ríkisstjórna einstakra ríkja, um þá breyttu fjármálastarfsemi innan lögsögu hverrar þjóðar, sem varð með tilkomu fjórfrelsisins.

Bretar hrópa hátt og benda á að við hefðum átt að hafa stjórn á fjármálastarfsemi bankastofnunar, sem þeir veittu sjálfir starfsleyfi innan sinnar lögsögu.  Geta menn ímyndað sér viðbrögð Breta ef  Íslenska fjármálaeftirlitið hefði farið að gagnrýna Breska fjármálaeftirlitið, og bent á að Breska eftirlitið hefði ekki nægilegt eftirlit með óhóflegri áhættutöku breskra sparifjáreigenda, þar sem þeir hrúguðu peningum inn á ávöxtunarreikninga sem engar tryggingar væru fyrir.

Ég er ansi hræddur um að Gordon okkar Brown hefði orðið ansi hvefsinn, og lítið kært sig um svona íhlutun í innanríkismál þeirra. Litið á þetta sem fullkomið vantraust á eftirlitsstjórnun ríkisstjórnar sinnar, frá utanað komandi aðila.

Hvernig getur í raun staðið á því að íslenska þjóðin á sér svona afar fáa verjendur innan stjórnmálastéttar landsins?  Er það vegna þekkingarleysis á  réttlæti, ábyrgðarþætti geranda í svona málum, eða er andlegur hæfileiki þeirra til viðamikilla stjórnunarstarfa ekki meiri en raun ber vitni?

Hver sem ástæðan er, finnst mér fullkomlega kominn tími til að þjóðin segi skýrum orðum við Breta og Hollendinga. - Við höfum reynt allt sem okkur er fært, og töluvert meira en það, til að hjálpa ykkur út úr ógætilegri meðferð ykkar á ykkar eigin fjármunum. Þið hafið haft þennan vilja okkar að engu. Þess vegna skuluð þið bara fara hina hefðbundnu innheimtuleið, að stefna innheimtukröfum ykkar fyrir dómstóla og láta þá um að hveða upp úr um réttarstöðu ykkar til þeirra krafna sem þið berið fram. Við munum una endanlegum niðurstöðu slíks úrskurðar.                    

Ögmundur segir af sér

Svona á að spara

Þetta er nýjasta sparnaðarformið. Segja upp einum yfirlækni, en ráð í staðinn einn forstjóra og einn framkvæmdastjóra.

 
Mjög skilvirk heilbrigðisstefna                 

Siglfirðingar slegnir

Athyglisvert hve þeim tekst að snúa rassinum í helstu sparnaðarleiðir og leiðir til tekjuauka.

Ég yrði verulega hissa ef sá sparnaður sem út úr þessu kæmi, dygði til að greiða alla vinnu, og annan kostnað við að útfæra þessar "meintu" sparnaðarleiðir.

Greinilega eru þessar leiðir búnar til af "líkana-nördum", sem hafa afar litla raunþekkingu á þjóðfélaginu.

Engar áætlanir eru uppi um að skýra leikreglur eða einfalda framkvæmd. Einungis farin hin hefðbundna leið ráðstjórnar kommonista-viðhorfsins, að auka miðstýringu og draga valdið á hendur færri einstaklinga, svo auðveldara verði að "hafa stjórn á ríkisapparatinu".

Mér finnst dæmigert fyrir ráðaleysi helstu ráðgjafa ríkisstjórnarinnar, að í allri þessari fréttatilkynningu er engin áætlun um tekjuaukandi aðgerðir, einungis hin kommoníksa miðstýringarhugsun.

Það er greinilega verið að hjálpa Sjálfstæðisflokknum að auka fylgi sitt, því það þurfa sko ekki að vera hægri menn sem frekar kjósa D-listann en svona kommonista-samsteypu.              

Viðamiklar breytingar

Óttast að stjórnmálamenn skilji ekki viðfangsefnið.

Því miður óttast ég að félagsmálaráðherra og aðrir stjórnmálamenn skilji ekki eðli og umfeng þess verkefnis sem þeir boða breytignar á.

Líklega eru verðtryggð og gengistryggð skuldabréf, sem mánaðarlega eru keyrð í skuldabréfakerfi Reiknistofu bankanna, verulega á þriðju milljón talsins, eða jafnvel fleiri.

Skuldabréfakerfið hefur einungis einn útfærslumöguleika á hverju skuldabréfi. Annað hvort er skuldabréfið verðbætt með einni verðbótavísitölu, eða tilbúinni gengisvog gjaldmiðla, sem kerfið er látið taka sem viðmið, í stað neysluvísitölu.

útilokað er að reiknigrunnur skuldabréfakerfis Reiknistofunnar ráði við þá hugmyndafræði sem ráðherra heyrðist kynna, að annars vegar verði reiknað út frá neysluvísitölu en hins vegar út frá launavísitölu. Greiðslan miðist síðan við launavísitölu en uppsöfnun höfuðstóls við neysluvísitölu.

Af þessari hugmyndafræði sést það best að stjórnmálamenn, og þeirra helstu ráðgjafar, viðast í raun ekki skilja hvað felst í raun í svokallaðri verðtryggingu.

Grundvöllur verðtryggingar hefur alla tíð verið sá, að lánveitandi fái greitt til baka raunvirði þess fjár sem hann lánaði. Glöggt má sjá þetta í títtnefndum "Ólafslögum", þar sem sagt er að "verðbæta skuli greiðsluna" þ. e. greiðslu afborgana hverju sinni, með vísitölu greiðslumánaðar, sem aukningu frá vísitölu lántökumánaðar.

Ef skuldir heimila og fyrirtækja væru leiðréttar og færðar í réttan útreiknifarveg, myndu afborganir lækka verulega og það sem meira er um vert. Höfuðstóll eftirstöðva mundi lækka verulega.

Á greiðsluseðli eins íbúðaláns sem ég hef endurreiknað til samræmis við RÉTTAN ÚTREIKNING, kemur fram að eftirstöðvar lánsins nú um mánaðarmótin ættu að vera kr. 4.969.449.  Á greiðsluseðlinum fyrir september stendur hins vegar að eftirstöðvar, með verðbótum, séu kr. 10.244.230.

Rétt útreiknuð hefði greiðsla (afborgun) þessa mánaðar átt að vera kr. 44.634, en á greiðsluseðlinum er greiðslan sögð kr. 54.954.

Það lán sem hér er vísað til, var tekið vorið 2000, og var þá að upphæð kr. 6.400.000, til endurgreiðslu á 40 árum.

Mismunurinn sem felst í réttum útreikningum og þeim útreikningum sem notaðir hafa verið frá upphafi, eru þeir að sama aðferð er notuð við útreikning á afborganalánum eins og þeim lánum sem endurgreidd eru með einum gjalddaga.  Á þetta hef ég bent síðan 1983, en hingað til enginn viljað hlusta á eða rannsaka. 

ÞARNA HEFUR LÍKLEGA VERIÐ FRAMINN MEIRI ÞJÓFNAÐUR AF HEIMILUM OG FYRIRTÆKJUM LANDSINS, EN ÚTRÁSARVÍKINGUNUM TÓKST AÐ KLÓFESTA.        

Greiðslubyrði lána færð aftur til maí 2008

Hvers vegna er ekki talað um aulahátt þeirra sem létu blekkjast af Icesave reikningunum ???

Hvers vegna er ævinlega talað um Icesave reikningana sem venjulega innlánsreikninga? Er fólk enn hrætt við að tala um hin raunverulegu markmið með þessum reikningum, sem eru hin sömu og hjá fjölda annarra fjárglæfraaðila sem senda frá sér gilliboð um góða ávöxtun, án þess að baki slíkum gilliboðum séu neinar tryggingar eða von um endurgreiðslu.

Icesave reikningarnir áttu að bera nokkuð hærri innlánsvexti en í boði voru hjá traustum bankastofnunum. Það hefði fyrst og fremst átt að vekja varúð hjá Breksum og Hollenskum fjármagnseigendum.

Eðlilegt hefði verið að þeir könnuðu sjálfir tryggingastöðu þess fyrirtækis sem þeir voru að treysta fyrir miklum fjárhæðum af sparifé sínu. Er ekki eðlilegra að þeir sjálfir gæti varúðar gagnvart sínu fé, en ætlist ekki til þess að blásaklaust fólk á lítilli eyju úti í miðu Atlandshafi, verði vogunarsjóður fyrir það, svo það geti varúðarlaust tefla á djarfasta vað í fégræðgi, til að ná í örlítið hærri vexti á sparifé sínu.

Af hverju er EKKERT talað um ábyrgð þess fólks sem svona varúðarlaust kastaði sparifé sínu í fang bankastofnunar sem nýlega var komin inn á markaðinn hjá þeim, mjög eignalítil og án allra ábyrgða frá tryggingasjóðum þeirra sjálfra.

Hver var það sem var ábyrgur fyrir þeirra eigin ráðstöfun á sínu fé? 

Hvatti íslenska þjóðin þetta fólk til að ávaxta fé sitt á þessum Icesave reikningum?

Hafði íslenska þjóðin vald eða heimildir til að banna fólkinu sjálfstæða ráðstöfun þess á sínu eigin fé?

Gat íslenska þjóðin með einhverju móti verið meðvituð um þá miklu fjármuni sem þessir Bresku og Hollensku fégræðgishópar mokuðu inn á þessa reikninga? 

Það þarf ekki flóknar reikniformúlur til að sýna með óhrekjandi hætti að Icesave reikningarnir voru ALLS EKKI vengjubundnir innlánsreikningar. Ávöxtunarprósentan sýndi það mjög glögglega.

Hvers vegna haga íslenskir stjórnmálamenn sér eins og taugaveiklaðir ofsóknarsjúklingar, hræddir við haldlausa skuggamynd um afleiðingar þess að standa traustan vörð um hagsmuni þjóðfélagsins, af álíka festu og þeir sem að okkur sækja, standa vörð um hagsmuni sinna skjólstæðinga.

Íslenska þjóðin hefur ekkert til saka unnið. Fáið þessum aðilum það fólk til saksóknar gegn, sem stóð fyrir fjárglæfrastarfseminni, en fyrir alla muni hættið að ausa þessum aur og drullu yfir þjóðarheildina. Hún á ekkert í þessum fjárglæfrum og ber ALLS enga ábyrgð á afleiðingum óábyrgrar meðferðar þegna anarra þjóða, á því fé sem það á, eða ber sjálft ábyrgð á.          

Icesave-málið þungt í skauti

Eru grunnreglur ESB byggðar á traustum undirstöðum ???

Ég er líklega ekki einn um að hafa velt fyrir mér hve traustar undirstöður séu undir leikreglum ESB, eftir að fjármálakerfi heimsins hrundi eins og spilaborg, ekki síst vegna óraunveruleika sem hófst með tilkomu tölvunotkunar.

Það sem ég hef einkum verið að horfa til að undanförnu, er hvaða heildarhugsun búi að baki hugtakinu um "fjórfrelsið" svokallaða.

Að mínu viti halda undirstöður þess hvorki vatni né vindi. Greinilegt er að reglur þessar eru byggðar upp af mönnum með afar skipulagða hugsun og skýra sýn á þau markmið sem ætlað var að ná.

Lítum fyrst á þann þátt sem oftast er talinn mikilvægastur innan hins svokallaða "fjórfrelsis", en það er frelsi fjármagns.

Hverju sjálfstæðu hagkerfi er mikilvægast, til viðhalds stöðugleika, að hafa trausta yfirsýn yfir hreyfanleika fjármagnsins innan hagkerfisins. Að fjármagn innan hverrar greinar fyrir sig, sé í réttu hlutfalli við hlut hennar í þjóðarframleiðslunni og hlutföll megingreina hagkerfisins breytist ekki hraðar en nýmyndun fjármunalegra verðmæta beri.

Ef frelsi til flutnings fjármagns, út úr hagkerfinu, er meira en innstreymið er í það, minnkar lausafé hagkerfisins. Afleiðingar þess eru að einhverjir verða afskiptir og geta ekki staðið í skilum með eðlileg rekstrargjöld sín. Inn kemur þá nýr útgjaldaliður, sem ekki er í "normal" hringrás fjárstreymisins, sem eru dráttarvextir.

Venjuleg lausn óraunveruleikans á þessum vanda, er að taka meiri erlend lán, til að auka fjármagið sem er í umferð. Það hins vegar bætir við öðrum aukaútgjöldum, sem eru vextir af þessu lánsfé, sem greiða þarf, án þess að innstreymi fjármagns komi til greiðslu þeirra erlendu útgjalda. Slíkt kallar því annað hvort á samdrátt í veltu þjóðarbúsins eða skuldasöfnun.

Hvað varðar ríkisstjórnir, sem litla þekkingu og hugsun hafa á heildarhagkerfinu, virkar aukið fjárstreymi með auknu lánsfé, sem aukning á þjóðarframleiðslu, þar sem velta þjóðfélagsins eykst, þó sú aukning sé borin uppi af erlendu lánsfé, sem í raun sé ógreiddur kostnaðar.

Sú hugsun, að koma á kreik viðhorfi "frelsis", á afar greiða leið að hjarta fólks sem búið hefur við höft á frelsisþrá sinni. Hugsanlega einnig við stjórnvöld sem alið hafa á meiri lífsgæðavæntingum en eðlileg efni þjóðfélagsins stóðu undir.

Svo er ævinlega einnig til staðar þessi sígildi veikleiki mannsins, að nota fengin völd og áhrif, sér og sínum í hag, þó það verði á endanum á kostnað heildarinnar.

Þegar ákveðin öfl í þessum heimi urðu ítrekað að gefast upp við að ná yfirráðum yfir Evrópu með stríðsátökum og ófriði, kveiknaði sú hugsun að láta Evrópu koma til sín, undir yfirskini verndar og fjárhagslegrar velgengni.

Á þessum tíma var Þýska markið stöðugasti gjaldmiðill heims, og með samstarfi mið-Evrópusambands (Þýskaland Frakkland), væri þetta leið sem ekki kostaði neinar mannfórnir. Stórútgjöld í formi styrkja yrðu fjármögnuð með skuldabréfaútgáfu, sem framtíðarkynsslóðir þyrftu að klást við.

Megin viðfangsefnið var að gera - helst allar - Evrópuþjóðir háðar miðstýringunni, þannig að sjálfstæðiskvötin væri brotin á bak aftur.

Markmiðinu að rústa sjálfstæðum fjárhag hinna ýmsu hagkerfa, var álitið að best næðist með því að boða frelsi fólks til ferðalaga og dvalar hvar sem væri innan sambandslanda. Þrá fólks eftir því að ferðast og skoða ný lönd og nýja menningu, myndu loka fyrir hugsun fólks um heildaráhrif þessara fyrirmæla.

Enginn myndi leiða hugann að því hvaða áhrif það hefði t. d. á lítil hagkerfi eins og hér á landi, að fá á skömmum tíma inn í hringrás fjárstreymis síns, mikinn fjölda erlendar ríkisborgara, sem hagkerfið yrði að veita allan sama rétt og heimafólki.

Þar sem lögheimilisland þessa innflutta fólks, þurfti ekkert fjármagn að leggja til, þeim til framfærslu, fölgaði einungis, í hagkerfi dvalarlands, þeim sem þurftu fjármagn sér til framfærslu, án þess að raunveruleg verðmætaaukning hefði orðið í hagkerfinu. Afleiðingin varð sú að fjármagn í umferð varð minna en eðlileg þörf krafðist, sem sftur kallað á að ekki gátu allir staðið í skilum með eðlileg rekstrargjöld sín.

Þetta sáu skipuleggjendurnir fyrir. Og með tíð og tíma yrði öll úthéruð Evrópu orðin fjárhagslega háð miðjuvaldinu. Við slíkar aðstæður væri öll þjóðremba og sjálfstæði komin út fyrir sjóndeildarhring meginþorra þjóðanna, sem horfði vonaraugum til miðjuvaldsins, sem loksins réði yfir ALLRI EVRÓPU.

Við stefnum hraðbyr í þessa dúnmjúku himnasæng.