Ætli þeir hafi misskilið eitthvað í Seðlabankanum ???

Ég velti fyrir mér hvort stjórar Seðlabankans hafi haldið að þeir væru Seðlabanki Bretlands.   Dálítið skrítið að geta ekki lánað Landsbankanum vegna erfiðleika í íslensku útibúi bankans í London, en lána svo Kaupþingi meira en tvöfallt hærri fjárhæð vegna erfiðleika þeirra í Bresku fyrirtæki þeirra í London.

Ég hefði haldið að skyldur Seðlabankans væri fyrst og fremst ríkar gagnvart starfsemi íslenskra fyrirtækja, þó útibú sé erlendis, sem væru með bótaábyrgð íslenska ríkisins. Sú skylda væri alla vegar fremri skyldu þeirra til að lána Bresku fyrirtæki í London, þó eigendur þess fyrirtækis væru Íslendingar.

Ef þetta er röksemdagrunnur í verkum Seðlabankans, er kannski skiljanlegt hvernig komið er.                    

Seðlabanki andmælir Björgólfi

Niðurstöður þessarar fréttar eru blekking.

Þarna er ekki um FRÉTT að ræða heldur áróðurblekkingar af ófyrirleitnari gerðinni. Ef álíka sannleiksvilji er í öllum fréttum Fréttablaðsins er í raun tímaeyðsla að vera að lesa það.

En af hverju segi ég að þetta sé blekking?  Ástæðan er aftirfarandi.

Spurt er:  VILTU GANGA Í EVRÓPUSAMBANDIÐ? 

Spurðir eru 800 einstaklingar = 100%

Spurningum svöruðu 647, eða  80,88%

Já sögðu 445, eða  55,63%

Nei sögðu  202, eða   25,25%

Óákveðnir voru 153, eða 19,12%  

 

Spurt er:  VILTU TAKA UPP EVRU Á ÍSLANDI?

Spurðir eru  800 einstaklingar  =100%

Spurningu svara 647, eða  80,88%

Já sögðu 469, eða  58,63%

Nei sögðu 178, eða   22,25%

Óákveðnir voru 153, eða  19,12%

 

Hvort er mikilvægara að segja þjóðinni satt, eða beita hana enn einum blekkingunum til stuðnings hópi íslendinga sem ekki treystir sér til að stýra efnahagsmálum okkar án erlendrar íhlutunar?            

Stuðningur við ESB-aðild og evru eykst

Þeir sem gelta eins og þeim er sigað, eiga von á klappi.

Það er sorglegt að sjá svona ályktun frá kjördæmisráði flokks sem er að staðsetja sig sem stærsti stjórnmálaflokkur landsins. Greinilega er þarna verið að gelta í sömu átt og forystan, án þess að kanna til hlýtar hvað er verið að boða.

Ekki þarf að kafa djúpt til að sjá greinilega hrörnunar og upplausnareinkenni á Evrópusambandinu. Stjórnendum þess hefur ekki tekist að vinna bug á skuldasöfnun og því síður geta gengið þannig frá óreiðuskuldum undangengins áratugs að endurskoðendur fáist til að skrifa upp á ársuppgjörin.

Evrópusambandið er ekki hlutafélag eða einstefnu styrkveitingasjóður. Það er einskonar sameignarfélag, þar sem allar aðildarþjóðir þess bera sameiginlega ábyrgð á rekstri þess og skuldum. Ef við gengjum þar inn nú á næstunni, myndum við að öllum líkindum fljótlega fá í fangið skuldapakka sem væri nægt viðfangsefni fyrir komandi kynslóðir Íslendinga í nokkuð marga áratugi.

En er þetta ekki bara rugl manns sem er á mót ESB?

Mikið væri gefandi fyrir að svo væri, en raunveruleikinn mun heimsækja okkur að þessu leiti, líkt og hann hefur gert varðandi gengdarlausa skuldsetningu okkar eigin þjóðar.

Tekjur ESB hafa ekki dugað fyrir útgjöldum og stöðug fjölgun fátækra ríkja, sem þarfnast mun meiri framlaga fjármagns en þau greiða fyrir aðild, hefur aukið verulega á þennan hallarekstur á undanförnum árum. Þekkt er, að stærstu ESB þjóðirnar hafa undanfarin ár ekki viljað auka framlög sín í hina sameiginlegu sjóði. Ekki mun núverandi ástand heimsfjármálanna bæta úr þeirri stöðu, samhliða því sem fjárþörf ESB mun aukast.

Helstu máttarstólpar ESB reyndu að stilla saman strengi sína vegna bankakreppunnar, með yfirlýsingu um samstilltar aðgerðir. Þau fóru síðan hvert heim til sín og gerðu allt annað en þau höfðu samþykkt, því þarfir landa þeirra voru svo mismunandi.

Fyrirsjáanlegur er mikill samdráttur athafnalífs á evru-svæðinu. Í ágúst s.l. var atvinnuleysi ungs fólks sagt vera 14,9% og miðað við aðstæður eru líkur á að það hafi aukist síðan. Þá hefur komið fram að Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn (IMF) segir útlitið einna verst í löndum innan Evrópusambandsins.

Innan ESB er einnig komin af stað togstreyta varðandi gengi evrunnar og sagt að farið sé að hafna evrum sem hafi raðnúmer prentunnar í sumum löndum ESB. Gengi evrunnar er mikilli óvissu háð, ekki síst vegna þess að Seðlabanki evrunnar (ECB) virðist ekki hafa nægt fjármagn í sjóðum sínum til að styðja evruna í þeim hamförum sem nú ganga yfir.

Eins og heimsmálunum er nú háttað, teldi ég það algjört óráð að fara að tengjast ESB við núverandi aðstæður. Hvað evruna varðar, tel ég þverrandi líkur á að hún verði til sem sameiginleg mynt, að þremur árum liðnum og verulegar líkur á alvarlegum áföllum hennar á næsta ári.

Mestar líkur eru einnig á að þeir erfiðleikar sem núverandi bankakreppa framkallar, muni einnig valda sundrun ESB á árunum 2010 til 2011.            

Aðildarviðræður við ESB strax

Er Sjálfstæðisflokkurinn trúarbrögð, en ekki stjórnmálahreyfing ???

Þetta er afar athyglisverð niðurstaða. Annað hvort eru tæp 30% þjóðarinnar sem er alveg sama hvernig farið er með hagsmuni þjóðfélagsins, eða að Sjálfstæðisflokkurinn er trúarbrögð, sem eru að öllu leiti óháð athöfnum á stjórnamálasviði.

Yfirgnæfandi meirihluti kapítalískra hugsuða í hinum siðvædda heimshluta, hafa látið í ljós fullkomna vantrú á þeirri hugmyndafræði sem hefur verið meginstofn stjórnmálastefnu Sjálfstæðisflokksins undanfarna tvo áratugi. Þrátt fyrir þessa staðreynd, til viðbótar við gjöreyðileggingu á uppbyggingu síðustu kynslóða í íslensku viðskipta- og athafnalífi, virðist þriðjungur þjóðarinnar enn tilbúinn til að hjálpa Sjálfstæðismönnum að eyðileggja meira.

Það eru miklar líkur á að svona skoðanakönnun veki umtalsverða athygli, því hún er afar glöggt vitni um hörmulega siðferðisvitund; að þriðjungi þjóðarinnar sé sama um þær hörmungar sem yfir þjóðina hafa verið leiddar.

Miðað við það sem fram er komið, hefði verið eðlilegt að Sjálfstæðisflokkurinn fengi svoa 5% í þessari könnun, en ynni sig á næstu tveimur árum upp í svona 15%, stæðu þeir sig vel í endurbyggingu lífsgæða þjóðarinnar.                 

Minnihluti styður stjórnina

Krónan á enga sök á ástandinu

Mig langar að þakka Björgólfi fyrir frásögn sína í Morgunblaðinu í dag, sunnudaginn 26. október 2008. Viðtalið er um margt fróðlegt, þó spyrjandinn hefði að ósekju mátt vera víðsýnni og huga að fleiri þáttum þess er olli hruni bankana.

Ég er ekki sammála Björgólfi um að krónan hafi verið helsta vandamálið í íslensku efnahagslífi.Krónan er einungis verkfæri okkar til verðmætaskipta, bæði innanlands og gagnvart öðrum myntkerfum. Ef við segjum að krónan okkar sé ónýt, eða einskis virði, erum við um leið að segja að við séum ekki að skapa nein verðmæti sem aðrir hafi áhuga á að eignast og að við sjáum ekki fram á að skapa þau verðmæti sem þurfi til að afla meiri erlendra peninga en við notum jafn harðan. Sé staðan sú, fáum við vart margar Evrur til ráðstöfunar, þó skipt væri um mynt.

Allir vita að þetta er ekki rétt. Fiskurinn okkar hefur um langa hríð verið einn sá verðmætasti í heimi og færri fengið en vildu. Orkan í fallvötnum okkar og jarðhitinn í jörðinni er einnig umtalsverð verðmæti, sem við höfum, því miður, ekki enn lært að nýta nógu vel þjóðinni til hagsbóta. Hingað til höfum við selt þessa gullmola okkar á einskonar rýmingarsöluverði til erlendra stórfyrirtækja, sem selja sjálfu sér aðföngin og stýra því sjálf afkomu sinni og hagnaði af rekstrinum hér. Á sama tíma sinnum við ekki þeim þáttum sem eru mun kostnaðarminni í stofnfjárfestingum en líkur eru á að skili þjóðfélaginu margföldu því verðmæti sem álbræðslur skila til verðmætasköpunar hér. Þá er enn ótalið hugvitið sem býr í mörgum ungum og efnilegum snillingum okkar, sem þegar er farið að afla umtalsverðs gjaldeyris.

Við hugsum um og umgöngumst krónuna okkar líkt og þær þjóðir gera við sinn gjaldmiðil, sem styðst við dygra sjóði Seðlabanka þeirra landa. Sjóði sem hafa orðið til á hundruðum, ef ekki þúsundum ára. Þessar þjóðir þurfa ekki að hafa vakandi auga með þeirri verðmætasköpun sem viðheldur verðgildi gjaldmiðilsins, því það verðgildi tryggist frá þessum sjóðum, þannig að daghverfur breytileiki viðskiptakjara breytir ekki grunngildi verðmætis myntarinnar.

Líkja má þessu við atriði sem við ættum að þekkja vel, en það eru uppistöðulón virkjana okkar. Ef við byggðum raforkuframleiðsluna á daglegu rennslu þeirra fallvatna sem notuð eru til raforkuframleiðslu, væri orkumagnið sem við fengjum ansi sveiflukennt. Þannig er umhverfi krónunnar okkar; ansi sveiflukennt eftir innstreymi dagsins, eða mánuðarins.

Til að tryggja stöðugleika í orkuframleiðslu söfnum við upp stórum lónum  af vatni, einskonar sveiflusjóðum, til að tryggja jafna framleiðslu, sambærilegt við að tryggja verðgildi krónunnar með uppsöfnun eignarsjóða.

Það er afar óraunsær barnaskapur að telja okkur, sem einungis höfum u.þ.b. 60 ára sögu peningamyndunar í landinu, og allan þann tíma höfum við eytt öllu sem við höfum aflað okkur, og meira til, í uppbyggingu þjóðfélagsins, að við getum allt í einu tekið stökk og stillt okkur upp í lífsstíl og hugsun, við hliðina á þjóðfélögum sem hafa hundruða, ef ekki þúsunda ára venjuhefðir í umgengni við verðmæti, sem þar að auki eru baktryggð í miklum sjóðum Seðlabanka þeirra.

Í raun erum við í nákvæmlega sömu stöðu og daglaunamaðurinn, sem verður að fá launin sín greidd reglulega til að geta borgað heimilisreksturinn og afborganir lána sinna. Við höfum enga sveiflujöfnunarsjóði (engin uppistöðulón) til að tryggja jafnt og eðlilegt streymi fjármagns að og frá landinu. Lánastofnanir hafa að vísu falið þessa staðreynd nokkuð fyrir almenningi, með stöðugu innstreymi lánsfjár (sem kallað var góðæri).

En, öll ættum við að vita að ef við búum okkur til lífsumgjörð með lánsfé, sem raunverulegar tekjur okkar geta ekki staðið undir, er óhjákvæmilegt að slíkt ævintýri taki enda, þegar allar lántökuleiðir eru tæmdar.

Segja má að almenningi hafi verið haldið svolítið ómeðvituðum um alvarleika stöðunnar, með því að flagga þeirri haldlausu stöðu að ríkissjóður væri skuldlaus, þó erlendar skuldir þjóðfélagsins, sem heildar, væru stöðugt að aukast.

Áður hef ég vikið að, á þessari síðu, ástæðum þess að krónan okkar sé svona verðlítil, en það stafar fyrst og fremst af því hve mikið vantar á að við framleiðum nægan gjaldeyri til greiðslu alls innflutnings, ásamt afborgunum og vöxtum af erlendum lánum. Það sem verið er að segja með því að erlendir aðilar telji krónuna okkar verðlausa, er það að þeir trúa ekki á að við getum neitt á næstunni, skapað krónunni okkar aðfengið verðmæti. Þess vegna verði hún verðlaus utan Íslands, líkt og Matadorpeningar eru utan spilsins.

Sama staða mun verða þó við skiptum yfir í Evru. Allar lánaleiðir okkar eru fullnýttar, þannig að við fáum ekki meiri eyðslulán. Við munum því ekki fá til okkar fleiri Evrur en við framleiðum fyrir. Það  þýðir í raun að tekjur þjóðarinnar verða að duga okkur, hvort sem það verður mælt í krónum eða Evrum.                  

Krónan stærsta vandamálið

Alvarleg skekkja í áherslum forsætisráðherra

Mér finnst næsta undarlegt að heyra að það sé, að mati forsætisráðherra, að mikilvægast við þessar aðstæður sé að auka hagvöxt.

Eins og flestir vita, sem fylgst hafa með hvað felst í hugtökum, þýðir "hagvöxtur" aukning á veltu þjóðfélagsins. Við núverandi aðstæður er það beinlínis ákall um aukningu verðbólgu, vegna þeirrar erfiðu stöðu sem fjármál þjóðarinnar eru í.

Lang, lang, lang mikilvægustu verkefni stjórnvalda nú, er að koma af stað atvinnustarfsemi sem skilar gjaldeyristekjum. (hér er ekki verið að tala um álver).  Eftir því sem slíkt skilar meiri árangri, minnka líkurnar á að samdráttur í fjármálageiranum valdi langvarandi erfiðleikum, háum vöxtum og mikilli verðbólgu.

Eins og aðrir stórskuldarar, þurfum við að treysta grunninn undir nauðsynlegri lífsafkomu okkar og samfélagslegum þörfum, áður en við förum að leggja áherslu á aukningu í veltu. Það mun væntanlega líða meira en eitt ár þangað til fullkomlega verður ljóst hve mikið bankahrunið kostar þjóðina. Við borgum þann kostnað ekki með erlendum lántökum. Við getur dreift greiðslunum á lengri tíma með lántökum, líkt og aðrir skuldarar, en við verðum að afla gjaldeyristekna til að borga skuldirnar, og afla þeirra nauðsynja sem við þurfum til að lifa hér sæmilegu lífi.

Ef stjórnmálamenn skilja ekki þessi grundvallarsannindi eðlilegra sjónarmiða afkomuþátta, eiga þeir ekki að vera í stjórnmálum.                

Aðgerðir til að örva hagvöxt

Athyglisverð svör frá fyrrverandi viðskiptaráðherra.

Mér finnst athyglisvert að heyra þessi svör hjá Valgerði Sverrisdóttur, fyrrverandi viðskiptaráðherra, sem í valdatíð sinni undirbyggði það hrun sem nú er orðið staðreynd, með afskiptaleysi af þeirri óheillaþróun sem nú er orðin opinber.

Ég á afrit af þremur bréfum sem ég ritaði henni, þar sem ég benti á óásættanlega framgöngu bankanna okkar. Að vísu svaraði hún aldrei þessum bréfum, en tölvupósturinn staðfesti að þau hefðu komist til skila.

Það verður að segjast að það vekur sérstakann ugg hjá mér, hve lítið virðist um raunhæfa þekkingu hjá þorra Alþingismanna, á stjórnun efnahagsmála þjóðfélags okkar.

Önnur af meginskyldum Alþingis er að stjórna rekstri þjóðfélagsins, hin er að semja lög og setja leikreglur um réttarstöðu og samskipti þegnanna.

Sé raunin sú, sem nú virðist augljósara með hverjum deginum sem líður, að meginþorri stjórnmálamanna hafi enga þekkingu á því sem er að gerast; engann mandóm til að staðfesta ábyrgð sína á þeirri framvindu sem verið hefur, er því miður lítil von um raunhæfar breytingar í Íslensku samfélagi.

Vitanlega eru þeir stjórnmálamenn sem framarlega eru í flokkum stjórnarandstöðunnar, áfjáðir í kosningar sem fyrst, því líkur eru á að staðan nýtist þeim vel; einkanlega áður en almennt verður farið að kryfja á hvern hátt þeir stóðu vaktina við að gæta hagsmuna samfélagsheildarinnar, í störfum sínum sem stjórnarandstaða.

Ég verð að segja fyrir mig, að mér er alveg ósárt um að Sjálfstæðismenn þurfi sjálfir að fást við afleiðingar gjörða sinna. Nú er akkúrat tími þeirra að sýna snilli sína á fjármálasviðinu; þá snilli sem eingöngu átti að vera til staðar í Sjálfstæðisflokknum.

Við höfum fengið að sjá hvernig þessi snilli Sjálfstæðismanna nýtist til auðssöfnunar fyrir einstaklinga. Nú er komið að þeim að láta sjást hvernig stjórnunarhæfni þeirra og fjármálasnilli nýtist fyrir samfélagið.          

Stjórnmálin biðu hnekki

Einkennilegt að segjast geta leyst vandamálin framundan, þegar það eru vandamálin sem urðu til á undanförnum árum

Ég vil byrja á að segja, að ég óska Ingibjörgu Sólrúnu góðs bata og farsældar, þó ég sé ekki trúaður á mikilvægi Samfylkingarinnar í þeim erfiðleikum sem við er að glíma. Ég vil þó taka fram, að ég ber mikla virðingu fyrir framgöngu Björgvins G. Sigurðssonar, viðskiptaráðherra, í þeim hamförum sem gengið hafa yfir þjóðina.

Það er rétt hjá Ingibjörgu að margt hafi verið gert rangt á síðustu 10 árum. Hins vegar skiptir það sköpum, að erlendar skuldir þjóðarinnar voru látnar, meira en tvöfaldast á síðastliðnum tveimur árum; einmitt árunum sem Samfylkingin sat við stýrið og bar ábyrgð á siglingunni. Erlendar skuldir á miðju ári 2006 voru u.þ.b. 5.000 milljarðar, en eru nú líklega nálægt 12.000 milljörðum.

Gera verður þá grundvallarkröfu til stjórnmálamanna, að nú hætti þeir orðagjálfri og sýndarvirðuleika, en gefi þjóðinni haldbærar skýringar á því hvers vegna þeir létu þetta gerast, þó aðvaranir dyndu yfir þá úr öllum áttum.

Ef þeir geta ekki skýrt fyrir þjóðinni hvers vegna þeir brugðust ekki við ítrekuðum aðvörunum, geta þeir vart búist við að þjóðin beri traust til þeirra við að stýra þjóðfélaginu gegnum öldurót komandi tíma. Nú verða þeir, FYRIRFRAM að ávinna sér traust þjóðarinnar, með því að skýra skilmerkilega frá því hvernig þeir hyggist stýra efnahagsmálum komandi árs, til að byrja með. Framhaldið kemur síðar ef traust skapast fyrir komandi ári.

Og þeir þurfa líka að skýra hvernig þeir ætli að endurskipuleggja líffskilyrði í þjóðfélaginu, þannig að eignarýrnun og eignatilfærslur verði í því lágmarki sem hægt er. Einnig þarf STRAX að bregðast við með sköpun atvinnutækifæra, sem skapa gjaldeyri (ekki verið að tala um álver), auk þess sem stýra þarf svo sem kostur er niðurskurði á verslun og þjónustu, þannig að ekki skapist ringulreið eða hrun.           

Ingibjörg Sólrún: Erfiður vetur framundan

Dylgjur að hætti götustráka ?????

Athyglisverð yfirlýsing frá leiðtogafundi Evrópusambandsins. Eins og oftast er með svona samkomur, þá er búið að fara yfr málin áður en ráðherrarnir setjast niður, kanna efnisþættina og stilla upp niðurstöðunni, miðað við fyrirliggjandi efnisþætti.

Í fréttinni er sagt að síðustu setningu yfirlýsingarinnar hafi verið bætt inn í uppkastið eftirá, sem þýðir að einhver leiðtoganna hefur ekki viljað samþykkja uppkastið eins og það var samið, miðað við þær efnislegu forsend ur sem fyrir lágu.

Líklega þvælist nú ekki fyrir Íslendingum að átta sig á hvaða leiðtogi, í þessum hópi, hafi ekki viljað samþykkja stuðningsyfirlýsingu við Ísland, án þess að hnýta í enda hennar órökstudda mannorðsskemmandi gróusögu.

Fróðlegt væri að fá staðfestingu frá framkvæmdastjóra ESB hvaða alþjóðlegar skuldbindingar íslensk stjórnvöld hyggist ekki uppfylla. Best væri ef einhver íslenskur fjölmiðill óskaði þessara upplýsigna og óskaði jafnframt eftir afriti af þeirri tilkynningu íslenskra stjórnvalda sem þessi umrædda síðasta setning yfirlýsingarinnar er byggð á. Varla setja leiðtogarnir svona alvarlega ásökun í ýfirlýsingu án þess að hafa haldbæra sönnun fyrir ásökun sinni.

Ég á svo sem ekki von á svari, en það staðfestir einfaldlega valdhroka fámenns hóps Evrópuleiðtoga, sem tilbúnir eru að troða á mannorði smáþjóðar, til að þurfa ekki að átelja klúbbfélaga fyrir níðingsverk.          

Ísland standi við alþjóðlegar skuldbindingar

Alvarleg hætta á ferðum ef fjármálafyrirtæki ganga fram af hörku.

Óneitanleg er afar mikil hætta á alvarlegum aðgerðum lánastofnana. Komandi samdráttur í þjóðfélaginu mun ótvírætt þrengja að greiðslugetu fjölmargra fjölskyldna. Í því samhengi munu harðar lögfræðiinnheimtur litlum sem engum árangri skila lánastofnunum.

Þessi hætta stafar fyrst og fremst af því að engir núverandi stjórnendur fjármálafyrirtækjanna, hafa reynslu af hörmungatímabilinu 1982 - 1992. Væri sú reynsla til staðar innan fjármálastofnana nú, mundi líklega enginn stjórnandi þeirra láta sér detta í hug að gefa svör eins og nú eru að birtast.

Vandinn sem við var að fást á fyrrgreindu tímabili, var einungis lítið brot af þeim vanda sem framundan er að leysa nú. Því væri verðugt fyrir stjórnendur fjármálastofnana að kynna sér það gífurlega tap sem fjármálastofnanir þurftu að bera SJÁLFAR, vegna óábyrgra og óraunsærra innheimtuaðgerða.

Farsælla er, og margfallt kostnaðarminna fyrir fjármálastofnanir, að taka sjálfar til endurskoðunar endurgreiðslugetu lántakanna, með hliðsjón af lengingu lána, eða hugsanlegum afskriftum hluta höfuðstóls, frekar en fara í dýrar lögfræðiinnheimtur, sem yfirgnæfandi líkur eru á að verði að þeirra eigin kostnaði.

Ef halda á í hámarki, getu lántaka til að greiða skuldir sínar, er mikilvægast að ganga ekki þannig fram að lántakinn missi heilsuna og þar með getuna til tekjuöflunar. Þá hafa harðar, óraunsæjar og ómanneskjulegar innheimtur afar niðurbrjótandi áhrif á þann sem fyrir þeim verður. Slíkt niðurbrot slekkur afar fljótt á virðingu skuldara fyrir skuldareiganda og lokar þar með, í afar mörgum tilvikum, möguleikum skuldareiganda til að fá skuld sína greidda.

Ég hef, nú fyrir nokkrum dögum, send forsætis- og viðskiptaráðherrum áskorun, um að setja reglur sem banni fjárnám og nauðungasölur íbúða, vegna annarra skulda en stofnað var til vegna kaupa á eigninni eða stórfelldri endurnýjun eða viðhaldi.

Mikilvægt væri, ef einhver tæki að sér sem til þess hefur búnað og getu, að setja á fót undirskriftasöfnun á netinu, þar sem samskonar áskorun er send ríkisstjórn og Alþingi.  Vona ég að einhver sjái sér fært að setja slíka áskorun af stað. Oft hefur verið þörf á samstöðu fólks til varnar heimilum, ásamt skóla- og vinaumhverfi barna, en nú er nauðsyn brýn.                   

Hvert tilfelli skoðað og komið til móts við fólk