Varla vandamál að selja íslenskan þorsk

Miðað við þann samdrátt sem orðið hefur á framboði og framleiðslu íslensks þorsks á undanförnum áratug, eru varla erfiðleikar að selja þessi kíló sem Svisslendingar vilja ekki.

Það er athyglisverð opinberun um litla þekkingu á meginstoðum atvinnulífs í viðskiptalandi, ef innflytjendur og seljendur íslenska fisksins í Sviss vita ekki að fiskveiðar á Íslandi hafa verið stundaðar með sjálfbærum hætti alla tíð. Mér finnst þessir viðskiptaaðilar sýna athyglisverða fáfræði og ótrúlega lítinn vilja til að kynna sér og kynna neytendum hvaða gæðavöru þeir eru að selja.

Getur verið að þeir séu búnir að fyrirgera trausti neytenda á þeim upplýsingum sem þeir gefa sjálfir um þær vörur sem þeir eru að selja?  Sé það svo, ættu þeir fyrst og fremst að líta í eigin barm, en ekki gera kröfur á þá þjóð sem í áratugi hefur verið þekkt er fyrir að vera bestu fiskframleiðendur í heimi, um að þeir láti aðila sem takmarkaða þekkingu hafa, fá að leggja gjald á framleiðsluna fyrir stimpil sem engu breytir um áratuga gæði íslenska fisksins.

Það er nægur markaður fyrir þorskinn okkar í heiminum þó Svisslendingar vilji hann ekki.              

Lokað á villtan þorsk

Áskorun til Gísla Freys Valdórssonar

Í gær og í dag hefur Gísli Freyr haft uppi stór orð um kvótakerfið, ágæti þess og blessun, en ekki treyst sér til að svara málefnalegum athugasemdum. Hann hefur einnig verið þungorður í garð Ásmundar Jóhannssonar, sjómanns frá Sandgerði. Ég ætla ekki að gefa mig út sem sérstakan talsmann eða varnaraðila hans,  en finnst óþarfi að skrökva upp á hann kvótasölu. Slíkur æsingur lýsir helst slæmu andlegu jafnvægi og einhverri fíkn í að reyna að skaða aðra, án haldbærra sannana.

En, eftirfarandi athugasemd skrifaði ég á bloggsíðu Gísla Freys nú í dag, og vænti þess fastlega að hann birti þessar umbeðnu upplýsingar.  Ég hef þrábeðið sjávarútvegsráðuneytið og fjölmarga alþingismenn um þessar upplýsingar, en enn hefur enginn geta sent mér afrit af þeim. Kannski veit Gísli um þær; svo mætti ætla af skrifum hans..  

 

Sæll Gísli Freyr!   Það vakti athygli mína að þú skildir ekki treysta þér til að svara neinu um athugasemdir mínar í gær. Af því tilefni ætla ég að skora á þig hér, á þinni eigin síðu, að birta eftirfarandi samþykktir Alþingis Íslendinga.

1.    Samþykki Alþingis fyrir svokallaðri "varanlegri aflahlutdeild". Það er hið fasta hlutfall skips í úthlutuðu aflamarki hvers árs.

2.    Samþykkt Alþingis fyrir því að fyrstu árin ætti þessi "varanlegi kvóti" eingöngu að falla til skipa sem voru í útgerð árin 1980 - 1983, eins og LÍÚ hefur haldið fram. 

3.    Samþykkt Alþingis fyrir því að handhafar þess sem kallað er "varanlegur kvóti" megi selja  hina ímynduðu hlutdeild sína sem sína eign.

4.   Samþykki Alþingis fyrir því að selja megi aflamark innan ársins (kallað kvotaleiga).

5.    Frá 1. janúar 1994 hefur verið virðisaukaskattur á allri sölu fisks, í hvaða formi sem er. Seldur kvóti er seldur óveiddur fiskur. Í stjórnarskrá okkar segir að sköttum verði ekki breytt nema á Alþingi. Því óska ég eftir að þú birtir á síðu þinni heimildir Alþingis fyrir því að virðisaukaskattur sé ekki greiddur af sölu aflaheimilda.

Ég gæti bætt við að biðja þig að rökstyðja hvaða útgerðir eru reknar með yfir 50% hagnaði, en öll kvótasala innan ársins (kvótaleiga) hefur verið hærri en 50% hlutfall af söluverði fisksins.  Í lögum nr. 71/1936 getur þú lesið  um refsinguna fyrir það að notfæra sér neyð annarra.

Og í lokin vegna ummæla um að Ásmundur hafi selt kvóta; þó ég ætli ekki að gefa mig út sem varnaraðila fyrir hann, þá er óþarfi að ljúga upp á hann. 

Framsalsheimildir komu fyrst inn í lögin um stjórn fiskveiða 15. maí 1990. Heimildir þeirra laga til framsals voru í 12. grein og voru á þessa leið: (Leturbreytingar eru mínar)

  Heimilt er að færa aflamark milli skipa sömu útgerðar eða skipa sem gerð eru út frá sömu verstöð eftir því sem hlutaðeigandi aðilar koma sér saman um enda hafi skip, sem fært er til, aflahlutdeild af þeirri tegund sem millifært er. Sama gildir um skipti á aflamarki milli skipa sem ekki eru gerð út frá sömu verstöð, enda sé um jöfn skipti að ræða að mati ráðuneytisins.

Tilkynna skal sjávarútvegsráðuneytinu fyrir fram um flutning aflamarks milli skipa og öðlast hann ekki gildi fyrr en ráðuneytið hefur staðfest móttöku tilkynningar um flutninginn frá þeim sem hlut eiga að máli.

Annar flutningur á aflamarki milli skipa er óheimill nema með samþykki ráðuneytisins og að fenginni umsögn sveitarstjórnar og stjórnar sjómannafélags í viðkomandi verstöð.

 Eins og hér má sjá var raunveruleg sala aflaheimilda ekki komin á skrið á árinu 1990; en mér skilst að á því ári hafi Ásmundur selt hlut sinn í bátnum. Hin raunverulega kvótasala fór ekki fyrir alvöru að verða einhver verðmæti, fyrr en eftir  setningu laga nr. 75/1997, um samningsveð.

Kæri Gísli!  Það er yfirleitt betra að hafa einhverja þekkingu á því sem sett er fram opinberlega, því þeir sem þú heldur þig trúlega vera að ganga í augun á með þessu rugli, þeir munu ekki taka af þér blak þegar ruglið opinberast.

Það er þörf fyrir heiðarlegt fólk í samfélagsumræðuna, því hvet ég þig til að vanda þig.   (Ég birti þetta líka á mínu bloggi)

Gangi þér vel.

Opið bréf til forstjóra Landhelgisgæslunnar

Forstjóri Landhelgisgæslunnar (LHG), hr. Georg Lárusson.

Í fréttum útvarps fyrir skömmu var sagt frá því að varðskipsmenn hefðu farið um borð í 6 báta úti fyrir Vestfjörðum, sem hefðu verið við veiðar með sjóstöng. Einnig var að skilja af fréttinni, að enginn um borð í þessum bátum hefði verið með skipstjórnarréttindi eða haft aðra tilskylda pappíra um þekkingar og öryggisþætti, til siglingar á fiskibátum af þessari stærð, (skráðum krókaaflamarksbátum).

Með vísan til fréttar um að LHG hafi vísað til lands, báti Ásmundar Jóhannssonar, sjómanns frá Sandgerði, sem og ákvæða stjórnarskrár um að ALLIR SKULI JAFNIR FYRIR LÖGUNUM, óska ég skýringa á eftirfarandi:

1.    Hvaðan hefur LHG þær heimildir sem nú virðast augljósar, til að mismuna aðilum við framkvæmd lögskipaðs erfitlits?

2.    Hvaðan hefur LHG heimildir til að sniðganga 65. gr. stjórnarskrár í framgöngu sinni gagnvart sjófarendum?

3.    Í 7. gr. laga um stjórn fiskveiða nr. 116/2006, segir orðrétt: “Krókaaflamark er óheimilt að nýta á annan hátt en við línu- og handfæraveiðar.”  Með vísan til þess að samkvæmt téðum lögum telst sjóstangaveiði hvorki línu- eða hanfæraveiði og eins og segir skýrt í lögunum að óheimilt sé að nýta krókaaflamark á annan hátt en við línu- og handfæraveiðar.”  óskast skýringar LHG á því hvers vegna rúmlega 40 fiskibátar frá Vestfjörðum, sem greinilega stunda ólöglegar veiðar úr krókaaflamarki, eru ekki þegar stöðvaðir, reknir í land og kærðir.

Vænti svara við þessum spurningum svo fljótt sem kostur er og minni á ákvæði stjórnasýslulaga þar um.

Virðingarfyllst

Reykjavík 7. ágúst 2008

Guðbjörn Jónsson 

Bátur Ásmundar færður til hafnar

Samtrygging um að brjóta niður skoðana og tjáningarfrelsi

Maður er nú löngu hættur að búast við að pólitískt kjörnir aðilar treysti sér til að standa vörð um skoðana- og tjánaingarfrelsi. Þeim virðist mikilvægara að geta viðhaldið þrælsótta og spennu, sem þeir kalla líklega völd.

Skipt um fulltrúa í skipulagsráði

Getur verðgildi gjaldmiðils verið misjafnt milli tveggja viðskiptaaðila í sama landi

Í hart nær þrjá áratugi höfum við reynt, það sem kallað er, að tryggja ákveðnum aðilum verðgildi gjaldmiðils okkar með tilteknum aðferðum. Þessar aðferðir hafa aldrei verið raunprófaðar, eða áhrif þeirrar á afkomu þjóðarinnar rannsakað. Hvers vegna ætli það sé svo? Ég tel mig vita það, en geri það ekki opinskátt meðan fólk er að brýna sellurnar.

Byrjum á því að velta fyrir okkur hver eru hin raunverulegu verðmæti krónunnar okkar; og hvort nauðsynlegt sé að verðgildið sé bara eitt, eða hvort þjóðin geti haft mörg verðgildi krónunnar. Kannski líkt og þegar ærgildi voru verðmætisviðmið. Þá gat eitt ærgildi haft mismunandi verðgildi, eftir landshlutum, héruðum eða jafnvel bændum.

Í fjölþættu viðskiptasamfélagi nútímans, er nauðsynlegt að verðgildi gjaldmiðilsins sé aðeins eitt, og það gildi um öll viðskipti sem gjaldmiðillinn er notaður við. Mikilvægt er að allir viti fyrirfram hvert verðmæti hverrar krónu er; sama hvort hún er að koma inn á heimili / fyrirtæki, eða hún sé að fara út.

Þó við höfum talið okkur reka nútímalegt fjölþætt viðskiptasamfélag undanfarna þrjá áratugi, höfum við ekki haft eitt og sama verðgildið á krónunni fyrir alla landsmenn og þar með líklegast brotið stjórnarskrá um að allir skuli jafnir fyirr lögunum. Við höfum veitt þröngum afmörkuðum hópum lagaheimild til að krefjast hærra verðs en almennt gerist í viðskiptum manna í milli innan samfélagsins, fyrir hverja krónu sem þeir geyma í banka eða lána. Lítum hér á litla dæmisögu:

Fyrirtæki sem smíðar skrifstofuhúsgögn, annarskonar húsgögn og innréttingar, var að endurnýja vélakost sinn. Til að fjármagna það fengu þeir 6 milljóna króna lán í bankanum sínum til fimm ára, (60 mánaða) með mánaðarlegum afborgunum, (að frádregnum lántökukostnaði 5.780.000). Skömmu eftir að nýja vélasamstæðan er komin í gang, ákveður bankanum að skipta um skrifstofuhúsgögn og innréttingar í nokkrum útibúum. Þeim lýst vel á framleiðsluna hjá þessu umrædda fyrirtæki og gera samning um kaupin hjá þeim. Vörurnar átti að afhenda í fjórum áföngum á tveimur árum. Samningurinn var 5,8 milljónir króna, eða nánast sama upphæð og lánið sem þeir höfðu fengið til að kaupa vélarnar sem þeir endurnýjuðu, svo þetta leit bara vel út.

Í 36. mánuði eftir lántökuna, er afgreiddur síðasti hluti pöntunarinnar til bankans og lokareikningur gerður til greiðslu á síðasta fjórðung samningsins, kr. 1.450.000. Rífandi gangur hafði verið hjá fyrirtækinu eftir komu nýju vélanna og á þessum tíma hafði safnast lausafjárstaða hjá því uppá 1,1 milljón. Þar sem 3,6 milljónir höfðu verið greiddar af láninu (upphaflega 6 milljónir) ákvað eigandi fyrirtækisns að greiða bara upp þessar 2,4 milljónir sem eftir væru af láninu, en þá kom babb í bátinn.  Krónurnar sem hann hafði fengið að láni hjá bankanum höfðu gengisfallið um 11% á þessum tveimur árum, þannig að í stað þess að borga 2,4 milljónir sem eftirstöðvar lánsins, yrði hann að borga 3.062.000. það værum eftirstöðvar lánsins nú.

Eigandi fyrirtækisins varð hissa og spurði:

Fyrst gengi krónunnar rýrnaði þetta á þessum tíma, þá hljóta krónurnar í samning mínum við bankann líka að hafa rýrnar um 11% og lokagreiðslan ætti því að vera 660 þúsundum hærri.

Bankamaðurinn sagði svo ekki vera. Þessi gengislækkun krónunnar hefði eingöngu orðið hjá bönkum og öðrum lánastofnunum.

 -------

Þetta er svolítið öðruvísi vinkill á vitleysuna sem kölluð er verðtrygging. Kannski væri betra að tala um þetta sem gengisfellingu lánastofnana á krónunni, frekar en tala um þessa vitleysu sem verðtryggingu.           

Ætli þeim takist að þvinga Ásmund til að kaupa kvóta???

Þetta er nokkuð merkilegur slagur sem einstaklingur tekur þarna við kerfi sem  ekki byggir framkvæmd sína á lagaheimildum.

Það er gott og blessað, og alveg nauðsynlegt, að hafa stjórn á því magni sem veitt er.  Það er einnig alveg nauðsynlegt að þeir sem eiga að hafa eftirlit með að lögum sé framfylgt, séu ekki sjálfir staðfastir gerendur í lögbrotum, en því miður er það svo um Fiskistofu.

Samkvæmt lögum um fiskveiðistjórnun, skal Fiskistofa hafa eftirlit með framkvæmd laganna. Þar segir að flutningur aflamarks milli skipa taki ekki gildi fyrr en Fiskistofa staðfesti flutninginn.

Athygli er vakin á því að lögin tala ekki um SÖLU aflamarks milli skipa. þau tala einungis um FLUTNING aflamarks milli skipa. Af hverju skildi það vera.

Í þessu tilfelli erum við að tala um svokallað krókaaflamark, því bátur Ásmundar er krókaaflamarksbátur.  Í lögunum er skýrt tekið fram hvernig megi nýta svonefnt krókaaflamark.  Þar segir svo í 7. gr. laganna:

“Krókaaflamark er óheimilt að nýta á annan hátt en við línu- og handfæraveiðar.”

 Þetta er afar skýrt. Það er sem sagt algjörlega óheimilt að nýta úthlutað krókaaflamark á þann veg að SELJA aflamark til annars báts, sjálfum sér til tekjuöflunar. Krókaaflamarkið má einungis nýta til veiða með línu eða handfærum.

Athygli vekur að sölur á krókaaflamarki hafa lengi farið fram, staðfestar og skráðar af Fiskistofu, sem á að sjá til þess að lögin um fiskveiðistjórnun séu virt.

Er það ekki svolítið skondið að þeir sem virðast stunda það að brjóta þessi ákvæði laganna um fiskveiðistjórnun, skuli hugsanlega verða ákærendur Ásmundar fyrir sínar fiskveiðar?       

Ásmundur mótmælir enn

Treysta ekki stjórnendum bankanna.

Varla er hægt að reikna með að erlend matsfyrirtæki gefi skýrari merki um að stjórnendum íslensku bankanna sé ekki treystandi. Þeir eru greinilega að ögra stjórnum og eigendum bankanna til að skipta út þessum stjórnendum og setja hæfari menn, með virkari heildar- og langtímahugsun í forgrunni athafna sinna.

Kannski hafa stjórnir eða eigendur bankanna okkar ekki dómgreind til að skilja þessi skýru skilaboð.          

„Matsfyrirtæki pynta íslenska banka"

Hvað er verðtrygging?? Er raunhæft að verðtryggja suma notkun gjaldmiðilsins??

Ef við veltum fyrir okkur hugtakinu "verðtrygging" komum við að fjölmörgum spurningum, eins og þeim; hvað verið er að verðtryggja?

Í því tilfelli sem hér verður fjallað um, er verið að tala um svonenfnda verðtryggingu sparifjár og lánsfjár, sem ákveðin er með lögum frá Alþingi.

Þá er eðlilegt að spyrja fyrst. Af hverju er verið að verðtryggja " sparifé og lánsfé" umfram annað fé landsmanna?  Er Alþingi i raun stætt á því að gera greinarmun á verðgildi gjaldmiðils þjóðarinnar, í innlendum viðskiptum milli þegna landsins?

Lítum á dæmi.  Fyrir nokkrum árum keypti maður sér hús í bæjarfélagi úti á landi, þar sem atvinnulíf og mannlíf var í góðu jafnvægi. Húsið kostaði 20 milljónir og átti maðurinn 11 milljónir, sem hann lagði fram, en fékk 9 milljónir lánað hjá banka sínum og lífeyrissjóði. Við kaupin var hans fjármagn til kaupa á húsinu  55% af kaupverði, en lánsfé var 45%.

Fimm árum síðar gat hann enn fengið 20 milljónir fyrir húsið sitt, aðallega vegna þess að hann hafði lagt nokkurn pening í viðhald þess og húsið leit vel út. Með því að leggja þennan pening í viðhaldið, hafði honum sem sé tekist að viðhalda verðgildi þeirra 11 milljóna sem hann setti í húsið í upphafi,,,,? eða var það ekki svo.

Nei, staðan var ekki alveg slík. 9 milljónirna sem hann fékk lánaðar til húskaupanna virðast hafa verið öðruvísi krónur en krónurnar hans. Þessar 9 milljónir voru nú orðnar rúmar 12 milljónir. Þar með var lánveitandinn, sem 5 árum fyrr hafði lánað fyrir 45% af kaupverði hússins, orðinn 60% eigandi að húsinu. Kaupandinn, sem við kaupinn hafði lagt fram sínar krónur til kaupanna og þá eignast 55% í húsinu, átti nú einungis 40% í eigninni. Þetta hafði gerst þrátt fyrir að hann hefði greitt allar afborganir af lánum, ásamt umsömdum vöxtum. Hver gat ástæða þessa verið?

Þegar að var gáð, kom í ljós að aðalástæða þessarar hækkunar á 9 milljóna lánunum, var sú að bankar og aðrar lánastofnanir þurftu að koma út á markaðinn fjármagni sem þeir höfðu tekið að láni erlendis, svo þeir fengu vaxtagreiðslur af peningunum. Þeir komu því af stað spennu verðhækkana á húsnæði í Reykjavík og höfuðborgarsvæðinu, og tilkynntu á  sama tíma um hækkun á veðhlutfalli, þannig að á tímabili fór það alveg upp í 100%.  Með þessari aðgerð afrekuðu bankarnir eftirfarandi: - Þeir juku útlán sín, þvert ofan í tilmæli Seðlabanka og ríkisstjórnar, sem vildu draga saman útlán. - Þeir komu af stað skriðu verðhækkana af ýmsum toga; þar á meðal mikilli verðhækkun á húsnæði á höfuðborgarsvæðinu. Allar þessar hækkanir, sem fyrst og fremst einkenndu höfuðborgarsvæðið, hækkuðu neysluvísitöluna, sem aftur hækkaði skuldir allra landsmanna.

 

Af þessu má ljóst vera að forsendur laga fyrir útreikningi verðtryggingar, á grundvelli neysluvísitölu, standast ekki jafnræðisákvæði stjórnarskrár. Af dæminu hér að framan, sem ekki er einsdæmi, kemur glöggt fram að íslenskar krónur eins aðila, sem eiga að vera jafn verðmætar og krónur lánveitendanna, eru gerðar upptækar til að færa lánveitandanum hækkun eigna hans, sem til er orðin vegna hækkana kostnaðarliða  utan hans búsetu- atvinnu- og athafnasvæðis. Þetta er mjög alvarleg árás á fjárhag einstaklings, þar sem 15% af eignarþætti hans í íbúðarhúsi hans, eru samkvæmt lögum, gerð upptæk til að verðbæta aðrar íslenskar krónur, sem hann fékk lánaðar til kaupa á húsinu.

Engin þjóð í hinum vestræna heimi mismunar þegnum sínum á sama hátt og Íslendingar, varðandi verðgildi gjaldmiðils þjóðar sinnar. Bandaríkjamaður getur tekið 1000 dollara lán og endurgreitt 10 árum síðar sína 1000 dollar, auk vaxta. Sama á við um Breta með pund og allar  Evru-þjóðir.  Yfirleitt er sama hvar maður ber niður til leita að mismunun, líkri því sem hér gerist, hún er ekki finnanleg.

En hvað er þá verðtrygging?

Þessari grundvallarspurningu hefur enginn stjórnmálamaður geta svarað með skynsamlegum útskýringum, því enginn veit hvert viðmiðið er. Svo virðist sem menn hafi ekki leitað neins raungildisviðmiðs, heldur notast við þau viðmið sem til voru í samfélaginu. Þau viðmið voru: Framfærsluvísitala og byggingavísitala. Fyrir tæpum 20 árum var leitað hjá Seðlabanka að gögnum sem gætu sýnt rannsóknir eða skoðanir á fjármunaflæði um þjóðfélagið, sem notað hefði verið sem grundvöllur undir verðtryggingu fjármagns. Engin slík gögn fundust, en í skrifborðsskúffu á skrifborði aðalhöfundar verðtryggingarinnar, fannst lítill handskrifaður miði, dags. í júní 1979, með eftirfarandi formúlu:

Grunnur  10.8354 x 67% framfærsluvísitölu og 33% byggingavísitölu, verði lánskjaravísitala 100.

Þetta voru einu forsendurnar sem til voru um þessa meintu verðtryggingu, meðan hún hét lánskjaravísitala, en síðar var nafni þessarar vísitölu breytt og hún kölluð neysluvísitala.

Þar sem aldrei hafði verið deilt um að peningar væru EIGN, fannst mér það strax falla illa að eðlilegri reiknings- og rökfræði, að verðtryggja ætti eina notkun peninga, þ. e. þá að þeir væru lánaðir öðrum til fjárfestinga eða annarra framkvæmda, gegn endurgreiðsluskilmálum og vöxtum. Þessa notkun peninga átti að verðtryggja með reikniformúlu byggðri á kostnaðarþáttum rekstrarliða.

Til að skilja þetta betur er nauðsynlegt að átta sig á grundvallarþáttum uppgjörsmála um rekstur og eignavirði.

Allar tekjur og allur kostnaður er skráður á svonefndan rekstrarreikning, sem einungis lifir í eitt ár hverju sinni. Ef tekjur eru hærri en kostnaður, verður til afgangur (haganaður) sem færist yfir á eignahlið uppgjörsins og eykur eignir.  Verði kostnaður hærri en tekjurnar, á rekstrarreikningnum, verður til mínus-tala (tap), sem færist yfir á eignahlið og minnkar eignirnar sem áður höfðu skapast.

Þetta er hið eðlilega ferli og flæði milli kostnaðarþátta og eigna. Aðrar tengingar milli eignastöðu og rekstrarkostnaðar eru ekki til í eðlilegu umhverfi og t. d. getur eign aldrei farið til baka yfir í rekstrarreikning og orðið þar að tekjum.

Eðli málsins samkvæmt, verða afleiðingar allra kostnaðarhækkana, sem ekki jafnast út með tekjuaukningu, þess valdandi að uppsafnaðar eignir minnka.

Eðli viðmiðunarþáttar verðtryggingar (neysluvísitölunnar) er að allar verðhækkanir (kostnaðarauki) hækka gildi hennar, sem sjálfkrafa eykur "verðtryggða" peningaeign, þannig að sparifjáreigendur / lánveitendur, fá fleiri krónur inn á sína reikninga og skuldir þeirra sem skulda aukast í sama hlutfalli.

En hvernig gengur þetta upp. Neysluvísitalan sýndi að kostnaður jókst. Samkvæmt alþjóðlegum reikningsstaðli, þýðir það að þeir sem þurftu að taka á sig þennan kostnað, án þess að fá tekjuhækun á móti, urðu að draga úr útgjöldum eða minnka eignir.

Þannig má segja að fyrirtæki, sem ár eftir ár þarf að sæta því að neysluvísitala hækkar kostnað þess meira en tekjur aukast, endar með því að verða eignalaust og gjaldþrota.

Peningamaður sem lánað hefur þessu fyrirtæki peninga, fær hins vegar aukningu eigna sinna hjá fyrirækinu, vegna hækkunar neysluvísitölunnar.

 

Sjá menn ekki þversögnina í þessum óhæfa viðmiðunargrunni fyrir verðtryggingu?

Hvaða rök hníga þá að því að peningalegar eignir manna aukist við það að vöruverð, húsnæði, bílar, föt, áfengi og tóbak o.fl. hækki?

Einu rökin sem hafa verið leidd fram eru þau að eigendur peninga eigi að vera tryggðir fyrir verðhækkunum, umfram aðra neytendur í landinu.

Stenst það ákvæði 65. gr. stjórnarskrár, um að allir skuli vera jafnir fyrir lögunum?

Nei, það gerir það ekki. En Alþingi hefur enn verið ófáanlegt til að aflétta þessu stjórnarskrárbroti af þjóðinni.

Af hverju skammið þið ríkistjórnina??

Af hverju í ósköpunum eruð þið að skamma ríkisstjórnina.

Ekki var hún að loka fyrir að erlendir fjármagnseigendur vilji lána bönkunum okkar peninga.

Ekki sagði ríkisstjórnin bönkunum að láta öll þessi erlendu lán í fjárfestingar og rekstur sem fyrirfram var vitað að ekki gæti skapað sér sjálfstætt líf og gæti einungis gengið meðan hægt væri að auka skuldir.

Ekki bannaði ríkisstjórnin bönkunum að lána þessar erlendu lántökur sínar til uppbyggingar á atvinnuvegum sem skapa myndur gjaldeyri til að endurgreiða lánin OG ÞANNIG AUKA VARANLEGA VELSÆLD Í ÞJÓÐFÉLAGINU.

Hvað er að í kollinum á ykkur?  Því ráðist þið ekki með þessu afli að stjórnum og eigendum bankanna og krefjið þá um að losa sig við þessa óhæfu stjórnendur þeirra.

Skiljið þið ekki að erlendar lánastofnanir eru fyrst og fremst að lýsa yfir vantrausti á stjórnendur bankanna, sem þegar hafa sýnt að þeir lánuðu megnið af þessum þúsundum milljarða erlendrar lántöku, til fjárfestinga og starfsemi sem fyrirfram var vitað að gæti ekki endurgreitt lánin.

Nú þurfum við að borga, OG ÞAÐ ER EKKI RÍKISSTJÓRNINNI AÐ KENNA.                

Fylgi við ríkisstjórn minnkar

Getum við vænst lækkunar verðbólgu???

Líklega líður nokkur tími áður en verðbólgan fer að lækka. Ástæður þess eru aðallega þær að enn er mikil spenna í þjóðfélaginu. Eftirspurn eftir erlendum vörum og gjaldeyri til annarra nota, er enn frekar mikil, auk þess sem enn á eftir að greiða stóra gjalddaga af svonefndum "jöklabréfum". 

Á sama tíma og þetta er að ganga yfir, eru mörg verslunar- og þjónustufyrirtæki að berjast fyrir áframhaldandi lífi sínu. Sú barátta fer fram með hækkunum á verði vöru og þjónustu, til að afla nægra tekna, svo þær dugi fyrir kostnaði. Þessi barátta er mörgum fyrirtækjum vonlítil, þar sem innstreymi lánsfjár hefur dregist verulega saman og þar með minnkar velta í þjóðfélaginu. Það verður því líklega í fyrsta lagi með næstkomandi vori, sem við getum farið að vænta lækkunar verðbólgu.

Margir hamast á ríkistjórninni og krefja hana aðgerða vegna yfirskuldsetningar bankanna. Þjóðarbúið er ekki í neinni hættu vegna yfirstandandi lánsfjárkreppu, því allir atvinnuvegir gjaldeyristekna eru með tekjustreymi í hámarki þess mögulega. Að vísu vantar okkur fleiri atvinnugreinar sem skapa gjaldeyri, en þar sem þeim málum hefur lítið sem ekkert verið sinnt undanfarna áratugi, verðum við að hafa þolinmæði til að koma slíkri starfsemi af stað.

Það athyglisverða er hins vegar að stjórnir bankanna skuli ekki enn vera búnar að skipta um stjórnendur, þar sem núverandi stjórnendur bankanna hafa greinilega fyrirgert trausti erlendra lánastofnana, vegna glæfralegra skuldsetninga sinna. Þetta vantraust sýnir sig glögglega í skuldatrygginagaálagi sem krafist er af bönkunum, sem er það hæsta í heimi. Það segir okkur að engir bankastjórar í heiminum hafa minna álit, eða minni tiltrú, en núverandi bankastjórar bankanna okkar.

Ég mundi segja að fólk ætti fyrst að spyrja stjórnir bankanna hvað þær ætli að gera til að efla tiltrú erlendra lánveitenda, og þegar það er komið fram, þá verði skoðað hvort ríkissjóður þurfi að koma að þessum málum með einhverjum hætti.

Stjórnir bankanna fyrst. Svo má skoða hjálp frá þjóðinni.

Bankarnir hafa nú ekki beinlínis stundað það að gefa þjóðinni mikið undanfarin ár, eða hvað?               

Verðbólga ekki meiri í 18 ár