Það er ótvírætt landráð alþingismanns að samþykkja þennan Icesave samning

Hér er fyrirsögnin stór orð, en eiga fullan rétt á sér. Hvers vegna?

1.  Icesave reikningarnir eru eign gamla Landsbankans sem er sjálfstætt hlutafélag. Alþingi hefur ekki  ENN staðfest yfirtöku ríkisins á þeim banka, en Fjármálaeftirlitið hefur í krafti svonefndra neyðarlaga, nr. 125/2008, skipað bankanum skilanefnd, sem fari með öll völd stjórnar og hluthafafundar í bankanum, vegna þrotauppgjörs hans. Gamli Landsbankinn er því EKKI EIGN RÍKISINS, og skuldbindingar hans ríkinu algjörlega óviðkomandi.

2.  Ríkissjóður er EKKI ÁBYRGUR FYRIR INNISTÆÐUTRYGGINGASJÓÐI, því samkvæmt lögum um þann sjóð, nr. 98/1999 er sá sjóður sjálfstæð stofnun, með eigin fjárhag og sjálfstæða stjórn OG HVERGI Í LÖGUNUM NEFND ÁBYRGÐ RÍKISSJÓÐS Á AÐ FJÁRMAGNA SJÓÐINN AÐ NEINU LEITI.

Hvað segir um þetta í lögum um innistæðutryggingar? Í 2. gr. segir svo:

Með tryggingar samkvæmt lögum þessum fer sérstök stofnun er nefnist Tryggingarsjóður innstæðueigenda og fjárfesta, hér eftir nefndur sjóðurinn. Sjóðurinn er sjálfseignarstofnun og starfar í tveimur sjálfstæðum deildum með aðskilinn fjárhag og reikningshald, innstæðudeild og verðbréfadeild, sbr. þó ákvæði 12. gr.

Í 3. grein segir svo um þá sem eiga aðild að sjóðnum:

Viðskiptabankar, sparisjóðir, fyrirtæki í verðbréfaþjónustu og aðrir sem nýta sér heimildir laga til að stunda viðskipti með verðbréf í samræmi við lög um verðbréfaviðskipti, sem hafa staðfestu hér á landi, skulu eiga aðild að sjóðnum. [Hið sama gildir um útibú þessara aðila á Evrópska efnahagssvæðinu, í aðildarríkjum stofnsamnings Fríverslunarsamtaka Evrópu og í Færeyjum.]1) Þessi fyrirtæki, hér eftir nefnd aðildarfyrirtæki, bera ekki ábyrgð á skuldbindingum hans umfram lögbundin framlög til sjóðsins, sbr. ákvæði 6. og 7. gr. Fjármálaeftirlitið skal halda sérstaka skrá um aðildarfyrirtæki.

Þar sem feitletrun eða öðrum áherslum er beitt í tilvitnuðum lagatextum, er það verk höfunar þessa pistils.

Eins og sjá má hér að ofan, er EKKI gert ráð fyrir eignaraðild ríkissjóðs að þeirri sjálfseignarstofnun, sem Tryggingarsjóður innstæðueigenda er.  Þó er gert ráð fyrir að viðskiptaráðherra skipi 2 af 6 stjórnarmönnum, vegna eftirlitshlutverks síns með starfsemi fjármálafyrirtækja.

Komi til það hárrar greiðslu úr sjóðnum að eignir hans dugi ekki fyrir kröfum, segir svo í 2. málsgr. 10. gr. laganna um hvað gera skuli. Þar segir:

Hrökkvi eignir sjóðsins ekki til og stjórn hans telur til þess brýna ástæðu er henni heimilt að taka lán til að greiða kröfuhöfum.

Í 3. málsgr. 10. gr. er kveðið á um réttarstöðu þeirra krafna sem Tryggingasjóður innistæðna borgar. Þar segir svo:

Komi til greiðslu úr sjóðnum yfirtekur hann kröfu kröfuhafa á hendur hlutaðeigandi aðildarfyrirtæki eða þrotabúi. [Krafa sjóðsins nýtur rétthæðar í samræmi við 1. mgr. 112. gr. laga um gjaldþrotaskipti o.fl. við gjaldþrotaskipti, en ella er hún aðfararhæf án undangengins dóms eða sáttar.]1)

Eins og hér hefur verið rakið er það Tryggingarsjóður innstæðueigenda sem sjálfstæð sjálfseignastofnun, sem er í ábyrgðum fyrir innistæðum í bönkum og sparisjóðum. Hvergi er minnst á ábyrgð að skyldur ríkissjóðs vegna krafna um endurgreiðslu innistæðna. Það er því afar greinilega alvarlegur misskilningur hjá ráðamönnum þjóðarinnar að ríkissjóður sé í forgrunni ábyrgðar fyrir greiðslum innistæðna hinna hrundu banka.

Auk þess má benda á að bæði Bretar og Hollendingar hafa allan tímann haldið rangt á réttarstöðu sinni, því ENN eru eir ekki farnir að gera kröfu á hendur  sínum eiginlega kröfuaðila, sem er hlutafélag Landsbankans. Í framhaldi af því hefðu þeir geta gert kröfu á Tryggingarsjóður innstæðueigenda en hvorki er réttarfarsleg eða siðferðisleg réttarstaða þeirra að gera opinberar þvingunarkröfur á hendur ríkissjóði Íslands vegna innistæðna í Landsbankanum. 

Ef þingmenn þjóðarinnar ætla að samþykkja hinn fyrirliggjandi þvingunarsamning vegna Icesave reikninganna, er það tvímælalaust afar gróf landráð, þar sem EGNGAR lögfræðilegar forsendur eru fyrir kröfugerð á hendur ríkissjóði Íslands, vegna starfsemi hlutafélags Landsbankans.            

Tortryggni í samfélaginu

Tæplega von mikils áhuga erlendra aðila á að reka banka hér.

Það væri nánast óskiljanlegt ef erlendir aðilar sýndu því raunverulegan áhuga að hefja bankastarfsemi hér. Innanlandsmarkaður er afar lítill og viðskiptasiðferðið það lægsta sem þekkist í því sem kallast siðuð samfélög.

Núverandi bankakerfi er alltof stórt fyrir þá tekjusköpun sem þjóðfélagið hefur upp á að bjóða. Erlendar skuldir þjóðarinnar gleipa alla greiðslugetu hennar næstu áratugina, svo veltuaukning viðskiptaumhverfisins verður afar lítil á því tímabili. Útlánum til tekjuskapandi stórframkvæmda gætu þessir erlendu bankar tekið þátt í, án rekstrarkostnaðar hér á landi.

Varla er við því að búast að erlendur banki setji hér upp starfsstöð eða útibú, til þess að stunda meirihluta viðskipta sinna á erlendri grundu. Slíkan kjánaskap væri einungis hægt að ætla Íslenskum "sérfræðingum" í fjármálum.                    

Bankar einkavæddir innan 5 ára

Eiður eins og nátttröll í upplýstu nútímasamfélagi

Þessi grein hans Eiðs er afar skýrt dæmi um hina pólitísku "þöggunaráráttu" sem einkennt hefur umræður - undanfarna áratugi - er lúta að opinberri stjórnsýslu hér á landi. Skilaboðin eru þessi. - Á æðstu stöðum í stjórnsýslu okkar er litið svo á að þú hafir rangt fyrir þér. Ef þú reynir að bera hönd fyrir höfuð þér, eða tjá opinberlega þessar skoðanir þínar, mun það hafa afleiðingar fyrir þig í framtíðinni. -

Þetta eru í raun meginatriðin sem felast í þessari grein Eiðs. Raunveruleg efnisatriði, eins og ágætlega eru rakin í innslagi Ómars Geirssonar, við þessa grein, eru hreint aukaatriði, því það er fyrst og fremst hin pólitíska "þöggun" sem lesast á út úr greininni.

Á svipaðan hátt og gerð var tilraun til að þagga niður í gagnrýni Evu Joly, á grundvelli þess að hún mætti ekki tjá sig um heilstæða efnisþætti svikamála, af því að hún væri að rannsaka bankahrunið, reynir Eiður að telja þjóðinni trú um að óeðlilegt sé að hæstaréttardómari tjái sig á þann veg sem Jón Steinar gerði.

Jón Steinar fjallaði EKKERT um efnisatriði deilumálsins. Hann skýrði einungis ferliþátt til úrlausnar deilumáli og að kröfur Hollendinga og Breta sneru að ÍSLENSKU HLUTAFÉLAGI, en ekki að íslenska ríkinu.

Rétta leiðin í þessu Icesave máli er sú, að fyrst tæmi Bretland og Holland réttarfarsúrræði sín gagnvart því hlutafélagi sem þeir telja að þeir eigi kröfur á - ásamt stjórn þess og stjórnendum -. Að þeirri réttarúrlausn lokinni, kemur fyrst til álita hvort hugsanlega sé til staðar ábyrgðarkrafa á hendur ríkissjóði Íslands, en ekki fyrr en að tæmdri innheimtuaðför að viðkomandi hlutafélagi, stjórn þess og stjórnendum.

Ég ætla ekki að elta frekar óvitaskapinn sem fram kemur í grein Eiðs. Hann verður að eiga það við sjálfan sig hvaða mynd hann vill láta lifa með þjóðinni um þekkingu sína og dómgreind.               

Eiður: Dómstóllinn ekki til