Svarbréf til Persónuverndar vegna Creditinfo.

Persónuvernd

b.t. Þórður Sveinsson, skrifstofustjóri lögfræðisviðs

Rauðarárstíg 10, 105 Reykjavík

 Reykjavík 13. mars 2017

 ERINDI:  Meint óheimil skráning Creditinfo á persónuupplýsingum konu minnar og nú til viðbótar einnig persónuupplýsingum um undirritaðan.

 

Ég þakka svar þitt við fyrirspurnum mínum, sem m. a. fólust í 4 spurningum. Ég varð reyndar afar undrandi á þessu svari, því engu er líkara en þú reynir að koma þér hjá að svara meginefni spurninganna. ég bendi á að ég nota leturbreytingar (litabreytingar og áhersluletur) til að leggja áherslur á einstök atriði sem ég skrifa. Fyrsta spurning var um það hvort Creditinfo Lánstraust ehf. hafi heimild til að safna og miðla fjárhagsupplýsingum án heimildar þess aðila sem söfnun beindist að?

Svar þitt var að vísa til 2. mgr. 21. gr. laga nr. 77/2000 um persónuvernd og meðferð persónuupplýsinga. Einnig vísar þú til reglugerðar 246/2001. Athygli vakti að þú nefnir ekkert það sem fram kemur í 1. kafla laga nr. 77/2000, um Markmið, skilgreiningar og gildissvið.

Í 1. gr. laganna er fjallað um markmið þeirra. Í 2. gr. er hins vegar fjallað um Skilgreiningar í 9 töluliðum. Í 1. tölulið er fjallað um hvað felist í orðinu Persónuupplýsingar.

„1. Persónuupplýsingar: Sérhverjar persónugreindar eða persónugreinanlegar upplýsingar um hinn skráða, þ. e. upplýsingar sem beint eða óbeint má rekja til tiltekins einstaklings, látins eða lifandi.“

Í 7. tölulið er fjallað um hugtakið SAMÞYKKI. þar segir:

„7. Samþykki: Sérstök, ótvíræð yfirlýsing sem einstaklingur gefur af fúsum og frjálsum vilja um að hann sé samþykkur vinnslu tiltekinna upplýsinga um sig og að honum sé kunnugt um tilgang hennar, hvernig hún fari fram, hvernig persónuvernd verði tryggð, um að honum sé heimilt að afturkalla samþykki sitt o.s.frv.“

Í 2. kafla laganna sem ber heitið: Almennar reglur um vinnslu persónuupplýsinga, kemur eftirfarandi fram í upphafi 8. gr. laganna. Þar segir:

8. gr. Almennar reglur um heimildir fyrir vinnslu persónuupplýsinga.

Vinnsla persónuupplýsinga er því aðeins heimil að einhverjir eftirfarandi þátta séu fyrir hendi:

1. hinn skráði hafi ótvírætt samþykkt vinnsluna eða veitt samþykki skv. 7. tölul. 2. gr.“

9. gr. Sérstök skilyrði fyrir vinnslu viðkvæmra persónuupplýsinga.

6. vinnslan taki einungis til upplýsinga sem hinn skráði hefur sjálfur gert opinberar;“

Með hliðsjón af því sem hér hefur verið rakið er afar athyglisvert að lesa lokamálsgrein bréfs þíns, en þar segir:

„Að lokum skal tekið fram að með fyrrnefndu ákvæði 2. mgr. 21. gr. laga nr. 77/2000, reglugerð nr. 246/2001 og starfsleyfisskilmálum er þeirri vinnslu, sem hér um ræðir, sniðinn ákveðinn stakkur með það fyrir sjónum að vernda réttindi skráðra einstaklinga samfara því að hagsmunir viðskiptalífsins, einkum af ábyrgum lánafyrirgreiðslum, séu tryggðir. Í þessu felst meðal annars að varðveislutíma persónuupplýsinga eru sett takmörk, að hinir skráðu eiga rétt á fræðslu, að rangar og villandi upplýsingar skulu leiðréttar eða þeim eytt og að öryggis upplýsinganna skal tryggilega gætt. Sá sem telur að nafn hans hafi verið ranglega fært á umrædda skrá getur sent Persónuvernd kvörtun af því tilefni. Hér með er þess óskað að fram komi hvort líta beri á fyrrnefnt erindi þitt frá 6. febrúar sl. sem slíka kvörtun.“

Hér fyrir neðan set ég 21. gr. laga nr. 77/2000 og set gulan grunn á 2. mgr. laganna en til þeirrar málsgreinar vísar þú varðandi heimildir Creditinfo til að skrá nöfn í safnskrár hjá sér án heimildar viðkomandi aðila. En 21. greinin hljóðar svo:

„21. gr. Skylda til að láta hinn skráða vita um vinnslu persónuupplýsinga þegar þeirra er aflað hjá öðrum en honum sjálfum.

Þegar ábyrgðaraðili aflar persónuupplýsinga frá öðrum en hinum skráða skal hann samtímis láta hinn skráða vita af því og greina honum frá þeim atriðum sem talin eru í 3. mgr. Sé ætlun ábyrgðaraðila hins vegar að miðla upplýsingunum innan hæfilegra tímamarka frá öflun þeirra má hann þó fresta því þar til hann miðlar upplýsingunum í fyrsta sinn.“

Það vekur óneitanlega athygli að í þeim lögum sem hér um ræðir og reglugerð sem sett er við þau lög, er hvergi sjáanlegt að gætt sé þeirra réttinda sem allir eiga að njóta samkv. 71. gr. stjórnarskrár. Þar segir að: „Allir skulu njóta friðhelgi einkalífs, heimilis og fjölskyldu.“ Til frekari áréttingar má líka líta á 2. mgr. 71. gr. stjórnarskrár, þar sem segir að:

„Ekki má gera líkamsrannsókn eða leit á manni, leit í húsakynnum hans eða munum, nema samkvæmt dómsúrskurði eða sérstakri lagaheimild. Það sama á við um rannsókn á skjölum og póstsendingum, símtölum og öðrum fjarskiptum, svo og hvers konar sambærilega skerðingu á einkalífi manns.“

Ekki er heldur að sjá að Persónuvernd taki tillit til þeirra ákvæða sem fram koma í 1. tölulið 8. gr. og 6. tölulið 9. gr. laga nr. 77/2000, sem minnst er á hér að framan. Þegar litið er til þeirrar staðreyndar sem við blasir, með vísan til meðfylgjandi ljósrits af bréfi Creditinfo til undirritaðs, dags. 7. febr. 2017, þar sem undirritaður er upplýstur um að hann sé á vanskilaskrá Creditinfo og að hjá því fyrirtæki hafi verið stofnað vefsvæði undir hans nafni, ALLT ÁN HANS HEIMILDAR.

Vakin er athygli á að 1. mgr. 8. gr. laga nr. 77/2000 segir að: „Vinnsla persónuupplýsinga er því aðeins heimil að einhverjir eftirfarandi þátta séu fyrir hendi:“ Og það þarf ekki að leita langt. í 1. tölulið 8. gr. segir svo: „1. hinn skráði hafi ótvírætt samþykkt vinnsluna eða veitt samþykki skv. 7. tölul. 2. gr.“ Og hvað skildi svo standa í 7. tölulið 2. gr. laganna. Þar segir svo:

„7. Samþykki: Sérstök, ótvíræð yfirlýsing sem einstaklingur gefur af fúsum og frjálsum vilja um að hann sé samþykkur vinnslu tiltekinna upplýsinga um sig og að honum sé kunnugt um tilgang hennar, hvernig hún fari fram, hvernig persónuvernd verði tryggð, um að honum sé heimilt að afturkalla samþykki sitt o. s. frv.“

Nú fer ekki á milli mála að ekkert samband hefur verið haft við hvorugt okkar hjóna. Engar sjálfgefnar forsendur eru heldur fyrir hendi þar sem ekkert vanskilaumhverfi er í kringum okkur. Engar löglegar forsendur eru því fyrir hendi til að skrá nöfn okkar á vanskilaskrá eða til að stofna með nöfnum okkar sérstaka einka færsluskrá í tölvukerfi fyrirtækisins Creditinfo Lánstraust ehf. Slík meðferð á nöfnum okkar og kennitölum er með öllu utan lagaheimilda.

Þess var farið á leit við fyrirtækið Creditinfo, að það lokaði þegar í stað öllum svæðum í tölvukerfi fyrirtækisins sem merkt væru nafni konu minnar. Því hafnaði fyrirtækið og hélt því fram að ekki væri heimild til að fara fram á slíkt.

Nú hefur rækilega verið sýnt fram á að fyrirtækið hefur enga löglega heimild til að hafa nafn konu minnar í tölvukerfi sínu. Og fyrirtækinu hafa ekki verið veittar neinar heimildir til skráningar slíkra upplýsinga, og mun aldrei verða veitt slík heimild. Sama er að segja um undirritaðan, sem nýlega fékk samskonar bréf frá Creditinfo, þann 7. febrúar 2017. Elfdi það til muna kröfu okkar um tafarlausa lokun og eyðingu allra upplýsinga sem vistaðar hafa verið hjá Creditinfo.

Við teljum eðlilegt að gera þá kröfu á hendur Persónuvernd að sú stofnun hafi frumkvæði að og eftirlit með, eyðingu allra skráninga og skráarsafna í tölvukerfum fyrirtækisins Creditinfo, með nöfnum okkar hjóna. Og því verði lokið eigi síðar en 24 mars 2017.

Við krefjumst þess að afrit verði tekið af öllum skráningum sem vistaðar hafa verið í tölvukerfi Creditinfo frá 1. janúar 2016 til eyðingardags og Persónuvernd falið að geyma þau gögn þar til við vitjum þeirra hjá þeim.

Miðað við hver stjórnarformaður Persónuverndar er, væri einkar óviðfeldið að þurfa að fara í opin málaferli við Persónuvernd til að krefjast leiðréttingar á svo augljósum brotum á stjórnarskrá og settum Persónuverndarlögum sem hér um ræðir. Ef stjórnendum Persónuverndar hentaði betur önnur dagsetning innan ársþriðjungsins til að ljúka málinu, en fram kemur í þessu bréfi, eru miklar líkur á að slíkt verði samþykkt.

Virðingarfyllst

f.h okkar hjóna,

Guðbjörn Jónsson

 

OPIÐ BRÉF til Forseta Íslands,

OPIÐ BRÉF

Forseti Íslands,

Hr. Guðni Th. Jóhannesson.

Reykjavík 24. febrúar 2017

ERINDI: Varðar meint vanhæfi 38 þingmanna til að skipa sæti á löggjafarþingi Íslensku þjóðarinnar, með hliðsjón af þeirri vanþekkingu á stjórnskipan lands okkar sem birtist í atkvæðagreiðslu þeirra á Alþingi, um vinnubrögð Kjararáðs.

. 

Deilur í þjóðfélaginu um heimildir Alþingis til framsals á valdi sínu til einstaklinga og lítilla hópa utan viðurkennds stjórnkerfis landsins, hafa því miður farið ört vaxandi á undanförnum árum, jafnvel áratugum. Sú deila sem varð kveikjan að þessum skrifum er deilan um ákvarðanir svonefnds Kjararáðs, sem sagt er að eigi að starfa á grundvelli laga nr. 47/2006. En í 1. gr. nefndra laga er fjallað um mikilvægustu verkefni kjararáðs. Þar segir eftirfarandi:

„Verkefni kjararáðs er að ákveða laun og starfskjör þjóðkjörinna manna, dómara, ráðherra, ráðuneytisstjóra og skrifstofustjóra í Stjórnarráði Íslands, forstöðumanna ríkisstofnana og annarra ríkisstarfsmanna sem svo er háttað um að þau geta ekki ráðist með samningum á venjulegan hátt vegna eðlis starfanna eða samningsstöðu.“

Kjararáð sem þarna um ræðir er skipað 5 mönnum. Þrír þeirra skulu kosnir af Alþingi, einn skipaður af Hæstarétti og sá fimmti skipaður af þeim: „[ráðherra er fer með starfsmannamál ríkisins]“.

Þegar litið er til þessa fyrirkomulags og það borið saman við hlutleysisreglu stjórnarskrár okkar, verður ekki betur séð en að á árinu 2006, hafi Alþingi landsins við setningu þessara laga um kjararáð, gert sig sekt um mjög alvarlegt brot á stjórnarskrá landsins á fleiri en einn veg. Lítum á nokkur atriði.

Gera verður ráð fyrir að það fólk sem sækist eftir þingsæti á löggjafarþingi þjóðarinnar, hafi tiltekna grundvallarþekkingu á stjórnskipan og stjórnarskrá landsins. Að þetta fólk viti einnig að Alþingi geti ekki með heiðarlegu móti sett lög þar sem þingmenn sjálfir afsali skyldu sinni til að verða sjálfir að taka ákvarðanir um aukningu þjóðarútgjalda, í hvaða formi sem þau útgjöld kunna að vera. Allar ákvarðanir Alþingis til myndunar einskonar úrskurðarhópa, til réttarfarslegra ákvarðana um málefni eigin ráðherra eða ráðuneytis, geta aldrei náða lengra en vera hópar sem leggi fram tillögur til niðurstöðu máls, sem síðan þurfi staðfestingu Alþingis eða viðurkenndra dómstóla.

Lagasamþykktir Alþingis handa tilgreindum aðilum til úrskurðar í deilum almennings við ráðherra, ráðuneyti eða undirstofnun ráðuneytis, getur aldrei fullnægt hlutleysis eða ákvæðum stjórnarskrár og stjórnskipunar okkar um óhlutdrægni. Sama á einnig við um lögskipaðan hóp er hafi þann megintilgang að ákvarða aukningu útgjalda ríkissjóðs, án ákvörðunar Alþingis. Í stjórnarskrá okkar eru skýr ákvæði um að ENGA greiðslu megi greiða úr ríkissjóði eða útgjöld ríkissjóðs auka, nema slíkt hafi áður verið samþykkt á Alþingi.

Þessu til viðbótar, verður það að teljast afar alvarleg aðför að því réttarríki sem hér á að vera til staðar, þegar Alþingi beitir sér fyrir samþættingu hagsmuna allra valdamestu og stærstu aðila stjórnskipunar og réttarfars. Með lagasetningu stillir Alþingi öllum þessum aðilum undir eitt sameiginlegt sjónarmið, um verndun eigin hagsmuna. En Alþingi gætir þess ekki að með samþættingu hagsmuna allra þessara valdamestu og stærstu aðila stjórnkerfis okkar, lokar Alþingi um leið öllum kæruleiðum allra stéttarfélaga, fyrirtækja og einstaklinga í landinu, til mótmæla gegn ákvörðun þeirra 5 einstaklinga sem Alþingi felur úrskurðarvald Kjararáðs.

Án framsalsheimilda á fjárreiðuvaldi ríkisjóðs, felur Alþingi tilteknum settum ráðherra og skipuðum dómurum ÆÐSTA dómsstigs þjóðarinnar að vera samábyrg Alþingi við skipun þessara 5 einstaklinga, til ólögmætrar ákvörðunar um launakjör og önnur starfskjör löggjafarvaldsins, auk allra helstu framkvæmdaaðila framkvæmdavaldsins, ásamt öllum dómurum landsins bæði í hérðaðsdómi og Hæstarétti. Hvergi er finnanlegur í landinu til þess bær aðili að geta haft lögsögu yfir þeirri ógnarsamstöðu sem Alþingi hefur mótað þarna, þvert gegn ákvæðum stjórnarskrár landsins.

Einnig er hægt að vísa til fjölda atriða í framangreindum lögum sem benda með svo afgerandi hætti til þess að annað hvort hafi þingmenn ekki lesið yfir þann texta sem þeim var ætlað að samþykkja sem lög landsins, eða þeir hafi ekki næga þekkingu á stjórnskipunarreglum og lögum til að gegna störfum Alþingismanns á löggjafarþingi landsins. Hvort atriðið á við í þessu efni ætla ég ekki að fullyrða en þó verðugt verkefni til rannsóknar, til að fyrirbyggja útskúfun réttlátrar málsmeðferðar.

Hér að framan er vísað til 1. gr. laga um Kjararáð. Í 3. mgr. 2. gr. segir einnig svo:

„Kjararáð kýs formann og varaformann úr hópi aðalmanna og setur sér sjálft starfsreglur.“

Er sá möguleiki fyrir hendi að kjörnir Alþingismenn telji sér heimilt að framselja með svo opnum hætti vald sitt yfir fjárreiðum ríkisins, að þeir geti veitt FIMM MANNA HÓPI, fullt sjálfdæmi um það hvaða starfsreglur þeir setji sjálfum sér? Lítum næst á hvað segir í 4. gr. laganna um Kjararáð. Þar segir:

„4. gr. Kjararáð skipað þremur mönnum ákveður laun og starfskjör ríkisstarfsmanna sem ekki falla undir 3. gr. og svo er háttað um að laun þeirra og starfskjör geta ekki ráðist með samningum á venjulegan hátt vegna eðlis starfanna eða samningsstöðu, sbr. 1. gr. Þetta ákvæði á ekki við um lögreglumenn, tollverði og fangaverði, sbr. 39. gr. laga nr. 70/1996, um réttindi og skyldur starfsmanna ríkisins.“

Þarna er enn eitt ólögmæta framsal Alþingis á valdi sínu og skyldu. Og nú er það einungis til þriggja einstaklinga. Heimild Alþingis til framsals valdsskyldna sinna er að finna í stjórnarskrá landsins. Varðandi ákvörðun ríkisútgjalda er sú skylda ófrávíkjanleg, að enginn annar en Alþingi geti ákvarðað ríkisútgjöld.  

Lítum þá á það sem sagt er í 5. gr. laga um Kjararáð. Þar segir svo:

„5. gr. Fullskipað kjararáð sker úr um það til hverra ákvörðun launa og starfskjara skv. 4. gr. skuli ná í nánari atriðum en þar greinir.“

 Ekki er enn farið, í lögum um Kjararáð, að fá því ráði neitt ÚRSKURÐARVALD. Úrskurðarvald er í raun dómsvald. Engum Kjararáðsmanni er gert að uppfylla skilyrði til embættis héraðsdómara. Af þeirri ástæðu, ásamt öllum öðrum ástæðunum, er með öllu útilokað að kjararáð geti haft úrskurðarvald.

En í upphafi 6. gr. laganna um Kjararáð segir:

„6. gr. Kjararáð aflar sér af sjálfsdáðum nauðsynlegra gagna og upplýsinga“

Enn á ný framselur Alþingi 5 manna hópi vald sitt til verndunar lögskipaðra mannréttinda. Þarna segir að Kjararáð af sjálfsdáðum ákveði hvaða aðferðum það beiti. Enn kemur í ljós að þeir sem sömdu lagatextann fyrir lögin um kjararáð, virðast hafa verið ókunnir ákvæðum stjórnarskrár um hlutlausa og óhlutdræga málsmeðferð, því textahöfundar telja kjararáð: „getur og heimilað málsaðilum að reifa mál sitt fyrir ráðinu.“ Ekki er þetta nú beinlínis í anda stjórnarskrár okkar.

En í lok 8. gr. laga um Kjararáð segir svo:

„Við ákvörðun launakjara skv. 4. gr. skal kjararáð sérstaklega gæta samræmis milli þeirra og þeirra kjara hjá ríkinu sem greidd eru á grundvelli kjarasamninga annars vegar og ákvarðana kjararáðs skv. 3. gr. hins vegar.

Kjararáð skal ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.“

Varla fer á milli mála að Kjararáð hefur algjörlega litið framhjá þessu ákvæði í lögum um ráðið að undanförnu en talið sig hafa sjálfdæmi, eins og víða má merkja í lögunum og einnig hefur verið vakin athygli á hér.

Í 10. gr. laga um kjararáð er þessum 5 einstaklingum enn falið fullt sjálfdæmi um hvort og þá með hvaða hætti þeir bregðist við. Í upphafi 10. gr. lagana segir svo:

10. „gr. Kjararáð skal taka mál til meðferðar þegar því þykir þurfa og ætíð ef orðið hafa verulegar breytingar á þeim launum í þjóðfélaginu sem höfð skulu til viðmiðunar samkvæmt lögum þessum eða á störfum þeirra sem úrskurðarvald þess tekur til.“

Enn virðist sjálfdæmið augljóst. Þarna er talað um verulegar breytingar en ekkert um það getið hver eigi að meta þær breytingar. Og enn er sorglegt að sjá í lögum sem ekki fela í sér neitt úrskurðarvald og engum nefndarmanni sé áskilið að hafa menntun né réttindi til að fella úrskurð, þá skuli enn vera lögð áhersla á úrskurðarvald þessarar nefndar.

Enn fremur segir eftirfarandi í 10. gr. laganna:

„Eigi sjaldnar en árlega skal kjararáð meta hvort tilefni sé til breytinga á starfskjörum sem það ákveður. Kjararáð getur þó ákveðið að stefnumarkandi ákvarðanir um innbyrðis launahlutföll og heildarstarfskjör á ákvörðunarsviði ráðsins séu teknar sjaldnar, allt að fjórða hvert ár.“

Dálítið er það merkilegt sem þarna er sagt, í ljósi þess að í lok 8. gr. er sagt að „Kjararáð skal ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.“ Þetta virðist falla illa að því sem þarna er sagt um að kjararáð geti tekið stefnumarkandi ákvarðanir um innbyrðis launahlutföll og heildarstarfskjör, án þess að taka tillit til þess sem segir í lok 8. gr. um að Kjararáð skuli ætíð taka tillit til almennrar þróunar kjaramála á vinnumarkaði.

Í handbók Stjórnarráðsins um textagerð lagafrumvarpa, er tekið fram að lagatextinn skuli vera skýr og gefa skýra mynd af því sem lögin eiga að boða. Greinilega er langur vegur frá því að lögin um kjararáð falli í slíka flokkun. Sýnt hefur verið fram á að kjararáði virðist ekki hafa verið færðar neinar skýrar reglur til að starfa eftir, því í mjög mörgum lagagreinum segir að kjararáð móti og ákveði sjálft hvernig það vinnur.   Hér í lokin skal enn hnykkt á því greinilega heimildarlausa orðatiltæki í lagatextanum að kjararáð hafi vald eða heimild til AÐ FELLA ÚRSKURÐI.

„Kjararáð skal birta ákvarðanir sínar og úrskurði og ástæður fyrir þeim opinberlega með skipulegum og aðgengilegum hætti.“

„Ákvörðunum og úrskurðum kjararáðs verður ekki skotið til annars stjórnvalds.“

Margítekað hefur verið bent á það í þessari umfjöllun um ábyrgðarlaus og óvönduð vinnubrögð Alþingis í sambandi við setningu laga um kjaradóm, nr. 47/2006. Af því sem hér hefur verið rakið er augljóst að ENGINN meintur úrskurður kjaradóms getur haft réttarfarsleg áhrif eða þýðingu af þeim ástæðum sem að framan eru raktar.

Hr. Forseti.

Eigi sá möguleiki að vera raunhæfur, að núlifandi fólk á besta aldri, geti vænst þess að samfélagi okkar verði siglt út úr margra ára virðingarleysi Alþingis gagnvart stjórnarskrá landsins, mannvirðingu og heiðarleika, verður þjóðin að eiga trausta fótfestu í embætti Forseta Íslands. Samtvinnun allra framangreindra valdaafla í þjóðfélaginu í eina hagsmunablokk launa og starfskjara, hefur um margra ára skeið birst þjóðinni í illskiljanlegum verndardómum réttarkerfis okkar yfir margháttuðum ógæfuverkum sem framin hafa verið á Alþingi.

Virðingarfyllst

Guðbjörn Jónsson

Ps: Afri af bréfi þessu verður sent til (ÖSE), Öryggis og Samvinnustofnunar Evrópu. 

Bréf 2 til Creditinfo

Creditinfo,

Höfðabakka 9, 110 Reykjavík.

Reykjavík 6. febrúar 2017.

 ERINDI: Vegna áðursendrar fyrirspurnar um heimildalausa notkun á nafni konu minnar Ragnheiðar Benediktsdóttur kt: 141042-4329

 Sæl Auður og þakka þér svarið. 

Þú svarar því skilmerkilega að það hafi verið Íslandsbanki sem óskaði upplýsinga úr VOG vanskilaskrá hjá ykkur.  EN mér er enn spurn.  Á hvaða grundvelli og eftir hvaða lagaheimildum er Ragnheiður á vanskilaskrá hjá ykkur?  Eðlilegast hefði verið að þú hefðir sent með svar þínu afritið af beiðni Íslandsbanka en þar sem það var ekki gert, fer ég fram á að fá afrit af framangreindri beiðni Íslandsbanka. Mig langar mikið til að sjá í hvaða lagaheimildir þeir vísa, því öll fjármálaumsvif Ragnheiðar fara fram hjá Íslandsbanka og forverum hans, allt aftur til Alþýðubanka.  

Í svari þínu nú segir þú að í bréfi ykkar dags. 7. jan. 2017, hafi komið fram að Íslandsbanki hafi sett fram beiðnina um upplýsingar úr VOG vanskilaskrá.  Þetta er ekki rétt. Bréfið frá 7. jan. 2017 hefst á þessum orðum: 

„Með þessu bréfi tilkynnum við að leitað hefur verið upplýsinga  um stöðu þína í neðangreindum skrám.“

Neðangreindar skrár eru svo:

1. VOG vanskilaskrá,
2. fyrirtækið Íslandsbanki,
3. og skrá um lánshæfismat. 

Með venjulegum lesskilningi á íslensku máli er sem sagt leitað að „upplýsingum“. Frá þessum aðilum, en ekkert getið um fyrir hvern leitað var, eða samkvæmt hvaða lagaheimildum leitin er framkvæmd. 

Í bréfi Creditinfo frá 7. jan. 2017, segir enn fremur: 

„Heimildir til uppflettinga eru mismunandi eftir tegund þeirra upplýsinga sem eru sóttar hverju sinni og má sjá frekari upplýsingar um þær á bakhlið þessarar tilkynningar.“ 

Á bakhlið bréfsins sem þið kallið TILKYNNINGU er að finna upptalningu eftirtalinna uppflettinga:

„Lánshæfismat: - Skuldastöðukerfi: - Kennitöluleit í fasteigna og ökutækjaskrá: - Vanskilasskrá: - Aðrar upplýsinga:“ Til nánari skýringa á því síðast talda segir í texta:

„Einstaklingar geta sótt ýmiss konar upplýsingar um sig sjálfa á þjónustuvef einstaklinga á creditinfo.is. Þessi tilkynning, sem og aðrar tilkynningar sem kunna að verða sendar síðar, birtast á vefsvæði viðkomandi (Mitt creditinfo) undir rafræn skjöl.“

Litabreytingar í texta eru áhersluatriði frá undirrituðum.

Að þið rekið „þjónustuvef fyrir einstaklinga“, hlýtur að tákna að þið rekið einhverja þjónustustarfsemi sem einstaklingar geti keypt aðgang að. Að þið bendið konu minni á, sem aldrei hefur stofnað til viðaskiptasambands við fyrirtæki ykkar, „að hér eftir verði uppflettingar um þig sendar rafrænt á vefsvæði þitt á www.creditinfo.is og birtist þar undir Rafræn skjöl.“

Þessar upplýsingar verða ekki skildar öðruvísi en svo að þið teljið ykkur hafa heimild til að fara inn í friðhelgisumhverfi hennar og sækja þangað upplýsingar sem þið seljið þeim sem eftir leita. Þið hafið nú að eigin frumkvæði upplýst að þið hafið farið inn í friðhelgi einkalífs hennar, sem varið á að vera með 71. gr. stjórnarskrár. Ragnheiður kannast ekki við að hafa veitt ykkur heimild til afskipta, njósna eða upplýsingasölu úr sínu einkalífi. Augljóslega hafið þið því játað á ykkur alvarlegt brot á skýru friðhelgisákvæði stjórnarskrár með því að vera með konu á vanskilaskrá, sem hvergi hefur verið í vanskilum í áratugi.

Þessu til viðbótar upplýsið þið síðan að þið takið ófrjálsri hendi (án heimildar hennar) kennitölu Ragnheiðar og stofnið vefsvæði hennar innan ykkar fyrirtækistölvu, eins og hún sé viðskiptaaðili ykkar. Ragnheiður kannast ekki við að hafa veitt neinum heimild til notkunar á kennitölu sinni, öðrum en þeim þjónustuaðilum sem hún er í viðskiptasambandi við vegna fastra útgjalda heimilisins. Af þeirri ástæðu er gerð krafa á ykkur að loka nú þegar umræddum viðskiptavef hennar innan fyrirtækis ykkar og eyða þegar í stað öllum upplýsingum um Ragnheiði sem kunna að vera í tölvukerfum ykkar. Að lokinni þeirri aðgerð er farið fram á að þið sendið henni keyrslupplýsingar tölvukerfis ykkar um að vefsvæði hennar og öllum gögnum um hana hafi verið eytt úr tölvukerfi ykkar, þar sem þið hafið aldrei fengið heimild til að fá afrit af neinum persónulegum gögnum hennar. Og eðlilega hljótið þið að sjá að slíkt viðskiptasamband mun ekki verða tekið upp við ykkur á næstu áratugum. 

Af öllum framangreindum ástæðum tel ég augljóst framferði ykkur geti ekki annað en verið utan lagaheimilda, þar sem fyrirtæki ykkur hefur ALDREI verið veitt heimild til að hafa nafn Ragnheiðar á einhverri skrá hjá ykkur, en þar er það greinilega án hennar vitundar og samþykkis. Sé nafn hennar tengt vanskilaskrá hjá ykkur, er þar um að ræða einhver atvik sem ekki eiga sér stoð í lögum. Ef svo er, eru þið án lagaheimilda að varpa ljótum bletti á hennar ótvíræða heiðarleika og réttsýni, sem hún hefur í hvívetna sýnt af sér í gegnum lífshlaupið. Af öllum framangreinum ástæðum vænti ég ýtarlegra útskýringa á meintum lagaheimildum ykkar til að hafa nafn hennar á skrá hjá ykkur og fara inn í viðskiptaumhverfi hennar og veita þriðja aðila  upplýsingar þaðan, allt án heimildar hennar.  

 Vænti umbeðinna upplýsinga hið fyrsta.

Með kveðju, 

Guðbjörn Jonsson

 

Er 3. dómsstigið mikilvægasta réttarfarsbótin ?

Í mörg ár hefur verið vaxandi kurr og óánægja með réttarfarið í landinu. Mörgum finnst of lítið bera á réttlæti í úrvinnslu dómstóla, en sífellt meira bera á ýmiskonar óheilbrigðum lagaklækjum. Til að auðvelda slíkt háttalag hefur lagatexti sífellt orðið ómarkvissari og fjarlægari þeim megintilgangi sem lögunum var ætlað að þjóna.

 Þarna má segja að maður komi beint að þeirri merkilegu viðleitni meðal lögfræðinga að ekkert sé í raun og veru rétt. Spurningin sé hins vegar hvernig til takist að færa fram rök fyrir því að eðlilega hafi verið staðið að verki, eða á hinn veginn að sýna fram á að við framkvæmdina hafi lög eða aðrar reglur verið brotnar. Afleiðing af þessu hefur verið sú að alltof oft rekur maður sig á lokaritgerðir útskriftarnema úr lögfræðinámi, þar sem undirstaða ritgerðar er fullyrðing einhvers „lögvitrings“, sem aldrei hefur verið rökstudd til hlýtar eða sett fram, dómtæk sönnun fyrir því að fullyrðingin sé rétt. Og kannski er í svona tilfelli mikilvægasti þátturinn fyrir þeirri skoðun að í raun sé ekkert til sem heitir RÉTT.

Eitt gleggsta dæmið um hvað talist geti rétt, er ítarlegur rökstuðningur nokkurra merkra „lögvitringa“, sem haldið hafa því fram í rituðu máli að útvegsmenn EIGI kvótann, á grundvelli þess að þeir hafi keypt hann af annarri útgerð sem hafði kvótan sem „varanlega aflaheimild“. Aldrei hef ég orðið var við að úthlutað væri í Íslenskri fiskveiðilögsögu „varanlegum“ aflaheimildum. Líklega munu fylgjendur „lögvitringanna“ halda því fram að útvegsmenn eigi varanlegar aflaheimildir. Það komi fram í fyrsta Hæstaréttardómi um sölu aflaheimilda að útgerð sé heimilt að selja frá sér varanlega aflaheimild. Gallinn við þetta er sá að ENGAR lagaforsendur voru fyrir þessari niðurstöðu Hæstaréttar, heldur eru þar einhver mistök sem ekki hafa verið krufin. Slík mistök dómstóls geta aldrei, með heiðarlegum hætti, orðið forsenda til eftirbreytni í síðari málum. En það hefur því miður verið gert, sem er augljóst dæmi um skort á heiðarleika í réttarkerfinu. 

Því miður er það sem hér hefur verið rakið ekki einsdæmi í réttarfari okkar. Þar er óhugnanlega langur listi yfir mál þar sem áberandi skortur er á heiðarleika. Þessi óheiðarleiki hefur síðan breytt úr sér og mundi ég segja að nú orðið væru fjölmiðlar stórtækari í óheiðarleikanum en réttarkerfið. Þó er eitt nýlegt dæmi þar sem réttarkerfið er annað hvort hættulega siðblint, eða það þorir ekki í bein átök við fjölmiðla. Þar á ég við mjög svo óheiðarlega og grófa aðför Sænska ríkissjónvarpsins í mars 2016, að þáverandi forsætisráðherra okkar, Sigmundi Davíð Gunnlaugssyni. Það er svona með því óþverralegasta sem ég hef séð sett fram í fjölmiðlum, því ENGIN haldbær rök voru fyrir þeim ásökunum sem fram voru bornar. Samtals voru um 20 lögbrotsatriði í kastljósþættinum sem sýndi hina óheiðarlegu aðför sænska sjónvarpsins. 

Ég ritaði Ríkissaksóknara bréf, þar sem ég benti á þessi lögbrotsatriði. Ríkissaksóknari sagði þetta ekki koma sér við. Ríkissaksóknari eyddi þó 9 árum og eflaust mörgum tugum milljóna í að reyna að fá Eggert Haukdal dæmdan fyrir sakarefni sem hann bar enga ábyrgð á. Ríkissaksóknara fannst einnig óþarfi að endurskoða dóm héraðsdóms Vesturlands frá árinu 2012, þar sem saklaus maður var dæmdur til þungrar sektar og tímabundinna sviptingar veiðiheimilda. Allur sá málsfarvegur var svo óralangt frá reglum í Íslenskum lögum. Áberandi var vanþekking lögreglunnar á þeim lögum sem þeir átti að starfa eftir. Og sama vanþekking var á réttindum manna sem grunur beindist að, án þess að fyrir höndum séu nein sönnunargögn eða formleg rannsókn hafin. Síðasti pósturinn í þessu ljóta máli var svo framganga þáverandi dómstjóra, sem var dómari í málinu. Ákæran kom fyrst fram tveimur árum eftir hið meinta brot, en engin rannsókn framkvæmd á tímabilinu. Ákæran var því gefin út 1 og ½ ári eftir að ákærufrestur rann út.

Hægt væri að rekja marga svona þætti þar sem lögregla og héraðsdómar fara með mál í tóma vitleysu. Skortur á heiðarleika þessara aðila og augljós brot þeirra á augljósum laga og mannréttindareglum eru svo mörg að manni ógnar bara að lesa þær niðurstöður af blaði. Í óformlegri talningu sem ég framkvæmdi á heimasíðum héraðsdómstóla landsins yfir árin júní 2012 til október 2014 voru dæmdir í héraðsdómum landsins 116 ólöglegir sakadómar, þar sem dómari var ekki í dómarasæti, þar sat, án löglegrar heimildar, aðstoðarmaður dómara og dæmdi fólk jafnvel til fangelsisvistar. Af þessu 116 málum sem aðstoðarmenn dæmdu, voru sakborningar án verjanda í 63 málum, eða í 53,3% málanna. Þegar skoðuð var áætlun dómstjóranna um setu aðstoðarmanna í dómarasætum síðustu 2 mánuði ársins 2014, kom í ljós að áætlunin hljóðað upp á að 190 sinnum myndu aðstoðarmenn, ólöglega, sitja í dómarasætum til áramóta 2014. 

Hér hafa aðeins verið rakin örfá dæmi sem í engu mun breytast þó 3. dómsstigið bætist við. Áfram verð vinnubrögðin þau sömu við rannsókn mála, ákæruferli og dóma héraðsdóma, vonandi með dómurum í dómarasætum. Að óbreyttu sýnist mér því 3. dómsstigið fyrst og fremst auka kostnað ríkisins en ekki auka heiðarleika í vinnubrögðum sem skila mundi réttlátari málsmeðferð. Það hefði verið umtalsvert meira gagn að því að endurskoða af heiðarleika lögin um meðferð einkamála, lög um dómstóla og lög um lögmenn. Ef þessi þrenn lög hefðu verið endurskoðuð og gerð heilsteyptari, hefði málum tvímælalaust fækkað verulega, því þá hefði fækkað þeim tilvikum þar sem farið er af stað með vonlaus mál í von um að geta blekkt dómarana. 

Áhrifamesta aðgerðin til að fækka hér dómsmálum hefði tvímælalaust verið yfirgripsmiklar endurbætur á lögum um viðskiptalíf landsins og tel ég lánastofnanir þar með. Viðskiptasiðferði hjá okkur er á afar lágu plani. Er það tvímælalaust runnið frá sömu rótum og óheiðarleiki í réttarfarsmálum, frá skorti á heiðarleika og virðingu gagnvart viðskiptaaðilanum. Réttarstaða viðskiptaaðilans/neytandans, er í Íslensku umhverfi viðskipta og réttarfars afar takmörkuð og víða minna en ekki neitt. Með því að vanda umtalsvert betur löggjöf viðskiptaumhverfis, væri líklega hægt að fækka dómsmálum á Íslandi um nánast helming. Það mundi létta á dómstólunum. 

Þá er lokavinkillinn í þessum skrifum mínum tengdur vaxandi óheiðarleika, árásarhneigðar og iðulega augljósari illkvittni fjölmargra fjölmiðla, en þó alls ekki allra. Tel ég þá vefmiðlana með fjölmiðlum. Ég hef dálítið rætt við ýmsa aðila sem skrifa í fjölmiðla og stöðugt hefur aukist undrun mín á skilningi ýmiss fjölmiðlafólks á hugtakinu „tjáningarfrelsi“. Eftir að svokallað „Wintrismál“ kom upp s. l. vor, átti ég langt og gott samtal við formann Blaðamannafélagsins. Ég verð að játa að mér kom afar einkennilega fyrir sjónir viðhorf hans til réttlætis og heiðarleika í umfjöllun. Hann gat með engu móti séð að kynnir kastljóssins 03.04. 2016 hefði verið of fullyrðingaglaður miðað við það að engar haldbærar sannanir voru til fyrir ásökunum hans á hendur þáverandi forsætisráðherra. Einnig varð ég afar undrandi á ummælum Sænska sjónvarpsmannsins Sven Bergman, í samtali við Mbl.is, þar sem hann sagði: 

„Ég skil vel að herra Gunnlaugsson og aðstoðarmennirnir hans hafi verið mjög reiðir við okkur. Ég ræddi lengi við Jóhannes Skúlason (aðstoðarmann Sigmundar Davíðs) eftir að Gunnlaugsson gekk út og sagðist skilja reiði þeirra. Það er samt ekki mitt hlutverk sem blaðamaður að hugsa um afleiðingarnar en ég skil vel tilfinningar Íslendinga“. 

Í þessu tilfelli er það einmitt þessi blaðamaður sem skipuleggur aðför að embætti forsætisráðherrans, með það að markmiði að ræna manninn æru sinni, án dómtækra sannana. Einnig var markmið þeirra að fella löglega kjörna ríkisstjórn Íslands. Það kemur mjög skýrt fram í sænska þættinum. Það sem maður er hins vegar afar undrandi á er það sem Sven segir í lok viðtalsins við Mbl.is. Þar segir hann:

„Við vorum með staðreyndirnar og spurðum spurninga út í þær, það er allt og sumt,“ greinir Bergman frá í samtali við mbl.is.“ 

Þarna fer Sven Bergman gróflega með rangt mál. Þeir voru ekki með neinar sannanir. Honum er að vísu vorkunn, því hann hefur eðlilega trúað á að rannsókn vinar hans væri byggð á traustum sönnunum, en svo reyndist ekki vera, þegar á reyndi. 

Ekki meira um þetta. Eins og hér hefur verið drepið á er óheiðarleiki í athafnalífi, viðksiptalífi og réttarfari. Afar stór þáttur í þessu er óheiðarleiki blaðamanna, sem virðast líta á sig sem einkonar fríríki, utan við lög og réttlæti þeirra þjóðfélaga sem þeir starfa í. Ég fæ ekki séð að þriðja dómsstigið breyti á neinn máta þeim vandræðium sem við stöndum frammi fyrir, því miður.

       

Athyglivert bréf til Forsætisráðherra

Mér barst fyrir skömmu athyglisvert bréf til Forstæis-ráðherra, sem Guðmundur Rafn Geirdal sendi með ýmsum spurningum varðandi sjónvarpsviðtal sem tekið var upp af sænska sjónvarpsmanninum Sven Bergman. Í viðtali við Morgunblaðið viðurkennir Sven að hann hafi, í beiðninni um viðtalið við forsætisráðherra, logið til um hvaða spurningar yrðu bornar fram. Skýrum það ekki nánar en lesum yfir bréf. Guðmundar til forsætisráðherra. Fyrirsögnin var þessi:

Subject: Sigmundur Davíð gekk út úr viðtali við SVT | RÚV

http://www.ruv.is/frett/sigmundur-david-gekk-ut-ur-vidtali-vid-svt

         

Sæll forsætisráðherra,
forsætisráðuneytinu.

Hér að ofan er vefslóð (URL) af frétt á vefsíðu (webpage) Ríkisútvarpsins Sjónvarp (RÚV) um frétt sem ber titilinn: Sigmundur Davíð gekk út úr viðtali. Fréttin er dagsett 03.04.2016 og tímasett klukkan 18:21. Innan hennar segir eftirfarandi: "Nokkrum dögum áður hafði sænski sjónvarpsmaðurinn Sven Bergman tekið viðtal við forsætisráðherra fyrir SVT þar sem hann var spurður út í félagið. Viðtalinu lauk með því að forsætisráðherra gekk út." 

Ég vil benda á að þó titillinn segi að persónan Sigmundur Davíð hafi gengið út úr viðtali, þá segir megintexti fréttarinnar ótvírætt að eftir að sjónvarpsmaður hafi tekið viðtal við forsætisráðherra, þá hafi hinu sama viðtali lokið með því að forsætisráðherra hafi gengið út. Ég vil því leggja áherslu á að það er stōðugildið forsætisráðherra sem gekk út, óháð því hvort persónan að baki því starfi hafi heitið Sigmundur Davíð á þeim tímapunkti. Þar af leiðandi hefði titill fréttarinnar átt eða mátt vera um forsætisráðherrann en ekki persónuna.

Einnig vil ég benda á að sjónvarpsmaðurinn sem tók viðtalið er sagður vera sænskur. Þá er hann nafngreindur sem Sven Bergman og nafnið lítur einmitt  út eins og sænskt nafn. Þá segir að Sven hafi tekið viðtalið fyrir SVT. Ég veit annars staðar frá að það er skammstōfun fyrir sænska ríkissjónvarpið. Byggt á þessu telur hið íslenska RÚV að þar hafi farið starfsmaður á vegum hinnar sænskrar hliðstæðu þess. 

Þetta þýðir að viðtalið var tekið við starfstitilinn forsætisráðherra í forgrunni en persónan Sigmundur Davíð var í bakgrunni. Þá þýðir þetta jafnframt að viðtalið var framkvæmt af hinu sænska SVT í forgrunni en af sænsku persónunni Sven Bergman í bakgrunni. 

Með fréttinni fylgir ljósmynd af þeim hluta myndskeiðs þar sem forsætisráðherra er staðinn á fætur og er á leiðinni út úr stofu, sem annars staðar kemur fram að er stássstofa innan móttōkuhúss ríkisstjórnarinnar, ráðherrabústaðnum við Tjarnargōtu. 

Þetta þýðir að viðtal útlendrar ríkisstofnunar, sem er hliðstæða íslenskrar ríkisstofnunar, við valdamesta mann hins íslenska stjórnkerfis; er tekið í sambærilegum aðstæðum og í stássstofunni á Bessastōðum hjá forseta Íslands eða móttōkuhúsi Reykjavíkurborgar í Hōfða. 

Á hinni sōmu ljósmynd er maður sitjandi, sem síðar í viðtalinu var kynntur af Sven Bergman sem spyrill á sínum vegum sem þekkti betur til um tiltekið atriði. Á myndskeiðinu sést að sá spyrill er ekki mættur við upphaf viðtalsins, heldur sest inn eftir að viðtalið er komið vel af stað. 

Það þýðir aftur að ekki er víst að þessi aðstoðar spyrill hafi verið kynntur fyrir forsætisráðherra áður en viðtalið hófst. Það þýðir enn og aftur að þá er ekki heldur víst að hann eða hans ráðuneytið hefði samþykkt aðkomumanninn.

Þá sést á ljósmyndinni að stóllinn sem forsætisráðherra hafði staðið upp frá, var ekki hægindastóll; líkt og algengast er að þjóðarleiðtogi sitji í þegar viðtal er tekið við hann, einkum ef um er að ræða að það sé tekið af ríkisfjōlmiðli og í móttōkuhúsi ríkisstjórnar hans. Ekki þarf annað en að rifja upp að forseti Bandarikjanna situr gjarnan við arineld í hægindastóli þegar hann er til viðtals við fjōlmiðla. 

Þvert á móti er um að ræða stól sem passaði betur þegar setið er til borðs. Þó stendur hann þarna stakur úti á miðju gólfi, líkt og honum hafi verið komið fyrir þar af starfsfólki því sem stillti upp fyrir viðtalið. Miklu eðlilegra hefði verið að nota stólinn á bak við hinn frístandandi stól en það er einmitt hægindastóll. 

Þetta bendir til að starfsfólk sænska ríkissjónvarpsins hafi viljandi sett hinn frístandandi stól á mitt stofugólfið, sem er óvenjuleg tilhōgun en ekki valið hægindastólinn þar að baki, sem aftur hefði verið vel við hæfi.

Þá er sérstakt að meðhjálpara spyrill Svens, er staddur á bak við ljóskastara, líkast því að spyrlarnir báður hafi verið staddir á bak við ljóskastarann en kastarinn hafi verið notaður til að lýsa upp andlit forsætisráðherrans. 

Slíkt er skiljanlegt að þeim hluta, að með því ætti andlit ráðherrans að hafa sést betur fyrir hinum væntanlegu sjónvarpsáhorfendum. Hins vegar leiðir þetta til að erfiðara gæti hafa verið fyrir forsætisráðherrann að sjá spyrjendurna tvo. 

Því fer maður að velta fyrir sér hvort að uppsetning þessa ljóskastara og jafnvel einnig hins frístandandi stóls, hafi verið framkvæmd til að líkja eftir kassískri uppsetningu á yfirheyrslu á meintum sakamanni. 

Annað sem maður tekur eftir er að til að forsætisráðherra geti gengið lengra en það fyrsta skref sem hann hefur tekið frá hinum einmanalega stól sem hann stóð upp frá, þarf hann að fara á milli seinni spyrjandans og  svartklædds upptōkumanns sem glittir í síðuna á. Það er engu líkara en útgōnguleiðin hafi verið plōnuð þannig að seinni spyrillinn gæti haldið áfram að spyrja forsætisráðherrann á leiðinni út. 

Hér að framan hef ég verið að segja eingōngu frá þeim þáttum sem lúta að viðtalinu sjálfu og ég veit að fram fór þann 11. mars síðastliðinn. Nú vil ég benda á þau atriði fréttarinnar sem varða það sem gerðist eftir viðtalið. Fyrst segir: "Í þættinum kemur fram að forsætisráðherra var ítrekað boðið að koma aftur í viðtal til að útskýra aðkomu að Wintris - Sigmundur þáði ekki það boð." 

Hér hefði Ríkisútvarpið Sjónvarp átt að endurtaka stōðugildið forsætisráðherra og hafði í raun ekki mátt stytta það nema í ráðherra, til að gæta formsatriða, en styttir þess í stað nafn persónunnar úr titlinum í Sigmund einan, þó án þess að megintextinn hafi kynnt Sigmund Davíð til leiks. 

Þá er Wintris þarna tengt þessari blōndu af stōðugildinu forsætisráðherra í forgrunni og persónunni Sigmundi í bakgrunni, þó framar í sōmu frétt hafi hin ónafngreinda eiginkona ráðherrans verið tengd félaginu Wintris með beinum hætti, því sagt er beinum orðum að hún hafi notað til þess sína eigin fésbók (Facebook). Mun eðlilegra hefði verið að viðkomandi fréttamenn hefðu ynnt eiginkonuna um hvernig aðkomu eiginmaður hennar og þar með persónan Sigmundur Davíð, hefði verið með að félaginu Wintris. 

Næst segir: "Fréttamōnnum var jafnframt boðið af aðstoðarmanni ráðherrans að koma á fund þar sem ræða átti málið án þess að vitna mætti í efni fundarins. Því var hafnað." Þetta þýðir að forsætisráðherra velur að láta aðstoðarmann sinn bjóða upp á fund til að ræða aðkomu hans að Wintris, sem þýðir að forsætisráðherra var þar með tilbúinn til frekari viðræðu en á fundi sem væri aðgreindur frá hinu formlega viðtali SVT, líklega þar sem hann taldi það umræðuefni passa betur á lokuðum fundi á ótilgreindum stað en í opnu viðtali í stofu móttōkuhússins. Ekki kemur skýring á afhverju fréttamenn hōfnuðu því sanngjarna boði, né hvort þessir fréttamenn væru á vegum fleiri aðila en einungis SVT. 

Í þarnæstu setningunni á eftir er svo ítrekað að eiginkona forsætisráðherrans hafi greint frá félaginu og/ eða upplýst um tilvist Wintris. Það er ruglandi en þó má ætla að boðið um hinn lokaða fund hafi þá gerst áður en fésbókarfærslan átti sér stað. Sé það rétt ályktað hjá mér, þá valdi persónan Sigmundur að ræða það við eiginkonu sína, að svara fyrir Wintris, sem hún og gerði. 

Þar með mætti álykta sem svo að ástæðan fyrir að forsætisráðherra gekk út úr viðtalinu, hafi verið sú að honum hafi fundist meira viðeigandi að fjalla um Wintris á lokuðum fundi með fréttamōnnum en fyrst þeir hōfnuðu þeim valkosti, þá hafi hann í raun fundið enn meira viðeigandi leið í gegnum eiginkonu sína.

Í lok fréttarinnar segir: "Forsætisráðuneytið fór þess á leit við SVT að umrætt atriði, þar sem Sigmundur gengur út, yrði ekki birt." Hér nafngreinir Ríkisútvarpið Sjónvarp (RÚV) aftur persónuna að baki stōðugildinu. Það er augljóst af framangreindri ljósmynd sem fylgir fréttinni, að það er forsætisráðherrann sjálfur sem er að ganga út og frá mjōg fínni stássstofu og frá formlegri uppsetningu fyrir sjónvarpstōku. Þessi þverstæða birtist um leið og minnst er á ráðuneyti hans fullu nafni, sem og skammstōfun sænska ríkisstjónvarpsins. Það hefði farið mun betur að segja forsætisráðherra en ekki Sigmund. Þá blasir við af ljósmyndinni, að SVT varð ekki við ósk forsætisráðuneytisins, heldur var svo ókurteist að fara þvert gegn þeim vilja, með því einmitt að birta útgōnguna. 

Samantekið virðist mér vera sem að forsætisráðherra hafi ekki viljað svara meiru um Wintris en hann þó gerði í hinni virðulegu stássstofu móttōkuhúss ríkisstjórnarinnar en hafi fyrst boðið upp á lokaðan fund til að svara betur en þegar því hafi verið hafnað, þá hafi svar borist í gegnum eiginkonu hans og á hennar eigin fésbók og því svari hafi fjōlmiðill á borð við RÚV tekið eftir. Það þýðir aftur að útgangan er ekki vegna frekju gestgjafans, heldur er hún viðbrōgð við ágangi spyrlanna. 

Þar af leiðandi verður það enn ljósara en ella að það virkar allt að því móðgandi að SVT hafi ekki orðið við beiðni forsætisráðuneytisins. Það þýðir aftur að hvorki ríkisstofnun innan hins sænska stjórnkerfisins, né hins íslenska, kom til móts við hinar ítrekuðu málamiðlanir forsætisráðherrans, sem birtust fyrst í gegnum aðstoðarmann hans, síðan eiginkonu og þá forsætisráðuneytið sjálft. 

Því legg ég til að núverandi forsætisráðherra, aðstoðarmaður forsætisráðherra og/eða forsætisráðuneytið leiti skýringa á þessum ósveigjanleika ríkisstofnanna beggja. Þannig liggja væntanlega fyrir rekjanleg gōgn um hvernig beiðni barst frá SVT um viðtal og svōr ráðuneytisins til baka, sem leiddi til þess að leyfi fékkst á viðtalið og við svo formlegar aðstæður, líkt því og verið væri að taka á móti sjálfum sendiherra Svíþjóðar. 

Einnig legg ég til að bæði hinn hljóðritaði texti viðtalsins, sem og þýðing hins enska hluti hans á íslensku, sé vélritaður á skjal og vandlega yfirfarinn. Það kæmi mér ekki á óvart að í ljós komi að efni viðtalsins sem samþykkt var, hafi ekki komið fram í spurningum spyrlanna, heldur hafi þeir farið út fyrir efnið. 

Það gæti falið í sér brot á heiðursmanna samkomulagi því sem lagt var upp með. Því gæti verið að útganga forsætisráðherra hafi verið óskōp eðlileg viðbrōgð, til að tjá það bæði með orðum og gerðum að stōðugildið forsætisráðherra hafi hreinlega verið gabbað í viðtal á fōlskum forsendum. 

Einnig gæti verið að í ljós komi að krafa fréttamanna um að forsætisráðherrann svari um aðkomu sína að Wintris, hefði átt að fara fram í hinu formlega viðtali í móttōkuhúsi gervallrar ríkisstjórnarinnar eða á opnum fundi þá þegar í kjōlfarið;  hafi ekki virt hina nauðsynlegu aðgreiningu á bæði stōðugildi og staðsetningu viðtals/ fundar annars vegar og fjármála persónunnar Sigmundar Davíðs Gunnlaugssonar í tengslum við fjármál eiginkonu sinnar innan friðhelgis einkalífs og heimilis. 

Ástæða þess að ég rita þennan tōlvupóst til forsætisráðherrans og/eða forsætisráðuneytis hans er sú að eftir að ég sá frétt þann 13. desember síðastliðinn eða upp úr því, að forsætisráðherrann Sigurður Ingi Jóhannsson vildi fá leyfi forseta Íslands til stjórnarmyndunarviðræðna, þá velti ég því fyrir mér hvort viðtalið þann 11. mars hlyti ekki að hafa valdið slíkri sundrung í flokki hans; að erfitt gæti reynst að sannfæra forsetann um styrkleika Framsóknarflokksins til að þola slíkar viðræður. Leit mín að svōrum hefur leitt til þess að ég setti mig í samband við fjōlda aðila og kynnti mér bæði Wintris málið og tengt. Af virðingu fyrir jákvæðum viðbrōgðum margra þeirra, mun ég áframsenda þennan tōlvupóst minn.


Kveðja, 
Guðmundur Rafn Geirdal Bragason

     

FÍFLABOÐHLAUPIÐ endurtekið

Á síðustu árunum fyrir bankahrunið 2008 fór þjóðin okkar í einskona FÍFLABOÐHLAUP, þar sem fólk atti kapps hvert við annað um vitlausustu ákvaðanir í peningamálum. Fólk hafði svo sem góða UNDANFARA, þar sem forystusveitir stóru bankana fóru spertar með greiningarsveitir sínar til að rúlla út rauða dreglinum.

Á síðasta ári mátti alveg greinilega sjá sömu sjúkdómsmerkin. Nýtt FÍFLABOÐHLAUP var geinilega hafið. Þar var keppt um vitlausustu hugmyndirnar að því hvernig við ættum að eyða tekjum komandi ára, ef fjölgun ferðamanna yrði 30 - 50% á ári, næstu tvo áratugi eða svo. Millljarðarnir voru sagðir streyma í ríkiskassann, þannig að við yrðum að vera dugleg að eyða þessum peningum.  Hver á fætur öðrum komu vitringarnir fram í fjölmiðlum, endurtók hver eftir öðrum fjölda ferðamanna og auðssöfnunina sem af þaim stafaði.

Þegar  ég var búinn að hlusta á þetta FÍFLABOÐHLAUP í nokkra mánuði, án þess að nokkurt lát yrði á, ákvað ég að fara að skoða hjá skráningu Hagstofunnar, hvernig tölur þeirra kæmu út í samanburði við FÍFLABOHLAUPIÐ. Fljótt taldi ég mig sjá að tölurnar um fjölda ferðamanna væru  heildartölur um komur til Keflavíkurflugvallar. Sá ég ekki að frá þeirri tölu væru dregnir allir þeir sem millilentu í Keflavík til áframhaldandi flugs annað.  Einnig kom í ljós að umtalsverður fjöldi landsmanna hefðu á árinu farið til útlanda, en ekki sást þess merki að nokkur þeirra hefði komið heim aftur.

Þeir skoruðu einnig hátt í FÍFLABOÐHLAUPINU, sem fóru á flug að reikna hinar miklu tekjur sem við hefðum af ferðamönnum. Nokkrir snjallir reiknimeistarar héldu því fram á tímabili að tekjurnar væru þvílíkar að það jafngilti því að hver ferðamaður eyddi hér einni milljón á dag. Við hefðum því vel efni á að setja almennilegan pening í að bæta aðstöðu ferðamanna.

Já og nú er það nýjasta sem þjóðin á að eyða peningum í. Hún á að passa að hinir erlendu ferðamenn fari sér ekki að voða í hinum augljósu hættusvæðum sem þeir fara um á ókunnum slóðum. Ég brá þessu dæmi upp í reiknilíkan. Ferðamenn eru sagðir nú um 1,5 milljónir á ársgrunni. Að meðaltali væri það nálægt 100 þúsund á mánuði. Fararstjórar í 40 manna hópferð segjast illa ráða við farþega sína. Ef það væri líkanið að við þyrftum gæslumann á hverja 20 ferðamenn, þyrftum við núna c. a. 5.000 gæslumenn strax. Kostnaður við slíkt gæti numið 4-5 milljörðum á mánuði en tekjur enn óljósar. Af skilum virðisaukaskatts gæti maður talið töluvert þar um svarta starfsemi.

Þá áratugi sem við höfum getað gengið að eins miklu lánsfé og okkur langaði í, höfum við lítið hugsað fyrir því að afla tekna fyrir samfélagið. Síðustu áratugi hefur skiptingin verið þannig að 9 á hverjum 10  starfsmönnum á vinnumarkaði, vinnur hjá hinu opinbera eða við þjónustugreinar.  1 af hverjum 10 aflar gjaldeyristekna fyrir alla hina til að eyða. Kannski örlítið íkt mynd en samt ekki mikið.

Það sem sannar fyrir manni að farin er af stað endurtekning á FÍFLABOÐHLAUPINU er sú staðreynd að ENGINN stjórnmálaflokkur hafði neinar athugasemdir við svona samsetningui vinnumarkaðarins. Allir vildu þeir mikla aukningu á fjárframlögum til heilbrigðismála, menntamála, lengra fæðinmgarorlof og hærri orlofsgreiðslur og hugmyndalistinn var stundum langur. En eftir einu tók ég, vegna þess að ég hlustaði sérstaklega eftir því að það yrði nefnt.

Allir sem tjáð hafa sig um kjaramál, hækkun kjararáðs, og fjölda mörg tækifæri til að nefna bætta greiðsluþætti, virtust sammála um að ekki þyrfti í neinu að bæta eldri borgurum þær lífeyrisgreiðlsur sem af þeim var stolið ólöglega eftir bankahrunið. Það Alþingi sem lauk störfum skömmu fyrir kosningar í haust taldist hafa tekið ákvörðun um að strax í janúar 2017 yrði ellilífeyrir ekki undir 280.000 á mánuði.  Ég hækkaði um tæp 10 þúsund hjá Tryggingastofnun, en ekki um eina krónu hjá lífeyrissjóðum.

Þetta er vægast sagt orðin þreytandi lítilsvirðing við mann eftir að hafa skilað fullum 50 árum á vinnumarkaði, að allir skuli sameinast um að gleyma því að leiðrétta lífskjör eldri borgara. OG nú þegar meira að segja Forseti Íslands telur mikilvægara að auka útgjöld til sjálfskipaðra erlendra hælisþurfenda, sem rétt eigi á að lifa hér frítt á okkar kostnað, þá er líklega kominn tími til að fara að þegja og sætta sig við að þjóðin hafi sameinast um að stela þessum ógreidda lífeyri okkar frá árunum 2009 til 2016 án þess að okkur verði greiddar neinar bætur.  Við erum víst svo aftarlega uá upptalningarlistunum að útsendingartími dugar ekki til að röðin komi að okkur.

Þetta viðtal Morgunblaðinu til mikils sóma

Þetta er vel útfært viðtal þar sem Anna fær loksins að tjá þjóðinni trúverðugri útgáfu sögunnar en reynt var að tjalda fram í Kastljósþætti í apríl 2016. Vona að fjölmiðlar fari nú að leita meira eftir sannleikanum í stað þess velta sér aftur og aftur upp úr þeim ótrúlega óheiðarleika sem Sænski sjónvarpsmaðureinn Sven Bergman og Jóhannes Kr. Kristjánsson hjá Reykjavík Media skálduðu upp til að fella ríkisstjórnina og forsætirráherrann, fyrrverandi. Ljótur leikur sem þeir munu gjalda fyrir síðar.

Staðreyndirnar virtust litlu skipta

Opið bréf til Umboðsmanns Alþingis

Umboðsmaður Alþingis,

Templarasundi 5, 101 Reykjavík.

Reykjavík 19. nóv. 2016.

 

ERINDI: Ósk um skoðun raunverulegra valdheimilda svonefndra „Úrskurðanefnda“ ýmissa málaflokka er varða samskipti almennings við stjórnkerfið.

 

 Erindi þetta er sent yður með ósk um að þér beitið frumkvæðisrannsókn varðandi þær lagaforsendur sem kunna að vera fyrir nefndum „Úrskurðarnefndum“ ýmissa málaflokka er varða samskipti einstaklinga, fyrirtækja og stofnana við þau ráðuneyti sem fara með viðkomandi málaflokk.

Sammerkt er með þeim málaflokkum sem undirritaður hefur kynnst, eða haft spurnir af, er að viðkomandi aðili verður óánægður með úrskurð undirstofnunar viðkomandi ráðuneytis. Í lögum um viðkomandi starfsemi er í flestum tilfellum settur fram sambærilegur texti, líkt hljóðandi og það sýnishorn sem hér er birt úr lögum um Almannatryggingar nr. 100/2007. Þar segir eftirfarandi í 7. gr.

„7. gr. [Rísi ágreiningur um grundvöll, skilyrði eða upphæð bóta eða greiðslna samkvæmt lögum þessum kveður sjálfstæð og óháð nefnd, úrskurðarnefnd almannatrygginga, upp úrskurð í málinu. Sama gildir um ágreining um endurkröfurétt, ofgreiðslur og innheimtu þeirra, sbr. 55. gr.]¹⁾

Ráðherra skipar þrjá menn í nefndina og jafnmarga til vara til sex ára í senn. Hæstiréttur tilnefnir tvo menn. Skal annar þeirra uppfylla skilyrði um embættisgengi héraðsdómara og vera formaður nefndarinnar en hinn skal vera læknir og varaformaður hennar. Einn nefndarmanna skal skipaður án tilnefningar. Varamenn skulu tilnefndir á sama hátt og uppfylla sömu hæfisskilyrði og aðalmenn.

Í grundvallarlögum lýðveldis okkar, stjórnarskránni, lögum nr. 33/1944, er í 2. gr. skýr ákvæði um hvernig valdsþættir skiptast milli þriggja aðila og hverjir það eru sem hafa heimild til valdsákvörðunar í hverjum hinna þriggja liða. Í fyrsta lið fer Forseti Íslands og Alþingi með löggjafarvaldið. Í öðrum lið fara Forseti Íslands og ráðherrar með framkvæmdavaldið. Í þriðja lið fara dómendur, með dómsvaldið.

Í 59. gr. stjórnarskrár segir að: „Skipun dómsvaldsins verður eigi ákveðin nema með lögum.“

Lítum þá nánar á það sem segir í 7. gr. laga nr. 100/2007. Þar er sagt að: „Rísi ágreiningur um grundvöll, skilyrði eða upphæð bóta eða greiðslna samkvæmt lögum þessum kveður sjálfstæð og óháð nefnd, úrskurðarnefnd almannatrygginga, upp úrskurð í málinu.“

Um þá nefnd sem þarna er tiltekin segir í 2. mgr. 7. gr. laga nr. 100/2007, að: „Ráðherra skipar þrjá menn í nefndina og jafnmarga til vara.“

Þegar maður les svona texta í nýlegum lögum frá Alþingi, getur maður ekki annað en spurt sig hvort Alþingismenn séu svo ókunnir og ómeðvitaðir um mikilvægustu ákvæði grundvallarlaga samfélags okkar, stjórnarskrár Lýðveldisins, að þeir skili lagatexta frá sér með slíkum ágöllum sem þarna eru. Ráðherra skipuð nefnd, sem hvergi í lögum er skilgreind til dómsúrskurða, getur ekki samkvæmt ákvæðum stjórnarskrár okkar, öðlast heimild til að fella úrkurð um þau ágreiningsatriði sem milli aðila máls standa.

Í 59. gr. stjórnarskrár segir að: >Skipun dómsvaldsins verður eigi ákveðin nema með lögum.<

Og í 60. gr. segir að: >Dómendur skera úr öllum ágreiningi um embættistakmörk yfirvalda.<

Eins og hér hefur verið rakið, verður ekki séð að Alþingi geti með lögmætum hætti veitt ráðherra valdheimild til skipunar nefndar, sem ætlað er það vald að skera úr um ágreining málsaðila við undirstofnun sama ráðherra og ætlað er það vald að skipa úrskurðaraðila innan eigin málaflokka. Í 70. gr. stjórnarskrár er afar skýrt ákvæði um grundvallarrétt þeirra er telja á rétt sinn hallað en þar segir:

„70. gr. Öllum ber réttur til að fá úrlausn um réttindi sín og skyldur eða um ákæru á hendur sér um refsiverða háttsemi með réttlátri málsmeðferð innan hæfilegs tíma fyrir óháðum og óhlutdrægum dómstóli…..“

Þá ber einnig að geta þess að Dómendur eru SKIPAÐIR til starfa í lögboðnum dómstólum. Í 20 gr. stjórnarskrár segir að: „Forseti lýðveldisins veitir þau embætti, er lög mæla.

Engan má skipa embættismann, nema hann hafi íslenskan ríkisborgararétt. Embættismaður hver skal vinna eið eða drengskaparheit að stjórnarskránni.“

Eins og hér hefur verið rakið, verða því ekki fundnar heimildir í stjórnarskrá að ráðherra skipaðar úrskurðarnefndir, utan dómstólasviðs og án skýrra sjálfstæðra laga um starfsreglur og skyldur slíkrar nefndar, geti fellt aðfararhæfa bindandi úrskurði í deilumáli einhvers aðila við undirstofnun sama ráðherra og skipaði nefndina. Að mati undirritaðs getur slík nefnd ekki með nokkurum rétti fellt íþyngjandi úrskurði í þágu undirstofnunar þess ráðherra sem veitti þeim starfið. Slík er í beinni andstöðu við meginreglu stjórnarskrár landsins um óháðan og óhlutdrægan dómstól, sem tryggi svo sem kostur er öllum þann rétt sem öllum ber, samkvæmt 70. gr. stjórnarskrár.

Stöðugt er verið að beita þessum meintu ólögmætu úrskurðarnefndum gegn fólkinu en ekki farin hin eðlilega leið 70. gr. stjórnarskrár að ljúka ágreining með réttlátri málsmeðferð innan hæfilegs tíma fyrir óháðum og óhlutdrægum dómstóli…..“

Það er von undirritaðs, að með því að vekja á þennan hátt athygli yðar á þessum alvarlega ólögmætu aðgerðum, t. d. gegn varnarlausum viðskiptaaðilum Tryggingastofnunar ríkisins, munið þér skoða lagasetninguna um meint ólögmætt sjálfstætt dóms- eða úrskurðarkerfis, innan hvers ráðuneytis fyrir sig, sem þarna hefur verið komið á fót, bersýnilega utan ákvæða stjórnarskrár, laga og réttarfarsreglna lýðveldis okkar.

Undirritaður hefur orðið fyrir ólögmætum og óréttmætum úrskurði svona nefndar, þar sem ólögmætum úrskrði var beitt gegn undirrituðum, til að hafa af honum verulegan hluta lífeyrisgreiðslna hans um nokkurra ára skeið. Nokkuð oft verður vart við einkennilega úrskuði svona nefnda. Og síðast nú í liðinni viku mátti heyra að án réttlátrar málsmeðferðar innan hæfilegs tíma fyrir óháðum og óhlutdrægum dómstóli…..“, væri Póst og fjarskiptastofnun nú að hótað að taka af Útvarpi Sögu, senditíðni fyrir stærsta sendinn þeirra, þó heimildir til slíks verði ekki auðveldlega fundnar í lögum um viðkomandi ríkisstofnun.

Rekstraraðilum Útvarps Sögu mun vera vísað á að beina kvörtunum sínum til sjálfstæðrar >úrskurðarnefndar< Póst og fjarskiptastofnunar, sem felli endanlegan úrskurð, sem verði aðfararhæfur. Af lögum um Póst og fjarskiptastofnun verður ekki séð að stofnunin hafi heimild til geðþóttaákvarðana um hverjir verði sviptir starfsleyfi einstakra tíðnisviða. Óhætt er að segja að Útvarp Saga hafi skapað sér sess sem ein vinsælasta útvrpsstöð eldra fólks og öryrkja og margra fleiri hlustenda. Segja má að Útvarp Saga sé einn gagnvirkasti fjölmiðill landsins, því þar gefst hlustendum langur tími í viku hverri til að tjá skoðanir sínar, í beinni útsendingu, á stjórnarháttum og landsmálum almennt. Á Útvarpi Sögu fær fólk, innan eðlilegra kurteisismarka, að tjá skoðanir sínar mótbárulaust. Útvarp Saga er því í raun eina hlutlausa almenningsútvarp landsins og sem ein aðal útvarpsstöð aldraðra og öryrkja.

Undirritaður veit að þér getið ekki tekið þetta erindi beinlínis sem kvörtunaratriði. Hins vegar er ljóst að mikill fjöldi eldri borgara og öryrkja mundu vilja koma á framfæri við yður svona kvörtun vegna Útvarps Sögu, sem er nánast sú eina afþreying sem er í boði fyrir okkar tekjuaðstæður, þar sem lífeyrir okkar er tæplega fyrir nauðþurfta þörfum. Af þeim sökum stendur okkur ekki til boða þau skemmti- eða afþreyingaratriði sem leikhús, tónlistahús og aðrir skemmtistaðir bjóða uppá, fyrir þá sem hafa ráð á að eyða peningum í slíkt.

Ég veit ekki hvort einhverjir hafi kvartað til yðar vegna ótvírætt ólögmætra skerðinga á lífeyrisgreiðslum til okkar, frá ársbyrjn 2009, en þær skerðingar hafa aldrei verið leiðréttar. Og lögin um lífeyri okkar frá þeim tíma aldrei verið rétt framkvæmd síðan. Ég sendi yður líklega síðar samantekt sem ég sendi Alþingismönnum, þar sem undirritaður uppskar ein minnstu viðbrögð stjórnkerfis, sem hann hefur reynt á yfir 40 ára ferli sínum í baráttu fyrir þá sem minna mega sín í þjóðfélaginu. Af sendingu erindisins á 63 þingmenn, féll ég eitt fjögurra stafa orð til baka, sem var TAKK og ekkert annað.

Bréf þetta er fyrst og fremst ætlaði til að vekja athygli yðar á þeirra alvarlegu yfirsjón sem gerð hefur verið með lagasetningu um sjálfstæðar „Úrskurðarnefndir“, ýmissa ráðuneyta í stjórnkerfi okkar og þeim alvarlegu réttarbrotum sem af þeim leiða.

Með vinsemd og virðingu,

Guðbjörn Jónsson, Fyrrv. ráðgjafi.

 

 

Hælisleitendur, sérstakur Fjárlagaliður

Ég skal fúslega viðurkenna að ég varð meira en lítið undrandi þegar ég fann >hælisleitendur< sem sérstakan Fjárlagalið í ríkisbókhaldi okkar. Það hafði alveg farið fram hjá mér að þjóðin hefði verið spurð um hvort hún vildi taka á framfæri sitt einhvern fjölda sjálfskipaðra >hælisleitenda<  og í það verkefni væri varið hluta af skatttekjum þjóðarinnar.

Hér er ég ekki að tala um að hverfa frá viðurkenndri neyðarhjálp við fólk sem lendir í raunverulegri neyð og leitar á náðir alþjóðlegra og viðurkenndra hjálparsamtaka. Hins vegar verður að viðurkenna að það er engin leið fyrir smáþjóð eins og Ísland, að ætla að bjarga öllum þeim sem sjálfir úrskurða sig hjálpar þurfi.

Það hefur hingað til sýnt sig að við getum ekki einu sinni hjálpað okkar eigin fólki, sem vegna langvarandi veikinda eða annarra atvika sem rænir fólk sjálfsaga og viljafestu til að sjá sjálu sér farborða.

Í dag er sagt að nokkur fjöldi Íslenskra ríkisborgara sé á vergangi, eigi hvergi höfði sínu skjól. Á sama tíma berast fréttir af því að heilbrigt ERLENT ferðafólk komi hingað og skrái sig sjálft hjálparþurfi. Þegar í stað er brugðist við og því fólki veitt húsaskjól, tekin íbúð á leigu, eða fáist ekki íbúð er fólkinu komið fyrir, á kostnað ríkisins, á einhverju hótelanna í borginni.

Það vakti athygli mína að ENGINN fjárlagaliður er sérmerktur Íslendingum sem ekki geta séð sér farborða. Íslending sem er hjálparþurfi, varðandi húsnæði, húsbúnað eða aðra útgjaldaliði sjálfstæðs lífs, er vísað á yfirfullt Gistiskýli Borgarinnar eða í Konukot, sem líka er þétt setið.

Þegar maður horfir á þessa smánarlegu framkomu gagnvart okkar eigin fólki, á sama tíma og erlendu ferðafólki, sem hingað kemur, fær sjálft að úrskurða sig hjálparþurfi. Það sjálft tekur því einhliða ákvörðun um að Íslenska ríkið skuli sjá þeim fyrir húsnæði sem teljist boðlegt heimili, fái allan eðlilegan kostnað greiddan auk vasapeninga, einnig fyrir börnin. Þegar við látum það spyrjast út í heim að hér geti fólk lifað á kostnað ríkisins í eitt ár eða meira og jafnframt unnið sér inn skattfríar tekjur, er viðbúið að aðsóknin aukist verulega. Erum við viðbúin að mæta  öllum þeim kostnaði sem því fylgir fyrir ríkissjóð og skattgreiðendur? Þá er jafnframt eðlilegt að spurt sé hvort eðlilegt sé að ERLENT FÓLK, geti sjálft skilgreint sig hjálparþurfi, og sé þá sjálfkrafa skilgreint með friðhelgi hér á  landi og jafnframt orðinn sem sjálfstæður fjárlagaliður?

Ég er ekki í neinum vafa um að nú rísa upp okkar þekktu öfgahópar sem virðast hafa það eina markmið að eyðileggja það samfélag sem hér hefur verið byggt upp í þokkalegri samstöðu þjóðarinnar. En þessu blessaða fólki sést yfir þá staðreynd að um leið og þeim tekst ætlunarverk sitt, hverfa þeim allar fjármögnunarleiðir sjálfu sér til framfærslu eða til greiðslu vegna baráttumála þeirra. Þá verður enginn ríkissjóður til að sækja í peninga, því ekkert samábyrgt samfélag væri að baki þeim ríkissjóði og enginn aðili sem hefði heimild til að krefja annað fólk um skattgreiðslur. Hinn stjórnlausi hópur yrði til, þar sem enginn: skóli, sjúkrastofnanir, velferðarþjóusta eða fjölskylduhjálp yrði til, umfram það sem fjölskyldurnar myndu sjálfar hjálpa sínu fólki.

En veltum okkur ekki meira upp úr þeirri stöðu, sem vonadi verður aldrei, og skoðum greiðslur ríkissjóðs undanfarin ár 2014 - 2016,  til fjárlagaliðarains HÆLISLEITENDUR. Staðan lítur svona út:

Árið 2014.

Á Fjárlögum                  464 milljónir

Á Fjáraukalögum            119,1 milljón 

                Samtals 2014 kr. 583,1 milljón krónur.

Árið 2015

Á Fjárlögum                   757 milljónir 

Á Fjáraukalögum             450 milljónir

      Samtals 2014 kr.1.207 milljónir króna

Árið 2016

Á Fjárlögum                   555,6 milljónir 

Á Fjáraukalögum             640 milljónir 

          Samtals 2014 kr. 1.195,6 milljónir króna

Samtals hafa því fjárveitingar á fjárlögum framangreind ár, vegna   >hælisleitenda< á eigin vegum, verið kr. 2.985,7 milljónir, sem skiptast þannig.

Á fjárlögum      2014-2016   kr. 1.776,6 milljónir

Á fjáraukalögum  2014-2016   kr. 1.209,1 milljónir

Útlendingastofnun er ekki búin að svara erindi mínu, sem varla er von. Þeir þurfa einhvert tíma til að taka þetta saman. Samkvæmt því sem hér kemur fram eru fjárheimildir þeirra á yfirstandandi ári vegna >hælisleitenda< samtals 1.195,6 milljónir. Hins vegar mun hafa heyrst í fjölmiðlum að kostnaður yfirstandandi árs sé kominn yfir 1.700 milljónir sem þýðir að hann er þegar  kominn rúmar 500 milljónir króna fram úr fjárheimildum og enn er haldið áfram, og nú augljóslega með því að STELA FÉ ÚR RÍKISSJÓÐI.  

Og enn er eftir einn og hálfur mánuður af árinu. Mér sýnist því stefna í að kostnaður vegna >hælisleitenda< fari á yfirstandandi ári nálæt 800 - 900 milljónum króna fram úr þegar samþykktum fjárheimildum sem fyrir hendi eru. Það þýðir í raun að 600 - 700 milljónum hafi verið stolið úr sameiginlegum sjóðum landsmanna, sem óbeinn rekstrarstyrkur fyrir þau flugfélög sem flytja hingað farþega sem ekki hafa fjárráð né önnur úrræði til að dveljast hér á landi, einkanlega á þessum árstíma.

Og þá kemur spurningin til Bjarna Ben, sem segir eldri borgara ekki eiga rétt á lögbundnum lífeyrisgreiðslu og þar með fullum  leiðréttingum aftur til upphafs ársins 2009.

Ertu enn sama sinnis um að það sé ekki hægt að gera betur í málefnum eldri borgara? Eru það bara kjararáð æðstu stjórnenda landsins og Útlendingastofnun, sem hafa frjálsa heimild til að brjóta 41. gr. stjórnarskrár, eins mikið og eins oft og þeim finnst þörf á? Erum við, eldri borgarar þessa lands svo réttlaus hér, miðað við réttarstöðu óviðkomandi fólks sem hingað kemur á eigin vegum, án þess að geta framfleitt sér, að við eigum ekki rétt á að fá það sem af okkur var ÓLÖGLEGA TEKIÐ á árunum 2009 og fram á þennan dag? Ganga svonefndir >hælisleitendur< fyrir?  

En fyrst að hægt er að stela peningum úr sameiginlegum sjóðum okkar allra, til launahækkana æðstu stjórnenda landsins, upp á tvöfaldan til þrefandan brúttó lífeyri eldri borgara, stela einnig úr sameiginlegum sjóðum til að hýsa og halda uppi erlendu fólki sem engar kröfur á til okkar sameiginlegu sjóða. - Hvers vegna er þá ekki einnig hægt að stela úr sameiginlegum sjóðum okkar til leiðréttingar á þeim þjófnaði sem framkvæmdur var, utan allra lagaheimilda, með atbeina fjármálaráðuneytis, er lífeyri okkar eldri borgara þessa lands var skertur.  Já Bjarni minn. Nú vil ég fá hreinskilin svör, ekki útúrsnúning.

Bréf til Útlendingastofnunar

Útlendingastofnun.

Skógarhlíð,   101 Reykjavík

Komið þið sæl!

Undanfarna daga hafa borist fregnir af því að hingað streymi mikill fjöldi útlendinga til að óska eftir hæli hér.  Fregnir berast einnig af því að mikill fjöldi þessa fólks sé á vegum Útlendingastofnunar vistaður á Hótelum og öðru leiguhúsnæði sem þið hafið tekið á leigu. Í þessu sambandi leita ég upplýsinga um það hvernig þessi mikli viðbótarkostnaður sé fjármagnaður, því Innanríkisráðuneytið kannast ekki við auknar fjárheimildir til stofnunar ykkar og í skráðum gögnum Alþingis hefur mér ekki heldur tekist að finna heimildir fyrir þeim gífurlegu útgjöldum sem þarna virðast á ferðinni.

 

Ég vek athygli á 41. gr. stjórnarskrár okkar nr. 33/1944 en þar segir eftirfarandi:

 

„41. gr. Ekkert gjald má greiða af hendi, nema heimild sé til þess í fjárlögum eða fjáraukalögum.“

 

Eins og sjá má af 41. gr. stjórnarskrár, verður ekki séð að stofnun ykkar hafi löglegar fjárheimildir til leigu mikils fjölda hótelherbergja fyrir óviðkomandi fólk, sem hingar kemur á ábyrgð þess flugfélags sem það flytur hingað.  Vitað er að ríkissjóður segist ekki hafa fjármagn til að leiðrétta að fullu þær lífeyrisskeringar sem af eldri borgurum voru teknar í kjölfar hrunsins 2008. Þessum aldurshópi hlýtur því að vera verulega brugðið þegar ríkisstofnun eins og ykkar opinberar að heimildarlaust sé ausið stórum fjárhæðum úr ríkissjóði, sem eðlilega mun fyrirbyggja að þessi aldurshópur fái eðlilega leiðréttingu og visitölubundna lífeyrishækkun, vegna ábyrgðarlausrar framgöngu ykkar, meðal annars.

 

Eðlilegt er, þegar ekki eru aðstæður fyrir hendi til móttöku fleira fólks frá útlöndum, að eðlilegar og löglegar hömlur séu settar á að flugfélög flytji hingað fólk sem ekki getur séð sér farborða hér með eigin fjármögnun. Það er eðlilegur neyðarréttur sem öll samfélaög hafa.

 

Ég vænti skjótra svara við fjárheimildum ykkar, til þeirrar miklu aukningar útgjalda stofnunar ykkar, sem fréttir berast af. Til dæmis afrit óskast af heimildum Alþingis til leigu þess mikla fjölda hótelherbergja, sem þið hafið sjálf sagt frá í fréttum.

 

Virðingarfyllst

Guðbjörn Jónsson, kt: 101041-3289,

Kríuhólum 4,  111 Reykjavík