Þetta hef ég sagt lengi

Ég hef í mörg ár vakið athygli á að loforð og yfirlýsingar ráðherra hafa ekkert skuldbindandi gildi fyrir ríkissjóð, fyrr en Alþingi hefur staðfest yfirlýsinguna. Sé  um að ræða loforð eða skuldbindingu ráðherra um fjárútlát, er slíkt loforð, yfirlýsing eða fyrirheit, eingöngu á persónuábyrgð viðkomandi ráðherra, þar til Alþingi hefur, með meirihlutasamþykki, staðfest viðkomandi yfirlýsingu ráðherrans.

Á þetta t. d. við um Tónlistarhúsið, þar sem ekki er einu sinni búið að afla staðfestingar Alþingis á því að ríkissjóður sé helmings eigandi að Austurhöfn ehf. á móti Reykjavíkurborg, hlutafélaginu sem er að byggja Tónlistarhúsið.  Gögn frá Fyrirtækjaskrá staðfesta að engar samþykktir Alþingis liggja að baki stofnun þess hlutafélags.  Ekki hefur heldur verið tekin formleg ákvörðun á Alþingi um byggingu Tónlistarhússins, eða fjármögnun þess, það sem af er, eða á komandi árum.

Mörg önnur loforð og yfirlýsingar ráðherra er enn algjörlega á persónuábyrgðum ráðherranna sjálfra, því þau hafa aldrei verið staðfest af Alþingi.

Þarna eru dómstólar að opna á mikið af lögbrotum ýmissa núverandi og fyrrverandi ráðherra.                  

Yfirlýsingarnar ekki skuldbindandi

Opið bréf til Ólínu Þorvarardóttur

Kæra Ólína!

Vandi fylgir vegsemd hverri, segir gamalt máltæki. Mikill sannleikur er fólginn í þessum orðum. Og þar sem þú ert fyrrverandi Skólameistari Menntaskóla, átti ég von á yfirvegaðri dómgreind og vænum skammti af þroskaðri visku frá þér, er þú tækir sæti þingmanns á Alþingi okkar.

 Mér hefur stundum fundist vanta á, í framgöngu þinni sem þingmaður, að þú bærir virðuleika fyrra embætti þíns sem Skólameistari Menntaskóla, inn í þingliðið. Finnst mér bréf þitt, með ókurteisum og órökstuddum aðdróttunum að Lilju Mósesdóttur, með þvílíkum ólíkindum að ætla megi að þú sért gengin af vegi visku og dómgreindar. Rökvillur, rugl, sleggjudóma og persónuárásir, taldi ég fyrirmunað að birtast mundu í bréfi fyrrverandi Skólameistara Menntaskóla. En, líklega eru engin takmörk fyrir því hvað fólk getur látið teyma sig langt niður, til að þóknast ímynduðum hagsmunum. 

Í bréfi þínu segir þú, og talar um Lilju:

"En þingmaður sem ekki er sammála meginmarkmiðum og stefnu þess stjórnarmeirihluta sem hann starfar fyrir hlýtur að þurfa að gera það uppvið sig með hverjum hann ætlar að starfa. Þetta er ekki í fyrsta skipti sem Lilja lýsir sig ósammála stefnu og aðgerðum ríkisstjórnarinnar og síns eigin flokks." 

Lilja hefur bæði sýnt það með framgöngu sinni á Alþingi, í ræðum á þinginu, í viðtölum og greinum í fjölmiðlum, að hún er ekki ósammála meginmarkmiðum og stefnu þess stjórnarmeirihluta sem hún starfar fyrir. Hún fylgir einna best eftir markmiðum stjórnarsáttmálans. Er það aðfinnsluvert frá hendi fv. Skólameistarans, að fylgja fram skráðum markmiðum, eftir sinni bestu sannfæringu, eins og eiðstafur þingmannsins hljóðar?

Þú segir: "Lilja lýsir sig ósammála stefnu og aðgerðum ríkisstjórnarinnar og síns eigin flokks." Þarna fer fv. Skólameistarinn með fleipur. Lilja hefur aldrei lýst sig ósammála stefnu VG. Hún hefur lýst sig ósammála ýmsum aðgerðum, sem að hennar mati eru í andstöðu við eðlilega og lýðræðislega ákvarðanatöku. Sem betur fer hefur hún gert það, því þið hin, með fv. Skólameistara, hagfræðinga og lögfræðinga til ráðgjafar, hafið ítrekað gert ykkar ítrasta til að steypa þjóðarbúinu í glötun og áratuga eða ævarandi skuldafjötra. Er það dómgreindin ykkar, sem við kjósendur þessa lands eigum að hneigja okkur auðmjúk fyrir?

Og áfram heldur þú og talar um Lilju: "Sú staðreynd kallar að sjálfsögðu fram spurningar um það hvers vegna hún sé enn um borð í þessu skipi, fyrst hún er ósátt við stefnuna og aðferðirnar um borð."

Ljóst er, eins og alltaf er að koma fram, að Lilja er EKKI ósátt við þá STEFNU sem kortlögð var, er ríkisstjórnin var mynduð. Hún er hins vegar ósátt við AÐGERÐIR sem leiða til allt annarar stefnu en kortlögð var, er siglt var af stað. Það hefur ítrekað sýnt sig, að hún sér hætturnar á þeirri leið sem forsætis- og fjármálaráðherrar vilja sigla, fjarri fyrirhugaðri stefnu. Það að hún skuli enn vera um borð, og þegar búin að bjarga fjárhag þjóðarinnar að hluta (að vísu með hjálp fleiri), sýnir kannski best sérstaka ábyrgðartilfinningu hennar fyrir þjóðarbúinu, sem því miður virðist vanta hjá ykkur hinum.

Og enn ræðst þú að Lilju: "Það er ekki verið að banna henni að hafa skoðanir eða fylgja þeim eftir - það er einfaldlega verið að spyrja manneskjuna samviskuspurningar varðandi heilindi hennar við þann flokk sem hún bauð sig fram fyrir í síðustu kosningum og því samstarfi sem flokkur hennar gekk inn í við myndun ríkisstjórnarinnar, en hún virðist svo gjörsamlega ósátt við í hverju málinu af öðru."

Með þeirri virðingu sem mér er unnt, get ég ekki séð annað en þú misskiljir alvarlega hugtakið heilindi. Ég fæ ekki betur séð en þú teljir að leggja eigi eiðstaf gagnvart stjórnarskránni til hliðar, til að fylgja málum eða aðgerðum "sem hennar eigin formaður leggur til og/eða stendur fyrir." Þarna er greinilega orðið mikilvægara að elta hugdettur formannsins, en að fylgja hinni mörkuðu stefnu. Ekki verður betur séð en þú teljir að Íslandi sé stjórnað eftir Ráðstjórnar fyrirkomulagi, en ekki lýðræði.

Í næst síðustu málsgrein bréfs þíns ítrekar þú enn að Lilja megi hafa "hverja þá skoðun sem samviskan býður henni - þetta mál snýst ekkert um það. Hún greiðir að sjálfsögðu atkvæði eftir samvisku sinni í þingsal. Þó það nú væri. En hún á ekki að sigla undir fölsku flaggi ef hún er í hjarta sínu ósátt við að vera hluti af stjórnarliðinu."

Fyrrverandi Skólameistarinn á að vita það, að saka fólk um að sigla undir fölsku flaggi, er lágkúrulegur sleggjudómur, ef enginn rökstuðningur fylgir. Svo er ekki í þessu tilfelli, svo þessi framsetning er fyrst og fremst þér til minnkunar.

Síðasta málsgreinin í bréfi þínu slær þó af allan vafa um að þú skilur ekki mismuninn á lýðræðisstjórnun eða Ráðstjórnun flokks og foringjahollustu. Málsgreinin er svohljóðandi:

"Sé hún í hjarta sínu hins vegar sammála markmiðum og stefnu, þá á hún að sitja sem fastast, og aðstoða félaga sína sem vinna nú hörðum höndum, styðja þá og leggja gott til verksins. Þannig vinna góðir liðsmenn, og þannig verða liðsheildir til."

Ég verð að segja að ég er nánast orðlaus og finn til óhugnaðar, að manneskja með þína menntun og þinn bakgrunn, skulir sýna svona litla þekkingu á skyldum og ábyrgð þingmanns í okkar lýðræðissamfélagi. Af síðustu málsgrein bréfs þíns má skilja að þér finnist FYRSTA SKYLDA vera að aðstoða félaga sína, væntanlega flokksfélaga (Ráðstjórnarhugsun), því Þannig vinna góðir liðsmenn, og þannig verða liðsheildir til. (Og enn er það Ráðstjórnarahugsun).

Í ráðstjórnarhugsun, leitast einstaklingurinn við að þóknast Flokksvaldinu, í von um að hljóta umbun fyrir fylgispektina. Hann upplifir sig ekki frjálsan hugsana sinna eða orða, og þarf stöðugt að láta opinberlega í ljós að hann sé sammála formanni eða forystusveit Flokksins.

Í lýðræðishugsun er það hlutverk forystunnar að finna samhljóm allra þeirra sem þörf er á að styðji mál (meirihluta atkvæða) svo málið verði lýðræðislega samþykkt. Slík sátt verður til með viðræðum, rökræðum, tilslökunum og breytingum, þar til öllum finnist þeir eiga hlut í málinu. Þannig verður liðsheildin heilbrigð og orkan samstillt.

Oft hefur komið fram í fjölmiðlum að stjórnunarmál þjóðfélagsins séu lítið sem ekkert rædd í þingflokkum. Frumvörp þar að lútandi komi frágengin frá ráðherra og nánast til málamynda lögð fram í þingflokki sem samþykki að styðja málið. Eins og þú segir sjálf, þá leggja menn sig fram við að aðstoða félaga sína, því þannig verða liðsheildir til. Liðsheild stjórnmálaflokksins, virðist því vera mikilvægasta markmið þingmansins. Sú hugsun er Ráðstjórnarhugsun.

Það virðist greinilegt að dökk skýrsla Rannsóknarnefndar Alþingis, enn dekkri skýrsla siðferðisnefndar Samfylkingarinnar og heitstrengingar á flokksráðfundi um stórátak í að siðvæða stjórnmálin, eigi langt í land, fyrst kona með þinn bakgrunn og þína menntun, er svo langt frá eðlilegri virðingu og kurteisi gagnvart þeim er hafa aðra skoðun en þú.

Þetta bréf er þér því fyrst og fremst til minnkunnar, en ég vil leyfa mér að vona að þú lærir af mistökunum og biðjir Lilju opinberlega afsökunar á þeim órökstuddu ávirðingum og dylgjum sem fram koma í bréfi þínu.

Með kveðju, Guðbjörn Jónsson   

Björn Valur og hinn - holi málflutningur

Fimmtudaginn 17. desember 2010, skrifar Björn Valur Gíslason, þingmaður VG, athyglisverðan pistil á bloggsíðu sína "bvg.is/blogg", sem hann kallar "Holur málflutningur þremenningana".  Ég veit svo sem að ég þarf ekki, og er ekki heldur, að svara fyrir Lilju. Hún hefur næg rök til að svara fyrir sig sjálf. En stundum skortir svo sárlega málefnaleg rök í suma pistla. Efnislega verða þeir nánast eingöngu persónuleg árás á aðila sem talinn er vera andstæðingur ríkjandi "jábræðralags". Þetta er vel þekkt úr - flokksræðis- og flokkshollustu- pólitík, - sem harðlega hefur verið gagnrýnd. Eftir útkomu skýrslu Rannsóknarnefndar Alþingis, hétu flestir flokkar að leggja af slík vinnubrögð, og virða á rökrænan hátt ÖLL sjónarmið sem réttilega blönduðust inn í umræðuna.

 

Svo er að sjá sem þessi lýðræðislega endursköpun vinnubragða hafi ekki náð inn í vitund sjálfsvirðingar hjá stórum hluta þingflokks VG. Fyrr á þessu ári eltu þeir foringja sinn út í ófært foræði, í tilraun til að fjötra á þjóðina til áratuga, skuldaklafa sem hefði tvímælalaust rænt þjóðina helstu auðlindum hennar. Og þar með skapað henni sess fátæktar og örbyrgðar um ókomin ár.  Ekki er að sjá að þetta "jábræðralag" hafi enn öðlast snefil af sjálfsvirðingu, því enn er forystan elt út í hreina vitleysu, þar sem samþykkt eru fjárlög sem byggja á forsendum sem reikningsfræðilega geta ekki gengið upp, því enginn ábyrgur aðili fæst til að spá þeim þjóðhagsforsendum sem fjárlögin byggja á. 

 

Lilja gekk, samstíga öðrum, í fararbroddi þeirra sem lögðu mikið á sig til að forða þjóðinni frá langvarandi örbyrgð og fátækt. Flestir virtustu lög- og hagfræði meistarar vestræns heims, voru hennar málsstað samstíga á þeim tíma og síðar. Nýr IceSave samningur hefur og fært sönnur á að hennar málsstaður var réttur á þeim tíma. Það hlýtur að þýða að málsstaður meirihluta þingflokks VG. þ. e. "jábræðra" forystunnar, var rangur.

 

Lilja hefur ekki breytt málefnaþáttum í stefnu sinni og málflutningi. Það virðast "jábræður" forystunnar ekki heldur hafa gert. Flestum sæmilega skýrt hugsandi fólki ætti því að vera ljóst hvoru megin raunverulegir hagsmunir samfélagsins liggja.

 

Að sinni ætla ég ekki að elta einstök ummæli (bvg) um þremenningana, svokölluðu. Svo margar rökvillur eru í þessum fjórum liðum sem upp eru taldir, að flestir ættu á sjá ásetninginn um að skaða persónur þeirra sem þar er vitnað til, án þess að nefna einu orði þann málefnaágreining sem veldur vantrausti þeirra sem ekki fylgja fjöldanum. Pistilshöfundur opinberar sig þar með að því að leggja meiri áherslu á að vega að persónum, en rökræða málefnin. Það er hans mál, með hvaða hætti hann kynnir sinn ynnri mann fyrir lesendum og þeim sem á orð hans hlýða.        

Röng hugsun, skilar aldrei réttri niðurstöðu.

Eins og við mátti búast virðist samkomulag fjármálastofnana og ríkisstjórnarinnar, verða að afar litlu gagni fyrir heimilin í landinu. Ástæða þess er fyrst og fremst sú, að ríkisstjórnir síðustu ára hafa tekið svo hrikalega vitlaust á málum bankahrunsins. Í stað þess að einangra hrunið við bankakerfið, sem allt var rekið í hlutafélagaformi, fóru stjórnmálamenn út í hrikaleg glæfraverk, í þeim eina tilgangi að forða beinum ákærum á hendur stjórnendum bankanna og helstu leiðtogum óráðsíunnar sem viðgekkst síðustu árin fyrir hrun.

Þegar grant er skoðað, er ljóst að stjórnvöld hafa ekki enn aflað sér lögformlegra heimilda til þeirrar yfirtöku bankakerfisins sem framkvæmd var. Sú framkvæmd, með útfærðum kostnaðarþáttum, hefur aldrei verið lögð fyrir Alþingi til staðfestingar.  Þar með er framkvæmdin ekki lögvarin og því ekki á ábyrð skattgreiðenda.

Sú framkvæmd, sem neyðarlögin svokölluðu gátu gefið heimild til, var að ríkið  yfirtæki innlánsdeildir bankanna í heilu lagi. Því til viðbótar gat ríkið yfirtekið skuldabréfadeildir, með almennum viðksiptalánum og húsnæðislánum, en þó með eftirfarandi skilyrðum. Hvert fasteignatryggt skuldabréf væri ekki yfirtekið á hærri fjárhæð en sem næmi söluandvirði veðtryggingar lánsins. Fjárhæð skuldabréfs, umfram það, yrði eftir í gamla bankanum og afskrifaðist þar. Meðfylgjandi framangreindri yfirtöku ríkisins á innlánum og viðskiptaútlánum, fengi ríkissjóður fasteignir bankanna sem andlag verðmæta, en kröfuhafar fengju skuldabréf frá ríkinu að sömu fjárhæð og yfirtekin skuldabréf væru.

Þegar grant er skoðað, hvað gerst hefur eftir hrunið, kemur í ljós að aldrei hefur verið leitað heimilda hjá Alþingi til að yfirtaka útlán bankanna, sem hvorki voru tryggð með veði eða öðrum raunhæfum tryggingum. Eins og áður sagði voru bankarnir hlutafélög, þar sem stjórnir og stjórnendur voru að fullu ábyrgir fyrir gjörðum sínum. Engin ríkisábyrð var á starfsemi þeirra, hvorki hér á landi eða í öðrum löndum. Þeir stjórnmálamenn sem gefið hafa vilyrði fyrir ótilgreindri yfirtöku gömlu bankanna, eru enn einungis persónulega ábyrgir fyrir gjörðum sínum, því ekkert af því sem gert hefur verið, hefur verið staðfest af Alþingi, með réttum hætti.

Og enn halda stjórnmálamenn árfram vitleysunni. Nú á enn að forða stjórnendum banka og lífeyrissjóða frá þeirra eigin vitleysum, með því að fórna ótilgreindumm fjölda heimila fólks í skudlaþrældóm, gera eignarþátt annars hóps upptækann, til bjragar fjárhættufíklunum, og leggja umtalsverðar birgðar á skattgreiðendur næstu ára, til greiðslu á fíflagangi fjármálafíklanna, sem réðu, og ráða líklega enn, banka- og lífeyrissjóðakerfi okkar. 

Er þjóðin virkilega svo duglaus, sjálfri sér til bjargar, að hún láti setja þvílíkar klifjar á herðar sér, að óþörfu, rétt eins og þrælar fyrri alda þorðu ekki að andmæla, eða rísa upp gegn óréttlætinu sem þeir voru beittir.

Hver er munurinn á þeim og íslensku þjóðinni nú?                      

Skrifað sem athugasemd hjá Lilju Mósesdóttur.

 Eftirfarandi var skrifað vegna lítt hugsaðra ummæla, sem höfð voru um skrif Lilju Mósesdóttur á facebooksíðu sinni. Óskað var eftir að ég setti þetta á minn vegg, svo hér kemur það sem ég sagði:

Það væri nú fróðlegt að fá að vita hvar Axel hefur verið undanfarin 20 ár, meðan verið var að breyta Íslandi í hráefnissala, í stað þess að selja unnar afurðir. Ég er kannski glæeyminn, en ég man ekki eftir honum á ritvelli að gagnrýna margföldun þjónustustarfseminnar á sama tíma og verið var að eyðileggja margar framleiðslugreinar unninna afurða, svo hægt væri að selja auðlindir þjóðarinnar sem hráefni, til fullvinnslu hjá öðrum þjóðum.

Það ber því miður ekki vott um djúpa hugsun, þegar ráðist er að þeirri einu manneskju í þingliðinu, sem hefur þekkingu og kjark til að ráðast gegn eyðileggingaröflum AGS. Þeirra markmið hefur alla tíð verið að gera landið háð erlendu fjármagni, til grunnreksturs þjóðfélagsins, svo þeir hafi trygga greiðendur vaxta, því framlegð auðlinda okkar jaðrar á við olíulindir. Það býr enginn til skyndilausnir í dag og draumarnir um álið nú, eru líkir draumunum um síldarverksmiðjurnar forðum. Þegar verksmiðjurnar voru tilbúnar, var síldin búin.

Innan skamms koma á markaðinn ný efni, sem ryðja álinu úr vegi (er þegar byrjað). Þetta vissu flugvélagverksmiðjurnar í Bandaríkjunum fyrir meira en ári síðan, þegar þær ætluðu ekki að endurnýja langtíma samning um álkaup, frá Alcoa. Viðbótarálver hér verða því líklegast fjárfestingabaggar, sem ekki geta unnið fyrir sér.

Það er hins vegar alveg undarlegt hve ENSÍM vinnsla fær litla athygli. Þar er framleiðsla sem kostar litla fjárfestingu (miðað við álver), þarf engar erlendar afurðir til framleiðslunnar (bara íslenskt) og lítið glas af ensími skilar þjóðinni meiri gjaldeyrir en tonn af áli. En peningum þjóarinnar var rænt. Við þurfum að fá okkar eigið fjármagn til reksturs samfélagsins. Við sökkvum sífellt dýpra ef við höldum áfram erlendum lántökum til slíks reksturs. Eftir svona langan hringlandahátt er fátt annað til ráða en auka fjármagn í umferð með seðlaprentun, til að koma hreyfingu á hingrás hagkerfisins.