Hjálparbeiðnin heyrist ekki

Það er enginn að hlusta á þessari bylgjulengd.  Þannig mundi talvélin líklega svara, ef um slíkt væri að ræða. En í þessu tilfelli er ekkert slíkt til staðar.  Hvers vegna skildi ég byrja þennan pistill svona?

Þegar ég var ungur maður, var ég til sjós á bát, sem í dag væri kallaður lítill. Við sóttum þó á þessum bát 40 - 50 mílur út í haf til að afla fisks fyrir frystihúsið í landi.  Það var svo eitt haustið, fáeinum dögum fyrir jól, að við voru að klára að draga línuna í norðan kaldaskít. Við áttum fyrir höndum siglingu í 4 klst. til að ná í fjarðarmynnið. Greinilega var í uppsiglingu norðan skot því kólgubakki var í norðrinu.  Því var gengið vel frá öllu á dekkinu, lestalúgur skálkaðar og lensport opnuð og báturinn gerður eins hæfur og hægt var, til að takast á við mikinn sjógang.

Ferðin gekk vel þar til við áttum eftir u.þ.b. 1. klst. í fjarðarmynnið. Þá skellti á, eins og hendi veifað, norðan fárviðri með tilheyrandi snjókomu. Enginn radar var á bátnum en við með nokkuð góða þekkingu á sjávardýpi á þessu svæði og inn í fjarðarmynnið. Vorum því ekki kvíðnir fyrir að lenda í strandi.

Fljótlega var kominn haugasjór og við í kröppum dansi að verja bátinn áföllum. Í talstöðinni heyrðum við að aðrir bátar voru líka í basli. Í einni rokunni fengum við ólag yfir bátinn og við það slitnaði niður loftnetið af talstöðinni. Þar með vorum við orðnir sambandslausir við umheiminn. Enginn mundi heyra þó við kölluðum á hjálp og við myndum enga utanaðkomandi hjálp fá til að komast lifandi í land.

Með  harðfylgi og samstöðu okkar 5 sem á bátnum voru, náðum við landi. Sama varð því miður ekki sagt um áhöfn helmingi stærri báts sem var að veiðum á svipuðum stað og við. Hann fórst með allri áhöfn og skyggði það mikið á gleði okkar yfir að ná landi.

Að ég segi þessa sögu hér er til að undirstrika að ég þekki af eigin raun þá tilfinningu sem fylgir því að enginn heyri þó kallað sé á hjálp. Í slíkum tilvikum finnur einstaklingurinn sig afar máttvana. En með heilsteyptri samstöðu allra sem í sömu stöðu eru, er hægt að sigrast á næsta óyfir-stíganlegum erfiðleikum, og halda lífi.

Eldri borgarar og öryrkjar eru sem sundurlaus hjörð búnir að kalla sig hása á hjálp síðan hrunið skall á þjóðinni. Staðreyndin sýnir hins vegar að það er enginn að hlusta á bylgulengd mannúðar og kærleika. Allir eru að hlusta á öðrum bylgjulengdum, því heyrir enginn köll þessara hóps.  Lífskjör þessa hóps hafa verið skorin niður um c. a. 40% á tímabilinu, með ýmsu misheiðarlegu móti. Nægir peningar hafa hins vegar virst vera til hjá stjórnvöldum til ákveðinna síður mikilvægra málefna.  Lífskjör þeirra sem ekki geta varið sig, þurftu því ekki að skerðast vegna fjárskorts.

Þetta leiðir hugann að því hvar hlustun fjöldans er. Hver og einn hlustar fyrst og fremst á það sem hjarta hans er næst. Á sjó er það undanbragðalaus skylda hvers skips að hlusta á neyðarbylgju og hverjum sem neyðarkall heyrir, er skylt að láta skipstjóra (æðsta stjórnvald á svæðinu) vita þegar í stað og vera tilbúinn að veita alla þá hjálp sem mögulega er hægt að veita.

Í þjóðfélaginu hins vegar er enginn að hlusta eftir neyðarköllum og þeir fáu sem heyra þau, finnst þeim ekkert koma það við; það sé ekki þeirra mál.

Það er svolítið skrítið að horfa á þjóðfélag okkar svona ofan frá og sjá þá sundurlindu hjörð sem telur sig vera þjóð, án þess að sýna í verki að hún skilji hvað í orðinu felst. Meginþorri fjöldans virðist á harða hlaupum eftir ímyndaðri velsæld, en árangurinn minnir mig á þegar ég sem drengur var að láta kisuna mína elta geislann frá vasaljósi. Ákafinn var mikill en afraksturinn engin annar en erfiðið við að elta hið ímyndaða. Er dómgreind þjóðarinnar virkilega að færast niður á svona lágt plan? Er samábyrgðin alveg horfin?   

Hvað vilja undirskriftir vegna veiðigjalds varðveita?

Þegar safnað er undirskriftum til áskorunar á forseta, um að beita 26. gr. stjórnarskrár, er afar áríðandi að málefnið sé þjóðinni mikilvægt. Söfnun undirskrifta til varðveislu núverandi laga um veiðigjöld nr. 74/2012, hlýtur að vera á algjörri vanþekkingu byggð því varla getur það verið markmið stórs hluta þjóðarinnar að viðhalda lögum sem á margvíslegan máta brjóta stjórnarskrá okkar, auk þess sem þau brjóta greinilega EES samninginn og ýmis lög um bókhald, reikningisskil og aðild.  Ég skora á fólk að lesa af gaumgæfni það bréf sem hér fylgir með, sem sent er sjávarútvegráðherra og öllum þingmönnum. Múgsefjun er alltaf hættulegt fyrirbæri, það sýndi sig hér fyrir fáum árum í sambandi við LÚKASAR-málið.         

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• vei_igjold_0.pdf