Valtýr Sigurðsson verður alveg að víkja til hliðar.

Þegar litið er á lög um hinn sérstaka saksóknara, kemur í ljós að hann hefur afar takmarkað vald. Ríkissaksóknari hefur afar þýðingarmikið ákvörunarvald, þar sem hann sker úr um ágreiningatriði er upp kunna að koma t.d. við verjendur þeirra sem til rannsóknar eru o. fl. Sést það glöggt á eftirfarandi texta úr 2. gr. laga um sérstakan saksóknara, en þar segir:

Ríkissaksóknari leysir á sama hátt úr öðrum ágreiningi sem kann að rísa um valdsvið hins sérstaka saksóknara og annarra ákærenda. Þá er hinum sérstaka saksóknara skylt að hlíta fyrirmælum ríkissaksóknara skv. 3. mgr. 21. gr. laga um meðferð sakamála eftir því sem við getur átt.

Vakin er athygli á að rauða letrið er áhersla sem ég setti á texta laganna.

Þegar til þessara atriða er litið, er vel skiljanlegt að Eva Joly setji strangt skilyrði fyrir því að Valtýr hverfi algörlega frá embætti ríkissaksóknara, þar sem þetta ákvæði veitir lögmönnum verjenda tækifæri til að gera ágreining, sem ríkisssaksóknari yrði að skera úr. Auk þess er þarna, eins og glöggt kemur fram í rauða letrinu, lögð ófrávíkjanleg skylda á herðar hins sérstaka saksóknara að hlíta fyrirmælum ríkissaksóknara.  

Ég held að það hljóti flestir að vera færir um að lesa út úr þessu, hvaða vald ríkissaksóknari hefur til að stöðva rannsóknir, eða beina þeim frá þeim aðilum sem hann mundi vilja vernda.       

Telur að Joly starfi hér áfram

Undarlegur óvitaskapur í forystuliði Samtaka verslunar og þjónustu.

Af þeirri frétt sem hér er vísað til, virðist greinilegt að forystufólk SVÞ hefur ekkert lært af þeirri vitleysu sem keyrð var áfram í þessu þjóðfélagi undanfarinn áratug, eða jafnvel lengur, þrátt fyrir allt það hrun sem hér hefur orðið.  Meginhluti útþennslu þjóðfélagsins var á sviði verslunar og þjónustu. Og til þess að geta þanið þessa starfsemi eins mikið út og gert var, var þjóðfélagið skuldsett sífellt meira og viðskiptahalli við útlönd keyrður upp úr öllu valdi.

Maður hefði geta vænst þess að fólk sem valið væri til forystu í jafn þýðingarmiklum þjóðfélagshóp og þessi samtök eru, gengju fram af meiri ábyrgðartilfinningu, og auðsýnilegri meiri þekkingu á grundvallarþáttum efnahagslífs okkar.

Það er barnalegur kjánaskapur að setja fram þá fullyrðingu sem hér er vísað til, en þar segir:

„Það er ljóst að það er undir okkur komið að skapa þau 20.000 störf sem vantar, þau munu verða til í verslun, þjónustu og iðnaði frekar en í öðrum greinum, eins og til dæmis sjávarútvegi,“ segir Margrét. Til þess þarf lægri vexti og nothæfan gjaldmiðil. 

Nú þegar vantar mikið upp á að gjaldeyrisskapandi atvinnustarfsemi beri uppi þá verlsunar- og þjónustustarfsemi sem nú er fyrir hendi í landinu. Þannig er ljóst að það er ávísun á ófarnað að ætla sér að fjölga störfum í verslun og þjónustu, án þess að auka fyrst gjaldeyrisskapandi starfsemi, sem fjármagnaði þá aukningu í verslun og þjónustu sem þarna er boðuð.

Fer óvitaskapnum og vitleysunni ekki senn að ljúka hjá þeim sem teljast í forystusveitum þjóðfélags okkar?              

Blöskrar vinnubrögð Alþingis

Krafan um að Sigríður víki sæti, bendir til órólegrar samvisku

Mér finnst nokkuð athyglisvert að Jónas skuli vera svona viðkvæmur fyrir þeim ummælum sem þarna virðast hafa birst. Á engan hátt er vikið að óheiðarleika  einstakra aðila, í starfi eða starfsháttum. Auk þess er um margar stofnanir að ræða og sumar þeirra með stærra ábyrgðarhlutverk en sú stofnun sem Jónas veitti forstöðu. 

Margar staðreyndir, um starfshætti lánastofnana okkar, hafa nú þegar verið bornar fram í fjölmiðlum, sem engin skynsamleg skýring er til á önnur en öfgakennd græðgi. Ég efa ekki að sú skoðun er afar víðtæk á fræðasviði viðskipta- og fjármála um víða veröld. Sigríður er því einungis afar lítill minnihluti þeirra sem nú þegar eru með afar sterka tilfinningu fyrir að framangreind orsök sé ástæða hrunsins.

Tómlátt andavaraleysi, getur annað hvort stafað af illa skilgreindir lagaumgjörð um fjármálastarfsemina, eða frá því að þeir sem áttu að framkvæma lögin, hafi hugsanlega ekki haft fullan skilning á mikilvægi embættis síns eða sínu hlutverki í heildarmyndinni. Hvergi er vikið að óheiðarleika. Um það hver þessara þátta sé ástæða hinnar mjög svo útbreyddu skoðunar, sem Sigríður setur varfærnislega í orð, segir hún ekkert um. Það bíður hinnar faglegu niðurstöðu.

Staðreyndin er engu að síður sú; og á vitorði flestra sem til þekkja í viðskipta- og fjármálum, að á undanförnum 5 árum, eða svo, var starfsemi fjármálastofnana í þessu landi ekki í neinum takti við rauntölu efnahagslífs þjóðarinnar og víðs fjarri því að eftirlit með fjármákerfinu hafi miðað að því að sjá um fjármálalegan stöðugleika í landinu.

Þetta er á vitorði flestra nú þegar; og var löngu áður en Sigríður lét sín orð falla um umræddu blaðaviðtali. Hún var því ekki að ljóstra neinu upp.

         

Hefur engin áhrif á vinnu

Afnema STRAX fæðingarorlof karla

Eins og nú er ástatt fyrir efnahag þjóðarinnar, hefur hún ekki efni á þeim flottræfilshætti sem felst í því að greiða karlmönnum fæðingarorlof. Slíkt skilar engu til barnsins og karlinn hefur heldur ekkert út úr því hvað varðar tengingu við barnið, því áreiðanlega finnst enginn maður sem man einhver tengsl á fyrsta ári sínu.

Enginn vafi leikur á að tengsl ungabarns á fyrsta ári, eru eingöngu við móður sína, enda byrjar barnið ekki að mynda sjálfstæði einstaklingsins fyrr en á þriðja ári. Þetta er löngu vitað, en því miður lítið fjallað um, af ástæðum sem ekki verða raktar hér.

Skilningur ungabarns á umhverfi sínu er afar takmarkaður. Það getur ekki þekkt umhverfi á sama hátt og við, fullorðna fólkið. Það skynjar umhverfi sitt eftir orkunni sem umhverfið sendir frá sér og þess öryggis sem það finnur fyrir í slíku umhverfi, frá fólki sem orkulega sendir frá sér kærleika og ástúð.

Afar fáir karlar hafa þá tilfinningadýpt að ungabarn finni til þess umvefjandi trausts sem gerir það rólegt og öruggt. Eðli okkar karla er frekar á þeim þætti að vera varðhundur hreiðursins, sem skapar móður og barni frið og öryggi. Þennan eðlisþátt má sjá víða í dýraríkinu, þar sem náttúrutalentur hafa ekki tapast í tilbúnum þörfum.

Fæðingarorlof karla var og er óttaleg sýndarmennska og óafsakanlegt bruðl eð almannafé; uppfundið af aðilum sem ekkert virðast hugsa um hvað þarf til að greiða út háar fjárhæðir úr ríkissjóði, svo ungt og fullfrískt fólk geti gert það sem það langar til. Ekkert er hugsað um hvort séu til peningar til að sinna sjúkum, öryrkjum og öldruðum; já, öldruðum sem hugsanlega lögðu allan sinn lífskraft í að skapa þessu unga fólki viðunandi uppvaxtarskilyrði þegar það var að vaxa og fullorðnast að árum talið.

Við þær aðstæður sem nú eru uppi í þjóðfélagi okkar, finnst mér einn fyrsti niðurskurðurinn eiga að beinast að afnámi á fæðingarorlofi karla, en svo fljótt sem kostur er, vildi ég sjá hugað að lengingu á fæðingarorlofi mæðra, sem mætti alveg ná til tveggja ára aldurs barnsins.              

Lækka á hámarksgreiðslur í fæðingarorlofi

Mér sýnist augljóst að stjórnvöld og stjórnendur ráðuneyta, skilji ekki grundvallarþætti ábyrgðar í þessum málum og ætli að setja ríkissjóð í ábyrgð sem hann á alls ekki að bera

Ég hef ekki trú á að Steingrímur hafi orðið óheiðarlegur við að setjast í ráðherrastól. Ég óttast frekar að hann skilji ekki flókna réttarstöðu okkar í málinu og treysti um of á ráðgjafa sem hugsa meira um fjármunalegan hreyfanleika en heildarhagsmuni samfélags okkar og þjóðarinnar sem heildar.

Mér blöskraði líka alveg þegar ég heyrði í þættinum "Ísland í dag" á Stöð2, er Ólafur Arnarson, kynntur sem hagfræðingur, lagði að jöfnu réttarstöðu innlánseigenda hjá Landsbanka og réttarstöðu almennra kröfuhafa, sem höfðu lánað bankanum peninga.

Innlán eru alltaf forgangskrafa, vegna þess að þau eru einungis í geymslu hjá bankanum á fullri skilaábyrgð hans, en peningar sem bankinn hefur fengið að láni, gegn útgáfu skuldabréfs, verða að eignarfé bankans. Í stað peninganna fær lánveitandinn skuldabréfið sem ávísun á endurgreiðslu peninganna síðar.

Á þessum tveimur formum er reginmunur, réttarfarslega og afar hjákátlegt að heyra menn fjalla um jafnstöðu almennra kröfuhafa, við hlið innlánseigenda.

 
Er virkilega svona lítið til af heiðarlegu fólki, með heilbrigð sjónarmið, á þessu fallega landi okkar?                

Blekkingar, heimska og hótanir

Minnisblað, hefur ekkert ákvörðunargildi, er einungis áminning um hugsanlegan áfanga að endamarki.

Á undanförnum árum hef ég æði oft talað um óvitaskap hjá stjórnendum fjármálafyrirtækja. Sá óvitaskapur hefur nú heldur áþreifanlega sannað sig, þó orðum mínum hafi ekki verið veitt nein athygli þá. Ég vænti því ekkert meiri athygli nú, þegar ég vek athygli á skelfilegum óvitaskap stjórnmálamanna, varðandi skuldsetningu þjóðarinnar út af IceSave reikningum Landsbankans.

Eins og málið virðist liggja fyrir; ég segi VIRÐIST, því fjölmiðlar hafa ekki enn leitað nothæfra skýringa á þeim kröfugerðum sem Bretar og Hollendingar leggja fram. En svo virðist sem hvorug þessara þjóða hafi lagt fram kærur eða kröfur á hendur stjórnendum eða stjórn Landsbankans, vegna þess tjóns sem þessir aðilar ollu í viðkomandi löndum. Svo virðist sem stjórnvöld þessara þjóða hafi EINGÖNGU lagt fram kröfur gagnvart Íslenska ríkinu, en ríkissjóður Íslands ER EKKI AÐILI AÐ ÞESSU MÁLI.

Íslensk  stjórnvöld hafa ALDREI VERIÐ KRAFIN UM AÐ UPPLÝSA um, hvaðan þeim kemur sá réttur að telja ríkissjóð Íslands bera skaðabótaábyrgð gagnvart þriðja aðila, vegna starfsemi Landsbankans í öðrum löndum. Hvers vegna voru Bresk og Hollensk stjórnvöld algjörlega ófáanleg til að leggja þessa deilu fyrir, þar til bæran hlutlausan dómstól?  Svarið er mjög augljóst.

Ríkissjóður Íslands er ekki aðili að því tjóni sem fólk í þessum löndum varð fyrir.  Ekki frekar en stjórnvöld annarra landa eru ekki ábyrg fyrir því tjóni sem Íslendingar verða fyrir, af völdum einstaklinga eða fyrirtækja (gervifyrirtækja), sem skráð eru í öðrum löndum, látum við glepjast af gilliboðum þeirra fjárglæframanna sem bjóða okkur skjótfenginn gróða. Við berum sjálf skaðann þegar í ljós kemur að innihald gilliboðanna var ekkert. Þessa grundvallarreglu þekktu ráðgjafar Breskra og Hollenskra stjórnvalda vel, og voru því fullviss um að hlutlaus dómstóll mundi sýkna Íslenska ríkið af öllum kröfum þeirra.

Sá aðili sem hótar að taka nauðbjargir frá þeim sem hann gerir vafasamar kröfur á; kröfur sem hann þorir ekki með fyrir hlutlausan dómstól, er ekki að leita réttlætis. Hann væri vís til að drepa eða ointa börnin til að fá föðurinn til að greiða.  Er þetta ekki sama aðferðin og glæpaheimurinn notar til að ná sér í peninga?

Hver skildi svo vera ástæðan fyrir því að þeir bjóða afborgunarleysi á þessum lánum í mörg ár?  Hún er afar augljós.  Þeir vita sem er, að ef hægt verður að pressa í gegn formlega samþykkt fyrir þessum lánum, og fólkið í landinu verður ekki vart við áhrif frá láninu um einhvern tíma, fennir í slóð þeirra sem beittu óheiðarlegum og ódrengilegum aðferðum við þvingunarsamningana. Þegar svo kemur að því að greiða þarf af lánunum, og hinar alvarlegu afleiðingar koma í ljós, er liðinn svo langur tími frá samningsgerðinni að endurupptaka eða áfrýjun er útilokuð. Afkomendur okkar sitja því uppi með þessa vitleysu stjórnvalda, í ofanálag við hörmulegar vitleysur hinna óvitanna, í fjármaláheiminum.

Eins og staðan er í dag, sé ég ekki fram á að lýðveldi á Íslandi nái því að veraða 100 ára; stór spurning hvort það verði 80 ára, nema þjóðin hristi af sér aumingjaskapinn og hreinsi alvarlega til að pólitíkinni og stjórnsýslunni.                  

Minnisblaðinu stöðugt veifað