Minnisblað, hefur ekkert ákvörðunargildi, er einungis áminning um hugsanlegan áfanga að endamarki.

Á undanförnum árum hef ég æði oft talað um óvitaskap hjá stjórnendum fjármálafyrirtækja. Sá óvitaskapur hefur nú heldur áþreifanlega sannað sig, þó orðum mínum hafi ekki verið veitt nein athygli þá. Ég vænti því ekkert meiri athygli nú, þegar ég vek athygli á skelfilegum óvitaskap stjórnmálamanna, varðandi skuldsetningu þjóðarinnar út af IceSave reikningum Landsbankans.

Eins og málið virðist liggja fyrir; ég segi VIRÐIST, því fjölmiðlar hafa ekki enn leitað nothæfra skýringa á þeim kröfugerðum sem Bretar og Hollendingar leggja fram. En svo virðist sem hvorug þessara þjóða hafi lagt fram kærur eða kröfur á hendur stjórnendum eða stjórn Landsbankans, vegna þess tjóns sem þessir aðilar ollu í viðkomandi löndum. Svo virðist sem stjórnvöld þessara þjóða hafi EINGÖNGU lagt fram kröfur gagnvart Íslenska ríkinu, en ríkissjóður Íslands ER EKKI AÐILI AÐ ÞESSU MÁLI.

Íslensk  stjórnvöld hafa ALDREI VERIÐ KRAFIN UM AÐ UPPLÝSA um, hvaðan þeim kemur sá réttur að telja ríkissjóð Íslands bera skaðabótaábyrgð gagnvart þriðja aðila, vegna starfsemi Landsbankans í öðrum löndum. Hvers vegna voru Bresk og Hollensk stjórnvöld algjörlega ófáanleg til að leggja þessa deilu fyrir, þar til bæran hlutlausan dómstól?  Svarið er mjög augljóst.

Ríkissjóður Íslands er ekki aðili að því tjóni sem fólk í þessum löndum varð fyrir.  Ekki frekar en stjórnvöld annarra landa eru ekki ábyrg fyrir því tjóni sem Íslendingar verða fyrir, af völdum einstaklinga eða fyrirtækja (gervifyrirtækja), sem skráð eru í öðrum löndum, látum við glepjast af gilliboðum þeirra fjárglæframanna sem bjóða okkur skjótfenginn gróða. Við berum sjálf skaðann þegar í ljós kemur að innihald gilliboðanna var ekkert. Þessa grundvallarreglu þekktu ráðgjafar Breskra og Hollenskra stjórnvalda vel, og voru því fullviss um að hlutlaus dómstóll mundi sýkna Íslenska ríkið af öllum kröfum þeirra.

Sá aðili sem hótar að taka nauðbjargir frá þeim sem hann gerir vafasamar kröfur á; kröfur sem hann þorir ekki með fyrir hlutlausan dómstól, er ekki að leita réttlætis. Hann væri vís til að drepa eða ointa börnin til að fá föðurinn til að greiða.  Er þetta ekki sama aðferðin og glæpaheimurinn notar til að ná sér í peninga?

Hver skildi svo vera ástæðan fyrir því að þeir bjóða afborgunarleysi á þessum lánum í mörg ár?  Hún er afar augljós.  Þeir vita sem er, að ef hægt verður að pressa í gegn formlega samþykkt fyrir þessum lánum, og fólkið í landinu verður ekki vart við áhrif frá láninu um einhvern tíma, fennir í slóð þeirra sem beittu óheiðarlegum og ódrengilegum aðferðum við þvingunarsamningana. Þegar svo kemur að því að greiða þarf af lánunum, og hinar alvarlegu afleiðingar koma í ljós, er liðinn svo langur tími frá samningsgerðinni að endurupptaka eða áfrýjun er útilokuð. Afkomendur okkar sitja því uppi með þessa vitleysu stjórnvalda, í ofanálag við hörmulegar vitleysur hinna óvitanna, í fjármaláheiminum.

Eins og staðan er í dag, sé ég ekki fram á að lýðveldi á Íslandi nái því að veraða 100 ára; stór spurning hvort það verði 80 ára, nema þjóðin hristi af sér aumingjaskapinn og hreinsi alvarlega til að pólitíkinni og stjórnsýslunni.                  

Minnisblaðinu stöðugt veifað

Er heilbrigð skynsemi í löngu fríi frá opinberri stjórnsýslu hjá okkur ????

Ég hélt að við værum með þokkalega menntað fólk á Alþingi og að í framvarðarsveit stjórnsýslunnar væri einnig vel menntað fólk. Reyndar má vel vera að svo sé, en opinberlega er nú orðið afar ljóst að sú menntun sem þetta fólk hefur hlotið, hefur ekki aukið skynsemi þess eða dómgreind.

Sífellt talar þetta fólk um "skuldir okkar Íslendinga", þegar fjallað er um glæfralega stjórnunarhætti stjórnenda sjálfstæðs hlutafélags. Að vísu er þetta hlutafélag skráð hér á landi, en AÐ ENGU LEITI á ábyrgð ríkissjóðs.

Þá er því ekkert haldið til haga, að Íslensk lög eða stjórnunarhættir, gilda ekki um starfsemi íslenskra fyrirtækja á erlendri grundu. Í slíkum tilvikum gilda lög hvers lands fyrir sig. Í tilfellum Landsbankans, varðandi IceSave reikningana, giltu lög Bretlands og Holands um starfsemi bankans í þeim löndum.

Eftirlitsskykldan var því ALFARIÐ á ábyrgð stjórnenda fjármálastarfsemi í þessum löndum, en á ENGAN  hátt hægt að tengja hana ábyrgð ÍSLENSKS samfélags. Vankunnátta, vanþroski og helber aumingjaskapur svokallaðrar "menntaelítu" okkar, verður þess hins vegar valdandi að meginþorri þessara kunnáttulausu og vanþroskuðu aumingja, ÞORA EKKI að standa með þjóð sinni og verjast ódrengilegu áhlaupi þekktra ofbeldisafla.

Sagt hefur verið, að ef við Íslendingar stæðum á rétti okkar og færum með kröfu Breta og Hollendinga fyrir, til þess bæran dómstól, værum við að vega að undirstöðum Evrópska fjármálakerfisnins. Enginn þessara vanþroskuðu aumingja okkar virðast átta sig á að áhættan af slíku er ALLS EKKI hjá okkur Íslendingum, og því engin ástæða fyrir okkur að taka á okkur óþægindi vegna vitlausra lagaforsendna hjá ESB samsteypunni. Við áttum engan þátt í samningu slíkra laga og því verður engin sök felld á okkur vegna hættulegra áhrifa frá þeirri vitleysu, í þeirra eigin lögsögu.

Sú staðreynd, að öll áhætta málsóknar okkar vegna framkomu Breta, voru þau áhrif sem slíkt hefði haft á fjármálaumhverfi Breta sjálfra; sem og aðrar þjóðir innan Evrusvæðisins. sýnir þessi stað, lítið þjálfuðum skákmanni, hve gífurlega sterka stöðu við höfðum í þessu máli, starx í upphafi. Við höfum í raun afar litlu tapað af réttarstöðu okkar enn, því þær kröfur sem uppi eru, snerta á engan hátt ríkissjóð Íslands, heldur beinast ALGJÖRLEGA að Íslensku hlutafélagi, sem ríkissjóður á engan eignarhlut í, og bar ENGA ÁBYRGÐ á starfsemi þessa hlutafélags á erlendri grundu, þar sem Íslensk lög eða reglur náðu ekki til afskipta af daglegum rekstri þess.

Það er afar sorglegt, þegar maður hlustar ítrekað á helstu fyrirsvarsmenn þjóðfélags okkar, og flesta þá menntamenn sem fjölmiðlar ræða við, telja háskalega starfsemi Landsbankans á erlendri grundu, vera á ábyrgð ríkissjóðs okkar. Þessir menn opinbera svo alvarlega heimsku sína að þeim ætti ekki að vera treystandi fyrir ábyrgðarmiklu stjórnunarstarfi; og alls ekki til að fara með fyrirsvar eða ábyrgð ríkismálefna.

Það mætti skrifa langa greinargerð um þá heimsku sem viðgengist hefur í öllum þessum IceSave umræðum. Kannski verður það gert síðar, en hér verður látið staðar numið í bili.                   

Seljendur eru greinilega þjálfaðir í svindlinu

 Við eigum greinilega langt í land enn, með ásættanlegt siðferði í viðskiptum. Ég fékk tvö áþreifanleg dæmi um slík nú í morgun, er ég skrapp út í Bónus til að kaupa í matinn. Ég keypti kjúklingalæri frá Ali, og gat ekki varist brosi er ég las af umbúðunum að í þessum lærum væri EKKERT VIÐBÆTT VATN. Mér varð hugsað til þess hvort það gæti verið að siðferði framleiðenda væri orðið svo lélegt, að það þyrfti sérstaklega að taka það fram, að ekki væri verið að selja manni VATN á yfir þúsund krónur kílóið. Erum við virkilega svona illa stödd?

Af því að Fiskbúðin okkar, hefur að undanförnu séð Bónus fyrir nýjum fiski í þægilegum pakkningum, ætlaði ég að fá mér nýja Ýsu í hádeginu. Þess má geta að fyrst þegar þessar pakningar komu á markaðinn, var í þeim ágætis fiskur, á eðlilegu verði. Ég er gamall sjómaður (Vestfirðingur) og horfi því gagnrýnum augum á þann fisk sem ég kaupi. Ég gat hins vegar ekki séð hvernig þessi fiskur leit út, því flöturinn sem roðið var á (áður en flakið var roðdregið) sneri upp. Þar sem ég hafði oft áður keypt svona pakkningu, og fengið þokkalega góða vöru, tók ég pakkninguna og fór heim.

Þegar ég opnaði pakninguna, komu í ljós nokkur smáflök, af undirmálsfiski, en slíkur fiskur er seldur á hálfvirði á Fiskmörkuðum. Þessi fiskur var orðinn svo gamall (þegar honum var pakkað) að flökin toldu ekki saman. Það var komið LOS í fiskinn og vökvi fisksins allur farinn úr honum. Þetta var sem sagt, það sem kallað er "gúanómatur". Þessi vöru seldi Fiskbúðin okkar, á verði fyrsta flokks gæðafisks; þó innkaupsverðið væri líklega 50% af gæðafisksverði. Og því til viðbótar var fiskurinn orðinn svo gamall, áður en honum var pakkað, að hann gat ALLS EKKI flokkast sem mannamatur.

Ég spyr mig hvor það sé hugsanlegt að ég lifi nógu lengi til að upplifa þokkalega heiðarlega framkomu viðskiptalífsins okkar, því það er jú undirstaðan sem við verðum að byggja endurreisn þjóðfélagsins okkar á.
   

Það er kannski eðlilegt að fulltrúi AGS telji okkur fífl, en samt ókurteisi

Ef litið er til þess hve þjóðin var sofandi meðan óvitarnir í fjármálastofnunum okkar silgdu efnahag okkar í þrot, er þar kannski fundin skýring á hvers vegna fulltrúar AGS, telji þjóðina vera samansafn af heimskum fíflum, sem hægt sé að segja hvað sem er og skilji ekki kurteisireglur í samskiptum.

Ef þessir menn bæru til þjóðarinnar minnsta snefil af kurteisi og virðingu, hefðu þeir haldið hina sjálfsögðu grundvallarreglu erlendra aðila, að tjá sig ekki opinberlega um væntanleg áform stjórnvalda okkar. Þessa grundvallarreglu hafa fulltrúar AGS ekki geta haldið, sem einfaldlega sýnir á áberandi hátt, að þeir telja þjóð okkar ekki verða eðlilegra grundvallarreglna, varðandi sjálfstæði sitt og sjálfsstjórn.

Ég hef hvað eftir annað undrast hvað þessir aðilar tjá sig um áform um stjórnun þjóðfélags okkar; ekki síst í ljósi þess hve stjórnvöld okkar eru í erfiðri stöðu til að gera annað en það sem AGS gerir kröfur til. Rétt er þó að geta þess að AGS hefur enn ekki komið það heiðarlega fram gagnvart þjóðinni, að opinbera að fullu innihald skilyrða sinna fyrir veitingu þeirra lána sem sjóðurinn hefur lánað okkur. Laumaði hann kannski inn í lánaskilmála, í skjóli þeirrar neyðar sem þjóðin stóð frammi fyrir, heimildum til inngripa í stjórnun þjóðfélags okkar? Hafi slíkt verið gert, ber þegar í stað að kæra slíkt til Alþjóðadómstólsins, því þar er um ófyrirgefanlega hegðun að ræða.

Ekki fer á milli mála, að AGS hefur þvingað Seðlabankann til að falla frá áformum sínum um lækkun stýrivaxta, svo að hægt væri að koma atvinnustarfsemi fljótt í gang aftur. Sú þvingun kom opinberlega í ljós þegar fulltrúi AGS tjáði sig opinberlega gegn áformun Seðlabankans, áður en kom að þeim degi sem hin boðaða stýrivaxtalækkun átti að koma fram. Á götumáli heitir þetta að melludólgurinn hafi varað mellurnar sínar við, að gera ekkert sem væri honum á móti skapi.

Ef ég væri á Alþingi, hefði ég hiklaust lagt fram rökstudda kröfu um að þessum mönnum væri þegar vísað úr landi, vegna opinberra afskipta af stjórnun frjáls þjóðfélags, sem þeir hafa enga réttarstöði í, og þess krafist að yfirmenn þeirra ávíttu þá opinberlega, fyrir ókurteisi gagnvart Íslensku þjóðinni.

Ég bíð eftir opinberri afsökunarbeiðni þeirra, eða greinargerð um hvaða réttarheimildir þeir hafa til íhlutunar í Íslensk innanríkismál.            

Samstarf við AGS ekki í uppnám

Athyglisverð ummæli, án sýnilegs innihalds eða raunskilnings á því hvað tölurnar segja

Mér finnst það dálítið léttúðugt hjá Jóhönnu að skauta í gegnum þessi málefni á ósamtengdum prósentuþáttum, sem löngu er vitað að segja EKKERT um raunveruleikann; en það er einmitt hann sem verið er að fjalla um.

Í fréttinni koma fram þessar sundurlausu upplýsingar:

tæplega 5.000 heimili séu með neikvæða eiginfjárstöðu upp á 5 milljónir kr. eða meira. Þau skuldi samanlagt tæplega 20% af öllum heildar húsnæðisskuldum.  

Neðar í þessari upplýsingagjöf er talað um fjölda heimila í prósentutali, en þess er ekki getið hvað þessi 5.000 heimili eru mörg prósent af heimilum landsins.

Þarna er einnig talað um að skuldir þessara heimila séu 20% af öllum heildar húsnæðisskuldum. Ekki er hægt að vita hver upphæðin er, vegna þess að upphæð heildarskulda er ekki getið í krónutölu.

Jóhanna segir jafnframt, að 60% heimila séu með meira en 5 milljónir kr. í jákvæða eiginfjárstöðu og á þeim hvíli samtals um 44% af heildar húsnæðislánum.

Sama á við um þessar upplýsingar. Þarna er talað um 60% heimila en þess ekki getið hvað þessi 60% séu mörg heimili. Þessi fjöldi heimila skuldar 44% af heildar húsnæðislánum, en fjárhæðin er ekki gefin upp, hvorki þessi 44% hluti eða heildar húsnæðislánin.

En lítum örlítið betur á þær tölur sem þarna eru settar fram.

60%  heimilanna, sem best eru stödd, skulda 44% heildar húsnæðislána.

5.000 heimil sem verst eru stödd, skulda 20% heildar húsnæðislána. Að vísu vitum við ekki hvað þessi 5.000 heimili er há prósenta af heildarfjölda heimila í landinu, en ef við gefum okkur að heildarfjöldi heimila sé u.þ.b. 120.000, eru þessi 5.000 heimili sem verst eru stödd, u.þ.b. 4% af heildinni.

Af þessum upplýsingum vitum við þá að samtals eru skuldir 60% heimila sem best eru stödd og 4% heimila sem verst eru stödd, með samanlagt 64% af heildarskuldum húsnæðislána.

Við vitum hins vegar ekkert um þau 36% heimila sem þarna eru á milli, og skulda samanlagt 36% af heildar húsnæðislánum. Þeirra er ekkert getið.  Með sömu forsendum og að framan er getið um heildarfjölda heimila, gæti hér verið um að ræða 43.200 heimili, sem ekki er getið í upplýsingagjöf forsætisráðherra.

Er hægt að bera traust til þeirra sem ekki vanda betur upplýsingagjöf sína, svo skömmu eftir að hafa gefið fjálgleg fyrirheit um gagnsæi upplýsinga og opna stjórnsýslu og umræðu?

Ég held að fólk þurfi að vanda sig betur.        

Skuldavandinn minni en talið var

Hvernig getur 4ra ára valdatími réttlætt 30 ára fjárskuldbindingu ????

Ég hef oft vakið athygli á því sérkennilega ástandi þegar stjórnendur sem kjörnir eða ráðnir eru til 4ra ára, binda hendur þeirra sem á eftir koma, t. d. með skuldbindingum um fjárútlát til margra ára, eftir að kjörtímabili þeirra lýkur.

Þetta á t. d. við um svokallaðan samning ríkisstjórnar um fjármögnun tónlistarhússins. Það er sagt að menntamálaráðherra hafi skuldbundið ríkissjóð til mörg hundruð milljóna króna útgjalda á ári, í 30 ár. Sá ráðherra sem þessa skuldbindingu gerði er ekki lengur við völd. Spurningin er því hver ber ábyrgð á svona samningum?

Í 40. grein stjórnarskrár kemur alveg skýrt fram að: - .. Ekki má heldur taka lán, er skuldbindi ríkið,.... nema samkvæmt lagaheimild.

Í 41. greins stjórnarskrár segir einnig að: - Ekkert gjald má greiða af hendi, nema heimild sé til þess í fjárlögum eða fjáraukalögum.

Þrátt fyrir þetta skýra ákvæði í stjórnarskrá, að ekki megi skuldbinda ríkissjóð nema með lagaheimild, eru ráðherrar sífellt að með meintar skuldbingar á ríkið, án þess að slíkt sé rætt eða samþykkt á Alþingi.

Eru þetta löggildar skuldbindingar ???????      

Einnig eru ráðherrar sífellt að greiða út umtalsverðar fjárhæðir sem ekki eru neinar fjárheimildir fyrir, eins og margar fréttir eru um í fjölmiðlum.

Hvernig væri að gera skýra kröfu um að ráðherrar og aðrir opinberir stjórnendur ríkis og sveitarfélaga láti af valdhrokanum og fari að virða stjórnarskrá og önnur stjórnunarlög?

EÐA - eigum við bara að halda ruglinu áfram svo hrunið verði endanlegt gjaldþrot þjóðarinnar?                            

50 milljarða skuldbindingar vegna leigu

Var nauðsynlegt að hækka skuldir landsmanna, til þess að ná mætti í 2,5 milljarða í tekjur fyrir ríkissjóð ???

Þegar maður horfir á síðustu aðgerðir núverandi ríkisstjórnar, vegna gífurlegs halla á ríkissjóði, fer ekki hjá því að maður velti fyrir sér heildarþekkingu stjórnmálamanna á þeim aðstæðum sem þjóðin setndur frammi fyrir.

Í þeim athugunum sem gerðar hafa verið, m.a. fyrir tilstuðlan stjórnvalda, hefur komið fram að umtalsverður fjöldi heimila - jafnvel ríflegur meirihluti þeirra - býr nú þegar við afar þröngan kost og horfir jafnvel fram á gjaldþrot. Greiðslustaðan er í molum og vaxandi örvænting er hjá þeim aldurshópum, sem eðlilegast væri að hefðu drifkraft og kjark, til þess að vinna þjóðina út úr erfiðleikunum.

Við þessar aðstæður, leggja þau sömu stjórnmálaöfl og gáfu fögur fyrirheit um mikilvirkar hjálparaðgerðir fyrir heimilin í landinu, nú umtalsverðar viðbótarálögur á þessi sömu heimili, til þess að létta á þann fjárhagsvanda sem ríkissjórnin þarf að finna lausn á. Raunverulegra lausna var ekki leitað, heldur teknir peningar frá þeim þegnum samfélagsins sem ekki gátu varið sig. Þeir þurftu ekki að borða; húsbóndinn vildi fá meiri mat.

Líkja má þeim Jóhönnu og Steingrími við hjón sem taka að sér hóp barna, sem þau lofa betra lífi og meiri umhyggju en þau höfðu áður. Þegar heim er komið, kemur í ljós að tekjur eru ekki nægar fyrir mat handa öllum. Jóhanna tekur því drjúgan skammt af diski hvers barns og setur á diskinn hjá Steingrími, svo hann fái svona langleiðina það sem hann vill fá. Börnunum er bara sagt að þegja og borða þessa mola sem eftir séu og vera ekkert að þenja sig. Það sé ekki hægt að gera þetta öðruvísi.

En er það raunveruleikinn?

Engum sem sér út yfir heildarsvið þjóðlífsins, getur dulist að mikið þarf að breyta hér starfsháttum og rekstri hins opinbera, til þess að þjóðfélagið geti notið nauðsynlegrar samfélagsþjónustu á komandi árum. Nýlegar aðgerðir ríkissjórnarinnar eru að engu leiti innlegg í þær breytingar, því í þeim aðgerðum er vandinn einungis færður frá stjórnvöldum yfir til einstaklinganna, sem fyrir höfðu enga möguleika á að bæta á sig byrgðum, líkt og teikning Halldórs í Morgunblaðinu í dag bendir á.

EN, var þá hægt að ná í þessa 2,5 milljarða í ríkissjóð, án þess að leggja auknar byrgðar á heimilin í landinu?

JÁ, það var hægt og meira að segja án þess að það gengi neitt verulega nærri þeim sem greiða myndu þá fjárhæð.

Frá 1. janúar 1994, hefur verið skylt að greiða virðisaukaskatt (VSK) af öllum fiski. Öllum sem selja fisk, er skylt að greiða þennan skatt og er sama í hvaða formi fiskurinn er; hvert selt kíló af fiski skal greiða X % VSK.

Sala aflaheimilda (Kvótasala) hefur alla tíð farið þannig fram að kvótahafi selur kvótalausum ákveðinn fjölda kílóa af ákveðinni fiskitegund, óveiddri í hafinu kringum Ísland; annað hvort á yfirstandandi fiskveiðiári, eða til lengri framtíðar. Verðið á kílóinu segir þar til um.

Án allra tilskilinna lagaheimilda, tók þáverandi ríkisskattstjóri (sá sem var á undan Indriða H. Þorlákssyni) þá ákvörðun að veita kvótasölum undanþágu frá því að greiða VSK af kvótasölu.  Heimild til slíkrar undanþágu er ekki í höndum ríkisskattstjóra, því það er algjörlega óheimilt að gera neinar breytinga á skattheimtuþáttum, nema með samþykki Alþingis. Í 40 gr. stjórnarskrár segir svo: (Áhersluletur er mitt)

40. gr. Engan skatt má á leggja né breyta né af taka nema með lögum.   

Þar sem Alþingi var búið að ákvarða að af allri sölu á fiski væri skylt að greiða VSK, þá hafði ríkisskattstjóri enga heimild til að breyta út af þeirri tilskipan. Þetta lét ég reyna á með beinum hætti og hafði mitt fram. Ríkið á að fá greiddan VSK af allri kvótasölu; hvort sem sú sala er kölluð leiga eða sala á heimildum.

Ef Stjórnvöld hefðu haft manndóm í sér til að innheimta þegar útistandandi VSK, vegna kvóta- sölu og leigu undanfarinna ára, hefði verið hægt að ná í ríkissjóða nokkuð á annan tug milljarða, frá mönnum sem tóku inn umtalsverðan fjölda milljarða fyrir sölu á eignum þjóðfélagsins. Sú innheimta hefði ekkert aukið útgjöld heimilanna og ekkert hækkað verðbólgu eða höfuðstól lánanna okkar.

Ég er á því að stjórnvöldum sé veruleg þörf á ráðgjöf og hjálp frá mönnum sem hafa yfirsýn til að geta unnið á vanda þjóðarinnar. Við leysum þann vanda ekki með ráðgjöf frá sama fólkinu og, annað hvort spilaði með í hrunadansinum, eða sat þegjandi hjá og gerði sér kannsi ekki fulla grein fyrir hvaða skelfingu var verið að leiða yfir þjóðina.         

ESB sinnar - Í leit að nýju foreldrahúsi

Það er dapurlegt að horfast í augu við þá staðreynd hve fáir stjórnmálamenn okkar eru tilbúnir til að hugsa eins og fullþroska fullorðið fólk, sem tilbúið er til að taka ábyrgð á eigin lífi og axla sjálft þá ábyrgð sem því tilheyrir að vera sjálfstæður einstaklingur.

Allar helstu væntingar þeirra sem telja ESB aðild færa okkur einhverjar lausnir, eru í raun að segja að þeir séu ekki orðnir það þroskaðar persónur að þeir treysti sér til að taka ábyrgð á þeim aðstæðum sem fylgja því að vera sjálfstæður. Þeir leita því örvæntingarleit að nýju foreldrahúsi, til að skríða í skjól í, fyrir þeim aðsteðjandi erfiðleikum sem takast þarf á við í nánustu framtíð. En hverjir eru svo þessar miklu væntingar sem bera til ESB aðildar.

MEIRI STÖÐUGLEIKI:  ESB sinnar segja að með því að ganga í ESB muni verða hér meiri stöðugleiki. Enginn þeirra hefur útskýrt með hvaða hætti slíkur stöðugleiki verði til, við það eitt að ganga í ESB.

Staðreyndin er hins vegar sú, að TIL ÞESS AÐ FÁ AÐ GANGA Í ESB, þurfum við sjálf að koma á stöðugleika í efnahagslífi. Við þurfum að sýna fram á, yfir nokkurra ára tímabil, að við getum haldið ríkisfjármálum innan tilskilinna jafnvægismarka, þannig að halli á ríkissjóði verði ekki nema tiltekin prósentuhlutfall af tekjum. Þetta þurfum við að gera sjálf, og ef við getum þetta til að gerast meðlimir í ESB, þá getum við þetta líka fyrir okkur sjálf, án aðildar að ESB.

Viðskiptajöfnuður við útlönd þarf að vera innan tilskilinna marka. Þeim árangri þurfum við sjálf að ná. Ef við getum það til að verða aðilar að ESB, þá getum við það líka, bara fyrir okkur sjálf.

LÆGRI VEXTIR:   Ein af þeim gulrótum sem ESB sinnar beita óspart, er að með því að ganga í ESB, fáum við lægri vexti.  Þetta er ekki rétt. Hins vegar þurfum við sjálf að lækka hjá okkur vextina til að fá inngöngu í ESB. Við þurfum líka sjálf, að koma jafnvægi á gjaldmiðilsmál okkar, þannig að tiltekin stöðugleiki sé á milli verðgildis krónunnar okkar og evrunnar. ESB yfirstjórnin gerir ekkert af þessu fyrir okkur; við verðum algjörlega að ná þessum árangi sjálf, með tilheyrandi aga á viðskiptalífi okkar og fjármálastarfsemi.

VIÐ GÆTUM FENGIÐ AÐ TAKA UPP EVRU:   Það er á engan hátt sjálfgefið að þó við gerðumst aðilar að ESB, þá fengjum við að taka upp evru. Sú heimild er háð mörgum ströngum skilyrðum, m. a. um þá stöðugleikþætti sem að framan eru nefndir.

Nú er það svo, að þó við fengjum heimild til að kalla mynt okkar evru, þá fáum við einungis heimild til að prenta eða slá ákveðna upphæð í þeirri mynt, sem jafngilti verðgildi þess magns af krónum sem hjá okkur væri í umferð. Allar ESB þjóðir sjá sjálfar um útgáfu sinnar grunnmyntar, þó ein evra sé allstaðar ein evra innan ESB; þá eiga þær sér allar ákveðið upphafs og heimaland.

Sagt hefur verið að með því að taka upp evru, munum við losna við Seðlabankann okkar.  Þetta er ekki rétt, eins og allir geta athugað sem áhuga hafa á. Því, allar evruþjóðirnar hafa sína egin Seðlabanka, þó Seðlabanki Evrópu sé samræmingarmiðstöð, sem hafi tiltekna möguleika til að veita einhverja skammtímaaðstoð, komist einhver af Seðlabönkum þjóða ESB í fjárhagsvanda. Seðlabanki Evrópu veitir enga styrki eða framlög, heldur einungis lán, sem tvímælalaust verður að endurgreiða.

Af máli margra ESB sinna má merkja, að með inngöngu í ESB og upptöku evru, fáum við aðgang að miklu fjármagni til allskonar verkefna sem okkur muni langa til að framkvæma. Raunveruleikinn er allt annar.

Eins og að framan segir, fengjum við einungis heimild til útgáfu ákveðinnar upphæðar af evrum, við inngöngu í evrusvæðið. Ef við vildum fá fleiri evrur í umferð, væru til þess aftirafandi leiðir.

Við gætum lagt fyrir hjá miðstjórn evrusvæðisins, umsókn um að fá að gefa út meiri upphæðir af evrumynt (seðlum eða sleginni mynt) en það sem við hefðum fengið. Slíkri umsókn þyrfti að fylgja skýr og  traust röksemdafærsla, sem miðstjórn myntsambandsins tæki gilda til að heimila aukningu peningamagns í umferð.

Við gætum tekið tiltekið magn af evrum að láni, frá einhverjum aðila sem vildi lána okkur, en slíkt lán yrði að endurgreiða á tilteknum gjalddaga. Slíkt lán væri ekki hægt að nota til langtíma fjárbindinga eða neyslu, nema vera tilbúinn til að draga saman í útgjöldum yfir það árabil sem það tæki að endurgreiða lánið.

Við gætum framleitt hér innanlans, helst að sem mestu úr innlendu hráefni og sem minnstu af innfluttum aðföngum, vörur eða þjónustu sem við gætum selt öðrum þjóðum; hvort sem þær væru á evrusvæði eða utan þess. Þær evrur sem við fengjum þannig inn í fjármálaumhverfi okkar, væru okkar eign, með alveg sama hætti og sá gjaldeyrir sem við fáum nú fyrir útflutningsafurðir okkar.

Eins og hér hefur verið rakið, er mikilvægasti ókostur þess að hafa fyrir þjóðarmynt, gjaldmiðil sem við ráðum ekki sjálf, að við höfum ekki sjálfstætt vald eða heimilt til að auka peningamagn í umferð. Komi til þess að slíks sé brýn þörf, vegna utanaðkomandi áfalla eða þjóðfélagslegra hamfara, t. d. náttúruhamfara.

Ef við hefðum t. d. verið með evru, þegar Suðurlandsskjálftinn reið yfir núna síðast, hefðum við trúlega ekki geta brugðist eins hratt við til úrbóta og endurreisnar á svæðinu, því við hefðum þurft að sækja um heimilt til að auka svo mikið útgjöld þjóðfélagsins, fram yfir þær tekjur sem mynduðust (snarauka hallarekstur samfélagsins). Einhvern tiltekinn tíma hefði tekið að fá slíka heimild og á meðan hefði fólkið þurft að hafast við í þeim aðstæðum sem fyrir hendi voru, eftir skjálftann.

Hér hefur einungis verið drepið á fáein atriði sem þarf að hafa í huga, ef tekin verður ákvörðun um að sleppa fjárhagslegu sjálfsforræði þjóðarinnar. mörgum fleiri atriðum væri hægt að velta upp, en læt þetta nægja í bili.       

„Sögulegur dagur“

Heimskulegt og vitlaust að tala um erlendar skuldir þjóðarbúsins, sem hlutfall af vergri landsframleiðslu

Það vekur stöðugt hjá mér spurningar um raunverulega þekkingu á þjóðfélagslegri hagstjórn, þegar ég heyri svokallaða "fræðimenn" (t. d. hagfræðinga) tala um erlendar skuldir þjóðarbúsins sem ákveðið hlutfall af vergri landsframleiðslu. Ég velti fyrir mér hvort þessir aðilar geri ekki greinarmun hutakinu "landsframleiðsla" og hutakinu "gjaldeyristekjur þjóðfélagsins).

Það er útilokað að greiða erlendar skuldir þjóðarbúsins með landsframleiðslunni, því hún (landsframleiðslan) sýnir fyrst og fremst heildar veltu allrar starfsemi í þjóðfélaginu; sama hvort þar er um að ræða menntun, heilsugæslu, opinbera stjórnsýslu, verslun, eða jafnvel kostnað vegna skemmda af völdum jarskjálfta eða annarra hörmunga sem valda kostnaði í þjóðfélaginu.

Flestir ættu að sjá, að þess er tæplega að vænta að við greiðum erlendar skuldir með þeirri veltu sem fer í kostnaðar vegna hamfara eða slysa. Slíkt á þó að auðvelda okkur greiðslugetuna, að mati þeirra svokölluðu "sérfræðinga" sem stöðugt klifa á því að erlendar skuldir sé einhvert hlutfall af landsframleiðslu.

Við greiðum engar skuldir með öðru en tekjum. Þannig greiðsum við engar erlendar skuldir með öðru en gjaldeyristekjum. Af þeirri einföldu ástæðu á ALDREI að tala um erlendar skuldir á annan hátt en sem hlutfall af gjaldeyristekjum þjóðarinnar.

Uppgjörshugtakið "Verg landsframleiðsla" er komið frá Sameinuðu þjóðunum, til þess ætlað að fá samtóna upplýsingar frá öllum aðildarríkjum Sameinuðu þjóðanna, um dreifingu fjármagns um hinar ýmsu greinar þjóðlífs hverrar þjóðar. Með þessari aðferarfræði greina SÞ mismunandi áherslur ríkisstjórna á hina ýmsu þjónustuþætti sem þær veita þegnum sínum og einnig með hve frjálsum og óheftum hætti hið almenna viðskiptalíf þrífst og dafnar. Með því að fá sama uppgjörsformið frá öllum aðildarríkjum, fá SÞ fullkomlega sambærilegar upplýsingar um hlutfall menntunar heilsugæslu, velferðar og fleiri þátta, í öllum sínum aðildarríkjum.

Af þessari ástæðu er hugtakið "verg landsframleiðsla" ekki mælikvarði á efnahagslega eða viðskiptalega hagsmuni þjóðar, í viðskipum við aðrar þjóðir, hvort sem þar er mælt í vöru- eða þjónustuskiptum. Landsframleiðsla mælir ekki heldur með gagnlegum hætti bein eða óbeina áhrif gjaldeyrisskapandi atvinnu- eða þjónustustarfsemi á einstök atvinnusvæði, sem er grundvöllu þess að geta haldið jafnvægi í byggðum landsins.

Þetta hljóta þessir svokölluðu "fræðingar" að vita. Hins vegar virðast hagfræðingar víða í veröldinni, hafa sameinast um að forðast samanburð á erlendum skuldum og gjaldeyristekjum, eftir að skuldabréfa og og önnur verðbréfavelta í heiminum fór það langt út fyrir raunhæf greiðslumörk, að til verulegrar gangrýni horfði.

Ef hagfræðingar okkar, ætla að vinna með NÝJA ÍSLANDI í því að útrýma spillingu, opna og gera skiljanlegt opinbert upplýsingakerfi, verða þeir að þora að tala eðlilegt mannamál (alþýðumál) þegar þeir tala um eðlilega þætti er varða tekjur og útgjöld þjóðfélagsins. Annað gengur ekki til lengdar.                   

Markaðslegt "frelsi" er löngu hrofið vegna glórulausrar skuldsetningar

Það er athyglisvert að sjá og heyra menn tala um "markaðslegt frelsi" í sambandi við verðlagningu á gjaldeyri okkar. Augljóslega horfa menn einungis á hugtakið "frelsi" út frá hugsuninni "mig langar til". 

Hugtakið "frelsi" á sér ævinlega tvær hliðar. Annars vegar frelsið til að gera það sem maður vill. Hins vegar frelsi til að skapa sér þær aðstæður að maður geti gert það sem maður vill.

Mikill meirihluti Íslendinga hefur látið af hendi frelsi sitt, með því að skuldsetja sig svo mikið að frelsi þeirra til ráðstöfunar á tekjuöflun sinni er afar lítið; og sumstaðar ekki neitt. Þeir hafa því ekkert frelsi um það með hvaða hætti ráðstafa tekjum sínum. Þeir hafa ekki einu sinni frelsi til þess að ákveða sjálfir hvort þeir afli sér tekna eða ekki. Þeir hafa skuldbundið sig til að afla nægra tekna til að greiða vexti og afborganir af lánum sínum. Þeir eru í raun í ánauð, líkt og þrælarnir forðum.

Frelsi til eyðslu gjadleyris, getur þjóð einungis skapað sér með því að afla sér gjareyrisforða, sem hægt er að eyða. Hægt er að skapa sér svigrúm frá beinni gjaldeyriseign, með því að fá lánaðan gjaldeyri, sem þá þarf að greiða með tekjum sem síðar verður aflað. Með slíku er að vísu búið að skerða frelsið til ráðstöfunar þeirra tekna sem aflað verður á næstunni, því áður en frelsið skapast, þarf að draga frá þann gjaldeyri sem greiða þarf, vegna fyrri eyðslu.

Ég tel að frekar fáir Íslendingar séu það úr takti við það sem hér hefur gerst á undanförnum árum, að þeir álíti okkur hafa einhvert frelsi í gjaldeyrismálum á næstu árum. Þó skera sig þar úr fáeinir hagfræðingar, sem að mesti leiti virðast hafa tengsl við Háskóla Íslands. Hvort það er vísbending um kennslu þessara fagþátta í þeim skóla skal ósagt látið, en óneitanlega vekur athygli venþekking þeirra á hugtakinu "frelsi".

Með algjöru andvaraleysi okkar sjálfra, gagnvart framgöngu stjórnmálamanna okkar og stjórnenda lánastofnana á undanförnum árum, létum við af hendi frelsi okkar til að taka samtímaákvarðanir um ráðstöfun þeirra tekna sem þjóðfélagið aflar. Við leyfðum þessum aðilum, í skjóli þeirra tekna sem þjóðfélagið aflar sér, að skuldsetja fyrirtæki sín og þjóðfélagið allt svo rækilega, að það munu líða mörg ár þangað til við getum talað - af raunveruleika - um að við höfum frelsi til ráðstöfunar á tekjum þjóðarinnar.                         

Ekki raunhæft að festa gengið