Plástur á sárið - eða breyta farvegi? Hvort er betra???

Ég hef lengi verið þeirrar skoðunar að stjórnlaus fíkniefnaneysla sé afleiðing langtíma ferlis ábyrgðarlauss lífernis. Slíku ástandi verður ekki breytt með aukinni aðstoð, eftirá, vegna afleiðinga á heilsu og sálarlíf neytandans, og hans nánustu ættingja. Beina þarf athyglinni að aldursskeiðinu þar sem upphaf neyslunnar er að finna og breyta ferli viðkomandi aðila, þannig að þau verði ekki það ósjálfstæð að þau kaupi sér tímabundnar vinsældir, augnabliks flótta frá ímynduðu ranglæti, eða ímyndaða vellíðan, af þeim aðilum sem er nákvæmlega sama um velferð þeirra eða heilsu.

Þetta verkefni var mikið rætt fyrir hartnær 20 árum og varð að lokum sammælst um að því yrði komið fyrir í menntakerfinu og það fengi nafnið "Lífsleikni".

Ekki voru margar vikur liðnar frá samþykkt þessa farvegar, þangað til framkvæmdaaðilar hans fóru að hártoga verkefnið þannig að þegar það leit dagsins ljós, í framkvæmd, varð það nánast óljós skuggamynd af því sem ætlunin var.

Með þessum orðum er ég ekki að draga úr þeirri brýnu þörf sem er á hjálp handa þeim sem þegar eru orðin fórnarlömb ofneyslu. Allt hugsandi fólk ætti að sjá þessa þörf og ekki þurfa langan tíma til umhugsunar um hver fyrstu skrefin þurfa að vera í þeim málum. Fullkomnari lausn má svo bæta við síðar.

Við þurfum hins vegar að komast út úr þeirri stöða að vera sífellt að bregast við afleiðingum veikleika ungdómsáranna og leggja afgerandi þunga á menntakerfið okkar, um markvissa og framsækna fræðslu um mikilvægi agaðrar hugsunar og þjálfunar í að móta, þroska og nota samfélagslega dómgreind, þjóðfélagi okkar og einstaklignum sjálfum til farsældar.

Bráðaverkefnið sem vinna þarf, snýr því vissulega að Jóhönnu, sem félagsmálaráðherra. En hin varanlega stöðvun þeirrar óheillaþróunar sem verið hefur undanfarin ár, er þegar mótað í lögum og á forræði menntamálaráðherra, með fræðsluþættinum "Lífsleikni". Skólayfirvöld þurfa einungis að hætta undanbrögðum frá nauðsynlegri framkvæmd verkefnisins og þora að horfast beint í augu við það þjóðfélag sem við höfum látið þróast  hér upp á undanförnum árum.  

Undan því verkefni verður ekki vikist. Einungis spurning um hvort við viljum grafa hausinn í sandi þangað til fórnarlömb vanrækslu okkar verða fleiri.      

„Einhverjir brestir í félags- og heilbrigðiskerfinu“

Athugasemdir

[Jóhann Elíasson, 24.5.2008 kl. 14:38]

Guðbjörn ég var nú kennari í framhaldsskóla og er svo hjartanlega sammála þér þarna.  Það  átti að fara að gera einhverja voða flotta hluti hér fyrir u.þ.b 10 árum og bæta inn kennsluefni, í framhaldsskólana sem einmitt hét LÍFSLEIKNI, ein og öllum innan skólans skildist þá lofaði þetta nýja nám góðu en það tókst að eyðileggja það því einhverjir félagsfræðingar og einhverjir ákváðu það að það væri of mikið "álag" fyrir unglinga að læra eitthvað um persónuleg  fjármál neyslustýringu og hvernig ætti að takast á við árin "fyrir" fullorðinsaldurinn.  Þannig að lífsleiknin felst nú aðallega í því að kenna krökkunum að nota smokk, reykingar séu óhollar og að það sé nú ekki nógu og gott að drekka áfengi.