Skynsamleg afstaða hjá Marinó

Ég verð að segja að ég skil vel þessa afstöðu Marinós í ljósi þess hvernig fjölmiðlar hér á landi hafa iðulega haldið á málefnum þeirra sem gagnrýna stjórnvöld og lánastofnanir.  Ég þekki þessa aðferðarfræði mjög vel, því henni var beitt gegn mér árið 1991, þegar ég var að berjast fyrir réttarstöðu fólks í fjárhagserfiðleikum.

Gerð var dauðaleit að skuldum eða misferlismálum, en höfðu ekki erindi sem erfiði. Þá var skrifuð um mig ófræingargrein í eitt af sorpritum landsins, sem tekin var til umfjöllunar í öllum fjölmiðlum, en mér varnað heimildar til að svara fyrir mig.  Viku síðar sendi lögmaður hér í borginni kærðu til Ríkislögreglstjóra, þar sem ég var kærður fyrir misferli. Enga nánari skýring fékk ég á því, í hverju misferlið væri fólgið. Þetta dugði hins vegar til að loka fyrir samstarf bankanna við  mig, og rústa þannig mikilvægu hjálparstarfi við lausn á greiðsluvanda heimila.

Fjórum árum síðar, fékk ég óformlegar upplýsingar um hvaða misferli hafði verið tilgreint í kærunni.  Ég hafði nefnilega aldrei verið kallaður til yfirheyrslu og beiðnum mínum um afrit af kærunni var ekki svarað.

Í kærunni var það misferli tilgreint, að ég hefði farið með, og ekki skilað, lykli að póskassa í andyri þess húsnæðis, þar sem ég hafi haft skrifstofu.  Hið skondna við kæruna var, að allan þann tíma sem ég leigði þarna húsnæði, hafði ALDREI verið læsing á þeim póstkassa sem ég hafði.

Enn í dag, 20 árum síðar, er enginn farinn að biðjast afsökunar á þessu framferði. Enn er reynt að halda því á lofti að ég sé sérstaklega varasamur maður, og þá sérstaklega í peningamálum. Ég er löngu kominn yfir reiðina út af þessu, en vorkenni þeim aumkunnarverðu sálum sem ekki hafa enn manndóm í sér til að viðurkenna ódrengskap sinn.

Í ljósi reynslu minnar skil ég Marinó vel, en vona engu að síður að hann verði áfram í baklandi framvarðarsveitar Hagsmunasamtaka heimilanna.                      

Ekki greint frá skuldum

Hvers vegna er bönkunum ekki stefnt fyrir ólöglega starfsemi???

Hæstiréttur hefur dæmt gengistryggð lán ólögmæt, eins og lög landsins segja afar skýrt fyrir um. Af þeirri starfsemi bankanna varð gífurlegt tjón í þjóðfélaginu. Einnig ollu bankarnir afar alvarlegu tjóni í þjóðfélaginu með vítaverðri óvarkárni í erlendum lántökum og ábyrgðarlausum útlánum.

Engin afsökun er til fyrir því að stefna ekki bönkunum, eigendum þeirra og stjórnendum, vegna þessara tjóna, sem þeir hafa valdið þjóðinni með óábyrgu framferði sínu. Stefnufjárhæðin gæti leikið  7 til 10 þúsund milljarðar, eftir því hvernig tjón væru reiknuð. 

Ég veit ekki hvort það er enn einn óvitaskapurinn hjá stjórnendum bankanna, að reyna að leggja stein í götu ógildingar hinna ólöglegu útlána þeirra, eða ásetningur um að valda þjóðinni enn meira tjóni en þeir hafa nú þegar gert.

Framganga þeirra er alla vega ekki fyrirmynd um skynsemi.                   

Bankar veita ekki skaðleysisyfirlýsingar

Athyglisverður einhliða áróður

Það kemur ekki á óvart að heyra svona lagað frá Ragnari Árnasyni. Hann virðist ekkert vita um hvernig peningar verða til. Þeir bara koma frá útlöndum þegar við óskum eftir þeim. Því miður eru nánast engir ALVÖRU hagfræðingar til hér á landi, því háksólarnir hér hafa, um langt árabil, einungis kennt krónufræði, en ekki raunverulega hagfræði (þjóðarhag).

Í krónufræði gera menn ekki greinarmun veltuaukningu, tilkominni með erlendu lánsfé, og raunverulegum vexti þjóðarhags, HAGVEXTI. Þessir menn eru líka svo miklir kjánar að þeir halda að þjóðin þurfi ekki að standa ábyrg fyrir værðmæti gjaldmiðils síns, ef hann heitir það sama og gjaldmiðill einhverrar annarrar þjóðar. 

Er nokkur furða þó þjóðin sé sokkin mjög djúpt í óviðráðanlegar skuldir, sem nauðsynlegt verður að afskrifa, því marga áratugi tæki að greiða þær allar. Það er afar merkilegt, og sýnir glögglega mikinn skort á raunveruleikaskyni, að félag viðskpta- og hagfræðinga, skuli fá einn helsta arkitekt hringavitleysunnar sem olli hruninu, til að hafa framsögu á fundi, þar sem framtíðarmöguleikar þjóðarinnar eru skoðaðir.

Ég ætla ekki að lýsa svona óvitaskap frekar.                     

Gjaldeyrishöft kosta milljarða

Þarf ekki meiri heildarsýn til að bjarga málunum??

Ég verð að segja að mig undrar stórlega dómgreindarleysi stjórnvalda, hvað þesar tillögur varðar. Ekki síður er ég undrandi á viðhorfum þeirra Suðurnesjamanna, sem tjá sig um sýndarlsunir stjórnvalda.

Allt eru þetta tillögur sem kalla á aukin fjárútlát hjá ríkissjóði. Þeim sama ríkissjóði sem er að skera verulega niður fjárveitingar til heilsugæslunnar á svæðinu, ásamt heilsugæslu á flestum stöðum landsbyggðarinnar.

Einnig eru, vegna fjárskorts ríkissjóðs, skorin niður framlög til sjúkra, öryrkja og aldraðra, auk fjölda þjónustuþátta við þessa aðila. Mig undrar stórlega að forystufólk ríkisstjórnar okkar skuli hafa svona litla og takmarkaða yfirsýn yfir vandamál þjóðarinnar. Og að einu lausnir þeirra gegn vanda á einum staðnum, sé að lofa þeim fjármagni til aukinnar þjónustustarfsemi. Fjármagni sem þeir verða þá að taka af öðrum, því ríkissjóður er meira en tómur. Það vantar marga milljarða þar til raunhæft væri að bæta við nýjum þjónustuþáttum.

Ef hægt væri að segja að heimska ætti sér einhverja skýra birtingarmynd, þá birtist hún svo sannarlega í þessum loforðapakka stjórnvalda, til Suðurnesjafólks.  En það fólk, á svo sannarlega eitthvað betra skilið en innantóma heimsku, sem hlær við flestum sem horfa á heildarmyndina.            

Hvað segja Suðurnesjamenn?

Þetta er athyglisverð frétt

Ég sé ekki betur en þarna hafi fjármálaráðherra farið út fyrir lagaheimildir sínar, þar sem hann aflar ekki heimilda á Alþingi fyrir þeim kaupum sem þarna er lýst.

Ljóst er, að samkvæmt stjórnarskrá okkar og fjárreiðulögum, er fjármálaráðherra skylt að leita heimildar hjá Alþingi áður en fjármunum rísksjóðs er ráðstafað, öðrum en þeim er fram koma í fjárlögum ársins.

Ekki verður betur séð en ráðherra haf þarna tekið ýmsar sjálfstæðar ákvarðanir, og það án þess að leita heimilda þar um, eða gera Alþingi grein fyrir gjörðum sínum ótilkvaddur.

Einhvern veginn hélt ég að stjórnmálamenn hefðu heitið þjóðinni því, í framhaldi af skýrslu Rannsóknsrnefndar Alþingis, að snúa gjörsamlega við blaðinu og fara að stjórna eftir stjórnarskrá og lögum, í stað þeirrar einræðisstjórnunar sem viðgengist hafði.

Af þeirri framgöngu fjármálaráðherra sem þarna er lýst, virðist sem hann skilji ekki gildi réttra stjórnarhátta, eða hann skynji ekki hvað er rétt eða rangt. Hvort er, ætla ég ekki að dæma, að þessu sinni.                   

Skuldastaða þjóðarbúsins lækkaði

Þing og stjórnsýsla föst í spillingunni

Að lesa þessa frétt flytur manni þann kalda veruleika að stjórnmál á Íslandi eru alls ekkert á leið út úr spillingu, ráðaleysi og eigin- og flokkshagsmunapoti. HJá þessum öflum er þjóðfélagið greinilega í aukahlutverki.

Efst á lisa virðist vera að uppfylla atlögu AGS að sjálfbærni þjóðfélags okkar, með því að skerða svo samfélagsþjónustu okkar að fólk tapi tilfinningunni fyrir að þjóðin geti verið sjálfstæð og efnahagslega sjálfbær.  Það er afar hart Þegar stjórnvöld láta AGS ganga svo langt að stöðva innlendar framkvæmdir, sem framkvæma á fyrir innlent fyrirliggjandi fjármagn. Að stöðva slík, í þeim eina tilgangi að skapa aukið atvinnuleysi, samdrátt og óöryggi íbúa landsins.

Alvarlegustu mistökin gerðu ríkisstjórn og þingheimur í fyrstu viðbrögðum sínum, með því að yfirtaka bankana sem heild. Engin þörf var á því. Næg trygging fyrir öllum daglegum viðskiptum, bæði innanlands og við útlönd, hefði verið að yfirtaka innlánsdeildir og skuldabréfadeildir, með höfuðbækur 66 og 74,(viðskiptabankaþátt bankakerfisins). Skilja hefði átt eftir í gömlu bönkunum alla fjárfestingastarfsemina, þ. e. kauphallarverðbréf, hlutabréf og kúlulán, svo eitthvað sé tínt til. Þetta var hægt að gera á einni nóttu, því Reiknistofa bankanna keyrir heildaruppgjör allra reikninga bankakerfisins á hverri nóttu, eftir starfsdag. Með einfaldri skipun um að allir reikningar framangreindar innláns- og skuldabréfadeilda keyrðust inn á nýja kennitölu, hefði daglegt viðkiptaumhverfi verið skilið frá ruglinu á einni nóttu.

Að því búnu hefði ríkisstjórn og Alþingi átt að taka ákvörðun um að gefa út nýja krónu, sem væri 1/10 verðmætari en sú gamla.  Innköllun gömlu myntarinnar væri strax tilkynnt, að gerð yrði á næstu þremur mánuðum eftir að nýja krónan væri tilbúin. Til að koma í veg fyrir magnkaup stóreignaaðila á gömlu krónunni, væri tekið fram að til að fá gömlu krónunni skipt fyrir nýja, þyrfti að sanna að eðlileg gjöld og skattar hefðu verið  greiddir af fjármagninu. Eftir þetta þriggja mánaða tímabil, yrði gamla krónan verðlaus, í höndum þeirra sem ekki hefðu gefið sig fram til myntbreytinga.

Með þessu móti hefðu útráðsarvíkingarnir komið sjálfir með ránsfeng sinn, eða hann orðið verðlaus. Engir bankar hefðu fengist til að kaupa af þeim gömlu krónurnar, eftir að tilkynning um myntbreytingu hefði verið gefin út, og þeir erlendu bankar sem keypt hefðu af þeim krónur fyrir erlenda mynt, hefðu látið kaupin ganga til baka. Þeir sem tæmdu fjármagnið frá þjóðfélaginu, hefðu því einungis átt eina leið, ef þeir hefðu viljað gera sér einhverja eign úr sjóðum sínum.

Að þessu loknu hefði þurft að gera heildarúttekt á því hve mikið fjármagn þyrfti að vera í umferð, til að halda atvinnulífinu, samfélags- og velferðarkefunum gangandi, og kenna fólki hin eðlilegu gildi sjálfbærni þjóðfélagsins. Slík gildi eru því miður löngu týnd úr dagfarsvitund mikils fjölda þjóðarinnar.

Hefði svona verið brugðist við, væru margir Íslendingar brosmildir í dag.               

Á erfiðum stað í viðreisninni

Lánið var íslenskar krónur

Þetta er ekki í fyrsta skipti sem alvarleg asnastrik sjást frá héraðsdómi Suðurlands. Undarlegt að greindarvísitala skuli ekki vera aukin í þessum héraðsdómi. Réttarríkinu stafar veruleg hætta af óvönduðum úrskurðum, sem þaðan koma. líkt og þeim dómi sem hér verður fjallað um.

Málið E-260/2010 fjallar um innheimtu eins skuldabréfs, sem gefið er út til Glitnis, banka, þann 5. september 2007. Eins og í dómnum segir er: "Skuldabréfið sé að fjárhæð CHF. 174.186.-, svissneskir frankar, og JPY. 16.345.211.-, japönsk yen. Jafnvirði þá kr. 20.000.000,00.

Strax þarna má vera ljóst að þarna er ekki um erlent lán að ræða. Ástæða þess er sú að um er að ræða einungis eitt skuldabréf, en ofangreindar myntir eru tvær.

Í löglegu skuldabréfaformi hérlendis, er skylt að heildarupphæð skuldabréfsins komi fram í tölustöfum, í til þess gerðum reit á eyðublaðinu. Einnig er á sama eyðublaði annar reitur þar sem heildarfjárhæð lánsins skal koma fram, rituð með bókstöfum.

Eins og að ofan greinir, segir dómarinn sjálfur í dómi sínum að lánið hafi verið CHF 174.186.   Hins vegar segir hann einnig að skuldabréfið hafi verið JPY. 16.345.211.  Í þriðja lagi segir dómarinn að lánið hafi verið að jafnvirði þá kr. 20.000.000,00.

Eins og að framan greinir, er einungis ein lína í skuldabréfaformi okkar, sem ætluð er til skráningar þeirrar fjárhæðar sem skuldari skuldar lánveitandanum, samkvæmt því skuldabréfi sem um ræðir. Ef lánveiting þessi hefði verið í þeim tveimur myntum sem tilgreindar eru, hefðu skuldabréfin þurft að vera tvö, fyrir sitt hvora myntina. Að skuldabréfið sé einungis eitt, og líklega með tilgreindri kr. 20.000.000,00 í viðkomandi fjárhæðarreitum skuldabréfsins, staðfestir að lánið var veitt í íslenskum krónum, en ekki erlendum myntum.

Þegar lengra er lesið í rituðum kröfuskýringum stefnanda, verða dómaranum á fleiri skissur. Lítum á hvað lögmaður Íslandsbanka segir um kröfur sínar.

"Skilmálar skuldabréfsins kveði svo á, að verði vanskil á greiðslu afborgana eða vaxta af skuldabréfinu eða aðrar vanefndir sé lánveitanda heimilt að fella alla skuldina í gjalddaga fyrirvaralaust og án uppsagnar."

Þetta er eðlilegt, og í fullu samræmi við löglega skuldabréfaform. Það sem á eftir kemur er hins vegar afar athyglisvert. Þar segir:

"Ennfremur að lánveitanda sé heimilt að umreikna skuldina í íslenskar krónur í lok gjaldfellingardags miðað við skráð sölugengi lánveitanda á þeim myntum sem skuldin samanstandi af."

Þetta ákvæði stenst ekki. Banki getur ekki áskilið sér rétt til breytinga á formi skuldar, sem er samkvæmt undirrituðu og þinglýstu skuldabréfi.  Bankanum ber að lýsa kröfunni í þeirri mynt sem rituð er í framangreindar fjárhæðarlínur skuldabréfsins. Til breytinga, eins og að framan greinir, þarf annað hvort samkomulag á jafnræðisgrunni eða dómsúrskurð. Enginn getur áskilið sér rétt til að fara, einhliða á sínum forsendum, inn í fjárræði annars aðila, þó sá aðili sé í skuld við hinn aðilann. Til slíks þarf alltaf dómsúrskurð.

Og áfram segir í kröfuskýringum stefnanda:

"Skilmálum skuldabréfsins hafi verið breytt með skilmálabreytingu þann 19. nóvember 2008, þannig að eftirstöðvarnar, þá CHF 166.633 og JPY 15.636.919, án vaxta skyldu framvegis endurgreiðast með 6 vaxtagjalddögum á eins mánaðar fresti, í fyrsta sinn 20. nóvember 2008 og 287 afborgunum á eins mánaðar fresti, í fyrsta sinn þann 20. maí 2009."

Þetta er nokkuð undarleg kröfuskýring stefnanda. Það er engin leið að átta sig á hvaða fjárhæð er ætlað að endurgreiðast með "6 vaxtagjalddögum á eins mánaðar fresti, í fyrsta sinn 20. nóvember 2008."  Og hins vegar hvaða fjárhæð er ætlað að endurgreiðast með "287 afborgunum á eins mánaðar fresti, í fyrsta sinn þann 20. maí 2009."

Og enn segir í kröfuskýringum stefnanda:

"Skuldabréf þetta sé í vanskilum frá vaxtagjalddaga 22. desember 2008. Skuldabréfið hafi verið gjaldfellt og eftirstöðvar skuldabréfsins umreiknaðar þann dag í íslenskar krónur, í samræmi við 10. gr. í skilmálum bréfsins, vegna vanskila. "Uppreiknaðar eftirstöðvar skuldabréfsins við gjaldfellingu, séu samtals kr. 39.913.111,00 sem sé stefnufjárhæð máls þessa."

Hafi skuldabréfið, sem gefið var út fyrir láninu, verið í erlendri mynt, var bankanum skylt að lýsa kröfunni og innheimta hana í þeirri mynt, því bankinn hefur ekki sjálfdæmi um að breyta einhliða skuldbindingum viðskiptamanna sinna.  Eins og að framan greinir, er 10. gr. skuldabréfsins andstæði íslenskum lögum, þar sem hún gengur þvert gegn ákveðnum fyrirmælum laga nr. 38/2001. Greinilega er lögmaður stefnanda meðvitaður um þetta, því hann vísar ekki til þess, í tilvísun sinni til 10 greinarinnar, að hún styðjist við einhver tiltekin lög.

Að lokum skal svo vísað til myntar og fjárhæðar í stefnu vegna málsins, en þar segir að: "Stefnufjárhæðin kr. 39.913.111,00"  Ef stefnt hefði verið vegna skuldar í erlendum myntum, hefði stefnufjárhæðin átt að vera samtala hverrar myntar fyrir sig.

Athyglisvert er að lögmaður stefnanda vísar í niðurstöðum stefnu sinnar til 10. gr. skuldabréfsins, en styður þá grein skuldabréfsins hvergi við nein lög. Það er að vísu skiljanlegt, þar sem 10. gr. skuldabréfsins gerir það sem algjörlega er andstætt lögum, að tryggja verðgildi íslenskrar lánsfjárhæðar, með tveimur erlendum gjaldmiðlum.

Eins og hér hefur verið rakið, ber málatilbúnaður lögmanns stefnanda svo augljóslega með sér að innheimtan snýst um íslenskt lán, sem verðtryggt er með viðmiði við tvo erlenda gjaldmiðla. Skuldabréfið er aðeins eitt, sem er fullnægjandi sönnun fyrir því að ekki er veriðað innheimta skuld tveggja erlendra mynta.

Að sinni ætla ég ekki að elta uppi barnalegan einfeldningsþátt í niðurstöðum dómarans, en lík þó þessari yfirferð, að sinni, á eftirfarandi orðum hans í niðurstöðunum:

"Með því að um var að ræða erlent lán þykir mismunur á gengi umræddra gjaldmiðla og íslenskri krónu ekki skipta máli í þessu sambandi."

Þetta segir blessaður óvitinn þó honum eigi að vera ljóst, samkvæmt gögnum málsins, að skuldabréfið er einungis eitt, með íslenskri krónutölu í upphæðarreit. Hann hefur engar þinglýstar löglega láns- eða fjárskuldbindingapappíra, sem gefa honum rétt til að tengja innheimtuna við eina tvo tilnefndu erlendu gjaldmiðla.

Ætlar kjánakap og hreinum asnagangi aldrei að linna?????

                 

Tveggja ára fyrning er blekking

Ég undrast hve verulega er ábótavant skilning á jafnræðisreglu stjórnarskrár, hjá þeim aðilum er sömdu frumvarpið til breytinga á gjaldþrotalögum, þingskjal 116, sem nú liggur fyrir Alþingi.  Þeir hyggjast byggja upphaf fyrningarfrests, eftir gjaldþrot á þeim tímapunkti er skiptastjóri ljúki skiptum og tilkynni til héraðsdóms um skiptalok.

Engin regla er til um það hvenær skiptastjóri eigi að ljúka skiptum. Honum er því í sjálfsvald sett hvenær réttur þrotamanns til upphafs tveggja ára fyrningarfrests, eftir gjaldþrot hefjist. Þar sem Alþingi er skylt, í lagasetningum sínum, að gæta jafnræðis gagnvart þegnum þjóðfélagsins, er augljóslega útilokað að upphafstími nýs fyrningarfrests hefjist eftir hentugleikum skiptastjóra, hverju sinni. Þessi framsetning er svo fáheyrður barnaskapur, að manni hrís hugur við að svona lagað skuli koma frá ráðuneyti og ráðherra í stjórnsýslu okkar.

Þriðja málsgrein 1. gr. þessa frumvarps er þvílíkur óskapnaður í orðavali og ruglingslegri merkingu að forsætisnefnd Alþingi hefði átt að vísa frumvarpinu frá, vegna óskýrrar meiningar.  Hægt er að toga meiningar þessa texta í margar áttir. Lítum aðeins á hvað þarna segir:

"Fyrningu krafna sem um ræðir í 2. mgr. verður aðeins slitið á ný með því að lánardrottinn höfði innan fyrningarfrests mál á hendur þrotamanninum og fái þar dóm um viðurkenningu á fyrningarslitum gagnvart honum. Slíka viðurkenningu skal því aðeins veita með dómi að lánardrottinn sýni fram á að hann hafi sérstaka hagsmuni af því að slíta aftur fyrningu, svo og að líkur megi telja á að fullnusta geti fengist á kröfu hans á nýjum fyrningartíma, en að gengnum slíkum dómi gilda almennar reglur um fyrningu hennar."

Lítum aðeins á hvað þarna stendur. Kröfuhafar í þrotabú geta haft margar aðrar rétthafastöður en stöðu lánardrottins. Athygli má líka vekja á ritvillunni í þess orði. lánardrottinn er í raun handhafi láns eða heppni þrotamans. En "lánadrottinn" er handhafi skuldar á hendur þrotamanni.

Varla flækist fyrir lögmanni lánadrottins að reiða fram rök þess efnis að umbjóðandi hans hafi sérstaka hagsmuni  af því að fá fyrningu slitið. Eðli málsins samkvæmt liggja hagsmunir hans í því að sé fyrningunni slitið, aukast verulega líkur á að krafan fáist greidd með tímanum.

Í þessari málsgrein segir, að fái "lánadrottinn" viðurkenningu fyrir dómi um rof fyrningarfrests samkv. 2. mgr. (þ.e. tveggja ára fyrning), taki gildi almennar reglur um fyrningu kröfunnar. Lögmaður lánadrottins þarf því einungis að sýna fram á líkur þess að fjárhagur þrotamanns geti vænkast innan hins almennar fyrningarfrests sem nú gildir. Auk þess getur lögmaður lánadrottins bent á að samkvæmt núgildandi reglum, geti hann endurvakið fyrningarfrestinn áður en hann er endanlega á enda runninn, og haldið kröfunni þannig á lífi; jafnvel aftur til dánarbús þrotamanns. OG, dómari verður að rjúfa 2. ára fyrninguna, því í lögunum eru honum ekki ætlaðar neinar heimildir til að hafna framsetningu lögmanns kröfuhafa.

Ég ætla ekki að láta neina skoðun í ljós hvað hafi vakað fyrir textasmiðum þessa frumvarps. Eitt er þó ljóst. Þeir voru ekki að setja saman lagatexta til að auka réttindi eða réttarvitund venjulegs fólks, sem almennt skilur ekki svona sundurlaust bull, eins og 3. mgr. þessa frumvarps er. Þetta frumvarp virðist ásetningur um að villa fólki sýn, svo það telji hér á ferðinni réttarbót, en augljóslega er þarna sýndarmennska á ferðinni.

Innheimta ríkissjóðs er aðgangshörð.

Ég get vel trúað að embætti Tollstjóra sé aðgangshart þegar það hefur eitthvað að innheimta. Við hjónin fengum bæði endurgreiðslu frá skattinum, við síðasta uppgjör, vegna ársins 2009. Þrátt fyrir það er embætti Tollstjóra að innheimta skattaskuld hjá okkur báðum.  Ég benti Tollstjóra á að við hefðum fengið endurgreitt. Það breytir engu. Innheimtunni er haldið áfram, eins og liðið hjá Tollstjóra sé heyrnarlaust og skilningslaust.

Ætli þeir séu að reyna með þessum hætti að brúa fjárlagagatið, í von um að þurfa ekki að hækka skatta???????????                 

Gat ekki samið við LÍN

Snigillinn fer hratt miðað við Fjármálaeftirlitið

Það er merkilegt hvað það hefur tekið FME langan tíma að koma auga á það sem í mörg ár hefur verið skráð í opinberar skrár Kauphallarinnar og forvera hennar.

Getur verið að lagaumhverfi, um verðbréfa- og hlutabréfaviðskipti séu svona gagnslaust, eða er þetta vísvitandi seinagangur, til að fyrna refsiþátt, vegna seinagangs? Slíkt er ekki fátítt í opinberum ákærumálum.

Alla vega finnst mér engin afsökun vera til fyrir því, að ekki skuli löngu vera búið að ákæra yfirstjórnendur bankanna, því efnahagshrun á Íslandi er áþreifanleg staðreynd. Hverjir voru valdir að því hruni, er einnig alveg skírt og opinbert. Margur maðurinn hefur verið dæmdur á veikari forsendum en þarna eru þegar fyrir hendi.                  

Hefja rannsókn strax