Gæði menntunar fer ekki eftir peningaupphæðum

Í mörg ár höfum við, marg ítrekað, mátt lesa umsagnir fólks sem flutt hefur hingað heim erftir dvöl í útlöndum, um að menntun hér sé langt á eftir því sem gerist í öðrum löndum.

Einnig hafa borist fregnir frá fólki sem flytur til útlanda, um að börn þess séu langt á eftir jafnöldum sínum í menntunarstigi og það sé virkilegt átak fyrir börnin, samhliða því að ná tökum á nýju tungumáli, að vinna upp það sem íslenska skólakerfið var á eftir.

Að mínu viti er það undansláttur að segja að menntunarstig hér sé þetta á  eftir vegna skorts á meiri peningaútlátum hins opinbera. Gæði kennslunar á ekki að ráðast af útstreymi fjármagns úr opinberum sjóðum, heldur eiga gæðin að ráðast af hæfileikum kennara til að vekja náttúrulega forvitni nemandans, með framsetningu sinni á námsefninu.

Ég hef lengi gagnrýnt kennslustefnu hér á landi, þar sem mér virðist viðmið og þekkingarmælingar miðast við þá staðla sem notaðir voru á fyrri hluta síðustu aldar, þegar þekking var mæld eftir þekkingu nemanda á ritverkum, ljóðum, landafræði og náttúrufræði, auk lesturs og reiknings. Lífsafkoman lærðist af daglega lífinu utan skóla, þar sem börnin þekktu oftast vel til lífsstarfa foreldra sinna og leikir barna voru oftast smækkuð mynd af viðfangsefnum hinna fullorðnu.

Með vélvæðingu, tæknivæðingu og sköpun fjölbreyttra starfa í iðnaði og viðskiptalífi, slitnaði þekkingarþráður barnsins við lífsstarf foreldris og það sat eftir í tómarúmi, án neinnar fræðslu um þá nýbreytni sem varð á lífsbaráttu hinna fullorðnu. Á sinni tíð, reyndi ég að koma þessum skilningi inn hjá menntamálayfirvöldum og smiðað var hugmyndafræði sem kölluð var "Lífsleikni".

Markmiðið var að þar yrði kennd raunhæf stöðluð mynd af því hvernig ungt fólk fótar sig fyrstu árin í sjálfsforræði fjármála og uppbyggingu lífsafkomu sinnar. Þar átti fyrst og fremst að vera inni haldgóð þekking á fjármálaumhverfi og mikilvægi þess að vera þekktur að heiðarleika og vera traustur til starfs eða samskipta.

Því miður varð áformið um "lífsleikni" að engu, loksins þegar það kom út úr útþynningarumhverfi kennarasambandsins. Þá var það orðið einskis nýt tímaeyðsla; enda er enn í dag t. d. engin raunhæf kennsla í  hinum raunverulegu gildum fjármálalífsins. Einnig er greinilega engin kennsla í þeim fræðum sem varða fjármögnun samneyslu okkar, eða hvernig við þurfum að haga lífi okkar til að geta haldið áfram að vera fjárhagslega sjálfstæð þjóð.

Við Íslendingar höfum lengi sýnt það með miklum tilþrifum, að við förum létt með að eyða miklum peningum á stuttum tíma, í afar óarðbæra hluti. Það er því afar óraunhæft að ætla að mæla gildi menntunar út frá peningum sem við eyrnamerkjum menntunarmálum.                   

Ísland ver hlutfallslega mestu til menntamála

Hugsar Jón Daníelsson bara út frá peningasjónarmiðum ???

Ég hef svo sem áður heyrst álíka viðhorf frá Jóni Daníelssyni, hagfræðing, en undrar mjög að hann skuli enn halda þessum frjálshyggusjónarmiðum á lofti.

Sé mið tekið af siðferðisvitund fólks í viðskipta- og atvinnulífi okkar, ætti sæmilega heilbrigt hugsandi manni að vera ljóst að það væri fullkomið óráð, við núverandi siðferðisvitund, að opna fyrir frjálst gjaldeyrisútstreymi. Bara það, eins og nefnt er í fréttinni, að núverandi gjaldeyrishöft haldi ekki, er skýr vísbending um að enn er mikið af óheiðarlegum atvinnurekendum á Íslandi, sem ekki eru tilbúnir að leggjast á sveif með þjóðinni, til að rétta við stöðu þjóðarskútunnar.

Skoða mætti rýmkun laga um gjaldeyrisútstreymi, samhliða því að harðar refsingar væru teknar upp við hverskonar sniðgöngu eða undanbrögðum frá tilgangi laganna. Þar mætti hugsa sér að við ítrekað brot, missti fyrirtækið rétt til starfsemi á gjaldeyrissviði næstu 10 árin og sama refsing legðist á stjórnarmenn og framkvæmdastjóra slíkra fyrirtækja.

Það virðist óhjákvæmilegt að grípa þurfi til harkalegra aðgerða til að knýja tiltekna menn í viðskipta- og atvinnulífi til heiðarleika. Það verður að láta viðskipta og atvinnulífið skilja að veisla sjónhverfinga, óskhyggju og barnaskapar er liðinn. Kostnaður þjóðarheildarinnar af óheiðarleika aðila úr framangreindum geirum þjóðlífsins, er það mikill að afar gætilega verður að sigla í gjaldeyrismálum næstu árin, jafnvel áratugina.

Að "hagfræðingur" skuli halda því fram að höft á útstreymi gjaldeyris úr þjóðfélagi okkar hafi verið mistök, við núverandi aðstæður og siðferðisvitund viðskipta- og atvinnulífs, segir mikið meira um viðkomandi sjálfan en möguleika þjóðarinnar til að ná tökum á lífsgæðum í þjóðfélaginu.

Við þurfum ekki meira af PENINGAHYGGJU Við þurfum fyrst og fremst raunhæfan heiðarleika, til eflingar gjaldeyrisskapandi atvinnulífs í þjóðfélaginu.         

Jón Daníelsson: Bjartsýnni en áður

Varasamt að takar þessa tölur sem heilaga KÚ.

Ég dreg stórlega í efa að þarna sé um raunverulega inneign að ræða. Ástæða þess er sú að í áratugi hafa allar lánastofnanir greitt öll sín útlán inn á innlánsreikninga lántakans, en ekki greitt það út í ávísun eða peningum. 

Þegar litið er til þeirra miklu útlána sem verið hafa í bankakerfinu undanfarin ár, og þá ekki síst á síðasta ári, mundi ég halda að það þyrfti að endurskoða þessar tölur, með hliðsjón af óráðstöfuðum útlánum, sem legið hafa á inneignarreikningum lántakans, eða annars sem hann hefur ráðstafað láninu til, svo raunveruleg inneignarstaða komi í ljós.

Það er opinbert leyndarmál í efri lögum bankakerfisins, að útlán eru aldrei borguð út öðru vísi en með því að leggja útlánið inn á innlánsreikning hjá lántakanum, eða þeim aðila sem hann vísar til.

Þessi aðferð er blekkingaleikur sem bankarnir eru búnir að leika í áratugi, án þess að opinberir aðilar hafi skipt sér af, en það gátu þeir þann tíma sem bankarnir voru ríkisbankar.                  

Framtaldar bankainnistæður tvöfölduðust

Guð blessar Ísland ef..........?

Þó kreppan hafi á engan hátt snert mitt efnahagslíf, utan verðhækkana á vöru og þjónustu, finn ég til með þeim sem fastir eru í neti skuldafjötra. Ég sá, með margra ára fyrirvara, hvert var að stefna og kom mínum málum þannig fyrir að ég stæði utan við það hrun sem var fyrirsjáanlegt.

Reynsla mín af baráttu fyrir fólk í fjárhagserfiðleikum, á árunum 1983 -1993, sýndi mér á svo ótvíræðan hátt að stjórnvöld og lánastofnanir hafa ekki kjark né dug til að standa ábyrg gagnvart sínum eigin gjörðum. Þau standa til hlés og horfa í aðra átt, meðan alþýða fólks og fyrirtæki kveljast í þeim vítispotti sem stjórnvöld og lánastofnanir skipulögðu, þessum aðilum til handa.

Það er á vissan hátt sorglegt að nú, tæpu ári eftir hrun bankakerfisins skuli engin alvöru umræða hafa farið fram hér á landi, um meginástæður þeirra ófara sem yfir okkur dundu. Það er sárt að horfa uppá að stjórnmálamenn og þeir "sérfræðingar" sem mest eru áberandi í fjölmiðlaumræðunni, skuli koma fram við þjóðina eins og hún eigi sök á óförunum og framkalla með því sektarkennd og fórnarlambshugsun í allri umræðu.

Raunin er sú, að það sem gerðist á Íslandi var einungis það að snögglega skrúfaðist fyrir innstreymi erlends fjármagns til landsins. Þar sem viðskiptabankar okkar voru jafnframt fjárfestingabankar, hrundi viðskiptaumhverfið vegna þess að fjárfestingaumhverfið fór á hausinn, fyrir hreinan óvitaskap, eins og ég orðaði það jafnan í aðvörunum mínum. 

Þar sem flestar greinar útflutningstekna héldu starfsemi sinni óskertri, skertust ekkert hinar RAUNVERULEGU gjaldeyristekjur okkar, enda hefur það sýnt sig að flesta mánuði þessa árs hafa gjaldeyristekjur okkar verið hærri en gjaldeyrisnotkun vegna innflutnings.

Það er hins vegar ljóst, að ef við ætlum að halda sömu útþenslu þjóðfélagsins, eins og var meðan nokkur hluti þjónustuumhverfis var rekin fyrir erlent lánsfé, verðum við að auka verulega við atvinnusköpun útflutningsgreina, þar sem við verðum að afla meiri tekna til að veltuaukningin sé byggð á eigin tekjum, en ekki drifin áfram af innstreymi erlends lánsfjár, sem óhjákvæmilega þarf einhvern tíman að borga til baka.

Ef við komum þessari einföldu rökfræði inn í höfuðið á okkur, og knýjum stjórnmálamenn til að fara að stjórna á grundvelli kærleika og réttlætis, þá er engin vafi á að Guð muni blessa land og þjóð.               

Þetta er bara allt farið í steik

Mesta niðurlæging forsetaembættisins.

Jæja, þá liggur það ljóst fyrir að höfnun forsetans á staðfestingu fjölmilalaganna var pólitísk ákvörðun en ekki vegna áhrifa laganna á þjóðfélagið, sem og mikillar ólgu meðal þjóðarinnar.

IceSave málið er stjarnfræðilega mikið mikilvægara en fjölmiðlamálið. Auk þess sem áskoranir til forsetans voru mikið fleiri vegna IceSave samningsins, en vegna fjölmiðlamálsins. Hefði forsetinn verið trúr stjórnarskránni, miðað við fyrri ákvarðanir sínar, hefði hann umsvifalaust á að vísa þessu máli til þjóðarinnar.

Frá þessari stundu er Ólafur fullkomlega ómerkur sem forseti þjóðarinnar og á að segja af sér þegar í stað. Það á ekki að lýðast að þetta embætti sem misnotað í pólitískum tilgangi.

PUNKTUR.                    

Forsetinn staðfestir Icesave-lög

LÍÚ lýsir enn á ný frati á þjóðina

Enn á ný hagar LÍÚ sér eins og ofdekraður oflátungur, þegar þeir lýsa fullkomnu frati á hagsmuni þjóðfélagsins, í því augnamiði að ÞEIR SJÁLFIR fá hugsanlega ölítið hærri tekjur til eigin fyrirtækja. Þær tekjur koma fyrst og fremst vegna nýtingar þeirra á stærstu gjaldeyrisauðlind þjóðarinanr; auðlind sem þeir hafa, fram til þessa, fengið gjaldfrjálsan aðgang að.

LÍÚ menn virðast ekki hugsa mjög skýrt þegar þeir vegsama hærra verð á fskmörkuðum erlendis, miðað við það sem fengist hefur hér heima. Í fyrsta lagi virðast þeir gleyma þeim kostnaði sem af því hlýst að sigla með aflann. Skip og áhöfn eru bundin við slíkt í c. a. 8 - 10 sólahringa. 

Skip og áhöfn voru kannski upptekin í 20 sólahringa við að afla þess farms, sem síðan þarf að sigla með, sem bætir 40 - 50% við tímann sem teknanna var aflað. Þessum tíma er bætt við til þess að fá (hugsanlega) 30% hærra verð fyrir aflann, en fengist hefði á einum sólahring í heimahöfn.

Þar sem fiskur telst til nauðsynlegrar neysluvöru, er sala fisks á neytendamarkaði ekki beinlínis háð tískusveiflum. Því má t. d. líta svo á að þær útgerðir sem sigla með aflann og selja hann á erlendum mörkuðum, til vinnslu þar fyrir neytendamarkað, séu fyrst og fremst að lækka verðið á unnum fiski, sem verkaður væri hér á landi.

Miðað við núverandi samgöngur, væri hægt að senda daglega (með flugi), unnar fiskafurðir á neytendamarkað erlendis; fisk sem hefði fyrir 2 - 4 sjólahringum verið lifandi, óveiddur í sjónum. 

Til þess að þjóð okkar fái að njóta slíks hámarks afraksturs af þeirri auðlind okkar sem fiskveiðilandhelgin geymir, þar nauðsynlega að banna alla sölu á óunnum fiski úr landi. Allar forsendur eru fyrir hendi til að skila erlendum fiskkaupendum umtalsvert betri vöru, með vinnslu aflans hér heima, heldur en þeir fá með kaupum á 25 - 30 sólahringa gömlum fiski, upp úr veiðiskipi á erlendum fiskmerkaði.

              

Útlendingar tilbúnir að greiða hærra verð