Hvers vegna er bönkunum ekki stefnt fyrir ólöglega starfsemi???

Hæstiréttur hefur dæmt gengistryggð lán ólögmæt, eins og lög landsins segja afar skýrt fyrir um. Af þeirri starfsemi bankanna varð gífurlegt tjón í þjóðfélaginu. Einnig ollu bankarnir afar alvarlegu tjóni í þjóðfélaginu með vítaverðri óvarkárni í erlendum lántökum og ábyrgðarlausum útlánum.

Engin afsökun er til fyrir því að stefna ekki bönkunum, eigendum þeirra og stjórnendum, vegna þessara tjóna, sem þeir hafa valdið þjóðinni með óábyrgu framferði sínu. Stefnufjárhæðin gæti leikið  7 til 10 þúsund milljarðar, eftir því hvernig tjón væru reiknuð. 

Ég veit ekki hvort það er enn einn óvitaskapurinn hjá stjórnendum bankanna, að reyna að leggja stein í götu ógildingar hinna ólöglegu útlána þeirra, eða ásetningur um að valda þjóðinni enn meira tjóni en þeir hafa nú þegar gert.

Framganga þeirra er alla vega ekki fyrirmynd um skynsemi.                   

Bankar veita ekki skaðleysisyfirlýsingar

Athugasemdir

[Jóna Kolbrún Garðarsdóttir, 14.11.2010 kl. 12:46]

Heyr, heyr

[sigkja (IP-tala skráð) 14.11.2010 kl. 22:27]

Það gæti verið vegna þess að það voru lántakendur sem voru útgefendur og seljendur hinna ólöglegu skuldabréfa. Bankarnir voru bara kaupendur. Hafi einhver glæpur verið framinn þá eru það lántakendur sem eru sekir, þeir seldu staðgreitt hin ólöglegu skuldabréf. En þú færð engann sem sækist eftir atkvæðum og vinsældum til að segja það opinberlega, þó þeir viti það allir.

Bankarnir sem þú vilt stefna eru ekki til lengur. Nýju bankarnir og nýju eigendur þeirra bera enga sök á hvernig fór. Nýju bankarnir og eigendur þeirra ætla ekki að gefa ríkisstjórninni ráðstöfunarrétt á stjórnarskrárvörðum eigum sínum. Nýju bankarnir og eigendur þeirra ætla ekki sjálfviljugir að fjármagna útspil viðskiptaráðherra. Vilji viðskiptaráðherra setja afturvirk lög þar sem lögleg og ólögleg lán eru sett undir sama hatt verður hann og ríkið að taka afleiðingum þess. Nýju bankarnir ætla ekki að taka á sig kostnaðinn og veita honum aflausn.

[Guðbjörn Jónsson, 14.11.2010 kl. 22:47]

Kæri "sigkja".  Þú hefur greinilega verið lengi úti á túni. Ég hef ekki enn frétt af neinum gengirtryggðum skuldabréfum sem gefin eru út af öðrum aðilum en lánastofnunum. Ef um væri að ræða útgáfu þriðja aðila, eins og þú víkur að, væri engin leið að telja lánin erlend lán. Bankarnir væru í sama klúðrinu þó þeir hefðu keypt ólögleg skuldabréf, því innan þeirra veggja á að vera sérþekkingin, til að forða slíku klúðri.

Gömlu bankarnir eru allir til enn og þeim stjórnað af "Slitastjórnum". Auk þess ná lög yfir stjórnendur og stjórnir þess tíma þegar hrunið varð og árin þar á undan. 

Hafi nýju bankarnir keypt, eða yfirtekið ólögleg lán, eða skudlabréf, eiga þeir rétt á bakfærslu og jafnvel bótum.

Þú hefur greinilega frjótt ímyndunarafl, eða bergmálar rangtúlkanir úr umhverfi þínu.  Leitaðu þér vandaðari upplýsinga næst.

[sigkja (IP-tala skráð) 14.11.2010 kl. 23:55]

Útgefandi skuldabréfs er sá sem gefur það út (skrifar undir það sem útgefandi), selur og borgar svo skuldina eftir ákvæðum skuldabréfsins. Þegar þú vilt taka lán þá ferð þú í bankann, færð eyðublað sem þú síðan fyllir út og undirritar sem útgefandi. Síðan selur þú bankanum þetta skuldabréf. Hvar prentarinn og hver höfundurinn er skipta engu máli. Sá sem skrifar undir og selur síðan bréfið telst útgefandi. Sá sem kaupir skuldabréfið (lánveitandinn) er kaupandi. Lánastofnanir gefa bara út skuldabréf þegar þær taka sjálfar lán en kaupa skuldabréf þegar þær veita öðrum lán. Prufaðu að setja - útgefandi skuldabréfs - í leitarvél og sjáðu hvað kemur upp.

Ég ætla ekki útí hártoganir um tilvist gömlu bankanna.

Stefna eigendum? En eigendur þeirra voru þúsundir íslendinga, hluthafar stórir og litlir, hvar á að draga línuna? Og það að reka fyrirtæki illa og í þrot er ekki bannað. Lögin banna engum að vera lélegur stjórnandi, jafnvel þó það valdi þjóðinni skaða. Því miður er hægt að haga sér eins og siðlaust ómenni án þess að brjóta landslög. Sjálfsagt, og mjög líklega, verða einhverjir fundnir sekir um einhver brot. En það verða smámunir miðað við þann skaða sem þeir ollu á fullkomlega löglegan hátt með dyggri aðstoð og stuðningi stjórnvalda.

[Júlíus Björnsson, 16.11.2010 kl. 05:16]

Meiri hluti útlána Íslenskra lána stofnanna fer þannig fram að forminu til er lántaki seljandi skuldbréfs, sem oftar ekki er samið af lánadrottni sem hann telur vera ábyrgan fyrir því að vera að lána honum þannig að bréfið nýtist sem veð án affalla gagvart annarri  fjármögnu sömu lánstöfnunnar eða að skuldunautur geti stað í skilum allan lánstíman.  Dráttvaxtartekjur þykja mínus erlendis hjá matsfyrirtækjum lánshæfis.

Erlendis, vantar hér greinlega eftir 1994, eru gerð skil á hefðbundum öruggum bankastöfnum og svo lánastöfnunum sem sérhæfa sig í áhættu skammtíma raunávöxtun.

Hér tel ég það skyldu stjórnvalda á sýnum tíma að upplýsa ekki væntalega lántakendur um breytta siði á Íslenskum fjármálamörkuðum. Í  EU tilskipun 1994  kemur skýrt fram skylda þess sem lánar að upplýsa lántaka um áhættuna sem hann er að taka.  Þetta er líka mitt viðhorf þótt ég sé Íslenskur ríkisborgari.      

[Júlíus Björnsson, 16.11.2010 kl. 05:24]

Það er bannað að stefna almenna hagsmunum  í hættu, léglegur stjórnandi breytir því ekki.  Lög um hlutafélög gera líka miklar kröfur [líka um hæfi stjórnenda] um skyldur við lándrottna þar með talið hluthafa.   

Allt veltur þetta þegar upp er staðið á siðgæði og lesskilningi dómara Íslands. 

Þetta al frelsi þrífst ekki í löndum sem byggja á lögum, nema í höfðinu á siðvillingum. 

Frelsi án lagarama er frelsi frumskógarins.