Frumvarp um stjórn fiskveiða 2. grein

2. gr.   Stjórnvöld.

    Ráðherra fer með yfirstjórn mála samkvæmt lögum þessum.

Athyglisverð setning í ljósi þess að í Stjórnarskrá og lögum um stjórnarráð Íslands eru afar skír ákvæði um að valdssvið ráðherra æðsta vald yfir sínum málaflokki.  Í 15. gr. stjórnarskrár segir eftirfarandi:

"15. gr. Forsetinn skipar ráðherra og veitir þeim lausn. Hann ákveður tölu þeirra og skiptir störfum með þeim."   

Í lögum um stjórnarráð Íslands nr. 115/2011 segir svo í II kafla,  

"Um skipun ráðherra og verkaskiptingu á milli þeirra."

 Þar segir svo í 1. og 2. málsgr. 4. gr. laganna:

"4. gr. Stjórnarmálefni ber undir ráðuneyti eftir ákvæðum forsetaúrskurðar, sbr. 15. gr. stjórnarskrárinnar, sem kveðinn er upp samkvæmt tillögu forsætisráðherra.

 Við skiptingu stjórnarmálefna á milli ráðuneyta skv. 1. mgr. skal þess jafnan gætt, að teknu tilliti til skiptingar Stjórnarráðsins í ráðuneyti skv. 2. gr., að eðlislík stjórnarmálefni heyri undir sama ráðuneyti."

Í 2. gr. segir svo um skiptingu í ráðuneyti:

"2. gr. Stjórnarráð Íslands skiptist í ráðuneyti. Ráðuneyti eru skrifstofur ráðherra og æðstu stjórnvöld framkvæmdarvaldsins hvert á sínu málefnasviði. Ákveða skal fjölda ráðuneyta og heiti þeirra með forsetaúrskurði, sbr. 15. gr. stjórnarskrárinnar, samkvæmt tillögu forsætisráðherra. Tillagan skal lögð fyrir Alþingi í formi þingsályktunartillögu sem komi þegar til umræðu og afgreiðslu áður en forsetaúrskurður er gefinn út.

 Stjórnarráð Íslands hefur aðsetur í Reykjavík."

 Eins og þarna liggur ljóst fyrir ER sjávarútvegsráðherra æðsta stjórnvald í þeim málaflokki. Hins vegar gæti þarna verið tilraun til að lauma inn ákvæði sem gæti valdið togstreitu eða deilum.  Eins og sést á fyrstu setningu 2. gr. segir að:   Ráðherra fer með yfirstjórn mála samkvæmt lögum þessum.  Þar sem einungis er sagt RÁÐHERRA, en ekki sjávarútvegsráðherra. Gæti þarna verið á ferð tilraun til að sniðganga stjórnskipan, með því að taka málaflokkinn af sjávarútvegsráðherra og setja annan ráðherra yfir tiltekin mál, líkt og reynt var við Jón Bjarnason á síðasta hausti. Þar sem lögin segja einungis RÁÐHERRA, gæti slík sniðganga verið reynd aftur í skjóli þessa orðalags.

Í 2. mgr.  2. greinar segir svo:

Fiskistofa annast eftirlit samkvæmt lögum þessum og daglega stjórnsýslu.

Eftir orðanna hljóðan annast Fiskistofa eftirlit samkvæmt lögum þessum, en síðan er engin skýring á því eftir hverju hin daglega stjórnsýsla á að fara. Ég hefði kosið að orða þessa setningu á eftirfarandi hátt:

Fiskistofa annast eftirlit og daglega stjórnsýslu samkvæmt lögum þessum.

3. málsgr. 2. gr. frumvarpsins er eftirfarandi:

"Hafrannsóknastofnunin er til ráðgjafar við framkvæmd laga þessara samkvæmt lögum um rannsóknir í þágu atvinnuveganna."

Þetta vita allir sem til þekkja að þetta er ekki rétt. Hafrannsóknarstofnun er ekki til ráðgjafar um framkvæmd laganna.   Hafrannsóknarstofnun framkvæmir þær rannsóknir sem ákvörðun ráðherrans um heildarafla er byggð á. Eftir að ráðherra hefur tekið ákvörðun um heildarafla, hefur Hafró engin afskipti af framkvæmdinni. Sú ábyrgð hvílir á Fiskistofu, eins og fram kemur hér að framan.  Ég mundi því gera tillögu um að 3. mgr. 2. gr. orðist svo:

Samkvæmt lögum um rannsóknir í þágu atvinnuveganna, annast Hafrannsóknastofnun allar rannsóknir sem ákvörðun ráðherra um heildarafla er byggð á. Við framkvæmd laga þessara er Hafrannsóknarstofnun einnig til ráðgjafar, í þeim atriðum er lúta að fiskifræðilegum þáttum.

             

Frumvarp um stjórn fiskveiða 1. grein

Því miður virðist þetta frumvarp vera samið af fólki sem hefur takmarkaða þekkingu á þáttaskilum í öllum þeim hreyfiöflum sem þarf að viðhalda til að af hljótist gott mannlíf í landinu. Þessa sér víða stað í frumvarpinu og slær mann strax í 1. gr. frumvarpsins.

Í 1. greininni er markmiðum laganna lýst í eftirfarandi bókstafa röðun:

    a.     að stuðla að verndun og sjálfbærri nýtingu fiskistofna við Ísland,

Eins og vænta mátti er grunnþema fyrri laga yfirfært í þetta frumvarp og er það vel. En næst kemur þetta:

    b.     að stuðla að farsælli samfélagsþróun með hagsmuni komandi kynslóða að leiðarljósi,

Þarna held ég að fólk hafi fallið í einhverja gamaldags kommúníska klisju í því skini að sveipa frumvarpið framtíðarljóma, til hagsbóta fyrir komandi kynslóðir. Þó binda megi miklar vonir við að fiskveiðar verði um langa framtíð mikilvægur undirstöðuþáttur farsældar í samfélagi okkar, vona ég svo sannarlega að farsæld framtíðar hvíli á mörgum gjaldeyrisskapandi atvinnugreinum, sem hver um sig verði reknar af hagkvæmni og arðsemi samfélaginu til handa í öllu meira mæli en peningalegri auðssöfnun hjá eigendunum sjálfum. Eins og fólk ætti að sjá er þessi liður víðs fjarri markmiðum um sjálfbæra og hagfelda nýtingu nytjastofna sjávar. Þriðji liðurinn í markmiðunum er eftirfarandi:

    c.     að treysta atvinnu og byggð í landinu,

Þetta er eiginlega eitt af mikilvægu markmiðum stjórnunar fiskveiða, því fiskvinnsla er yfirleitt mikilvægasta atvinnugrein sjávarbyggða í kringum landið. Næsti liður er eftirfarandi:

    d.     að hámarka þjóðhagslegan ávinning af sjávarauðlindinni og tryggja þjóðinni eðlilega auðlindarentu,

Þetta hefði átt að vera b. liður markmiða laganna, því næst á eftir sjálfbærri nýtingu er eðlilegt að komi þjóðhagslegur ávinningur af nýtingu auðlindarinnar. Hins vegar sýnist mér af því sem fram kemur í frumvarpinu að hugtakinu að: tryggja þjóðinni eðlilega auðlindarentu,  sé ekki fylgt eftir. Þess í stað virðist vera leitast við að tryggja útgerðum svokallaða auðlindarentu.  Í raun eru útgerðir við Ísland svo rekstrarlega misjafnar að aldrei verður hægt að setja jöfnunarákvæði í lög sem tryggja EÐLILEGT jafnvægi milli útgerða um afkomuþátt. Þess vegna verður ALDREI  hægt að reikna út eðlilega auðlindarentu, enda á útgerðin að taka afkomuhag sinn inn í gegnum góða meðferð afla og söluferli aflans til fiskvinnslunnar. Auðlindarenta til handa útgerðum er því sjónarslil og öfugþróun í því augnamiði að láta þjóðina taka á sig ábyrgð vegna óarðbærra útgerðarhátta, hvort sem um er að ræða óhentug skip eða of mikla skuldsetningu, miðað við heildarafla og afkomu útgerðarinnar. Síðasti flokkunarliður markmiðar er eftirfarandi:

e.     að sjávarútvegurinn sé arðsamur og búi við hagstætt og stöðugt rekstrarumhverfi.

Þennan e. lið hefði ég viljað fella inn í það sem ég vildi gera að b. lið með eftirfarandi hætti.

b.   ætíð verði leitað að hagfeldu rekstrarumhverfi fiskiskipa af hagstæðri rekstrarstærð, sem meginmarkmiði þess að laða fram hámarks þjóðhagslegan ávinning af sjávarauðlindinni, og tryggja þjóðinni þannig sem best búsetu og atvinnustig í sjávarbyggðum, ásamt eðlilegu afgjaldi af auðlindinni,

Lokamálsgrein 1. greinar er eftirfarandi:

Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameiginleg og ævarandi eign íslensku þjóðarinnar. Íslenska ríkið veitir tilskilin leyfi, fer með og ráðstafar hvers kyns heimildum til nýtingar. Slík veiting eða ráðstöfun myndar ekki eignarrétt eða óafturkallanlegt forræði einstakra aðila yfir þeim.

Þarna er greinilega verið að setja inn orðaforða sem gefur tækifæri til hártogunar um meiningu laganna. Til að reyna að fyrirbyggja slíkt, hefði ég mælt með að síðasta málsgreinin væri eftirfarandi:

Nytjastofnar á Íslandsmiðum eru sameiginleg og ævarandi eign íslensku þjóðarinnar. Íslenska ríkið veitir öll tilskilin veiðileyfi til nýtingar aflaheimilda samkvæmt þeim takmörkunum sem lög þess greina. Slíkt nýtingarleyfi aflaheimilda myndar ekki eignarrétt,  óafturkallanlegt forræði eða sjálfstæða ráðstöfun einstakra aðila yfir hinum úthlutuðu aflaheimildum.

Ég vek athygli á því,vegna þess sem síðar kemur í texta frumvarps þessa, að hvergi í markmiðum laganna er nefnd heimild til að selja aflaheimildir eða flækja ríkissjóð í aða bera hlutaábyrgð á rekstrarafkomu einstakra útgerða. Hafið athyglinar vakandi á þessum atriðum, og fleiri, þegar lengra kemur inn í frumvarpstextann.

Breytingar á stjórnkerfi fiskveiða ???

Fyrir áratug skirfaði ég bók um upphaf og framkvæmd fiskveiðistjórnunar hjá okkur. Líklega var bókin of nálægt sannleikanum til að bókaverslair vildu selja hana. Allar búðirnar sem ég sendi bókina endursendu hana.  Einn fiskvinnsluaðili (án útgerðar) vildi borga mér 150 eintök, sem ég ætti að dreifa á alla þingmenn og helstu ráðamenn í sjávarútvegi.  Ég dreifði bókunum en hann borgaði aldrei. 

Í kjölfar þess að nú er komið fram frumvarp til breytinga á fiskveiðistjórnun, hafa nokkrir haft samband við mig og óskað eftir að ég birti einhverjar glefsur úr þessari bók. Þar sem ég hef takmarkaðan tíma til að velja fyrir fólk, ákvað ég að setja innihald bókarinnar hérna á netið, svo fólk gæti bara valið sjálft hvað það vildi lesa af því sem þar er sagt um upphaf fiskveiðistjórnunar og fyrstu ár varanlegrar stjórnunar, eftir 1990.

 

Fólk þarf að vera meðvitað um að talsverðar breytingar hafa orðið á hinum ýmsu lögum um fiskveiðistjórnun eftir að þessi bók kom út. Sumt sem sagt er í bókinni gæti því hljómað einkennilega, en sem betur fer voru mörg alvarleg mannréttindabrot leiðrétt, þó enn virðist nokkuð eftir.

 

En sem sagt, efni bókarinnar er hér með sem fylgiskrá og öllum heimil til lestrar og dreifingar. Með kveðju, GJ.        

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• stjorn_fiskveida.pdf

Afkáralegt röðun orða

Það er með ólíkindum hvað fólk hugsar lítið um hvað orðin sem notuð eru, segja þeim sem lesa þau. Þessi frétt er eitt af slíkum dæmum. Fréttin byrjar svona:

Tilkynnt var um innbrot í verkstæði við Bíldshöfða til lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu um níu leytið í gærkvöldi. 

 Venjulega væri lesið úr þessu á þann veg að tilkynnt hefði verið um innbrot á verkstæði lögreglunnar á höfuðborfarsvæðinu, við Bíldshöfða. Ef við notum öll sömu orðin, en röðum þeim upp samkvæmt íslenskri setningafræði, liti fréttin svona út:

Um níu leytið í gærkvöldi var tilkynnt   til lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu um innbrot í verkstæði við Bíldshöfða. 

Góð menntun felst meðal annars í því að geta raðað orðum saman þannig að úr verði skýr lýsing á því sem viðkomandi vill segja. Til þess að slíkt megi verða, þarf hugsunin að vera skýr og ráða við að byggja heilstæða mynd af því sem segja á með orðunum. 

Ambögur, eins og sú sem þessi frétt byrjar á, voru áður fyrr oft kallaðar "rassbögur", vegna þess hve þær þóttu afkáralegar.    

Brotist inn á Bíldshöfða

Það er eins og gerts hafi í gær

Ég varð nokkuð undrandi þegar ég rakst á 21 árs gama skýrlsu sem ég tók saman haustið 1991 um ástand mála í þjóðfélaginu. Eiginlega þyrti engu að breyta svo hún passaði við nútímann. Skýrsla þessi var send stjórnvöldum, Alþingi og lánastofnunum, samtals 120 eintök.Ég set skýrsluna hér með sem viðhengi, ef einhverjir hefðu áhuga á að skoða ástandið eins og þar var haustið 1991 og bera það saman við það sem nú er að gerast.               

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• sk_rsla_1991.pdf

Ætlar enginn að þora að setja fram hvað þarf að gera til að stöðva óréttlætið???

Ég er farinn að halda að enginn þori  í þann slag  sem taka þarf við fjármálaöflin, til þess að losa þjóðina úr því helsi sem hún er nú komin í. Það þýðir ekkert að fara fram með einhvern smeðjuskap. Þessi öfl virða ekkert annað en hörð rök og óbilandi kjark. Þau vilja helst fá kokteilpartí-snakk, með svo óljósum hugmyndum að hægt sé að túlka þær í allar áttir.  Það er þeirra óskastaða

Eftir áralanga reynslu mína af samskiptum við þessa aðila, bæði að vinna þar í innsta hring sem og semja við þá fyrir skuldara, veit ég að þau atriði sem talin  eru upp sem "Fyrstu skrefin" á vefsíðunni "nyframtid.is", þurfa að verða forgangsatriði hjá nýju framboði ef það framboð á að verða að einhverju gagni fyrir fólkið í landinu.
 
Lesið það sem þar er talið upp, bætið við eða strokið út, eftir smekk hvers og eins og athugið svo hver endanleg niðurstaða verður.

 

 

Hvað gerðist haustið 2008???

Af umræðunni og viðbrögðum stjórnvalda og ýmissa fræðimanna, mætti ætla að meiriháttar þjóðfélagslegt hrun hefði orðið hér haustið 2008.  Þegar grant er skoðað má sjá að sú var ekki raunin. Þau ár sem liðin eru af þessari öld, hafa allar okkar framleiðsluvörur selst á hæstu mögulegum verðum og birgðasöfnun hefur engin verið. Öll framleiðslufyrirtæki sem selja afurðir sínar fyrir gjaldeyri hafa starfað af fullum krafti. Tekjustreymi til landsins hefur því verið í hámarki og nægur markaður fyrir margar nýjungar sem stöðugt bætast við.

Það sem hér hefur verið sagt er engin kosningabrella eða sjónhverfingar. Þetta er raunveruleikinn þegar allri taugaveiklun og óttaáróðri er sleppt og leitast við að horfa á það viðfangsefni sem ráða þarf framúr varðandi almennan rekstur samfélags okkar. EN, fyrst tekjuþáttur þjóðarinnar brast ekki, hvað var það þá sem gerðist?

Með hægum en markvissum hætti var því þannig komið fyrir á nokkrum áratugum að mikilvægið fyrir góða afkomu samfélagsins var fært frá beinni hugsun um tekjuöflun heildarinnar yfir í það að mikilvægi afkomunnar fælist í því að hver og einn eigi sem mesta peninga. Smátt og smátt varð það viðhorfið,  að ef þú átt ekki peninga, ertu ekki með í klúbbnum og þess vegna ekkert hlustað á þig.

Framan af hélt samfélagið sig við þá reglu að skuldabréf voru einungis gefin út fyrir mikilvæg atvinnufyrirtæki og íbúðarhúsnæði. Þá voru menn sér meðvitaðir um að með því að skrifa undir skuldabréf, var verið að ráðstafa hluta af tekjum þeirra ára sem skuldabréfið átti að greiðast. Að taka lán með skuldabréfi og gera ekki ráð fyrir greiðslu þess á lánstímanum, var í daglegu tali nefnd svikastarfsemi eða svikamylla. Slíkt vildi fólk ekki láta kenna sig við.

Í fyrstu var velta samtímans aukin hægt með útgáfu skuldabréfa. Peningamagn í umferð setti slíku nokkrar hömlur, en ef fjármunirnir voru einungis notaðir innanlands var hægt að auka veltuna nokkuð fram yfir peningamagn í umferð. Þessi þróun varð svo hæg að fæstir tóku eftir því að stöðugt jókst magn skuldabréfa og annarra verðbréfa í umferð.  Velta samtímans varð því stöðugt meira byggð á tekjum sem ætlunin var að afla á komandi árum; en ekki á því ári sem eyðslan fór fram.

Þróunin í þessu var raunar dálítið hröð. Byrjað var að greiða laun fyrirfram, til að auka veltuna. Þar næst kom opnun á almenn skuldabréf fyrir einstaklinga.  Því næst kom ávísanareikningar á alla, en áður höfðu bara fyrirtæki haft slíkt.  Síðan bættist við yfirdráttarlán á tékkareikninga.  Á þessum tíma kemur tölvan til verka í bankakerfinu. Samhliða því kemur fram Kreditkortið, þannig að allir geti eytt peningum sem þeir ætla að vinna fyrir síðar. 

Þegar enn þurfti að auka veltuna, umfram raunverulega verðmætasköpun, komu raðgreiðslurnar til skjalanna. Á þessum tímapunkti verður stórfellt stökk í verðmætalausri veltuaukningu með lúmskum blekkingum lánastofnana, þar sem öll útlán voru jafnframt skráð sem innlán, sem gerði það að verkum að þó bankinn lánaði 1 milljón út einhvern daginn, kom sú milljón að mestu leyti aftur sem innlán, daginn eftir, vegna þess að lánið hafði verið lagt inn á innlánsreikning lántakans. Þar sem innlánavelta skapaði útlánagetu, gat bankinn því strax daginn eftir, lánað út aftur ca. 980 þúsund af þessari sömu milljón. Þannig skapaðist stærsta svikamylla bankakerfisins, sem stækkaði bankakerfið svo stjarnfræðilega langt út fyrir raunverulega verðmætisveltu.

Segja má að stökkbreyting, til verri vegar, verði á öllu þessu umhverfi þegar stjórnvöldum okkar er talin trú um að krónan okkar eigi ekki að styðjast við neinar aðrar myntir. Verðgildi hennar eigi að ráðast á markaði hverju sinni. Ráðgjafarnir í þessu máli voru aðal drifkraftar peningakerfis heimsins. Þeir sáu sér þarna leik á borði. Að baki krónunni okkar var lítið og fábreytt hagkerfi, sem þó var eitt mesta svæði verðmætissköpunar í vestrænni veröld. Gjaldeyrisforði þjóðarinnar var afar lítill en erlent lánsfé, miðað við gjaldeyristekjur hærri en eðlileg varúðarmörk töldu æskilegt.

Það umhverfi sem hér er  lýst var  hreint kjörlendi fyrir peningaöflin, sem eingöngu byggja á skammtímagróða, enda tengja þau sig aldrei neinu samfélagi utan eigin raða, heldur eru tilbúin að stökkva þangað sem hagnaðarvonin er mest hverju sinni.

Hið þjóðholla ríkisbankakerfi sem hér var, sáu þessir aðilar sem helstu hindrun á vegi þeirra við að ná að fjötra hagkerfið svo í skuldum að sem stærstur hluti gjaldeyrissköpunar færi í greiðslu vaxta og afborgana þeirra lána sem þessi öfl beindu að samfélagi okkar.

Allt þetta gekk upp eins og best varð á kosið fyrir peningaöflin. Þegar aðgerðir hófust voru erlendar skuldir þjóðarinnar c. a. 3.000 milljarðar. Meginhluti þeirra var vegna tekjuskapandi eða gjaldeyrissparandi fjárfestinga. Slíkir lánasamningar skiluðu peningaöflunum ekki nægri ávöxtun, svo nauðsynlegt var að koma bönkunum í hendur einkaaðila sem væru tilbúnir í meiri áhættu en ríkisbankarnir gátu. Fyrstu árin eftir einkavæðingu, tókst að auka erlendar skuldir þjóðarinnar um c. a. 4.000 milljarða, þannig að skuldirnar voru orðnar 7.000 milljarðar og komnar á hættulegt stig.

Á þessum tímapunkti verða stjórnarskipti hjá okkur. Stjórn Sjálfstæðis- og Framsóknarmanna lætur af völdum en við tekur stjórn Sjálfstæðisflokks og Samfylkingar. Á einu og hálfu ári lætur þessi stjórn það viðgangast að óvitarnir sem keyptu bankana, létu flækja sig svo rækilega í skuldafjötrum að út úr því væri engin leið til baka önnur en gjaldþrot. Á einu og hálfu ári jukust erlendar skuldir úr 7.000 milljörðum í tæpa 14.000 milljarða.

Ætlun peningaaflanna með þessum fjáraustri hingað var alveg skýr. Í öllum lánveitingum var ævinlega litið svo á að ríkissjóður Íslands væri baktrygging allra lánveitinga til bankanna. Ætlun peningaaflanna var að gera ríkissjóð gjaldþrota og gera síðan við Ísland nauðasamninga þar sem megnið af gjaldeyristekjum þjóðarinnar færi til greiðslu vaxta af svo himinháum skuldum að þjóðin gæti ekkert greitt niður af þeim skuldum næstu áratugina. Þjóðin yrði því nánast eins og vinnuhjú hjá þessum peningaöflum.

Þessi áform peningaaflanna riðluðust illilega þegar í ljós kom að engin ríkisábyrgð var á þeim lánum sem bönkunum höfðu verið veitt. Við stærstu bönkum Evrópu blasti því gífurlega mikið tap, sem hætta var á að riði fjármálakerfi Evrópu að fullu. Staðan var mjög alvarleg, einkanlega þar sem engin leið var að stöðva sölu Íslendinga á afurðum sínum, sem að mestu voru matvæli sem ekki var hægt að stöðva innflutning á. Ríkissjóður sjálfur var ekki svo mikið skuldsettur að það leiddi til nauðasamnings. Þeir næðu því ekki taki á auðlindum Íslands.

Ein leið var þó reynandi en það var að halda því stíft fram, með aðstoð Evrópusambandsins, að Íslenska ríkið væri í fullri ábyrgð vegna tryggingasjóðs innistæðueigenda. Þar skapaðist möguleiki til að flækja ríkissjóð í þvílíka skuldafjötra að eina leiðin þaðan út væru nauðasamningar, líkt og að framan greinir. Sem betur fer forðaði Forseti okkar þjóð sinni frá þeirri hörmung sem þar var reynt að fjötra afkomu okkar í.

Eins og hér hefur verið rakið, hefur raunverulegu efnahagskerfi þjóðarinnar aldrei verið ógnað í þessu gjörningaveðri fjármálaheimsins. Gjaldeyristekjur okkar hafa frekar vaxið en hitt.  Vandinn sem við er að fást, snýr fyrst og fremst að þeirri ofurútþenslu sem varð vegna svo mikils innstreymis fjármagns, eins og varð á árunum 2005 - 2008. Allt eðlilegt rekstrarumhverfi riðlaðist og peningum var ausið í vonlausar fjárfestingar, sem aldrei yrðu greiddar til baka. Með þetta að leiðarljósi er einungis ein fær leið út úr þessu fyrir þjóðina, og hún er þessi.

Við verðum að segja skilið við hugmyndafræði peningakerfisins og hætta að láta þau öfl stýra leit okkar að leið út úr vandanum.  Þau öfl munu aldrei benda á aðrar leiðir en þær sem færa þeim sem mestan arð og endurgreiðslu. Mesta eitur í þeirra beinum er opinber þjónustustarfsemi s. s. velferðar- og menntamál. Þeirra fyrstu og helstu tillögur fjalla því um mikinn niðurskurð í opinbera kerfinu, því ef það kerfi notar mikið fjármagn, minnkar til muna það sem peningaöflin geta fengið til sín af gjaldeyristekjunum.

Ef við hættum að lúta vilja peningaaflanna, gæti hér á landi verið komin af stað full atvinna á flestum sviðum innan fárra vikna og aðeins afmarkaður hópur fólks sæi um uppgjörið við hina erlendu kröfuhafa. Þeir yrðu að sjálfsögðu sárir og hótuðu gjaldfellingu og útskúfun.  Sú hótun væri beinlínis brosleg í ljósi þess að allir þessir bankar þurfa á því að halda að skuldir þeirra teljist lifandi og í eðlilegu greiðsluflæði. Um útskúfun hafa þessi öfl ekkert að segja. Þau eru nú þegar sjálf í mikið meiri útskúfunarhættu en samfélag okkar. Og það sem væri mikilvægast, er það að uppreisn okkar gegn peningavaldinu myndi hafa áhrif út um allan heim og út úr því kæmi alsherjar endurreisn raunverulegrar verðmætasköpunar og raunveruleg hagsæld flestra þjóða.

 

Erindi sent dómstólaráði í nóvember 2011

Eftirfarandi erindi var sent Dómstólaráði, Hæstarétti, Héraðsdómi Reykjavíkur og Innanríkisráðuneyti í nóvember 2011, þegar mér ofbauð vitleysan sem fólk í mikilvægum embættum lætur frá sér fara. Svona var erindið og greinargerðin í viðbótarskrá.

--------- 

Ég heilsa ykkur, æðstu gæslumenn réttlætis heiðarleika og lýðræðis.

Oft hefur mig undrað hve mikla óvandvirkni og beinan óheiðarleika er að finna í dómum í svona litlu samfélagi, sem auðveldlega ætti að vera hægt að rækja sem einskonar frændgarð. En með þeirri vanvirðingu sem réttarkerfi okkar sýnir dýpstu gildum mannlegs samfélags, er þjóðfélag okkar farið að ramba á barmi borgarauppreisnar. Slíkt ástand er á engan hátt á ábyrgð alþýðu fólks, sem meira að segja hefur verið seinþreytt til vandræða, þó það hafi verið rænt tiltrú á að heiðarleiki og kærleikur væri finnanlegur á þeim æðstu stöðum sem varðstöðu réttlætis og heiðarleika ætti að vera að finna. Ég hef oft áður gagnrýnt óheiðarleika í réttarkerfinu. Harðasta atlagan til þessa var í málaferlunum gegn Egggert Haukdal, þegar óheiðarleika réttarkerfisins linnt ekki fyrr en gerð var krafa um að ALLIR dómarar Hæstaréttar vikju sæti, í von um að óspilltir aðilar gætu séð raunveruleikann og réttlætið í því máli. Það tókst og varð endanleg niðurstaða eins nálægt réttlætinu og hægt var að komast, svo mörgum árum eftir að Eggert var rændur mannorðinu. Ég ætlast til þess að ég þurfi ekki að fara aftur í þá hörku sem þarf til að hreinsa réttarkerfið okkar, en verði það óumflýjanlegt, verður sú orrusta háð, eins og hinar fyrri. Sú forsmán réttarfars, sem hér fylgir með, sviptir alla gerendur hennar æru heiðarlegs fólks, þar til þessi ósvinna hefur verið máð út úr lögum og dómar afturkallaðir. Þið megið kalla að það sé gert vegna nýrra upplýsingar eða hvað sem þið viljið, en virðing ykkar er undir því komin að það verk verði unnið, að ykkar frumkvæði. Meðfylgjandi er greinargerð sem ég setti saman, sem ég vona að þið lesið af yfirvegun.

 Guð útdeilir gæfu og kærleika, í þeim mæli sem slíkir eiginleikar hans eru gefnir til annarra. Með kveðju, Guðbjörn Jónsson

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• tveir_vaxtadomar.doc

Önnur sýn á verðtrygginguna Lausnir, ekki sögur

Samtökin - Ný framtíð -  hafa opnað heimasíðu "nyframtid.is"  og eru að fara af stað með upplýsinga og umræðufundi um málefni þjóðfélagsins. Við höfum ákveðið að leggja ekki fundartímann undir lýsingar á því sem liðið er og flestir hafa heyrt lýsingar á mörgum sinnum. Við munum leggja áherslur á að benda á hvers vegna ástandið sé eins og það er og hvernig hægt er að keyra þjóðfélagið út úr þeirri óstjórn sem verið hefur hér undanfarna áratugi.

Sem stikkorð eru sett fram á heimasíðu okkar, undir fyrirsögninni - Fyrstu skrefin - uppsláttur okkar vegna 17 atriða sem við setjum í SÉRSTAKANN FORGANG, þeirra þjóðfélagsmála sem við viljum berjast fyrir. Ef margir verða okkur sammála, mun vönduð stefnu- og verkefnaskrá verða samin á væntanlegum vorfundi, þar sem línur verða lagðar fyrir framtíðina.

Við leggjum áherslu á heiðarleika, fyrirhyggju og gjörbreytta forgangsröðun í verkefnaskrá ríkisvaldsins. Hlustið eftir lausnum. Ekki sögum af nútíðinni eða því liðna. Því verður ekki breytt. Við getum breytt framtíðinni, þannig að úr verði NÝ FRAMTÍÐ.

EN kíkið á auglýsinguna sem fylgir hér með sem skrá.

            

Skrár tengdar þessari bloggfærslu:

• auglysing.doc

Má DRÓMI hf. stunda innheimtu ??

Eins og venjulega, þegar ég er beðinn um álit á innheimtuaðgerðum, byrja ég á að skoða fyrirtækið sem er að innheimta. Einkanlega skoða ég skráningu, starfsheimildir og ábyrgðartryggingar.

Þegar ég var beðinn um álit á innheimtuaðferðum DRÓMA hf. kom margt einkennilegt í ljós. Innheimtupappírar frá DRÓMA voru ekki merktir þeim. Þeir voru merktir Frjálsa fjárfestingabankanum eða SPRON.  Stundum voru merki beggja þessara stofnana á pappírunum.

Hjá Fyrirtækjaskrá kom í ljós að DRÓMI hf. er eignarhaldsfélag, til þess ætlað að halda utan um eignir eiganda síns. Og hver var þá eigandinn? Það var ekki hægt að fá uppgefið hjá Fyrirtækjaskrá. Það upplýstist hins vegar á vef Fjármálaeftirlitsins (FME). Eigandinn var SPRON hf.

Við lestur "Ákvörðunar Fjármálaeftirlitsins um ráðstöfun eigna og skulda Sparisjóðs Reykjavíkur og nágrennis hf. kt: 540502-2770", kom ýmislegt í ljós. FME virðist taka SPRON hf. í gjörgæslu í byrjun október 2008.  SPRON hf. er síðan á endurteknum frestum fram til 18. mars 2009 en þann dag virðist stjórn SPRON hf. óska eftir aðgerðum FME, sem þá yfirtekur vald hluthafafundar og skipar skilanefnd.

Í "Ákvörðun" FME varðandi meðferð eigna SPRON hf. er skilanefnd falið að stofna dótturfélag. Í Ákvörðun FME segir svo um þetta efni:

"Stofnað verði sérstakt hlutafélag í eigu SPRON sem tekur við öllum eignum félagsins og jafnframt við öllum tryggingaréttindum, þ.m.t. öllum veðréttindum, ábyrgðum og öðrum sambærilegum réttindum sem tengjast kröfum SPRON. Dótturfélagið yfirtekur einnig skuldbindingu gagnvart Nýja Kaupþingi hf. vegna yfirtöku á  innstæðuskuldbindingum SPRON. Hið nýja dótturfélag gefur út skuldabréf til Nýja Kaupþings banka hf. sem endurgjald fyrir hinar yfirteknu innlánsskuldbindingar skv. 1. tl. sbr. 2. tl. og ábyrgist hinar yfirteknu ábyrgðir skv. 3. tl.  Allar eignir hins nýja dótturfélags SPRON skulu veðsettar til tryggingar fyrir skuldabréfinu sem og hlutabréf í dótturfélaginu."

Þegar DRÓMI hf. er stofnaður í mars 2009, er hlutafé sagt vera 4 milljónir króna. Samkvæmt vottorði frá Fyrirtækjaskrá í desember 2011, er hlutafé DRÓMA orðið - Fimmtánþúsund og fjórar milljónir.   Hvaðan komu þessar fimmtánþúsund milljónir sem bættust við sem hlutafé?  Eini eigandi DRÓMA var SPRON hf., sem ekki er lengur til því samkvæmt tilkynningu FME frá 14. mars 2011, var starfsleyfi SPRON hf. afturkallað þann 23. febrúar 2011, þar sem kveðinn hafði verið upp úrskurður (í héraðsdómi) um slit fyrirtækisins.

Þessi staða vekur óneitanlega upp spurningar. DRÓMI hf. er sagt vera eign SPRON hf. sem nú hefur verið lagt niður og félaginu SPRON hf. slitið.  DRÓMI hf. er því munaðarlaus, enginn eigandi. Enginn veit hvaðan milljónirnar fimmtánþúsund komu, því allar eignir SPRON hf. auk hlutabréfsins í DRÓMA hf.  voru veðsett Nýja Kaupþingi. SPRON hf. hafði verið í gjörgæslu FME í marga mánuði, meðan gerð var tilraun til að auka eiginfé og/eða lausafé, sem ekki tókst. Varla hafa því milljónirnar fimmtánþúsund komið þá leiðina. Varla hefur hagnaður af rekstri DRÓMA orðið svo mikill á rúmlega einu ári að milljónirnar fimmtánþúsund hafi komið sem hagnaður af rekstri. Það er því full ástæða til að auglýsa eftir eiganda, eða eigendum, að þessum fimmtánþúsund milljónum ásamt núverandi eiganda DRÓMA hf. þar sem félagið sem var fyrrverandi eigandi, hefur með úrskurði héraðsdóms verið slitið og það þar með ekki lengur til.

Hér að framan var vísað til "Ákvörðunar" FME í kjölfar yfirtöku á SPRON hf. þar sem Nýja Kaupþingi var falið að annast innlán og fleira og skilanefnd SPRON hf. falið að stofna dótturfélag, sem hlaut nafnið DRÓMI. Svo virðist  sem einhver ágreiningur hafi komið upp varðandi lánasöfnin því FME tók aðra "Ákvörðun" þann 17. apríl 2009, sem viðbót við "Ákvörðunina" frá 21. mars, sem að framan er getið.  Ákvörðunin 17. apríl 2009 er í tveimur liðum. Fyrri liðurinn virðist staðfesting á ágreiningnum sem getið var um. Seinni liðurinn er hins vegar afar eftirtektar verður. Þar segir eftirfarandi:

2.   Við 6. töluliðfyrri ákvörðunar bætist nýr málsliður.  Skilanefnd SPRON er jafnframt falið að gera umsýslusamning um þjónustu á lánaeignum við Nýja Kaupþing banka hf.

Þarna kemur glögglega fram að  skilanefnd er gert að láta Nýja Kaupþing banka hf. (núverandi Arion banki) annast innheimtur lánanna. Þessu til staðfestingar er svo næst síðasta málsgrein FME úr svari þeirra til Hagsmunasamtaka heimilanna nú nýverið, en þar segir eftirfarandi:

Samkvœmt 2. mgr. 3. gr. innheimtulaga nr. 95/2008 er meðal annars viðskiptabönkum og sparisjóòum heimilt að stunda innheimtu án innheimtuleyfis. Arion banka hf. er því heimilt að innheimta fyrir aðra, þ. á m. Dróma hf.

Af svarinu má ráða að DRÓMI hf. hafi ekki innheimtuleyfi. Hvernig getur það þá átt sér eðlilega skýringu að þetta fyrirtæki DRÓMI hf. sé stöðugt með innheimtumál í gangi, aðfarir og uppboð hjá sýslumönnum og skráðir fyrir innheimtumálum bæði í héraðsdómi og Hæstarétti.  Ekki verður betur séð en FME beri ábyrgð á þessari framgöngu DRÓMA hf. og þá er það loka spurningin.

Hvað veldur því að svo virðist sem FME haldi verndarhendi yfir því sem virðist vera glæpastarfsemi, þar sem virðist gengið fram af meiri hörku en lög leyfa, í innheimtuaðgerðum sem fyrirtækið virðist ekki hafa heimildir til að sinna?