Í Guðs bænum, EKKI VEITA VEÐ Í ÍBÚÐUM VEGNA NEYSLULÁNA/BÍLALÁNA

Ég held að rekstraraðilar fjármálafyrirtækja ættu að hugsa vel sinn gang áður en þeir fara að kerfjast veðs í íbúðum fólks vegna bílalána, eða anarra neyslulána.

Í fyrri erfiðleikahrynunni, á árunum 1985 - 1992, var svo mörgum heimilum rústað með veði og fjárnámskröfum í íbúðir fólks, að óhugnanlega mikill fjöldi barna lentu í alverlegri upplausn með lífsumhverfi sitt.

Árangur fjármálafyrirtækjanna af þessu fyrirkomulagi var sorglega lítill. Flestar þessar íbúðir voru veðsettar það hátt, vegna fasteignalánanna sjálfra, að þegar nauðungarsalan fór fram, var svo langur vegur frá því að fjármálafyrirtækin með fjárnámin vegna neyslulánanna, kæmust á blað með að fá einhverja greiðslu.  Eina sem þau höfðu upp úr því að EYÐILEGGJA HEIMILI FJÖLSKYLDNANNA, var lögfræði- og innheimtukostnaður sem þau urðu að afskrifa.

ÉG BIÐ YKKR!!!!!!!!!  Ekki fara aftur af stað með þessa hörmulegu eyðileggingu á lífsumhverfi fjölskyldna, þó einkanlega barnanna, sem ekkert hafa til saka unnið.

Við fjármálafyrirtækin vil ég segja. - Munið að það voruð þið sem lögðuð gilliboðin fyrir fólkið. Þið áttuð að hafa faglegu þekkinguna til að sjá hve vonlaus þessi stefna var til framtíðar. Þess vegna berið þið mikla ábyrgð, og þið verðið að axla hana.  

Vildu að húsið yrði sett sem veð fyrir bílnum

Þetta hefur nú verið kallað að leika tveim skjöldum

Ég velti fyrir mér hvort Gordon Brown muni greiða þessari tillögu atkvæði sitt. Verði svo, eru Bretar óáreiðanlegri en íslenska veðrið. Annað er líka athyglisvert. Ég held að það hafi verið í gær sem Geir H. Haarde, var sagður hafa kynnt árás Breta fyrir framkvæmdastjóra ESB. Ef ég man rétt hafi hann svarað, að ríkin yrðu sjálf að gera upp deilur sínar.

Hvaða meining er t. d. í þessari boðuðu yfirlýsingu? Ætla þeir að fordæma að stærsta fyrirtæki Íslands sé rústað, að ósekju, með lögum til varnar  hryðjuverkum? Ætla þeir að leggja fram tillögur til endurreisnar þessa fyrirtækis, sem eyðilagt var og að Íslandi verði bættur sá skaði sem því var valdið, að ástæðulausu?

EÐA, eru þetta bara falleg orð á blaði, til þess ætluð að skapa þessum aðilum þægilegri fjölmiðlaumfjöllun?                         

ESB-leiðtogar styðja Ísland

Velfarnaðaróskir, með von um gott gengi

Ég óska Nýjum Glitni velfarnaðar í ólgusjó úfinna heimsfjármála. Því starfsfólki sem heldur störfum sínum óska ég líka góðs gengis og bið fyrir velferð þeirra sem ekki fluttust yfir í nýja bankann. Vona að þau fái sem fyrst störf við sitt hæfi, þjóð okkar til blessunar.

Birnu Einarsdóttur óska ég einnig velfarnaðar í erfiðu starfi og tel einkar vel við hæfi að fá jarðbundna konu (eins og hún virðist vera af mynd að dæma), sem vonandi getur veitt okkur öllum, viðskiptamönnum Nýja Glitnis og starfsfólkinu, uppbyggilegt og uppeldislegt aðhald í fjármálum.

Guð blessi ykkur í leik og starfi.         

Nýr Glitnir stofnaður

Alltof lítil lækkun

Miðað við efnahagsástandið og núverandi stýringu gjaldeyrisviðskipta og þrönga stöðu bankanna til frjálsra útlána, er þetta of lítið lækkun. Eðlilegt hefði verið, til orkuinnspítingar fyrir atvinnulífið, að stýrivextir lækkuðu um 6,5 - 7%, eða sem nemur helming.

Mér finnst þessi litla lækkun benda til að stjórnendur Seðlabankans séu ekki enn farnir að gera sér fulla grein fyrir alvarleika þessa máls, og séu fyrst og fremst að hugsa um að bakka pent og settlega frá þeim þvingunarvöxtum sem töldu sig vera að beita meðan öll bankastarfsemi var frjáls og óheft.

Hér er um neyðarástand að ræða og þá verða menn að hafa kjark til að gera strax það sem gera þarf, nema menn ætli sér bara að bjarga líki til greftrunar.              

Stýrivextir lækkaðir

Það eru margar aðvaranir undir stólnum

Á undanförnum árum hafa margar aðvaranir verið látnar í ljós, bæði af Alþjóða gjaldeyrissjóðnum Alþjóðabankanum og fleiri aðilum. Þessir aðilar voru utan hlustunar, því þeir voru ekki að tala um hve góð stjórnun væri á fjármálum okkar.

Greinilega þarf þjóðin að slaka verulega á streitunni, því spenna og æðibunugangur veldur yfirleitt heyrnarleysi á þætti sem gætu minnkað spennuna og skapað betra mannlíf. Það er hins vegar ekki það vinsælasta hjá þeim öflum sem þrífast best á því að almúginn sé yfirspenntur og æði áfram í óyfirvegaðri neyslu.                

Bankaskýrsla undir stól

Með markvissu átaki má forða óþarfa niðurbroti heimila

Mikill fjöldi heimila eru verulega skuldsett í ýmiskonar lánum sem eru ekkert tengd fjárfestingu í íbúðarhúsnæði. Iðulegast er það þannig, að þeim hlutum eða verðmætum, sem fengin eru út á slík lán, er sjaldnast hægt að skila. Sala slíkra hluta eða verðmæta er sjaldnast fyrir hendi, nema fyrir lítið brot af því verðmæti sem keypt var fyrir. Iðulegast eru slíkar lán til 3ja, 5, eða 7, ára.

Oftast eru það þessar skuldir sem verða ókleifi hjallinn sem veldur vanskilaferli, því í þessum skuldum er yfirleitt tekin áhætta að ystu mörkum þess mögulega. Minnkun tekna, aukin útgjöld eða önnur óvænt inngrip í hið yfirspennta umhverfi verður iðulega til þess að ekki verður hægt að greiða allar mánaðarlegar afborganir og nýr útgjaldaliður bætist við, sem er dráttarvextir og vanskilakostnaður.

Mikilvægast er, að þeir sem finna greiðslubirgði af lánsfé vera að sliga fjölskylduna, leiti strax leiða til að forðast dráttarvexti og vanskilakostnað, því slíkt er tvímælalaust oftast upphafið að endalokunum; einungis spurning um tíma.

EN, hvað er til ráða?

Mikilvægast er að fara strax í gegnum heimilisútgjöldin og strika út alla ónauðsynlega eyðslu peninga. Ekki er þar með verið að tala um einhvert sultarlíf, en samt gæta verulegrar hagkvæmni, því átakið gæti staðið jafn lengi og stysta lánið er að greiðast upp.

Dugi þetta ekki til, er mikilvægt að taka saman skrá yfir ALLAR afborganir eða aðrar greiðslur af lánsfé, og leggja saman heildar greiðslubirgðina. Þegar það liggur fyrir, ásamt nauðsynlegum útgjöldum heimilisins, er hægt að sjá hvað greiðslurnar eru mikið hærri en þær tekjur (útborguð laun) sem inn á heimilið koma. Með þá niðurstöðu í höndunum er t. d. hægt að nota reiknivél Íbúðalánasjóðs, til útreiknings á afborgunum lána, til að reikna út möguleikana til lækkunar á greiðslubirgði, lengingu lánstímans. Munið bara að setja inn áætlaða verðbólgu fyrir tímabilið sem útreikningurinn nær yfir.

Möguleikarnir sem skapast með slíku, er að sjá hvort hægt er að komast hjá vanskilum með því að lengja lánin eða fá lækkaða vexti. Mikilvægt er að átta sig á að það er ekki síður mikilvægt fyrir lánveitandann að vita strax af því ef greiðsluvandi er að skapast, því sveigjanleikinn er mestur áður en vanskil greiðanda fara að skapa lánveitandanum vanda í hans greiðsluumhverfi.

Ef staðan er svo slæm að ekki er hægt að ná viðunandi árangri með lengingu láns, eða vaxtalækkun, er einungis ein leið eftir, sem kallast "óformlegir nauðasamningar". Slíka tilraun þarf ævinlega að fá einhver utanaðkomandi til að framkvæma, því ef skuldarinn reynir slíkt sjálfur, munu skuldareigendur þvæla honum í tilslakanir sem skilar óásættanlegri niðurstöðu, þannig að greiðslubirgði lækkar ekki nóg til að skuldari geti staðið í skilum.

Þó erfiðleikar séu framundan, er mikilvægast að gefast ekki upp. Þeir sem sigra erfiðleikana uppskera birtuna, gleðina og hamingjuna sem fylgir tilfinningunni um að hafa sigrað. Þið sjáið þessa orku í íþróttafólkinu sem sigrar í keppni. Sú tilfinning er eftirsóknarverð, til viðbótar við tilfinningu frelsis, að vera ekki með kvöð um að vinna eitthvað X mikið fyrir afborgunum af lánsfé, sem ekki var brýn nauðsyn að taka.                   

Er ESB næsti sýndarveruleiki sem við tökum kollsteypu í ???

Á undanförnum áratugum hef ég oft oðað það svo, að við Íselndingar séu einkennilega háðir því að lifa einlægt í einskonar "sýndarveruleika". 

Á ég þar við einskonar múgsefjun sem einlægt verður að einskonar þráhyggju, sem fram til þessa hefur, í raunveruleikanum, ævinlega reynst allt annað en sá sýndarveruleiki sem boðaður var, og blessaður í hástert.

Það vekur óþægilegar spurningar um raunveruleikaskyn þeirra sem enn sjá framtíðarljós Íslands einungis loga glatt, sé því stjórnað frá Brussel. Nú síðustu daga höfum við áþreifanlega orðið vör við ósamstöðu stærstu og sterkustu ríkja ESB, þegar þau gátu ekki orðið samstíga í vörnum gegn fjármálakreppunni, heldur fóru hvert sína leið, eins og ESB væri ekki til.

Vitað er, að ESB er í botnlausu skuldafeni og það hefur ekki geta fengið endurskoðaða ársreikninga sína í mörg ár (nálgast áratuginn). Í því efnahagsástandi sem öflugustu ríki ESB eru að fást við núna, er afar ólíklegt að þau finni sig aflögufær, til aukins stuðnigs við fjármálastöðu ESB, hvað þá til að auka útgjöld vegna reksturs samsteypunnar.

Í þeirri stöðu sem fjármál hins þróaða heims eru nú, þar sem ríkissjóðir flestra landa þurfa að leggja fram ævintýralegar fjárhæðir til að bjarga bankakerfum sinna landa, er afar ólíklegt að þessar ríkisstjórnir verði nú (fyrst það hefur ekki verið samþykkt á undanförnum árum) tilbúnar til að veita ESB samsteypunni auknar ábyrgðir vegna langtímalána, til lækkunar þeirra óreiðuskulda, sem greinilega eru að hindra endurskoðendur í að skrifa upp á ársreikningana.

Ég minnist þess ekki, að hafa heyrt fréttir frá hinu eftirsótta hringborði ESB ríkjanna, að þaðan komi einhverjar niðurstöður sem eigi upptök sín hjá fulltrúum hinna smærri ríkja Evrópu, þó þau séu umtalsvert margfeldi þjóðar okkar; auk þess að vera á meginlandi Evrópu en ekki lítið eyland, í mörg hundruð mílna fjarlægð frá meginlandinu.

Ég vil síður en svo gera lítið úr þeim sem horfa á heimsmynd komandi áratuga, í gegnum hin lítt gegnsæju ESB gleraugu. En mér finnst óþægilega lík röksemdafærsla þeirra, þeim röksemdafærslum sem settar voru fram fyrir þeirri miklu útþennslu bankakerfisins, sem uppi voru fyrir fáeinum árum.

Í ljósi alls þessa, og miklu fleiri alvarlegra atriða, spyr ég hvort íslenska þjóðin sé reiðubúin að stiga sér í enn einn drullupollinn, þar sem þeir verði að öllum líkindum meðhöndlaðir með sömu hugmyndafræðinni og lýst er í sögunni um naglasúpuna góðu.                  

Innganga í ESB eitt brýnasta hagsmunamál þjóðarinnar

Beina þarf athyglinni að hugsunarhættinum sem framkallaði vitleysuna

Afar mikilvægt er,  þegar þjóðin fer að ná jafnvægi aftur, að fólk leiði hugann að því hvað varð þess valdandi að svona atburðir gátu gerst.

Mikilvægt er, að gleyma ekki grunneðli mannsins; þ. e. þeim eiginleika okkar allra að reyna á þolmörk þeirra reglna sem afmarka okkur farveg fyrir lífsleiknina.

Ef við horfum í eigin barm, finnum við vafalaust öll innra óþol gagnvart einhverju sem okkur finnst þrengja að okkur. Flestir kannast við að aka aðeins hraðar en reglurnar segja til um; fara alveg að ystu mörkum þess að lögreglan sekti okkur, og fara enn hraðar þegar við teljum okkur örugg með að lögreglan sé hvergi nærri.

Þegar þessi eiginleiki er skoðaður; eiginleiki sem býr í okkur flestum, tel ég víst að það opni okkur nýja sýn á svonefnda "útrás". Margir geta að einhverju leiti samsamað sig spennuþættinum sem kom mönnum til að reyna aðeins meira á þolmörk reglna og hversu langt menn kæmust upp með að mistúlka lög og leikreglur.

Hér er á engan hátt verið að byggja upp afsökun fyrir því sem gerðist; heldur verið að leitast við að opna sýn að þeim hvata sem dregur fólk áfram. Mikill fjöldi fólks þekkir teygjanleikann í þolmörkum á greiðlsubyrgði af lánsfé; þar sem okkur er sérlega eiginleikið að fara alveg að ystu mörkum og iðulega vel út fyrir þau.

Það sem hér er verið að vekja umhugsun um, er að líklega er það einkum tvennt sem eru höfuðástæður þess hvernig fyrir okkur er komið.

Annars vegar er það nokkur oftúlkun fólks á hugtakinu "frelsi". Vegna þess óþols fyrir hömlum, sem býr í grunngerð okkar, greip fólk það fagnandi hendi að stjórnvöld boðuðu aukið frelsi einstaklingsins. Margir skyldu þetta hugtak þannig að þeir mættu, hver um sig, gera það sem þá langaði, þegar þá langaði. Afraksturinn varð 300 þúsund manna eyja í miðju Atlandshafi þar sem verulegur fjöldi einstaklinganna hugsaði einungis um sitt eigið frelsi en höfnuðu þeim hömlum sem frelsi annarra veldur. Þeir, urðu bara að sjá um sig sjálfir.

Afleiðingin varð dvínandi hugsun um skyldur og ábyrgð gagnvart samfélagslegum þáttum, en í vaxandi mæli litið á stjórnvöld sem einskonar foreldra, sem ættu að skaffa einstaklingunum það sem þeir vildu fá til að fullkomna sitt frelsi.

Í öllum mikilvirkum hugmyndaheimum eru öfl sem leita að drifkrafti sem færir þeim þann ávinning sem sóst er eftir. Ávinningur frjálshyggjunnar eru völd og auðæfi og í gegnum þá tálsýn að stýra í atferli sem stæstum hópi einstaklinga, í von þeirra um að verða sjálfir í fyllingu tímans aðnjótandi þess valds og auðæfa sem þeir hlýða og tilbiðja.

Þetta er grunnástæða þess að frjálshyggjan nær einstaklega vel til ungs fólks. Í fyrsta lagi vegna þess að vegna ungs aldurs eru varfærniþættir í heilabúi þeirra ekki enn orðnir virkir. En einnig vegna þess að hugmyndafræðin um að stjórnvöld eigi að skaffa þeim lífsþægindi, fellur vel að hugsunarhætti ungmennisins, sem hefur einungis mótaðar hugmyundir um hlutverk skaffarans, sem fram til fullorðinsára hafa verið foreldrarnir.

Vegna allra þessara gullnu drauma, er auðvelt að fá unga fólkið til að samlaga sig hugsuninni um að það þurfi strax að fá öll lífsgæði upp í hendurnar.  Það verði að geta uppfyllt ákveðna staðalímynd af einstakling sem er framarlega í goggunarröðinni um að verða verðugur til valda og auðæfa.

Til uppfyllingar þessarar staðalímyndar, vinnur unga fólkið svo langan vinnudag að það hefur ekki tíma til að njóta hins raunverulega lífs, vegna tímaskorts við að uppfylla ímyndina um selskapshæfni og tekjur þeirra sem keppa að því að vera fremstir í goggunarröð verðugra valdhafa og auðjöfra.

Afleiðingar alls þessa fyrir mikinn meirihluta þátttakenda, er langavarndi ofkeyrsla og streita, sem leggur lífshamingju meirihluta þátttakenda í rúst.

Þegar við leitum ástæðna fyrir þeim hörmungum sem nú ganga yfir okkur, þurfum við að spyrja okkur sjálf, í einlægni,  hvaða þátt við höfum átt í að skapa þær aðstæður sem urðu okkur ofviða.

Hafi einhverjir leikendur í þessari atburðarás gerst sekir um ámæliverð brot á leikreglum eða lögum, á að sjálfsögðu að draga þá menn til ábyrgðar á gjörðum sínum. Hins vegar verður þjóðin að horfast í augu við það að hún lét ginnast af óraunsæum fagurgala, og framtaksleysið getur hún engum um kennt öðrum en sjáum sér.              

Ólafur Ragnar: Ótrúleg ósanngirni breskra stjórnvalda

Nauðsynlegar aðgerðir STRAX

Í ljósi þeirrar reynslu sem fyrir liggur frá síðustu gjaldþrotahrynu hér, á árunum 1985 - 1992, er ljóst að STRAX þarf að setja reglur sem koma í veg fyrir óþarfa erfiðleika þeirra sem lenda í vandræðum með skuldir sínar.

Byrja þarf á því að setja reglur sem banna fjárnám í íbúðum fólks fyrir öðrum lánum en þeim sem beinlínis voru tekin til kaupa á íbúðinni, eða til stórfelldra endurnýjunar eða viðgerða á henni.

Þetta er mikilvægt vegna þess að í hrynunni ´85 - ´92, var gífurlega mikið um það að lögfræðingar færu með fjárnám inn á íbúðir, þó ákvílandi væru skuldir á þeim sem fyrirsjáanlega væru hærri en mögulegt söluverð íbúðanna á nauðungarsölu. Þetta gerðu lögmenn til að setja pressu á um greiðslu krafna sinna, í von um að fá frekar kröfuna greidda svo viðkomandi missti ekki íbúð sína.

Afleiðingar þessa urðu þær að margfallt fleiri misstu heimili sín en brýn nauðsun bar til. Auk þess var fólk iðulega í verri stöðu til greiðslu afborgana af lánum, þegar það hafði verið svipt heimilinu, fyrir einungis brot af því raunvirði sem það var í eðlilegri sölu. Skuldirnar lækkuðu hins vegar ekki nema um hluta af hinu lága söluverði, því lögfræð- og uppboðskostnaður tók verulegan hluta af söluverðinu.

Þessar harkalegu innheimtuaðgerðir urðu því fyrst og fremst mikil tekjulind fyrir lögfræðinga, en juku verulega á erfiðleika þeirra sem í fjárhagserfiðleikum voru.

Þegar af stað fer svona samdráttarferli í tekjuumhverfi, sem nú er fyrirsjáanlegt, er mikilvægast að forða svo sem hægt er að afleiðingar þess lendi á börnunum. Nauðungarsala á íbúðum á því að vera ALGJÖRT neyðarúrræði, sem ekki sé gripið til nema skuldari sýni enga viðleitni til að takast á við lausn vandans. Til þess að auðvelda endurskipulagningu skuldamála og jafna stöðu annara lánadrottna en þeirra sem lánað hafa til íbúðarkaupa, er AFAR nauðsynlegt að setja ALGJÖRT bann við við skráningu fjárnáma á íbúðir, fyrir skuldum sem eru ekki teknar til fjármögnunar þeirra.

Jóhana telur ekki ráðlegt að afnema verðtrygginguna. Ef krónan á að vera á floti, þarf að skapa henni eitthvert grundvalarviðmið. Það getur ekki gengið, vegna jafnræðisreglu stjórnarskrár, að krónan hafi ekki sama stofngildi í eignum hver sem eigandi krónunnar er. Ef ég legg fram 5 milljónir til kaupa á eign, en fæ aðrar 5 milljónir lánaðar hjá banka, eiga allar þessar milljónir að hafa sama verðgildi. Ef stjórnvöld setja reglur um að milljóir bankans  skuli bera einhverja verðtryggingu, verður sú verðtrygging líka að ná til milljónanna sem ég lagði fram. Annað er brot á jafnræðisreglu stjórnarskrár.

Önnur hlið er líka á reglunum um verðtryggingu. Alþingi er ekki heimilt að framselja aðilum úti í þjóðfélaginu vald til þess að ráða verðgildi krónunnar í viðskiptum milli aðila í þjóðfélaginu. Þetta vald er Alþingi einu ætlað og engar framsalsheimildir þar á.  Þess vegna er Alþingi ekki heimilt að framselja viðskiptalífinu vald til verðskráningar krónunnar í viðskiptum milli aðil innan þjóðfélagsins, eins og gert er með því að binda ákveðna notkun hennar við verðgildi neysluverðsvísitölu.

Margir fleiri vankantar eru á þessari svokölluðu verðtryggingu okkar og má lesa um það í pistlum hér á þessari síðu.                      

  

            

Erfitt að afnema verðtryggingu

Er Gordon Brown hættulegur heimsfriðnum ???????

Augljóslega eru til þjóðarleiðtogar sem gætu sprengt heila þjóð út fyrir siðmenninguna, án þess að athuga hvort sprengunnar væri þörf.

Fjármálakreppa hins svokallaða "þróaða heimshluta" er áþreyfanleg, sýnilegt og rökrænt verkefni, sem fundin verður lausn á með skipulegum hætti. Truflun á heilastarfsemi mikilvægra þjóðarleiðtoga lýtur hins vegar engum sýnilegum eða áþreyfanlegum lögmálum eða rökum, en á það til að birtast við mikið álag, og einmitt á þeim tímum þegar mikilvægast er að þjóðarleiðtogi sýni æðruleysi yfirvegun og kjark.

Forsætisráðherra Breta sýndi einmitt öll þessi einkenni brostinnar dómgreindar í framgöngu sinni gegn Íslenskum hagsmunum. Hann hringdi t. d. ekki í Geir, líkt og forsætisráherra Noregs og fleiri forsætisráðherrar gerðu, til að afla upplýsinga frá fyrstu hendi um það sem væri að gerast.

Nei, á grundvelli sögusagna sprengdi hann virðingu Íslensku þjóðarinnar út fyrir siðmenninguna og skrifaði svo Geir bréf þar sem hann vonaðist til að geta sjálfur lagt grunn að sátt Breta við Íslensku þjóðina. Athyglisvert að honum fannst engin þörf á að endurreysa þá alþjóðlega virðingu fyrir Íslensku þjóðinni, sem hann sjálfur sprengdi í fljótfærni út fyrir siðmenninguna.

Athyglisvert er, hve leyniþjónusta eða upplýsingaveita Breta er lélegt og sjálfhverft fyrirbrigði. Þannig heyrði ég nokkrum sinnum fjallað um á s. l. þriðjudag, og heyrði Geir sjálfan segja, að væntanlega dygðu eignir Landabankans í Bretlandi til að dekka innlánin á Icesave reiknignunum, en ef uppá vantaði mundi ríkisstjórnin bæta úr því.

Engir Breskir spæjarar virðast hafa tekið eftir þessu, og líklega ekki Íslenskir blaðamenn heldur, því ekkert hefur verið um þetta fjallað. Hins vegar voru Breskir spæjarar fljótir að grípa orð Davíðs Oddssonar, og snúa út úr þeim; þegar Davíð talaði um í Kastljósi að erlendir lánadrottnar bankanna yrðu að sætta sig við að tapa.

Það vill svo til, að flestir sem hafa ótruflaða heilastarfsemi, af völdum streitu, vita að sparifjáreigandi er ekki lánadrottinn. Orðið lánadrottinn, er haft um þá sem lána fé til tiltekins tíma, með ákveðnu skipulagi endurgreiðslu og afmörkuðum gjalddögum. 

Gæfuleysi Gordon's Brown í að halda lýðhylli í sínu heimalandi, virðast hafa rekið hann út á örvæntingarbraut í vinsældakapphlaupinu. Þannig virðast hann og spunameistarar hans, ekki hafa haft dómgreind til að sjá áhrif hinna heimskulegu aðgerða sinna.

Vonandi fara hluthafar Kaupþings í mál við Gordon og ríkisstjórn Breta. Óyggjandi er réttur þeirra til skaðabóta, og yrði ég ekki hissa þó þeim yrði dæmdar bætur sem næmu u. þ. b. 1.200 milljörðum króna. Það hefur einhvertíman verið farið í mál af minna tilefni.      

Brown sendi Geir Haarde bréf